Διεθνή
Γαλλία: Κρίση με “ελληνικούς” ρυθμούς

Η πολιτική κρίση προχωράει με ελληνικούς ρυθμούς πλέον και στην καρδιά της Ευρώπης. Η ξαφνική αυγουστιάτικη ανατροπή στην γαλλική κυβέρνηση έβαλε επίσημο τέλος στις φωνές που προανήγγειλαν την πολιτική σταθεροποίηση με βάση την υποτιθέμενη ανάκαμψη. Τώρα, η συζήτηση έχει αλλάξει: πόσο ακόμη θα αντέξει η δεύτερη σημαντικότρη χώρα της ΕΕ μέχρι να πέσει σε ακόμη χειρότερη πολιτική δίνη; Την περασμένη βδομάδα ο Γάλλος προέδρος, Φρανσουά Ολάντ, διέλυσε την κυβέρνηση και ζήτησε από τον πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς να σχηματίσει καινούργια. Η λεγόμενη κυβέρνηση “Βαλς νο1” άντεξε μόλις 147 μέρες. Η προηγούμενη και πολλά υποσχόμενη κυβέρνηση του Ολάντ, με πρωθυπουργό τον Ερό στάθηκε για 20 μήνες μέχρι που ο Ολάντ την διέλυσε μετά την κατάρρευση του Σοσιαλιστικού Κόμματος στις τοπικές εκλογές.

\r\n
\r\n
Το πολιτικό και το οικονομικό επίπεδο της κρίσης στη Γαλλία είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν. Αφορμή της αναταραχής ήταν οι δηλώσεις του Υπουργού Οικονομίας, Αρνό Μοντεμπούρ, ο οποίος τόλμησε να πει ότι η ακραία λιτότητα δεν φαίνεται να οδηγεί σε έξοδο από την κρίση. Αυτό για τον Ολάντ σήμανε εξέγερση της “αριστερής” πτέρυγας της κυβέρνησης και έτσι αποφάσισε να διώξει σχεδόν όλους τους υπουργούς που υποτίθεται ήταν διστακτικοί στο να υλοποιήσουν τις επιθέσεις και να βάλει στα υπουργεία εκλεκτούς των αφεντικών. Ο νέος υπουργός Οικονομίας, Εμανουέλ Μακρόν, είναι στέλεχος της τράπεζας Ρότσιλντ. Όταν ο Ολάντ, προεκλογικά, είχε υποσχεθεί ένα μεγάλο φόρο στους υπερπλούσιους, ο Μακρόν είχε πει πως αυτό “θα είναι σαν την Κούβα, χωρίς τη λιακάδα της”.
\r\n
 
\r\n
Ο Ολάντ έχει πλέον στήσει γύρω του μια ομάδα συμβούλων που προέρχονται από τις τράπεζες ή κι απ\' το επιτελείο του Σαρκοζί. Ο πρωθυπουργός Βαλς είναι ούτως ή άλλως το αγαπημένο παιδί των βιομηχάνων. Στην τελευταία σύναξη του Μεντέφ (του γαλλικού ΣΕΒ) τα αφεντικά σηκώθηκαν όρθια για να χειροκροτήσουν τον πρωθυπουργό τους. Όταν ο Ολάντ διέλυσε την κυβέρνηση Ερό και διόρισε τον Βαλς, η κίνηση προς τα δεξιά ήταν ήδη σαφής. Ήταν το τέλος της ψευδαίσθησης ότι η προεδρία Ολάντ θα είναι το “αντι-νεοφιλελεύθερο” αντίβαρο απέναντι στη Μέρκελ. Ωστόσο, ο Ολάντ ένιωθε ότι πρέπει να κρατήσει τις ισορροπίες και κράτησε στην κυβέρνηση στελέχη όπως ο Μοντεμπούρ, ή ο Υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμόν, στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Τώρα αυτός ο πειραματισμός τελείωσε και η αριστερή πτέρυγα εκκαθαρίστηκε.
\r\n
 
\r\n
Θα περίμενε κανείς αυτή η δεξιά στροφή να καθησυχάσει τα αφεντικά στην Ευρώπη. Κι όμως, αυτό που διαβάζουν όλοι στην κίνηση του Ολάντ είναι ο πανικός. Σε ένα πρώτο επίπεδο, γιατί οι δηλώσεις του Μοντεμπούρ δεν ήταν και καμιά αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού. Όπως αναγκάζονται να παρατηρήσουν και οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς: “το κάλεσμα για δημοσιονομική χαλάρωση βρίσκει πολλούς υποστηρικτές και εκτός αριστεράς. Η γαλλική οικονομία είναι σε στασιμότητα. Η ανεργία είναι πάνω από 10%. Είναι απολύτως λογικό να τίθεται το ερώτημα αν η Γαλλία -και η Ευρωζώνη γενικότερα- μπορούν να ανακάμψουν αν συνεχιστεί η σημερινή αφοσίωση στη συρρίκνωση του προϋπολογισμού”. 
\r\n

Απόλυτο μηδέν

\r\n
“Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στα μέσα Αυγούστου έδειξαν ανάπτυξη στο απόλυτο μηδέν για το 2ο τρίμηνο της χρονιάς ενώ είχε προηγηθεί άλλο ένα μηδενικό στο 1ο τρίμηνο. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, το παρανοϊκό πρόγραμμα που έχουν βάλει μπρος ο Ολάντ και ο Βαλς κάνει λόγο για 40 δισ. ευρώ φοροαπαλλαγές για τους καπιταλιστές και 50 δισ. ευρώ περικοπές στις δημόσιες δαπάνες.
\r\n
Όμως, ο φόβος τους δεν είναι μόνο ότι τα οικονομικά τους σχέδια δεν προχωράνε. Η κυβέρνηση “Βαλς νο2” είναι και ένα τραβηγμένο πολιτικό στοίχημα. Ο Ολάντ έχει αυτή τη στιγμή δημοτικότητα 17%. Είναι το χαμηλότερο ποσοστό προέδρου μετά το Β\' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Βαλς ξεκίνησε με το πλεονέκτημα του άφθαρτου προσώπου και μέσα στο τρίμηνο  χάνει πάνω από ένα τρίτο της  δικής του δημοφιλίας. Η μετάβαση από τον Ερό στον Βαλς σήμανε πως η κυβέρνηση έχασε την υποστήριξη των Οικολόγων.
\r\n
 
\r\n
Τώρα η νέα κυβέρνηση χάνει τη στήριξη άλλων συμμάχων του Ολάντ, αλλά και της αριστερής πτέρυγας του ίδιου του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο κίνδυνος δεν είναι απλώς κοινοβουλευτικός, αν και για τον προϋπολογισμό που ψηφίζεται τον Οκτώβρη, αρχίζουν από τώρα να μετράνε κουκιά. Η αμφισβήτηση είναι βαθύτερη. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία υπάρχουν φωνές που ζητούν από τον πρόεδρο να παραιτηθεί. Την ίδια στιγμή η δεξιά περνάει τη δική της κρίση. Τουλάχιστον τρία μεγαλοστελέχη διεκδικούν την υποψηφιότητα για την προεδρία το 2017. Τα σενάρια για “μεγάλο συνασπισμό” Δεξιάς – Σοσιαλιστικού Κόμματος έχουν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που ακούει στο όνομα Μαρίν Λεπέν. Υπάρχουν πλέον δημοσκοπήσεις που την φέρνουν πρώτη στις ερχόμενες εκλογές. Ο καλπασμός προς τα δεξιά του Ολάντ σε συνδυασμό με το ρατσιστικό χαρτί που παίζει ο Βαλς ανοίγουν το δρόμο στους φασίστες.
\r\n
 
\r\n
Μέσα σε όλο αυτό το σαπισμένο σκηνικό, η κοινοβουλευτική Αριστερά παραπατάει. Ο Μελανσόν διάλεξε αυτές τις μέρες για να παραιτηθεί από την ηγεσία του Κόμματος της Αριστεράς, με αυτοκριτική για το κακό αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών. Το Κομμουνιστικό Κόμμα μοιάζει απορροφημένο με το τι συμβαίνει εντός του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Εκλογές, ψήφοι, έδρες και συμμαχίες, όλα αυτά βαραίνουν περισσότερο πάνω στην Αριστερά, αντί για την ανάγκη που προκύπτει για την οργάνωση της αντίστασης απέναντι στην νέα προσπάθεια της άρχουσας τάξης. 
\r\n
 
\r\n
Είναι μια προσπάθεια απεγνωσμένη από μια άρχουσα τάξη λαχανιασμένη. Το ερώτημα είναι αν θα συναντήσει απάντηση. Πρωτοβουλίες από τη μεριά της Αριστεράς και των συνδικάτων μπορούν να στραπατσάρουν με το καλημέρα τον Βαλς και την παρέα των τραπεζιτών. Το αν θα κερδίσει η Λεπέν από την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού δεν είναι δεδομένο εκ των προτέρων. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει το καθήκον να καλύψει γρήγορα το κενό.
\r\n