Θα ήταν μια πολύ καλή τοποθέτηση αν οι τελευταίοι μήνες δεν αποδείκνυαν ότι η μάχη για την προεδρική εκλογή απασχολεί την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πολύ περισσότερο από τους αγώνες.

 

Καταρχήν, τη συζήτηση για την προεδρική εκλογή την πυροδότησε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας με τη δήλωσή του, αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Παπούλια την επόμενη των Ευρωεκλογών, ότι “δεν νομιμοποιείται αυτή η Βουλή να εκλέξει τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας”. Από μόνο του το γεγονός ότι το πρώτο μήνυμα του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη νίκη του στις εκλογές δεν ήταν μήνυμα απεργιακής κλιμάκωσης για να τσακίσουμε την κυβέρνηση αλλά αναμονής ενός χρόνου για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, ήταν πρόβλημα. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η προσπάθεια για να μην καταφέρει η συγκυβέρνηση να συγκεντρώσει την απαραίτητη -για εκλογή προέδρου- πλειοψηφία των 180 βουλευτών έγινε ο βασικός προσανατολισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η πρωτοβουλία της, στο ξεκίνημα της απεργίας διαρκείας της ΓΕΝΟΠ για τη μικρή ΔΕΗ, για συλλογή 120 υπογραφών βουλευτών που θα αιτούνταν τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Αυτό μπορούσε να έχει αποτέλεσμα μόνο αν δεν υποκαθιστούσε την απεργιακή δράση των εργαζόμενων. Όμως, αντί να έχει συμπληρωματικό ρόλο στην απεργία, έγινε το κεντρικό περιεχόμενο του ΣΥΡΙΖΑ. Η απεργία, η κλιμάκωσή της μετά την επιστράτευση και η συμπαράσταση που χρειαζόταν για να συνεχίσει και να νικήσει, μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Και φυσικά, με την απεργία να έχει ανασταλεί μετά την επιστράτευση, ήταν εύκολο για την κυβέρνηση να απορρίψει με διαδικαστικό τρόπο το αίτημα.

 

Όπως “παραδέχτηκε” η Αυγή στις 20 Ιούλη, επρόκειτο για “κίνηση στρατηγικού χαρακτήρα” με φόντο την προεδρική εκλογή: “Οι 123 βουλευτές (του συνταγματικού τόξου) που υπέγραψαν το αίτημα για σύγκλιση της ολομέλειας αποτελούν έτσι κι αλλιώς μια καλή μαγιά για την προεδρική εκλογή. Εκεί όπου, σημειωτέον, δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που χρωστάει ν\' αποδείξει ότι διαθέτει τους 121, αλλά η κυβερνητική προεδρική πρόταση που θα πρέπει να συγκεντρώσει τους 180. Για την εκλογή Προέδρου στην τρίτη ψηφοφορία. Ζόρικα πράματα δηλαδή, πάρα πολύ ζόρικα”.

Η δικαιολογία για αυτή την επιλογή της μετατόπισης του κέντρου βάρους από το πεζοδρόμιο στο κοινοβουλευτικό επίπεδο βρίσκεται στην εκτίμηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Είναι αυτή που είχε εκφράσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας σε άρθρο του στην Εποχή της Κυριακής στα τέλη Ιούλη, όταν μίλησε ξεκάθαρα για “ύφεση των κοινωνικών κινητοποιήσεων” λόγω “κόπωσης από τέσσερα χρόνια ακραίας πολιτικής λιτότητας”.

Αυτή η λογική της “κόπωσης” είναι που καθορίζει και τη στάση του κόμματος στα συνδικάτα. Στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ η ΜΕΤΑ, συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από γενικόλογες εκτιμήσεις για τη συνέχεια του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση, δεν έκανε καμία συγκεκριμένη πρόταση για απεργιακό πρόγραμμα που να κλιμακώνει τη σύγκρουση με την κυβέρνηση. Πώς μπορεί αλήθεια “η κυβέρνηση να πέσει κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα”, όπως δηλώνει ο Βίτσας, όταν στις πιο κρίσιμες διαδικασίες των συνδικάτων οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν τάσσονται υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων;

 

Η απροκάλυπτη έμφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο κοινοβουλευτικό γήπεδο είναι λάθος. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου παραπαίει γιατί εκεί την έχουν φτάσει οι κινητοποιήσεις στο πεζοδρόμιο. Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών που συνεχίζουν ενάντια στις απολύσεις, οι εργαζόμενοι του δημοσίου που μπλοκάρουν την αξιολόγηση, οι εργάτες της COSCO που με μία ημέρα απεργία λύγισαν την πολυεθνική, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και της Coca-Cola που δεν το βάζουν κάτω, όλοι οι εργαζόμενοι και οι νεολαίοι που θα δώσουν το παρών στη ΔΕΘ είναι ακούραστοι. Μόνο η κλιμάκωση των αγώνων τους μπορεί να εξασφαλίσει την ανατροπή της συγκυβέρνησης όπως και των προηγούμενων του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, της τρικομματικής. Αντίθετα, οι κοινοβουλευτικές μανούβρες του ΣΥΡΙΖΑ για την εξεύρεση “ανένταχτων” βουλευτών δίνει χρόνο στους Σαμαροβενιζέλους να παίζουν σε ένα γήπεδο που κατεξοχήν είναι δικό τους.

 

Η επιλογή της «θεσμικής οδού» από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύεται με δεξιότερες μετατοπίσεις σε όλα τα μέτωπα. Στο δρόμο προς τις εκλογές (προεδρικές ή βουλευτικές), το κεντρικό μέλημα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται το πώς θα κερδίσει τους μετριοπαθείς ή και συντηρητικούς ψηφοφόρους. Παράδειγμα, η επίσκεψη Τσίπρα στο Άγιον Όρος στα μέσα Αυγούστου.

Όπως έγραψε η Ελένη Πορτάλιου: “Προς τι, λοιπόν, η επίσκεψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και της συνοδείας του στο Άγιον Όρος; Σπεύδω να πω ότι ο διάλογος ΣΥΡΙΖΑ και μοναστηριακής διοίκησης του Αγίου Όρους δεν απαγορεύεται εξ ορισμού. 

Το ζήτημα είναι επί ποίων θεμάτων διαλέγονται. Πάλι από την ειδησεογραφία της Αυγής πληροφορούμαστε ότι αντάλλαξαν ανέξοδες (αμπελο)φιλοσοφικές απόψεις με «ειλικρίνεια» και «σεβασμό» περί της κοινής βάσης της «αλληλεγγύης» και της «ισότητας» που τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι μονές έχουν εγγεγραμμένες στις σημαίες τους. Οι αναφορές στο Νίτσε και τον Ηράκλειτο - μυστήριο τι είπαν επ’ αυτών οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ - καλύτερα να μείνουν ασχολίαστες. 

 

Αυτό, όμως, που αποτελεί προσβολή όχι μόνο για τους Ζαπατίστας αλλά και για τους απανταχού της γης υποστηρικτές τους είναι η ταύτιση των κοινοτήτων των μοναχών με τις Ζαπατίστικες κοινότητες. Το σύνθημα «Όλα για όλους τίποτε για μας» χρησιμοποίησε, όπως γράφει η Αυγή, ο Αλέξης Τσίπρας για να περιγράψει τον τρόπο ζωής των πατέρων του Άθω. Τα άγια τοις κυσί, λοιπόν. Όλα για τους (φανταστικούς) ψήφους που η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι θα εισρεύσουν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δια της θρησκευτικής οδού. Ταυτόχρονα όμως - και κυρίως - διαβεβαίωση της θρησκευτικής εξουσίας του Αγίου Όρους ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων. Δεν χρειάζεται να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές, οι γραμμές παρουσιάζονται με σαφήνεια σε όλα όσα αποσιωπήθηκαν”.

 

Δεν είναι όμως μόνο η θρησκευτική εξουσία που έλαβε τη διαβεβαίωση “ότι δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων”. 

Την ίδια είχε πάρει λίγους μήνες νωρίτερα και ο ΣΕΒ με την παρουσία Τσίπρα στη γενική του συνέλευση. Εκεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τους βιομήχανους να ανταποκριθούν στο προσκλητήριο που τους απευθύνει “για μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη”. Και εξειδικεύοντας την πρόσκληση υποσχέθηκε σταθερό, διαφανές και δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, στήριξη στις καινοτόμες ιδιωτικές επενδύσεις, απογραφειοκρατικοποίηση του κράτους για τον επιχειρηματία όπως και για τον  πολίτη, μείωση κατά κλάδους του ενεργειακού κόστους βιομηχανίας και άλλα πολλά. Εκεί οδηγεί η λογική του ρεαλισμού και της ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την κυβερνητική εξουσία: να διαβεβαιώνει τα αφεντικά που επιβάλλουν και εφαρμόζουν όλα αυτά τα χρόνια τις μνημονιακές πολιτικές ότι θα είναι μια “κυβέρνηση κοινωνικής συμφωνίας”.

 

Όλα αυτά κάνουν το «κυβερνητικό πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών» που αναμένεται να ανακοινώσει ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της ΔΕΘ, μια βδομάδα μετά το πανεργατικό συλλαλητήριο της 6ης Σεπτέμβρη, να είναι μακριά από τις ελπίδες και τις διεκδικήσεις του κινήματος που αντιστέκεται στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Οι εργαζόμενοι και η νεολαία παλεύουν, όχι για μια νέα κοινωνική συμφωνία με τους εργοδότες, αλλά για να πάρουν πίσω όλα όσα τους έκλεψαν οι τελευταίοι. Αυτό περνάει από τη σύγκρουση μαζί τους και την ανατροπή τους. Η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αυτή την προοπτική οργανώνει.