Διεθνή
Από τους “Πρόθυμους” του Μπους στους “Πρόθυμους” του Ομπάμα

Οι υπουργοί εξωτερικών των “πρόθυμων” του Ομπάμα στο Παρίσι μαζί με τον Ολάντ

Με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τις κυβερνήσεις 26 χωρών και τριών διεθνών οργανισμών έγινε τη Δευτέρα στο Παρίσι η Διεθνής Διάσκεψη “για την ασφάλεια του Ιράκ”. Δεν πρόκειται για τυχαίες χώρες: ανάμεσά τους ήταν τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ -οι πέντε ισχυρότερες πυρηνικές δυνάμεις του πλανήτη δηλαδή (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία)- και μερικά από τα σημαντικότερα κράτη της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου. Ο διακηρυγμένος στόχος τους, να αναχαιτίσουν τους “ακραίους τζιχαντιστές” του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) που ελέγχουν σήμερα ένα μεγάλο τμήμα του εδάφους του Ιράκ και της Συρίας. 

\r\n
\r\n
«Οι συμμετέχοντες στη διάσκεψη του Παρισιού», γράφει το επίσημο ανακοινωθέν της διάσκεψης, «δήλωσαν ότι το Ισλαμικό Κράτος συνιστά απειλή για το Ιράκ, αλλά επίσης για το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Δεσμεύθηκαν να υποστηρίξουν με όλα τα αναγκαία μέσα τη νέα ιρακινή κυβέρνηση στον αγώνα της κατά του Ισλαμικού Κράτους, περιλαμβανομένης της κατάλληλης στρατιωτικής βοήθειας».
\r\n
 
\r\n
Το πόσο σοβαρή είναι αυτή η απειλή “για τη διεθνή κοινότητα” φάνηκε από τις ίδιες τις συμμετοχές: οι ΗΠΑ και η Ρωσία εκπροσωπήθηκαν από τους υπουργούς Εξωτερικών τους, τον Τζον Κέρρυ και τον Σεργκέι Λαβρόφ. Η Βρετανία από τον πρωθυπουργό της, τον Ντέιβιντ Κάμερον. Η Γαλλία από τον ίδιο τον πρόεδρο Ολάντ. Την περασμένη βδομάδα ο Κέρρυ είχε περιοδεύσει στις Αραβικές χώρες σε μια προσπάθεια να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερες συμμετοχές στη νέα “συμμαχία των προθύμων” του Προέδρου Ομπάμα. 
\r\n
 
\r\n
Ο στρατός που αθροιστικά μπορούν να συγκεντρώσουν οι 26 αυτές χώρες μετριέται σε εκατομμύρια φαντάρους. Τα πυρηνικά τους οπλοστάσια είναι σε θέση να αφανίσουν για πάντα κάθε ίχνος ζωής στον πλανήτη. Αλλά παρά τα μεγάλα λόγια και τις δεσμεύσεις “να υποστηρίξουν με όλα τα αναγκαία μέτρα” τον αγώνα ενάντια στο “Χαλιφάτο” των “εξτρεμιστών” η επιτυχία του νέου πολέμου που μόλις έχουν κηρύξει δεν είναι καθόλου βέβαιη.
\r\n
 
\r\n
Πρώτα απ\' όλα τα μέλη της “Συμμαχίας των Προθύμων” ούτε ακριβώς σύμμαχοι, ούτε ακριβώς πρόθυμοι είναι. 
\r\n
Η Δύση είναι “στα μαχαίρια” με τη Ρωσία για τον έλεγχο της Ουκρανίας. Οι εκεχειρίες διαδέχονται η μια την άλλη -για να καταλήξουν και πάλι στο καλάθι των αχρήστων- πολύ απλά γιατί καμιά από τις δυο πλευρές δεν είναι διατεθειμένη να κάνει πίσω: η Δύση, ο νικητής το 1989 του Ψυχρού Πολέμου θεωρεί φυσικό της δικαίωμα να αρπάζει τις παλιές κτήσεις της διαλυμένης σήμερα “Σοβιετικής” αυτοκρατορίας. Η Ρωσία -που παρά την ήττα της εξακολουθεί να είναι η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη- δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει το ΝΑΤΟ να την περικυκλώσει. Όπως έλεγε ένας Ρώσος αναλυτής, ο Ντίτρι Τρενίν, στην εφημερίδα Financial Times “με την αποστολή χερσαίων δυνάμεων (στην Ουκρανία) ο κύριος Πούτιν έστειλε ένα μήνυμα στο Κίεβο ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει στις Ουκρανικές δυνάμεις να νικήσουν τους φιλορώσους αντάρτες... Έβαλε ένα δάχτυλο στο πεδίο της μάχης, όχι ολόκληρη τη γροθιά του. Αλλά αυτό ήταν αρκετό για να στερήσει από τις Ουκρανικές δυνάμεις τη νίκη...”
\r\n
 
\r\n
Και δεν είναι μόνο η Ουκρανία. Στην Ανατολική Ασία επικρατεί ένταση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Σύμφωνα με την αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal κινεζικά πολεμικά αεροπλάνα έχουν “παρενοχλήσει” τουλάχιστον τρεις φορές από τις αρχές του χρόνου μέχρι σήμερα αμερικανικά πολεμικά στα διεθνή ύδατα του Ειρηνικού Ωκεανού. Στα τέλη Αυγούστου το Πεντάγωνο έστειλε επίσημη διαμαρτυρία στις κινεζικές αρχές για μια “επικίνδυνη πτήση” ενός πολεμικού αεροσκάφους που πέρασε “ξυστά” (σε απόσταση δέκα μέτρων) πάνω από ένα αμερικανικό περιπολικό σκάφος. Επίσημα το Πεντάγωνο αποδίδει τα επεισόδια αυτά σε αυθαιρεσία των Κινέζων πιλότων. Στην πραγματικότητα, όμως, κανένας δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτές οι παρενοχλήσεις είναι προσχεδιασμένες από τα ίδια τα επιτελεία. Κανένας πιλότος δεν θα ρίσκαρε -ειδικά σε ένα καθεστώς σαν της Κίνας- να αυθαιρετήσει. 
\r\n

Καμιά ομοφωνία

\r\n
Αλλά ούτε και ανάμεσα στους ίδιους τους “στενούς” συμμάχους -τις ΗΠΑ και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει ομοφωνία: η Γερμανία, για παράδειγμα, αρνείται πεισματικά, παρά τις αμερικανικές πιέσεις, να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες, τουλάχιστον στο 2% του ΑΕΠ, όπως κάνουν οι άλλες χώρες του ΝΑΤΟ.
\r\n
 
\r\n
Οι πιο μεγάλες δυσκολίες “συνεννόησης”, όμως, ανάμεσα στους “πρόθυμους” προέρχονται από την ίδια τη Μέση Ανατολή. Το μήλο της Έριδος είναι το καθεστώς του Άσαντ στη Συρία. Ο Άσαντ έχει τη στήριξη όχι μόνο της Ρωσίας (είναι σύμμαχός της από πολύ παλιά) αλλά και των Σιιτών στην Τεχεράνη, τη Βηρυτό και την ίδια τη Βαγδάτη. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Σαουδική Αραβία, αντίθετα, στηρίζουν τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που προσπαθούν να ανατρέψουν τον Άσαντ. Η Ρωσία θέτει σαν προϋπόθεση για τον βομβαρδισμό των θέσεων του ονομαζόμενου “Ισλαμικού Κράτους” μέσα στο έδαφος της Συρίας την έγκριση από τη “νόμιμη κυβέρνηση” της χώρας -την αναγνώριση του Άσαντ με άλλα λόγια. Παρόμοια στάση κρατάει και η κυβέρνηση του Ιράν -παρόλο που έχει συμμαχήσει, στην ουσία, με τις ΗΠΑ στον πόλεμο ενάντια στους τζιχαντιστές στο έδαφος του Ιράκ. Επίσημα οι ΗΠΑ συνεχίζουν να θεωρούν το Ιράν “κράτος τρομοκράτη”. Η κυβέρνηση της Τεχεράνης δεν συμμετείχε στη διάσκεψη του Παρισιού, πολύ απλά γιατί δεν είχε καλεστεί ποτέ.
\r\n
 
\r\n
Το βασικό, όμως, πρόβλημα της “Συμμαχίας των Προθύμων” δεν είναι η έλλειψη συνοχής: το κύριό της πρόβλημα είναι ότι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν μπορούν να το λύσουν. Ο Ομπάμα έχει αρχίσει να στέλνει τα βομβαρδιστικά του να χτυπάνε τις θέσεις των “τζιχαντιστών” στο Ιράκ και τη Συρία. Αλλά δεν έχει καμιά πρόθεση να στείλει χερσαίες δυνάμεις. Στην ομιλία του ο Ομπάμα είπε ότι οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν αυτή τη φορά τα επιτυχημένα παραδείγματα των επεμβάσεων στη Σομαλία και την Υεμένη.
\r\n
 
\r\n
“Η Σομαλία ήταν κάποτε το ισοδύναμο της ταπείνωσης για τις ΗΠΑ”, γράφει η εφημερίδα Financial Times. “Έτσι πολλοί Σομαλοί έμειναν έκπληκτοι όταν άκουσαν τον πρόεδρο Ομπάμα να επικαλείται τον αγώνα ενάντια στους Ισλαμιστές εξτρεμιστές στη χώρα τους σαν το μοντέλο για το Ιράκ και τη Συρία. 
\r\n
 
\r\n
Από τη φρίκη του 1993, όταν οι ηγέτες των εχθρικών φυλών κατέρριπταν  αμερικανικά ελικόπτερα και έσερναν τα πτώματα των Αμερικανών φαντάρων μέσα στους δρόμους του Μογαντίσου, η Ουάσιγκτον προσάρμοσε την στρατηγική της στην προσπάθεια να απαλλάξει τη χώρα από τους εξτρεμιστές, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα αυτό που ο Ομπάμα ονομάζει τώρα ‘πετυχημένη στρατηγική\', ένα συνδυασμό αεροπορικών επιδρομών με την υποστήριξη ‘συμμαχικών στρατευμάτων στο έδαφος\'. 
\r\n
Είκοσι χρόνια αργότερα, όμως, η Σομαλία παραμένει ένα διαλυμένο κράτος. Πριν από λίγο καιρό κατακλύστηκε από τις δυνάμεις της αλ-Σαμπάαμπ, Ισλαμιστές Τζιχαντιστές συνδεδεμένους με την αλ-Κάιντα που εξαπλώνονται γρήγορα σε όλη την Ανατολική Αφρική και εξαπολύουν θανατηφόρες επιθέσεις στην Κένυα, την Ουγκάντα, το Τζιμπουτί και την ίδια τη Σομαλία...” 
\r\n
 
\r\n
Οι χερσαίες δυνάμεις της Αφρικανικής Ένωσης, ένας στρατός 21 χιλιάδων ανδρών, κατάφερε να διώξει την αλ-Σαμπάαμπ από το Μογκαντίσου. Και οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξοντώσουν, μέσα από στοχευμένους βομβαρδισμούς ένα μεγάλο κομμάτι της ηγεσίας της οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού της, του Αχμέτ Γκοντέιν. “Πολλοί τοπικοί ειδικοί όμως”, γράφει η FT, “λένε τώρα ότι... κινδυνεύουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα... Η εξόντωση του Γκοντέιν ενδέχεται να “επιταχύνει” την μετακίνηση τμημάτων της αλ-Σαμπάαμπ... από την αλ-Κάιντα προς την πιο ριζοσπαστική ISIS”.
\r\n

Διαίρει και βασίλευε

\r\n
Το Ισλαμικό Κράτος είναι ένα φριχτό καθεστώς -για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Η απάντηση στη φρίκη αυτή, όμως, δεν μπορεί να έρθει μέσα από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις -όσους τοπικούς συμμάχους και αν έχουν.
\r\n
 
\r\n
Η ISIS είναι προϊόν των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Το Ιράκ ζει εδώ και εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια μόνιμα μέσα στον πόλεμο, τους βομβαρδισμούς, τον αποκλεισμό, την κατοχή και την σεχταριστική βία του “διαίρει και βασίλευε”. Μια ολόκληρη γενιά έχει μεγαλώσει χωρίς να έχει γνωρίσει τίποτα άλλο. Αυτή η φρίκη είναι το μυστικό πίσω από την οργή που τρέφει την ISIS. 
\r\n
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: η ISIS κατάφερε να δυναμώσει μέσα στη Συρία από την πρόωρη “στρατιωτικοποίηση” της επανάστασης- το πέρασμα σχεδόν αμέσως από τις μαζικές διαδηλώσεις σε μια ένοπλη αντιπαράθεση με τον στρατό του Άσαντ. Αυτή η στρατιωτικοποίηση ήταν προϊόν της βίας του ίδιου του καθεστώτος -που δεν δίστασε να στρέψει να όπλα ενάντια στον πληθυσμό του. Αλλά ταυτόχρονα ήταν αποτέλεσμα των επεμβάσεων της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων τοπικών ισχυρών, που έτρεξαν να “στηρίξουν” με όπλα, χρήματα και πυρομαχικά τοπικούς υποψήφιους πολέμαρχους αντίπαλους του Άσαντ σε σεχταριστική-θρησκευτική βάση. Για τους Εμίρηδες της Μέσης Ανατολής (και τους συμμάχους τους στις πρωτεύουσες της Δύσης) ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος στη Συρία ήταν χίλιες φορές προτιμότερος από μια επανάσταση. Ένα μεγάλο κομμάτι από αυτούς τους πολέμαρχους κατέληξε στην ISIS -μαζί με τα όπλα, τα λεφτά και τα πυρομαχικά του.
\r\n
 
\r\n
Το Ιράκ δεν χρειάζεται περισσότερα όπλα. Χρειάζεται απαλλαγή από τον ιμπεριαλισμό. Για να μπορέσουν οι εργάτες του Ιράκ και της Συρίας να απαλλαγούν από τη θηριωδία της ISIS πρέπει να τους βοηθήσουμε να αντισταθούν στη “συμμαχία των προθύμων” και το νέο λουτρό αίματος που ετοιμάζουν για τον λαό της Συρίας και του Ιράκ.
\r\n