Κινηματογράφος - Machete του Robert Rodriguez. Περιπέτειες στο Τείχος του Τέξας

«Machete» ονομάζεται το μακρύ εκείνο μαχαίρι που χρησιμοποιούν οι αγρότες της Λατινικής Αμερικής στις φυτείες, για να κόβουν το ζαχαροκάλαμο, ή για ν’ ανοίγουν δρόμο, περπατώντας στις ζούγκλες του Αμαζονίου.

Στη συγκεκριμένη ταινία βέβαια, αποτελεί προέκταση του χεριού του πρωταγωνιστή Ντάνι Τρέχο, όπου με χειρουργική ακρίβεια σφάζει μ’ αυτό τους εχθρούς του, καθώς και εκείνους που τον έχουν προδώσει. Ένα λουτρό αίματος, άπειρες σφαίρες και άσκοποι πυροβολισμοί, ωραίες γυναίκες και «πειραγμένα» αυτοκίνητα, «επώνυμοι» κακοί (Στίβεν Σιγκάλ, Ντον Τζόνσον, Ρόμπερτ ντε Νίρο), αποτελούν τα συστατικά στοιχεία του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Που μαζί με το ιδεολογικοπολιτικό μπακγκράουντ του ζητήματος της παράνομης μετανάστευσης και των κυκλωμάτων της από το Μεξικό προς τις Η.Π.Α., συνθέτουν αυτή την «ταραντινικού» τύπου δημιουργία.

Η ταινία που διαδραματίζεται στο Τέξας, ασχέτως φόρμας, είναι μια πολύ εξόφθαλμη καταδίκη για το ποιους στην πραγματικότητα εξυπηρετεί και γιατί εφαρμόζεται η πολιτική της δημιουργίας του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό. Πώς δηλαδή, οι απανταχού εκφραστές των ρατσιστικών απόψεων, είναι τις περισσότερες φορές οι ίδιοι που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των κυκλωμάτων κάθε πιθανής και απίθανης παράνομης δραστηριότητας.

Ένα b-movie λοιπόν, αλλά με άποψη, που φαίνεται να το διασκεδάζουν όλοι.

Από την πληθώρα των ηθοποιών που παίζουν σ’ αυτό, πολλές φορές αυτοσαρκαζόμενοι, μέχρι τους θεατές που τους ακούς να γελάνε. Άλλωστε διάλογοι του στυλ: «Δηλαδή μου ζητάς να σε βοηθήσω να σκοτώσεις όλους αυτούς τους ανθρώπους;» -εννοώντας τους μπράβους του αμερικάνου ακροδεξιού γερουσιαστή- «Ναι, πάτερ». «Θα δω τι μπορώ να κάνω», δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για το αντίθετο.

«Επιμελώς ατημέλητη»

Κινηματογραφικά «επιμελώς ατημέλητη», η ταινία δεν καταλήγει πουθενά, μιας και δεν είναι αυτός ο στόχος της. Απλώς ανυψώνεται, ή και καταρρέει ακόμα, μέσα από την υπερβολή της. Πράγμα το οποίο όμως δεν της δημιουργεί καμία αντίφαση ή πρόβλημα. Χρησιμοποιεί οτιδήποτε της αρέσει, από θανατηφόρες ατάκες και κάθε είδους λεπίδες, έως πολιτικές θέσεις για τους οικονομικούς μετανάστες. «Δεν περάσαμε εμείς τα σύνορα, τα σύνορα περάσανε εμάς» λέει, ξεσηκώνοντας τα πλήθη, η αστυνομικός στην υπηρεσία μετανάστευσης πάνω στις δωδεκάποντες γόβες, όταν συνειδητοποιεί ότι μάλλον κάνει τη λάθος δουλειά, κυνηγώντας τους δικούς της ανθρώπους. Κι από την άλλη η “She”, επικεφαλής του «Δικτύου» που βοηθά όλον αυτό τον κόσμο να περνά τα σύνορα για να δουλέψει.

Προσωπικός σταθμός, η ταινία αυτή, για τον 66χρονο Ντάνι Τρέχο ως Machete, μιας και ανταποκρίνεται άριστα στον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο και αποδεδειγμένα βρίσκεται στο στοιχείο του. Μόνιμα ηθοποιός β’ ρόλων, εδώ αρπάζει την ευκαιρία κυριολεκτικά από τα μαλλιά, για να καταξιωθεί ως καλτ φυσιογνωμία. Είναι άλλωστε πολύ γνωστός στο σινεφίλ κοινό, από τις πάμπολλες συμμετοχές του ως «σκατόφατσα» σε διάφορες τέτοιου είδους παραγωγές.

Η ενασχόλησή του με το μποξ, αφενός τον έσωσε όταν έκανε φυλακή, μιας και αναδείχθηκε πρωταθλητής Καλιφόρνιας στο αντίστοιχο πρωτάθλημα, και αφετέρου τον έβαλε στα κινηματογραφικά πράγματα, όταν το 1985, στην ταινία του Κοντσαλόφσκι «Το Τραίνο της Μεγάλης Φυγής», εκπαιδεύοντας αρχικά τον συμπρωταγωνιστή τού Γιον Βόιτ (Έρικ Ρόμπερτς) στο μποξ, κέρδισε μια μικρή συμμετοχή στην ταινία.

«Έχω κάνει φυλακή στο Σαν Κουεντίν, στη Βάκανβιλ, στη Σούζανβιλ, στο Φόλσομ, στο Σόλνταντ, στη Σιέρα. Και μετά έρχεται εκείνος ο τύπος από το Χόλιγουντ και με ρωτάει: “Μπορείς να υποδυθείς σε μια ταινία τον κατάδικο;”. Θυμάμαι να του λέω πως “θα το προσπαθήσω”».