Διεθνή
Γενική Απεργία στην Ιταλία

“Αν τα συνδικάτα θέλουν να διαπραγματεύονται ας εκλεγούν στη Βουλή” δήλωσε πριν από λίγες μέρες ο Ματέο Ρέντζι, ο “κεντροαριστερός” πρωθυπουργός της Ιταλίας. Η απάντηση στην προκλητική αυτή περιφρόνηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων ήρθε την περασμένη Παρασκευή με μια τεράστια απεργία που πάγωσε δημόσιες υπηρεσίες, ιδιωτικές επιχειρήσεις και ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.
\r\n
 
\r\n
Οι συντηρητικές και οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες της Ιταλίας προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την επιτυχία της: οι απεργιακές διαδηλώσεις, γράφουν, ήταν πολύ μικρότερες από τις αντίστοιχες του περασμένου Οκτώβρη. Όπερ έδει δείξαι: το κίνημα είναι αδύναμο, οι μεταρρυθμίσεις θα περάσουν.
\r\n
 
\r\n
Η απεργία, όμως, είχε τεράστια επιτυχία: παρόλο που η μια από τις τρεις μεγάλες εργατικές συνομοσπονδίες (στην Ιταλία δεν υπάρχει μια ενιαία ΓΣΕΕ όπως εδώ αλλά η κάθε παράταξη έχει και τη δική της) όχι μόνο δεν συμμετείχε αλλά και είχε καταγγείλει την απεργία η συμμετοχή ξεπέρασε το 70%.
\r\n
 
\r\n
Η απεργία είχε στο στόχαστρό της το νέο νόμο για την απασχόληση του Ρέντζι που καταργεί την απαγόρευση των αυθαίρετων απολύσεων. Για να αποφύγει την πίεση των διαδηλωτών ο Ρέντζι πέρασε το νόμο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος μια μέρα πριν την απεργία. Αλλά το μόνο που κατάφερε να δείξει με αυτόν τον τρόπο είναι πόσο πολύ φοβάται μια μετωπική αναμέτρηση με το εργατικό κίνημα.
\r\n
 
\r\n
Η εργατική τάξη στην Ιταλία είναι και μεγάλη και δυνατή. Το πρόβλημα είναι η αριστερά. Μέχρι το 2006 η Ιταλία ήταν το υπόδειγμα για τη ριζοσπαστική αριστερά σε ολόκληρο τον κόσμο: η Rifondazione Communista ήταν μια μαζική οργάνωση με χιλιάδες μέλη και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους. Δυστυχώς όμως η ηγεσία της χαράμισε το 2006 αυτή τη δυναμική στηρίζοντας την κεντροαριστερή κυβέρνηση του Πρόντι -μια κυβέρνηση με μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα που ελάχιστα μόνο διέφερε από το πρόγραμμα της δεξιάς. Το αποτέλεσμα ήταν η απογοήτευση και η διάλυση. Η άνθηση του κινήματος που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες στην Ιταλία είναι μια ευκαιρία για την αριστερά να ανασυγκροτηθεί. 
\r\n