Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τις εκλογές - Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να πάρει πρωτοβουλίες

Τι δείχνει η άνοδος της αριστεράς σε ψήφους; Πώς κρίνεις το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεδομένου ότι είναι η πρώτη φορά που η αντικαπιταλιστική αριστερά καταφέρνει να πάρει τόσους ψήφους και να εκλέξει συμβούλους;

Για τον όρο «Αριστερά» υπάρχουν πολλές και διαφορετικές απόψεις. Συχνά μάλιστα οδηγούν σε αυθαίρετα αθροίσματα που εκφράζουν περισσότερο αυτό που θα θέλαμε να υπάρχει παρά αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα. Στις τελευταίες εκλογές καταγεγραμμένη άνοδο σε ψήφους σημείωσαν οι συνδυασμοί που στηρίχτηκαν από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά όταν ο δικομματισμός χάνει πάνω από 1.500.000 ψηφοφόρους και η ενίσχυση του ΚΚΕ περιορίζεται σε 75.000 σε όλη την Ελλάδα, κι όχι πάνω από 2.500 στην Αττική, δηλ. στην καρδιά της εργατικής τάξης, μάλλον δεν υπάρχει λόγος για πανηγυρισμούς.

Η περίπτωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι διαφορετική καταρχήν επειδή ξεκινά από χαμηλότερο σημείο εκκίνησης, οπότε η αύξηση κατά περίπου 75.000 ψήφους συνιστά τριπλασιασμό της εκλογικής της δύναμης. Δεν διαθέτει την επαφή με πλατιές λαϊκές μάζες που έχει ιστορικά κατακτήσει κυρίως το ΚΚΕ και με ένα διαφορετικό τρόπο ο ΣΥΝ, ούτε το μέγεθος και την οργανωμένη βάση αυτών των κομμάτων. Η ενίσχυσή της προήλθε κυρίως από μάχιμους αγωνιστές που κινούνται στον ευρύτερο αριστερό χώρο σαν αντίδραση στην πολιτική και την πρακτική των άλλων σχηματισμών και ταυτόχρονα, σαν εκτίμηση της αγωνιστικής της στάσης.

Το γεγονός ότι η εκλογική αύξηση δεν ήταν μόνο αριθμητική αλλά πέτυχε και να εκλεγεί σημαντικός αριθμός συμβούλων δίνει τη δυνατότητα για μάχη από καλύτερες θέσεις, για αγωνιστικές πρωτοβουλίες σε πολλά μέτωπα και μεγαλύτερη επαφή με ακόμα πλατύτερες μάζες εργαζομένων. Κατά τη γνώμη μου έτσι πρέπει να αξιοποιηθεί η εκλογική επιτυχία και όσο το δυνατόν γρηγορότερα καθώς οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές.

Το καλό εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργεί αφ’ εαυτού του προσδοκίες και καθήκοντα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται πλέον να αναλάβει ουσιαστικό πολιτικό ρόλο και να πάρει πρωτοβουλίες. Η συγκυρία της δίνει μία μεγάλη ευκαιρία και μία ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη: να δράσει ενεργητικά για τη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού μετώπου και να επιδράσει καθοριστικά στους μαζικούς αγώνες που έρχονται.

Πώς μπορεί συνολικά η αριστερά να αξιοποιήσει αυτή τη στήριξη στις κάλπες, σε ποια πολιτική κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί και τι ρόλο μπορεί και πρέπει να παίξει στους αγώνες;

Οι δυνάμεις που δηλώνουν σαν στόχο την οργάνωση των εργαζομένων και ολόκληρου του λαού για να διεκδικήσουν αγωνιστικά τα συμφέροντά τους και να αποφασίζουν κυρίαρχα για το μέλλον του τόπου τους, καλούνται σήμερα να το αποδείξουν στην πράξη και με χειροπιαστές ενέργειες. Τα καθήκοντα και οι ευθύνες είναι μεγάλες κι όχι απλά λόγω των ιδεολογικών διακηρύξεων καθενός αλλά γιατί η εναλλακτική λύση αποτελεί σήμερα περισσότερο από ποτέ άμεση λαϊκή ανάγκη. Το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί μόνο όχημα για την ισοπέδωση ιστορικών εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, αλλά και για την πλήρη εκποίηση της χώρας και την υποθήκευση του μέλλοντος πολλών γενιών. Γι’ αυτό και καθίσταται μείζον πολιτικό θέμα η απαλλαγή της χώρας από το κατοχικό καθεστώς της τρόικας και των ντόπιων, κυβερνητικών και μη, δοσιλόγων.

Κάθε πολιτική δύναμη που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή κι επαναστατική οφείλει να συμβάλλει τα μέγιστα για να συγκροτηθεί ένα πλατύ κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο για παύση πληρωμών, έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ, εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα και των άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, για ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος. Αυτά αποτελούν σήμερα τις βασικές προϋποθέσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για μια άλλου τύπου ανάπτυξη σε όφελος του λαού, για να ανοίξει πραγματικά ο δρόμος για μια σοσιαλιστική προοπτική. Η μαζική ενωτική πάλη για άμεσα και συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα, η εμπειρία των εργαζομένων από αυτούς τους αγώνες θα δημιουργούν καθημερινά συνθήκες σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής με το αντιλαϊκό καθεστώς και το σύστημα που υπηρετεί. Θα φέρνουν πολύ πιο κοντά την ανάγκη για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό απ’ όσο δεκάδες παραπομπές στο μέλλον, όποιο όνομα κι αν δίνει σε αυτό η κάθε πολιτική δύναμη.

Πρώτο και μεγάλο σταθμό πρέπει να αποτελέσει η Απεργία της 15ης Δεκέμβρη. Μαζική συμμετοχή σημαίνει μαζική αμφισβήτηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Κι είναι πολύ πιο ηχηρή η ψήφος της Απεργίας, από αυτή της κάλπης. Γιατί οι εργαζόμενοι ποτέ και πουθενά δεν απεργούν για «Παναγόπουλους». Απεργούν για τη ζωή τους, τα παιδιά τους και τον τόπο τους. Γιατί στους δρόμους ανασυγκροτείται το εργατικό κίνημα. Μέσα από μαζικούς ενωτικούς αγώνες η εργατική τάξη επιβάλλει αιτήματα και διαμορφώνει νέους στόχους πάλης. Οι εργαζόμενοι παλεύουν και νικάνε, σώζονται ή χάνονται σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο, κι όχι στη σφαίρα του ιδεατού. Σε αυτή τη μάχη πρέπει να ρίξουμε όλες μας τις δυνάμεις.

Διαβάστε επίσης:

Η “Ανταρσία στο Λιμάνι” μπήκε στο Δήμο

Σινέ Κεραμεικός 20 Δεκέμβρη. Οργανώνουμε τη συνέχεια