Ο Δεκέμβρης της Βρετανίας

Ηταν τεράστια αποτυχία για την συγκυβέρνηση Συντηρητικών – Φιλελεύθερων, η οποία θεωρητικά έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία 81 εδρών. Αυτό που πραγματικά έγινε ήταν ότι μια μειοψηφία των Φιλελεύθερων ψήφισε υπέρ των μέτρων αλλά οι περισσότεροι απείχαν και έτσι άφησαν τα μέτρα να περάσουν.

Φάνηκε πόσο απάτη είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αφού η αύξηση των διδάκτρων πέρασε παρότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι εναντίον τους. Το κόμμα των Φιλελεύθερων είχε μάλιστα κατέβει στις εκλογές προβάλλοντας την υπόσχεσή του ότι θα καταργούσε όλα τα δίδακτρα.

Συμπλήρωμα σε αυτήν την εικόνα ήταν οι σκηνές αστυνομικής βαρβαρότητας που δίδαξαν στους φοιτητές που είχαν παραμείνει μπροστά στο κοινοβούλιο για να ακούσουν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας ένα σκληρό μάθημα για την ταξική φύση του καπιταλιστικού κράτους.

Εκατοντάδες αστυνομικοί είτε των ειδικών δυνάμεων, είτε έφιπποι περικύκλωσαν ασφυκτικά την πλατεία καθώς διαφαινόταν ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Αυτή η κίνηση εξόργισε εκατοντάδες μαθητές που μόλις ένιωσαν ότι το μέλλον τους πετάχτηκε στα σκουπίδια από μια κυβέρνηση εκατομμυριούχων. Τώρα δεν τους άφηναν ούτε να γυρίσουν σπίτια τους.

Έτσι, έκαψαν ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δέντρο, άρχισαν να σπάνε τα παράθυρα του Υπουργείου Οικονομικών φωνάζοντας «Τα λεφτά μας πίσω!» και ξεκίνησαν να σπρώχνουν τους παραταγμένους αστυνομικούς.

Αρχισε να υψώνεται μαύρος καπνός πάνω από το Μπιγκ Μπεν, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτικά γεμάτη από μυρωδιά καμένου πλαστικού, την ώρα που ένας φοιτητής που ήταν ντυμένος σαν ροζ λοκατζής έκανε στριπτίζ, στρέφοντας τα οπίσθιά του προς το Κοινοβούλιο. Δεν θα παρεξηγούσαν κανέναν αν νόμιζε πως βρίσκεται σε ταινία τρόμου με σκηνές Αποκάλυψης.

Τα όργανα της καταστολής σχημάτισαν έναν ατσάλινο κύκλο γύρω από την πλατεία και όρμηξαν με αγριότητα για να μας δείξουν ποιο είναι το αφεντικό. Σήκωσαν και έσυραν έναν άνθρωπο από το αναπηρικό του καροτσάκι και έστειλαν έναν 20χρονο στο νοσοκομείο για επείγουσα εγχείρηση στον εγκέφαλο που κράτησε τρεις ώρες, έχοντας χτυπηθεί από ρόπαλο της αστυνομίας.

Μπορούσες να φύγεις από την περικύκλωση μόνο αν συναινούσες να σε βγάλουν φωτογραφία. Απολύτως κατανοητό ήταν ότι εκατοντάδες φοιτητές συνέχισαν να μάχονται μέσα στη νύχτα, με την αστυνομία να καταφέρνει μετά από κάποιες ώρες να τους σπρώξει σε μια γέφυρα πίσω από το Κοινοβούλιο, σε μια νύχτα με φοβερό κρύο και αέρα.

«Πάρτε τους τα κεφάλια»

Τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ ήταν αρκετά μπερδεμένα, όμως επικέντρωναν στην καταδίκη της βίας, χωρίς να εξηγούν ποιος την προκάλεσε. Μεγάλη προβολή πήρε η επίθεση στην αυτοκινητοπομπή του διαδόχου του θρόνου, Πρίγκηπα Κάρολου, με το πλήθος να φωνάζει «Πάρτε τους τα κεφάλια!».

Για όποιον βρέθηκε στους δρόμους εκείνη τη μέρα ήταν μια τρομακτική εμπειρία. Ηταν όμως και πολύ διδακτική. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι συζητάνε πλέον για τη φύση του κοινοβουλευτισμού, των ΜΜΕ και του συστήματος στο οποίο ζούνε.

Η εμπειρία συλλογικής αυτο-οργάνωσης μέσω μαζικών διαδηλώσεων, καταλήψεων στα Πανεπιστήμια και άμεσης δράσης τούς έχει δώσει μια αίσθηση της συλλογικής τους δύναμης. Έχει προκύψει μια μαχητική μειοψηφία έτοιμη να τα βάλει με τον ίδιο τον καπιταλισμό.

Όμως, το κλειδί για την επόμενη περίοδο θα είναι πώς αυτή η μειοψηφία θα συνδεθεί με την πλειοψηφία, η οποία είναι εξοργισμένη αλλά δεν έχει αυτοπεποίθηση. Είναι κρίσιμο οι αγωνιστές φοιτητές να συνδεθούν με το ευρύτερο κίνημα που αναπτύσσεται ενάντια στις περικοπές της κυβέρνησης. Ιδιαίτερα με την οργανωμένη εργατική τάξη.

Οι εργάτες υποστήριξαν τους αγώνες των φοιτητών. Μάλιστα, πραγματοποιήθηκε μια εμφανής στροφή στο εσωτερικό των συνδικάτων. Οι πρόσφατες εκλογές στο μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας είδαν τον δεξιό υποψήφιο που ξόδεψε εκατομμύρια στην καμπάνια του να έρχεται τρίτος, πίσω από έναν αριστερό γραφειοκράτη και έναν γνήσιο συνδικαλιστή της βάσης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το κίνημα μπορεί να βασιστεί στους ηγέτες των συνδικάτων για να προχωρήσει μπροστά. Όμως, όταν τα συνδικάτα δίνουν την επίσημη υποστήριξή τους στις διαδηλώσεις ενισχύεται η αυτοπεποίθηση της βάσης και ενθαρρύνονται οι αγώνες από τα κάτω.

Αυτά τα ζητήματα είχαν στο μυαλό τους οι αντιπρόσωποι των φοιτητικών καταλήψεων που συναντηθήκαμε στο πανεπιστήμιο LSE για να δημιουργήσουν μια πανεθνική φοιτητική συνέλευση, μία μέρα μετά την ψήφιση των μέτρων στο Κοινοβούλιο. Καλέσαμε σε ευρύτερη αλληλεγγύη με την εργατική τάξη και εκφράσαμε την επιθυμία μας να οργανωθεί γενική απεργία.

Το πρώτο συγκεκριμένο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν να καλέσουμε ακόμη μια φοιτητική διαδήλωση στις 29 Γενάρη. Ξέρουμε ότι οι φοιτητικές διαδηλώσεις μπορούν να ενθαρρύνουν ευρύτερες δυνάμεις να προχωρήσουν σε δράση. Επιδιώκουμε να αυξάνουμε διαρκώς την πίεση μέχρι την πανεθνική διαδήλωση ενάντια στις περικοπές που καλεί το TUC (η βρετανική ΓΣΕΕ) στις 26 Μάρτη 2011.

Όσο πιο μεγάλη και πιο ριζοσπαστική είναι εκείνη η διαδήλωση, τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα πάρουν όλοι για να συνεχίσουν την αντίσταση. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται ήδη σε μπελάδες λόγω των διδάκτρων και τα μέτρα που ψήφισε θα εφαρμοστούν στην πράξη το 2012, ξέρουμε ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για το φοιτητικό κίνημα να ρίξει ένα τελειωτικό χτύπημα.

Μια νίκη του κινήματος θα άνοιγε μια νέα φάση αγώνων παρόμοια με το 1968. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Εχουμε έναν κόσμο να κερδίσουμε.

Βλαντιμίρ Ουνκόφσκι-Κορίτσα, Πανεπιστήμιο LSE, Λονδίνο