Πολιτική
Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ: Υπάρχει εναλλακτική;

Τόσο η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας την περασμένη Δευτέρα, όσο και η εκδήλωση που οργάνωσε την ίδια μέρα η Αριστερή Πλατφόρμα, επιβεβαίωσαν ότι η πολιτική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ βαθαίνει παρά την προσπάθεια όλων των πλευρών να κρατήσουν χαμηλούς τους τόνους της αντιπαράθεσης.


Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας ο Αλέξης Τσίπρας, αφού διαπίστωσε την «ύπαρξη βασικών διαφορών στρατηγικού προσανατολισμού», επιχείρησε για μια ακόμα φορά να υπερασπιστεί τους συμβιβασμούς της κυβέρνησης και το νέο Μνημόνιο. «Υπήρξε κάποιο ρεαλιστικό και βιώσιμο εναλλακτικό σχέδιο που δεν υιοθετήθηκε; Ποια θα μπορούσε να είναι σήμερα αυτή η εναλλακτική βιώσιμη λύση;», ρώτησε.


Έφτασε μέχρι του σημείου να δικαιολογεί τα νέα μνημονιακά μέτρα λέγοντας ότι κάποια από αυτά «αποτυπώνουν το στίγμα της αριστεράς». Ως τέτοιο μέτρο, για παράδειγμα, περιέγραψε τις μεταρρυθμίσεις στην Δημόσια Διοίκηση, με άλλα λόγια την επαναφορά της διαβόητης «αξιολόγησης»!


Ο Τσίπρας κατέληξε ζητώντας την «περιφρούρηση της ενότητας του κόμματος» και την δρομολόγηση συνεδριακών διαδικασιών. Η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας θα συνεχιζόταν και την Τρίτη για να συζητήσει «διαδικαστικά θέματα».
Στην πραγματικότητα, ο Τσίπρας, πιεσμένος από την εσωτερική αντιπολίτευση και τις αντιδράσεις του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρεί να κερδίσει χρόνο μέχρι την υπογραφή της νέας Συμφωνίας-Μνημόνιο με την Τρόικα.


Aντιδράσεις

Αυτές οι αντιδράσεις έγιναν φανερές στην αρκετά μαζική εκδήλωση της ιστοσελίδας Ίσκρα με κεντρικό ομιλητή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο κλειστό γυμναστήριο του Πανελλήνιου. Ο Λαφαζάνης υποστήριξε ότι «η εναλλακτική πρόταση υπάρχει». Ζήτησε εθνικοποίηση των τραπεζών και κοινωνικό έλεγχο, να περάσουν οι στρατηγικές επιχειρήσεις σε δημόσια ιδιοκτησία. Όχι ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, των περιφερειακών αεροδρομίων και της ΑΔΜΗΕ. Αναδιανομή του πλούτου με νέο φορολογικό σύστημα. Τσάκισμα της διαπλοκής στα ΜΜΕ. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Και συμπλήρωσε ότι το σταμάτημα των Μνημονίων δεν μπορεί να υπάρξει «χωρίς πολιτικό σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη».


Με βάση τα παραπάνω ζήτησε την συνεργασία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς «με στόχο την συγκρότηση ενός μεγάλου μετώπου του ΟΧΙ».


Η ανοικτή τοποθέτηση από τον Λαφαζάνη και την Αριστερή Πλατφόρμα ενάντια στο νέο Μνημόνιο και τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις κλπ, δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη. Και έτσι την είδε και ο κόσμος που διέκοψε αρκετές φορές την ομιλία του φωνάζοντας ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ.


Όμως, σε τι μεταφράζονται συγκεκριμένα και στην πράξη αυτά τα καλέσματα; Θα περίμενε κανείς – και απ’ ότι φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κόσμου μετά το τέλος της εκδήλωσης – ότι τις διακηρύξεις θα ακολουθούσαν καλέσματα για κοινή δράση, πχ για απεργιακές κινητοποιήσεις για το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε.


Κανείς από τους ομιλητές, δεν έδωσε κάποια προοπτική αγώνα και συγκεκριμένης δράσης σε όλο τον αριστερό κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς σταματάμε τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις; Με απεργίες και συλλαλητήρια εδώ και τώρα για να μην περάσουν και για να μην εφαρμοστούν στην πράξη ή με αναμονή μέχρι να κερδίσει η Αριστερή Πλατφόρμα την πλειοψηφία στις «προσυνεδριακές διαδικασίες»;

Προοπτική

Ο Λαφαζάνης περιορίστηκε να πει ότι «με τη σημερινή συγκέντρωσή μας το μήνυμα που εκπέμπουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας μέσα από τη διαφορετικότητά μας». Πολιτικά, η προοπτική που έβαλε ήταν ότι ένα εθνικό νόμισμα «μπορεί, επίσης, να συμβάλλει ώστε να ενισχυθεί πολύ σημαντικά η ρευστότητα στην ελληνική οικονομία για την παραγωγική της ανασυγκρότηση».


Οι γενικόλογες αναφoρές στην «επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» δεν απαντούν στο ερώτημα κάτω από τον έλεγχο ποιας τάξης θα γίνουν αυτά – ο εργατικός έλεγχος απουσίαζε παντελώς από όλες τις ομιλίες. Όμως, αυτά ήταν τα πραγματικά ερωτήματα που γύρευε απαντήσεις ο κόσμος που συγκεντρώθηκε στον Πανελλήνιο για να στηρίξει μια αριστερή εναλλακτική.


Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Μανώλης Γλέζος χειροκροτήθηκε, όταν απευθύνθηκε στην Λαφαζάνη ρωτώντας τον: «Παναγιώτη μου, εσύ που ήσουν ανάμεσα στο Γενάρη και τον Ιούλη, που κυβερνούσε το Μέγαρο Μαξίμου κι όχι ο ΣΥΡΙΖΑ;». Ο εγκλωβισμός σε εσωκομματικές διαδικασίες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να προσφέρει καμιά πραγματική εναλλακτική.


Ο δρόμος για μια εργατική διέξοδο περνά πρώτα και κύρια μέσα από την οργάνωση της πάλης για να μην περάσει και εφαρμοστεί ούτε ένα από τα μέτρα της Τρόικας. Περνά μέσα από το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –της διαγραφής όλου του χρέους, της εθνικοποίησης των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο, της ρήξης με την ΕΕ και το ευρώ. Σε αυτούς τους αγώνες, που δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι τα συνέδρια ούτε να υποτάσσονται σε εσωτερικές κομματικές ισορροπίες, βρίσκεται η ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας.


Κώστας Πίττας