Πολιτική
Η αντικαπιταλιστική εναλλακτική στο Μνημόνιο Τσίπρα

5/7, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πανηγυρική διαδήλωση μετά τη νίκη του ΟΧΙ

Οι «θεσμοί» της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, απέδειξαν ότι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν κάθε εκβιασμό και κάθε βρώμικο μέσο προκειμένου να συντρίψουν με τη δύναμη που τους δίνει ο πλούτος και η εξουσία οτιδήποτε φαντάζει εμπόδιο στα σχέδια λιτότητας και συνολικότερα στα συμφέροντά τους. Δίπλα τους σε αυτή τη μάχη στάθηκαν επάξια ο ΣΕΒ, οι Έλληνες τραπεζίτες, οι βαρώνοι των ΜΜΕ, η Εκκλησία και βέβαια τα απομεινάρια του πολιτικού συστήματος που είχε αναλάβει εργολαβικά να φέρνει εις πέρας τις δουλειές τους, όλες τις τελευταίες δεκαετίες.

Από την άλλη, εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι, ο κόσμος του ΟΧΙ, δεν κώλωσαν μπροστά στα κάπιταλ κοντρόλ, την τρομοκρατία των καναλιών, τους εκβιασμούς των αφεντικών, την μη καταβολή μισθών, δεν «μάσησαν» στην προπαγάνδα του τρόμου. 

Υπάρχει για όλον αυτόν τον κόσμο εναλλακτική διέξοδος σήμερα (και όχι σε μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία» όταν με κάποιο μαγικό τρόπο οι «ταξικοί συσχετισμοί» θα έχουν γίνει «ευνοϊκότεροι», όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ) στους εκβιασμούς των καπιταλιστών;  Πάνω σε αυτό το επιτακτικό ερώτημα των καιρών είναι αφιερωμένα τα κείμενα των δύο αυτών σελίδων.


 
«Παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους. Έξοδος από το ευρώ, ρήξη και αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.  Εθνικοποίηση και κρατικοποίηση με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, στην προοπτική της κοινωνικοποίησής τους. Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ της εργασίας και σε βάρος των καπιταλιστών».
 
Αυτές είναι οι βασικές θέσεις, που συνθέτουν το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, όπως καταγράφηκαν και ψηφίστηκαν στο σημείο 16 της απόφασης της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον Οκτώβρη του 2011.
 
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που η άμεση εφαρμογή του αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στους συνεχείς εκβιασμούς των καπιταλιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων σε Ευρώπη και Ελλάδα.
 
Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους
 
Η στάση πληρωμών του χρέους θα σημάνει την άμεση ανακούφιση από την καταβολή των τόκων που ετησίως καταβάλλονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το διάστημα 2010-2014 το δημόσιο κατέβαλε μόνο για τόκους 54 δις ευρώ, πάνω από 10 δις ευρώ το χρόνο κατά μέσο όρο. Το 2015 στόχος του προϋπολογισμού είναι να πληρωθούν 5,9 δις ευρώ σε τόκους. Αν σταματήσουν να καταβάλλονται κάθε χρόνο αυτοί οι υπέρογκοι τόκοι ανοίγει η δυνατότητα τα λεφτά αυτά να χρησιμοποιηθούν για να ανοίξουν δουλειές, για συντάξεις, μισθούς, Υγεία, Παιδεία.
 
Η διαγραφή ολόκληρου του χρέους σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει πλέον η ανάγκη για συνεχή δανεισμό με τοκογλυφικούς όρους προκειμένου να πληρώνονται τα παλαιότερα δάνεια που έχουν εκτινάξει το χρέος στο ιλιγγιώδες 175% του ΑΕΠ - και μετά την τελευταία δανειακή σύμβαση που υπέγραψε ο Τσίπρας μαζί με τον Μεϊμαράκη, ακόμα πιο ψηλά. 
 
Είναι η μόνη κίνηση που μπορεί να κόψει τη θηλιά που πνίγει την εργατική τάξη και τους φτωχούς, σε αντίθεση με «λύσεις» επιμήκυνσης που το διαιωνίζουν και «κουρέματα», που μπορεί να ικανοποιούν τους δανειστές, γιατί θα συνεχίζουν να πληρώνονται σε πιο ρεαλιστική βάση, αλλά δεν ικανοποιούν τους εργαζόμενους και το λαό που θα συνεχίζει να τους πληρώνει.
 
Εξοδος από ευρωζώνη - ρήξη με την ΕΕ
 
Η έξοδος από το ευρώ και η αντικαπιταλιστική ρήξη με την ΕΕ είναι άμεσο επακόλουθο μιας τέτοιας θέσης. Οι τελευταίοι μήνες δεν έχουν αφήσει καμιά αμφιβολία για το τι είναι η «Ευρωπαϊκή Ένωση». Είνας ένας αλληλοσπαρασσόμενος από ανταγωνισμούς και ταυτόχρονα αδίστακτος θεσμός του κεφαλαίου, που έχει από δίπλα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σαν μηχανισμό εκβιασμών για να αναγκάζει λαούς και κυβερνήσεις να υποτάσσονται στις απαιτήσεις των τραπεζιτών. 
 
Είναι ένας επικίνδυνος θεσμός και για επιπλέον δύο λόγους. Γιατί πρωτοστατεί σε πολέμους και επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και την Αφρική φέρνοντας πιο κοντά στους λαούς της τον πόλεμο. Ενώ με την συστηματική ρατσιστική πολιτική της «Ευρώπης Φρούριο» δημιουργεί τη φρίκη που βλέπουμε να διαδραματίζεται στα σύνορά της, αλλά και τους όρους για να αναβιώσει η απειλή του φασισμού, στις χώρες που γεννήθηκε.
 
Κρατικοποίηση των τραπεζών
 
Η εμπειρία των τελευταίων μηνών έδειξε ξεκάθαρα ότι κρίσιμο ζήτημα που θα έχει να αντιμετωπίσει η επιβολή τέτοιων μέτρων είναι αυτό της ρευστότητας.
 
Μπορούσε αλήθεια, να υπάρξει μια πραγματική απάντηση στον εκβιασμό του Ντράγκι, όταν λίγες μέρες μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σταματήσει την ρευστότητα προς την Ελλάδα; Η απάντηση είναι θετική. 
 
Αν η κυβέρνηση Τσίπρα κρατικοποιούσε τότε επιτόπου τις τέσσερις λεγόμενες συστημικές τράπεζες και επέβαλλε το δικό της κάπιταλ κοντρόλ (και όχι αυτό που της επέβαλε λίγους μήνες αργότερα η τρόικα) θα μπορούσε να είχε δεσμεύσει τα πολύτιμα 40 δις ευρώ των καταθέσεων που έφυγαν από το φθινόπωρο μέχρι σήμερα από αυτές. 
 
Για τις καταθέσεις των εργαζομένων (όσων ακόμα έχουν κάτι στην τράπεζα) αυτό δεν θα αποτελούσε καμιά απειλή γιατί θα διαφύλαττε τις όποιες οικονομίες τους από την μαύρη τρύπα που δημιούργησαν οι εκροές των μεγαλοκαταθετών που σήκωναν τα εκατομμύριά τους για να τα πάνε σε ξένες τράπεζες και οφ σόρ ή να τις κάνουν γερμανικά ομόλογα και βίλες στο Λονδίνο.  
 
Ανακατανομή του πλούτου
 
Η πολιτική του ΔΝΤ και της ΕΕ έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ελλάδας σε ποσοστό που ξεπερνάει το 25% του ΑΕΠ μέσα σε πέντε χρόνια, και μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη πτώση στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30. 
 
Αυτή η συρρίκνωση δεν μας αφορά «όλους» εξίσου. Τα κέρδη των επιχειρήσεων, ιδιαιτέρως των μεγάλων που έχουν καταφέρει να επιζήσουν μέσα στην κρίση και τον ανταγωνισμό όλα τα τελευταία χρόνια της κρίσης δεν έχουν πέσει κάτω από τα 70 δις ευρώ (μικτά κέρδη). Το ίδιο διάστημα, το ένα τέταρτο του ενεργού παραγωγικά πληθυσμού είναι άνεργο ενώ πάνω από το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού ζει κάτω από το όριο φτώχειας.
 
Απαιτείται μετωπική σύγκρουση με τους καπιταλιστές για να σταματήσει τώρα αυτό το αίσχος -και όχι «συνεργασία» για μια «άλλη ανάπτυξη» έξω από το ευρώ. Να φορολογηθούν άγρια τα κέρδη τους και να δημεύονται οι επιχειρήσεις και οι περιουσίες αυτών που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Πάνω από τα τρια τέταρτα των ληξιπρόθεσμων χρεών στην εφορία (60,4 δις ευρώ) αφορούν αποκλειστικά 2.500 φυσικά πρόσωπα και 4.000 επιχειρήσεις!
 
Εργατικός έλεγχος
 
Υπάρχει κάποια δύναμη που να μπορεί να φέρει εις πέρας όλα αυτά τα δύσκολα καθήκοντα; Να πει ΟΧΙ για το χρέος στους - γνωστούς και από την ιστορία για την απάνθρωπη σκληρότητά τους -  δανειστές; Να απαντήσει στα τιμωρητικά αντιμέτρα που αυτοί θα πάρουν; Να τα βάλει με τους εγχώριους τραπεζίτες; Να εξασφαλίσει ότι οι καταθέσεις των βιομηχάνων δεν θα φεύγουν νύχτα από τις τράπεζες; Να επιβάλει ότι οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές θα πληρώσουν φόρους και τα χρωστούμενα στα ταμεία; 
 
Να σταθεί απέναντι στην άγρια αντεπίθεση μιας τάξης που νοιώθει τα συμφέροντά της να απειλούνται και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, απληρωσιά, λοκ άουτ, μηχανισμούς τραμπούκων, φασίστες και βέβαια τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και την δικαστική εξουσία, το ίδιο το αστικό κράτος, που ήδη δείχνει το ταξικό του πρόσωπο; 
 
Υπάρχει και είναι η εργατική τάξη. Το κρίσιμο μέτρο που συνδέει σαν κόκκινο νήμα το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης είναι το ζήτημα του εργατικού ελέγχου. Δεν υπάρχει κυβέρνηση που να μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο, δίκαιο πρόγραμμα παρά μόνο η ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας.
 
Ο μόνος ικανός και καθ’ ύλιν αρμόδιος να μπορεί να σταματήσει, πχ, τις εκροές καταθέσεων δεν είναι εκείνος που θα δώσει την εντολή, αλλά εκείνος που γνωρίζει να την εφαρμόσει, επί του προκειμένου, ο τραπεζοϋπάλληλος. Οσες υπουργικές αποφάσεις και να υπάρξουν, ο μόνος ικανός να επιβάλει καταβολή των δεδουλευμένων του ή να κρατήσει τη δουλειά του σε μια επιχείρηση που προχωράει εκβιαστικά σε λοκ άουτ είναι ο ίδιος ο εργαζόμενος που την καταλαμβάνει και τη λειτουργεί. 
 
Αν ένα βασικό όπλο της τάξης των καναλαρχών είναι η προπαγάνδα, τι πιο πρακτικό οι μονίμως απλήρωτοι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, που ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν αυτό το όπλο, να πάρουν τα κανάλια στα χέρια τους και να τα χρησιμοποιήσουν για τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς. 
 
Για ποιο λόγο οι εφοπλιστές, όπως της ΝΕΛ, να τσεπώνουν τα εκατομμύρια των κρατικών επιχορηγήσεων και τα πλοία να ρημάζουν, ενώ μπορούν να τα δουλέψουν οι απλήρωτοι ναυτεργάτες κάτω από εργατικό και λαϊκό έλεγχο εξασφαλίζοντας αξιοπρεπή ακτοπλοϊα για τα νησιά και μεταφορά στους πρόσφυγες;   
 
Μια τέτοια προοπτική δεν πρόκειται να μετατρέψει την Ελλάδα σε «Βόρειο Κορέα», όπως κινδυνολογούν παλιοί και νέοι απολογητές της τρόικας. Αντίθετα με την εργατική τάξη στο τιμόνι, η εργασία θα μπορεί να παράγει πλούτο για τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι για τα -«ποτέ αρκετά»- κέρδη των καπιταλιστών. 
 
Ένα κίνημα που θα επιβάλλει όλα αυτά στην Ελλάδα, όχι μόνο απομονωμένο δεν θα βρεθεί, αλλά αντίθετα, θα γίνει ο φάρος για τους εργάτες σε όλο τον κόσμο. Αν οι αγώνες των τελευταίων έξι ετών με αποκορύφωση το ΟΧΙ του Ιουλίου έχουν καταφέρει να εμπνεύσουν τη συμπαράσταση και τους αγώνες του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο, μπορούμε να φανταστούμε τι πολιτικό σεισμό και έμπνευση θα δημιουργήσει μια αντικαπιταλιστική ρήξη με τα μνημόνια.
 

ΣΥΡΙΖΑ Μνημόνιο με “ανθρώπινο πρόσωπο”

 
Μνημόνιο με ανθρώπινο πρόσωπο, αυτό είναι που μας υπόσχεται τώρα ο Τσίπρας. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ, γράφει το "Σχέδιο Κυβερνητικού Προγράμματος" που έδωσε αυτές τις μέρες στη δημοσιότητα, είναι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα τετραετίας που θα βρίσκει "λύσεις για τον περιορισμό των συνεπειών της Συμφωνίας", του Τρίτου Μνημονίου δηλαδή που ο ίδιος υπέγραψε.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται ότι η συμφωνία δεν έχει καμιά σχέση με αυτά που είχε υποσχεθεί. Το νέο μνημόνιο, παραδέχεται (π.χ η Αυγή 23/8) είναι επαχθές για τον ελληνικό λαό. Χάθηκε μια μάχη, γράφει. Αλλά όχι ο πόλεμος. Η ανανέωση της εντολής προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει ότι αυτός ο πόλεμος θα συνεχιστεί. Αντίθετα, οποιαδήποτε άλλη επιλογή, διαβάζουμε στο κείμενο των προγραμματικών θέσεων, "μπορεί να αποδειχθεί ιστορικά ολέθρια για τον κόσμο της εργασίας καθώς η επιστροφή του παλιού πολιτικού συστήματος στην εξουσία είναι βέβαιο πως θα δώσει το έναυσμα για τιμωρητικές και εκδικητικές επιλογές απέναντι στην Αριστερά αλλά και τα λαϊκά στρώματα..."
 
Ο Τσίπρας μάλλον έχει ξεχάσει ότι στηρίχτηκε στην ψήφο των κομμάτων του "παλιού πολιτικού συστήματος" για να περάσει τη νέα συμφωνία από τη Βουλή. Και έχει μάλλον ξεχάσει ότι με δική του πρόταση (και τις ψήφους σχεδόν όλου του ενιαίου τότε ακόμα ΣΥΡΙΖΑ) έγινε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ένα ενεργό μέχρι τότε στέλεχος της ΝΔ, Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και όλοι ξέρουν τι αξίζουν οι προεκλογικές του δηλώσεις ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με τα κόμματα της δεξιάς αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης μετά τις 20 Σεπτέμβρη: όσα άξιζαν ακριβώς και οι δεσμεύσεις για το "ΟΧΙ" στα νέα μνημόνια τις μέρες πριν από το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. 
 
Η ίδια η υπόσχεση για περιορισμό των συνεπειών του νέου μνημονίου δεν αξίζουν ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο έχουν τυπωθεί. Το μνημόνιο που συμφώνησε με τους δανειστές είναι κατά γενική ομολογία το χειρότερο από τα τρία που έχουν μέχρι τώρα επιβληθεί: ό,τι δεν είχαν καταφέρει μέχρι τώρα να περάσουν όλες μαζί οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις - το μέιλ Χαρδούβελη, την αύξηση του ΦΠΑ, τις αλλαγές στον κώδικα πολιτικής δικονομίας που δίνουν προτεραιότητα στις τράπεζες απέναντι στους απλούς πολίτες στα δικαστήρια (για να επιταχυνθούν οι κατασχέσεις) - το πέρασε η κυβέρνηση του Τσίπρα. Τι λέει για αυτό το κείμενο των προγραμματικών θέσεων; Ότι η συμφωνία, με δεδομένους τους αρνητικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη είναι μια επιτυχία. Ότι δεν είναι το χειρότερο μνημόνιο που έχει επιβληθεί - γιατί η διάρκεια του προγράμματος είναι μεγαλύτερη από τη διάρκεια των προηγουμένων, τα ποσά που πρέπει να "εξοικονομηθούν" από τον προϋπολογισμό είναι μικρότερα και τα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτεί είναι ηπιότερα. 
 
Πρόκειται για καθαρή αντιστροφή της πραγματικότητας. Τα ποσά είναι μικρότερα γιατί η επιδείνωση της ύφεσης που έφεραν τα δυο πρώτα μνημόνια έκανε τους ίδιους τους στόχους τους παντελώς ανεδαφικούς.
 
Το  νέο μνημόνιο θα επιδεινώσει, με μαθηματική ακρίβεια, ακόμα περισσότερο την ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Αν οι φόβοι των οικονομολόγων για βάθεμα της κρίση παγκόσμια μετά το κραχ στην Κίνα επιβεβαιωθούν, η κατάσταση για τους εργάτες, τους συνταξιούχους και τους φτωχούς θα γίνει εφιαλτική εδώ στην Ελλάδα. Ακόμα χειρότερα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο η ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με τους εκβιασμούς του Κουαρτέτου -για ένα ακόμα πρόγραμμα διάσωσης, παρά τα ευχολόγια του Τσίπρα για "άνοιγμα της διαπραγμάτευσης για την ελάφρυνση του χρέους”.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι δεν είχε ποτέ εντολή να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη. Ότι δεν είχε ποτέ εντολή να συγκρουστεί με τους δανειστές. Αυτό είναι αλήθεια -αν μιλάμε για την άρχουσα τάξη που είναι αυτή, που δίνει τις πραγματικές εντολές στην κυβέρνηση. 
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε, όπως όλες οι κυβερνήσεις της μεταρρυθμιστικής αριστεράς στην ιστορία, το "χρέος του" απέναντι "στο έθνος" - τους καπιταλιστές δηλαδή. Αλλά είναι πρόκληση να ταυτίζει κανείς τις εντολές αυτής της οικτρής πλούσιας μειοψηφίας με το 62% του ΟΧΙ.
 

ΛΑ.Ε Ρήξη, μέχρι πού;

 
Η "Λαϊκή Ενότητα" (ΛΑΕ) αρνήθηκε, προς τιμήν της, να συμβιβαστεί με το νέο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ. Τυπικά ήταν το "όχι" της "Αριστερής Πλατφόρμας", που αποτελεί την ραχοκοκαλιά της ΛΑΕ και των άλλων βουλευτών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που στέρησε από τον Τσίπρα την "δεδηλωμένη" και τον ανάγκασε να καταφύγει στις κάλπες. Η ρήξη, όμως, της ΛΑΕ με την πολιτική, τις ιδέες και τις αντιλήψεις που έσπρωξαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ήττα και τη συνθηκολόγηση, έμεινε στη μέση.
 
Ο συμβιβασμός με τους δανειστές δεν ήταν μονόδρομος, λέει η ΛΑΕ. Η Ελλάδα έπρεπε να φύγει από την Ευρωζώνη και όχι να υπογράψει μια ακόμα συμφωνία. Αυτή η θέση δεν είναι συγκυριακή. O Κώστας Λαπαβίτσας, ένα από τα βασικά στελέχη της ΛΑΕ σήμερα, υποστηρίζει με συνέπεια εδώ και πολύ καιρό ότι η  έξοδος από την Ευρωζώνη είναι απαραίτητος όρος για να ξεφύγει η Ελλάδα από την κρίση. 
 
"Το εθνικό νόμισμα είναι βήμα και εργαλείο για την ανάταξη της χώρας", έλεγε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στο CNN. "Όχι αυτοσκοπός… Το νέο νόμισμα θα δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να δημιουργεί ρευστότητα μακριά από τα νύχια του κ. Ντράγκι, στηρίζοντας έτσι τις επενδύσεις και την οικονομική δραστηριότητα. Αναμφίβολα το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί στις διεθνείς αγορές, ίσως κατά 15-20% όταν θα φτάσει στη νέα θέση ισορροπίας. Η υποτίμηση θα δώσει ώθηση στην εγχώρια παραγωγή, στη βιομηχανία και στον αγροτικό τομέα. Οι εργαζόμενοι θα έχουν όφελος γιατί θα τονωθεί η απασχόληση. Από την άλλη θα υπάρξουν αρνητικές επιπτώσεις στο εισόδημα των εργαζομένων και στο κόστος παραγωγής των μικρομεσαίων απαιτώντας κρατική παρέμβαση για τη στήριξή τους". Με “κοινωνική συσπείρωση”, όμως, και “στιβαρό χέρι στη διακυβέρνηση”, οι αρνητικές αυτές "επιπτώσεις θα είναι διαχειρίσιμες και η Ελλάδα θα περάσει σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη".
 
Η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι πράγματι αναγκαίος όρος αν θέλουμε να απαλλαγούμε από τα μνημόνια. Δεν είναι όμως αρκετός.
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας: είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση. Όπως όλες οι κρίσεις έτσι και αυτή έχει χτυπήσει άνισα τις διάφορες οικονομίες - οι πιο αδύναμες σαν την ελληνική βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο ενώ οι πιο ισχυρές, σαν την γερμανική, κατάφεραν (μέχρι σήμερα τουλάχιστον) να επιπλεύσουν. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, που επιδεινώνονται όπως δείχνει το κραχ στην Κίνας, είναι καθαρή αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι η Ελλάδα θα καταφέρει, μέσα από την επιστροφή σε ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα (που θα μειώσει το κόστος των εξαγωγών) να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που να είναι πλέον προστατευμένη από την κρίση.
 
Άλλος δρόμος
 
Αλλά ακόμα και αν υπήρχε η δυνατότητα οικονομικά να ακολουθήσει η Ελλάδα έναν άλλο δρόμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επρόκειτο ποτέ να την αφήσει να το κάνει. Αυτό φάνηκε καθαρά στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με τον Βαρουφάκη. Η ΕΕ δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί ούτε την παραμικρή απόκλιση από το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού - πόσο μάλλον ένα πραγματικά φιλεργατικό πρόγραμμα και μια οικειοθελή έξοδο από το κοινό νόμισμα. Ρήξη με το ευρώ σημαίνει ρήξη με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΛΑΕ, όμως, δεν υποστηρίξει τη ρήξη με την ΕΕ. 
 
Η στρατηγική της είναι παρόμοια με τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ: χτίζουμε ένα πλατύ κόμμα, κερδίζουμε την πλειοψηφία στις εκλογές και ύστερα επιβάλλουμε τις αλλαγές μέσα από τον έλεγχο της εξουσίας, δηλαδή η επιμονή στην αλλαγή από τα πάνω. 
 
Αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία, τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει. Μόνο ένα ξεκάθαρο, εργατικό κίνημα από τα κάτω, είναι σε θέση να ξεσηκώσει το κύμα ελπίδας, αλληλεγγύης, ενεργητικής συμπαράστασης και αντίστασης που θα χρειαστούμε για να αποκρούσουμε τις επιθέσεις των ισχυρών της Ευρώπης, αν τολμήσουμε να αμφισβητήσουμε τα σχέδιά τους.