Πολιτική
Πέρα από τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου

“Η συζήτηση έχει ανοίξει ευρύτερα, όχι μόνο μέσα στην αριστερά αλλά μέσα στο κόσμο της εργασίας. Είμαστε σε μια συγκυρία όπου για πρώτη φορά η αριστερά στην κυβέρνηση υλοποιεί ένα πρόγραμμα που είχαν δυσκολία να το υλοποιήσουν οι κλασικές δυνάμεις της αστικής τάξης. Κι αυτό είναι μια συγκλονιστική εμπειρία για χιλιάδες ανθρώπους, για την εργατική τάξη και για όλα τα στρώματα τα οποία στήσανε τις ελπίδες τους στο ότι αυτή η στροφή προς τ’ αριστερά μπορεί να φέρει καλύτερες μέρες.
 
Κάνουμε αυτή τη συζήτηση στον απόηχο της πανεργατικής απεργίας της Πέμπτης 12N, που επιβεβαιώνει ότι η εργατική τάξη δεν είναι στην κωλότσεπη κανενός, ούτε των ρεφορμιστικών κομμάτων που φτάνουν να έχουν πάρει την ψήφο της και να κυβερνούν.
 
Αυτό ήταν το μήνυμα της πανεργατικής και δεν έχει καμία σύγκριση με καμιά από τις προηγούμενες ενάντια στους Σαμαροβενιζέλους, γιατί ακριβώς είναι μια απεργία που δείχνει ότι η εργατική τάξη φτάνει να κοντράρει τα όρια της δικής της ρεφορμιστικής συνείδησης. Κι αυτά είναι πράγματα που δεν συμβαίνουν συχνά μέσα στην ιστορία.
 
Για το Μαρξισμό η εργατική τάξη είναι ο πρωταγωνιστής της σύγχρονης ιστορίας, είναι ο φορέας της αλλαγής σε μια μελλοντική καινούργια κοινωνία. Αλλά δε μιλάμε μόνο με αυτή την έννοια, την ευρύτερη διάσταση του πρωταγωνιστικού ρόλου της εργατικής τάξης. Μιλάμε για το ότι κάνει τέτοια βήματα η εργατική τάξη μέσα σε συνθήκες τεράστιας κρίσης του συστήματος.
 
Πολιτική κρίση
 
Πτυχή της κρίσης του συστήματος είναι και η πολιτική κρίση. Είναι το γεγονός ότι τα παραδοσιακά κόμματα που εξασφάλιζαν την πολιτική σταθερότητα, δεν είναι σε θέση να την εξασφαλίζουν πλέον. Έχουν καταστραφεί και οι δύο πυλώνες του δικομματικού συστήματος. Πρώτα το ΠΑΣΟΚ ως πιο ευάλωτο γιατί δεν ήταν το παραδοσιακό κόμμα της άρχουσας τάξης και έρχεται η σειρά της ΝΔ που είναι η συνέχεια αυτών που κυβερνούν για λογαριασμό της άρχουσας τάξης από τότε που υπάρχει το ελληνικό κράτος.
 
Αυτή η συνθήκη βαραίνει. Το γεγονός ότι, παρά την προδοσία του Τσίπρα, παρά το ότι η κυβερνητική αριστερά ήρθε λέγοντας ότι θα σκίσει τα μνημόνια και τα υπέγραψε, ο κόσμος στρέφεται προς τα αριστερά, έχει να κάνει με τις εμπειρίες της εργατικής τάξης, με τις παραδόσεις της, τους αγώνες της. Μιλάμε για την εργατική τάξη στην Ελλάδα που έχει κάνει εξεγέρσεις μία φορά κάθε δέκα χρόνια, το ’30, το ’40, το ’50, το ’60, το ’70 και σήμερα ξανά. Ταυτόχρονα είναι και η διάσταση του πολιτικού κενού που υπάρχει από τα δεξιά. Η ΝΔ είναι ένα τσίρκολο, όπου οι πρώην στυλοβάτες της σαμαρικής δεξιάς, ο Άδωνις και ο Βορίδης τώρα τσακώνονται ποιος είναι υπαρχηγός ποιανού. Αυτή η κρίση αφήνει περιθώρια για την αριστερόστροφη αναζήτηση του κόσμου.
 
Δεν είμαστε σε περίοδο ήττας. Επειδή ηττήθηκε η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια ήττα η οποία βαραίνει την εργατική τάξη. Αν η συζήτηση γινόταν σε συνθήκες ήττας του εργατικού κινήματος, δε θα γινόταν με τους όρους που την κάνουμε απόψε που υπάρχει η δυνατότητα να ανταλλάξουμε απόψεις ανάμεσα σε διαφορετικά ρεύματα της αριστεράς. Αυτή τη συνθήκη μας την έχει δημιουργήσει ο κόσμος με τους αγώνες του και πρέπει να την αξιοποιήσουμε.
 
Η ήττα της στρατηγικής του Αλέξη Τσίπρα είναι ήττα του κοινοβουλευτικού δρόμου. Είναι μια κλασική αλήθεια και από αυτή την άποψη χιλιοειπωμένη αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να την μετατρέψουμε σε κάτι το τετριμμένο. Δεν είναι τετριμμένο ότι οι εκλογές, το κοινοβούλιο μπορεί να εκφράσουν τις διαθέσεις της εργατικής τάξης αλλά άλλο το να εκφράζει ο κόσμος τις διαθέσεις του με τη ψήφο κι άλλο να υπάρχουν αυταπάτες ότι μπορεί να τις υλοποιήσει με τη ψήφο. Δεν υπάρχει δυνατότητα να υλοποιηθούν οι ελπίδες του κόσμου μέσα από αυτό το δρόμο.
 
Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της εναλλακτικής στρατηγικής. Άμα βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο κοινοβουλευτικός δρόμος έχει τα όριά του, πρέπει να δούμε πώς θα τα υπερβούμε. 
 
Κοινή δράση
 
Θέλουμε την ενότητα, θέλουμε την κοινή δράση αλλά χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τι είδους ενότητα, τι είδους μέτωπα και με ποιο τρόπο μπορούμε να τα οικοδομήσουμε και να τα προχωρήσουμε. Αυτό προφανώς αφορά τους συντρόφους της ΛΑΕ. Υπάρχει εκεί ένα πρόβλημα, πόσο έχουν ξεκαθαρίσει σπάζοντας με το ΣΥΡΙΖΑ με τη λογική του κοινοβουλευτικού δρόμου ή συνεχίζουν να ελπίζουν ότι αυτή τη φορά μπορεί να μη μπήκαμε στη Βουλή αλλά το μέλλον είναι ότι θα ενισχυθούμε εκλογικά και τότε θα έχουμε μια πραγματική κυβέρνηση της αριστεράς. Δεν είναι σωστή αυτή η συλλογιστική, δεν πρέπει να την υιοθετήσουμε, για να μην επαναλάβουμε τα ίδια στρατηγικά λάθη.
 
Δεμένο με αυτό είναι η συλλογιστική του τι είδους μέτωπα πάμε να χτίσουμε. Οι σύντροφοι της ΛΑΕ ξεκινάνε με μια λογική ότι το μέτωπο είναι αυτοί. Το λέει ο τίτλος, όλος ο λαός στο μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας. Έτσι ενωμένοι θα κερδίσουμε την πλειοψηφία και θα ανοίξουμε το δρόμο για να κάνουμε τις αλλαγές. Η αυταπάτη ότι η ΛΑΕ είναι το μέτωπο του λαού κόστισε στην ίδια τη ΛΑΕ το προηγούμενο διάστημα.
 
Η διαφορετική αντιμετώπιση έχει όνομα, λέγεται ενιαίο μέτωπο. Δε ψάχνουμε το μέτωπο όλου του λαού, που ίσως να χρειάζεται να έχει και τη γαλανόλευκη μπροστά για να μπορέσει να ενώσει όλα τα κομμάτια και να αποφύγει δύσκολες αντιπαραθέσεις. Χρειάζεται να μπούμε στη μεθοδολογία της οικοδόμησης του ενιαίου μετώπου. Μπορούμε να ενώνουμε την εργατική τάξη όπως ενώθηκε την Πέμπτη και βγήκε στο δρόμο, γιατί δε θέλει να υλοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο. Είναι δυνατόν να υπάρχει κοινή δράση που να ενώνει όλη την εργατική τάξη ενάντια στα μνημόνια, τους φασίστες, το ρατσισμό, για να πέσει ο φράχτης, ενάντια στη λιτότητα, ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
 
Είναι μέτωπο άμεσης αποδέσμευσης από την ΕΕ γιατί η ΕΕ είναι η Ευρώπη Φρούριο του πολέμου, του ρατσισμού και των μνημονίων.
 
Δε σηκώνει άλλες αυταπάτες. Όποιος πιστεύει ότι κάτι θα πάρουμε σαν αντάλλαγμα αν γίνουμε οι συνοριοφύλακες του Ολάντ, οδηγεί προς τη βαρβαρότητα.
 
Η κοινή δράση ενισχύει τη συζήτηση για τη στρατηγική προοπτική. Όσοι μιλάνε για την επανάσταση σαν τη Δευτέρα Παρουσία κάνουν τραγικό λάθος. Η επανάσταση δεν είναι Δευτέρα Παρουσία, είναι ζωντανή κοινωνική πραγματικότητα, είναι η πραγματικότητα του 21ου αιώνα, όπως ήταν και του 20ου έστω κι αν πολλές επαναστάσεις ηττήθηκαν. Οι ήττες των προηγούμενων επαναστάσεων δεν προδιαγράφουν καινούργιες ήττες. Απλά επιβεβαιώνουν ότι η επανάσταση είναι στην κοινωνική επικαιρότητα. Κι άρα η στρατηγική μας χρειάζεται να παίρνει υπόψη της αυτή τη διάσταση. Κοινή δράση όλης της αριστεράς, για να ενώνουμε τον κόσμο στους αγώνες και ανοιχτή συζήτηση γιατί χρειαζόμαστε μια αριστερά που δε θα είναι του κοινοβουλευτικού δρόμου και της αυταπάτης αλλά της επανάστασης και της ανατροπής».
 

Μετά την Πανελλαδική Σύσκεψη της Λαϊκής Ενότητας

Πανελλαδική Σύσκεψη πραγματοποίησε το Σαββατοκύριακο 21-22 Νοέμβρη η Λαϊκή Ενότητα στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (αίθουσα Μελίνα Μερκούρη). Η συζήτηση επικεντρώθηκε στα ζητήματα της συγκρότησης, πολιτικής φυσιογνωμίας και παρέμβασης του μετώπου, ενώ άνοιξε και τις διαδικασίες για το ιδρυτικό του συνέδριο το οποίο υπολογίζεται ότι θα διεξαχθεί στις αρχές του χρόνου.
 
Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας iskra.gr: “Ως αργά το βράδυ του Σαββάτου είχαν μιλήσει στην Σύσκεψη δεκάδες αντιπρόσωποι από όλη την Ελλάδα, διατυπώνοντας αξιόλογους και ιδιαίτερα χρήσιμους προβληματισμούς για την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία, την οργανωτική δομή, την τακτική και τη στρατηγική της ΛΑ.Ε και κυρίως για την ανάγκη πολιτικής αντεπίθεσης της ΛΑ.Ε και πιο δυναμικής παρέμβασης της σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, στην κατεύθυνση μιας αντιμνημονιακής προοδευτικής εναλλακτικής λύσης, η οποία καθίσταται υπερεπείγουσα για την ίδια την επιβίωση της χώρας και του λαού”. 
 
Είναι πραγματικό ότι η ΛΑΕ θα έχει το επόμενο διάστημα και εν όψει του συνεδρίου της να αντιμετωπίσει τα μεγάλα, μετά την υπογραφή του 3ου μνημόμιου από το ΣΥΡΙΖA, ζητήματα της εναλλακτικής προοπτικής. Η απάντηση που θα δώσει στο ερώτημα “με ποια αριστερά για την ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, ΔΝΤ” θα είναι κρίσιμη. Στην αντίστοιχη συζήτηση που οργάνωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 14 Νοέμβρη και στην οποία συμμετείχαν αγωνιστές από διαφορετικά ρεύματα της αριστεράς ανάμεσά τους και από τη ΛΑΕ, ο Πάνος Γκαργκάνας από την Εργατική Αλληλεγγύη έδωσε κάποιες βασικές κατευθύνσεις. Μπορείτε να διαβάσετε την εισήγησή του στις διπλανές στήλες.
 

ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η ΚΣΕ ανακοινώνει ότι για την καλύτερη προετοιμασία των θέσεων της Γ’΄συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θα πραγματοποιηθούν δύο συνεδριάσεις του ΠΣΟ μέχρι την συνδιάσκεψη, που θα πραγματοποιηθεί κανονικά την 16-17/1, όπως έχει αποφασιστεί.
 
Η πρώτη συνεδρίαση του ΠΣΟ θα γίνει το Σάββατο 28/11, στις 3μμ στην ΑΣΟΕΕ, όπου η ΚΣΕ θα εισηγηθεί ένα προσχέδιο θέσεων, με στόχο το ΠΣΟ να συζητήσει και να συμβάλει στην ολοκλήρωση του πολιτικού μέρους των θέσεων για τη Γ’΄συνδιάσκεψη.
 
Με βάση τη συζήτηση του ΠΣΟ, η ΚΣΕ θα ολοκληρώσει την πρόταση θέσεων μέχρι 5-6/12 και θα ξεκινήσει η πολιτική συζήτηση για τις θέσεις στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές, καθώς και ο ευρύτερος διάλογος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάνω σ’΄αυτές.
 
Θα ακολουθήσει νέα συνεδρίαση του ΠΣΟ στις 20/12, η οποία θα οριστικοποιήσει το τελικό κείμενο θέσεων τόσο για το πολιτικό όσο και για το οργανωτικό μέρος.