Γράμματα και σχόλια
Γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;

Οι εθνοκαθαρτικές διαδικασίες (κάποιες εκ των οποίων πήραν και το νομικό χαρακτηρισμό της "γενοκτονίας") που έλαβαν χώρα τόσο στα ελληνικά όσο και στα τουρκικά -και όχι μόνο- εδάφη στην περίοδο των βαλκανικών πολέμων και του Α’΄ΠΠ και κορυφώθηκαν κατά τη μικρασιατική εκστρατεία-καταστροφή, ήταν η απάντηση στο πληθυσμιακό πρόβλημα των κρατών που δημιουργήθηκαν από τη διάλυση της πάλαι ποτέ οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία αποτελούνταν από πολλές διαφορετικές και ανακατεμένες εθνότητες (οι οποίες, μετά τις εθνοκαθαρτικές διαδικασίες, μετατράπηκαν σε "μειονότητες"). 
 
Απάντηση που δόθηκε σε συνεργασία με όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις της Ευρώπης, προκειμένου να συσταθούν πληθυσμιακά ομοιόμορφα "εθνικά κράτη", με το απαιτούμενο, ξεριζωμένο και διατεθειμένο προς μισθωτή εργασία, εργατικό δυναμικό, κοινή γλώσσα, κοινά ήθη κι έθιμα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης κλπ, προς εξυπηρέτηση των αναγκών της πρωταρχικής καπιταλιστικής συσσώρευσης που πραγματοποιούνταν τότε στην "καθ΄ημάς ανατολή". Διαδικασίες με ξεκάθαρη ταξική αφετηρία (άνοδο στην εξουσία των αστών) και ταξικό προσανατολισμό, καθώς εξολόθρευαν αυτούς που δεν είχαν περιουσία να ανταλλάξουν με τη ζωή τους ούτε τα υλικά μέσα για να ξεφύγουν από το διωγμό. 
 
Τόσο οι νεότουρκοι του κεμαλικού εθνικισμού (ανερχόμενη αστική τάξη Τουρκίας), όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις (των ελλήνων αστών) προχώρησαν σε αυτές, όπως και στις πολεμικές συγκρούσεις, χρησιμοποιώντας καθένας τις σφαγές του άλλου σαν δικαιολογία για τις δικές του, προκειμένου να εξασφαλίζουν την απαιτούμενη "λαϊκή συναίνεση" και ασφαλώς συμμετοχή. 
 
Συμπληρωματικά
Ωστόσο, ούτε οι εθνοκαθάρσεις/γενοκτονίες έγιναν "εξαιτίας" των πολέμων, ούτε οι πόλεμοι "εξαιτίας" των εθνοκαθαρτικών σφαγών, αλλά και τα δύο έγιναν παράλληλα, συμπληρωματικά και με τον ίδιο σκοπό: οι πόλεμοι χάραζαν με αίμα τα σύνορα και οι εθνοκαθάρσεις/γενοκτονίες καθάριζαν με αίμα πληθυσμιακά το εσωτερικό, προς συγκρότηση των νέων αστικών "εθνικών κρατών" -δηλ προς εξυπηρέτηση των αναγκών της "πρωταρχικής κεφαλαιακής συσσώρευσης". 
 
Από τους ινδιάνους της Αμερικής, που σφαγιάστηκαν από τους ευρωπαίους αποίκους, μέχρι το Γολοντομόρ της Ουκρανίας ή το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, όλες οι περιπτώσεις συνδέονται με διαδικασίες, πρωταρχικής ή μη, "συσσώρευσης κεφαλαίου" - είτε μιλάμε για "γενοκτονία" είτε για "εθνοκάθαρση", το "έγκλημα" είναι ο καπιταλισμός αυτοπροσώπως.  
 
Νομικά, ωστόσο, σύμφωνα με το διεθνές ποινικό δίκαιο, "έγκλημα" συνιστά η πράξη που έχει χαρακτηριστεί ως "γενοκτονία", η νομική ευθύνη της οποίας σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί σε κάποιον "λαό", ως τέτοιο, καθώς ο "λαός" δεν έχει νομική υπόσταση, αλλά μόνο σε συγκεκριμένα πρόσωπα ή οργανωμένες ομάδες, κρατικές υπηρεσίες ή κράτη. Ο ίδιος ο νομικός ορισμός της πράξης ως "έγκλημα" (Διακήρυξη ΟΗΕ 9-12-1948), που έγινε μετά τον Β’΄ΠΠ (και την κατακόρυφη άνοδο της ταξικής πάλης σε αυτόν), όσο και η απόδοσή του σε κάθε περίπτωση, σηματοδοτεί νίκη των κατατρεγμένων λαών (οι νίκες πρώτα κερδίζονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και μετά "φαίνονται" στο νομικό εποικοδόμημα). Το ότι οι κυρίαρχες τάξεις σπεύδουν να το εκμεταλλεύονται η μία έναντι της άλλης στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, δεν αλλοιώνει την ταξική του σημασία. Απλά αποκαλύπτει άλλη μια φορά την πραγματικά αξιοθαύμαστη ικανότητα των αστών να βγάζουν από παντού κέρδος -και από τους εργατικούς αγώνες, κυρίως από αυτούς.
Κωσταντίνα Πετράκη, Νέο Ηράκλειο