Θεωρία
Πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ

Μετά τις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη, η θεωρία που κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί ακόμα, ήταν πως το αποτέλεσμα σήμανε από τη μία τη σταθεροποίηση της κυρίαρχης τάξης και τη δυνατότητά της να περάσει απρόσκοπτα τα μνημόνια και από την άλλη το πισωγύρισμα και την ήττα της εργατικής τάξης. 
 
Χρειάζεται να αναποδογυρίσουμε αυτή την εικόνα. Να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η πολιτική κρίση για τα κόμματα της κυρίαρχης τάξης. Η κυρίαρχη τάξη, που αποτελείται από τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τις κατασκευαστικές εταιρίες, τους βαρόνους των ΜΜΕ, αυτή η δύναμη δεν έχει κόμμα, δεν έχει οργάνωση και πολιτική έκφραση ενιαία για να περάσει τα μνημόνια και να τσακίσει τις αντιστάσεις.
 
Αυτό σημαίνει η διάλυση της ΝΔ, του κόμματος που χτίζουν από το 1952. Το χτίσανε μετά τον εμφύλιο, με τον Παπάγο αρχικά και τον Καραμανλή το 1956. Με ιδρώτα και αίμα, με πραξικοπήματα το κράτησαν μέχρι το 1967 για να ελέγξει τις εξελίξεις της φοβερής δεκαετίας του ’60 και το ξανάστησαν το 1974 απέναντι στο κίνημα που βγήκε από το Πολυτεχνείο. Κι αυτή την στιγμή που το κίνημα βγαίνει σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει τη μάχη με νέες πανεργατικές και αναγκάζει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία σε λιγότερο από ένα μήνα να καλέσει δύο πανεργατικές με προοπτική τρίτη, αυτή η κυρίαρχη τάξη δεν έχει κόμμα.
 
Είναι πραγματικό ότι τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτέμβρη δώσανε, με εξαίρεση το ΚΚΕ, μια μνημονιακή Βουλή. Κι ότι σε κοινοβουλευτικό επίπεδο τους λύνει τα χέρια για να περάσουν τα μέτρα. Χτες όμως ο Τσίπρας αναγκάστηκε να καλέσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μη τυχόν και μπορέσει να περάσει, από αυτή τη Βουλή, το ασφαλιστικό. Και η απάντηση που πήρε είναι “όχι, δε θα σε ξελασπώσουμε εμείς”. Όχι γιατί δε θέλουν να περάσουν το ασφαλιστικό, αλλά γιατί θέλουν να πατήσουν πάνω στο Τσίπρα μήπως μέσα από αυτό τον τρόπο καταφέρουν να ξανασυγκροτηθούν. Εκεί έχουμε φτάσει.
 
Αδύναμο
Μήπως, όμως, η κυρίαρχη τάξη έχει χάσει τα παλιά πουλέν της και βρίσκει ένα καινούργιο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως το νέο πουλέν, που είναι πραγματικά διατεθειμένο να τα περάσει όλα, δίνει τη δυνατότητα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού; Τέτοιες αστικές ελπίδες είναι τόσο εύθραυστες που ο Τσίπρας αναγκάστηκε να διαγράψει δύο βασικά του μέλη, εκ των οποίων ο ένας είναι ο κολλητός του ο Σακελλαρίδης. Ο κόσμος του βρίσκεται στις πανεργατικές, θα βρίσκεται στους φράχτες, θα δώσουμε μαζί τη μάχη ενάντια στον πόλεμο, είναι ενάντια στα μνημόνια. Το καινούργιο πουλέν είναι πιο αδύναμο από τα παλιά.
 
Άρα το ερώτημα που μπαίνει στην πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά είναι: θα τους αφήσουμε να ξανασυγκροτηθούν; Αυτό το ερώτημα μπαίνει στο ΣΕΚ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ, μπαίνει σε όλες τις δυνάμεις που φεύγουν από το ΣΥΡΙΖΑ ομαδικά ή ατομικά. Και το δεύτερο είναι: θα αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ να ξανασυσπειρώσει τον κόσμο γιατί θα απογοητευτεί από το τι υπάρχει αριστερότερα ή δε θα είναι ξεκάθαρος για το τι υπάρχει αριστερότερα; Η απάντηση είναι όχι.
 
Υπάρχουν οι δυνάμεις γι’ αυτό; Η απάντηση είναι ότι υπάρχουν. Η δύναμη που μπορεί να πρωτοστατήσει σε αυτή τη μάχη είναι η τάξη που τους έφερε ως εδώ, που από τη στιγμή που εκλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ αντιστάθηκε και ανάγκασε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία να κηρύξει ξανά πανεργατικές. Και υπάρχουν πολιτικά δύο προχωρήματα.
 
Το πρώτο είναι οι συντονισμοί από τα κάτω. Έχει ανοίξει ένας συντονισμός συγκοινωνιών με τους σιδηροδρόμους, με τα λεωφορεία, με το ΜΕΤΡΟ μαζί με τα λιμάνια, που ορθώνει αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις. Το δεύτερο είναι ότι αυτό το εργατικό κίνημα πρωτοστάτησε στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Δεν περιορίστηκε στα οικονομικά αιτήματα. Οι καθηγητές στη Μυτιλήνη μπήκαν και διαδήλωσαν ενάντια στον Τσίπρα και τον Σουλτς. 
 
Αυτός ο συνδυασμός έχει καθορίσει ότι η κίνηση του κόσμου πάει αριστερά και όχι δεξιά. Έχουν εμποδίσει τη Χρυσή Αυγή και τη δεξιά να καθορίσουν το κλίμα. Η κυρίαρχη τάξη έκανε τεράστια προσπάθεια για να γυρίσει το κλίμα προς τα δεξιά. Τον ίδιο φόβο με τη Γαλλία προσπάθησαν να περάσουν και δεν το πέτυχαν. Αντίθετα το δίδυμο της μάχης ενάντια στο ρατσισμό και της μάχης με τις διεκδικήσεις είναι αυτό που δημιούργησε το κλίμα προς τα αριστερά.
 
Πρωτοβουλίες
Η πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά χρειάζεται να πάρει την πρωτοβουλία πάνω σε τρία πράγματα. 
Το πρώτο είναι η στήριξη των οικονομικών αγώνων, των πανεργατικών αλλά και όλων των εργατικών αγώνων που βρίσκονται σε εξέλιξη. Το παράδειγμα των 5μηνιτών είναι χαρακτηριστικό. Πολλοί θεωρούσαν ότι αυτό το κομμάτι δεν ήταν εργατική τάξη. Ήταν μια επισφάλεια, μια προσωρινή ιστορία που δεν μπορούσε να είναι κομμάτι της τάξης. Αυτή τη στιγμή η συνείδηση είναι ότι είναι κομμάτι της τάξης κι έτσι μπορούν να δώσουν τη μάχη, με τους τρόπους που τους δίνει αυτή η τάξη, σε συμμαχία με όλη τη τάξη κι άρα συνδικαλισμένοι και με προοπτική ότι μπορούν να κερδίσουν. Τέτοια καινούργια κομμάτια χρειάζονται στήριξη. 
 
Το δεύτερο είναι η γενίκευση των μαχών. Το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία, είναι κομμάτι του εργατικού κινήματος. Οι επαναστάτες συνδέουν αυτές τις μάχες. Η γενίκευση είναι δύναμη, η αποσύνδεση είναι φόβος και διάλυση ότι κάποιος άλλος είναι κυρίαρχος και καθορίζει τις ιδέες και την πολιτική.
 
Έτσι φτάνουμε στο τρίτο, στη στρατηγική: Ότι η εργατική τάξη είναι το υποκείμενο, και το να πάρει τον έλεγχο της οικονομίας και όλης της κοινωνίας είναι η μόνη διέξοδος από αυτή την κατάσταση της κρίσης και των πολέμων. Αυτή η αναζήτηση χρειάζεται να γίνεται συγκεκριμένη. Ολόκληρα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν να θέλουν να μάθουν και να συζητούν την επαναστατική στρατηγική. 
 
Αυτό σημαίνει οργάνωση. Σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι της οργάνωσης της τάξης από τα κάτω. Ο Συντονισμός ενάντια στα Μηνμόνια και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχουν παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό. Η βάση έχει αρχίσει να οργανώνεται και αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί με πρωτοβουλία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των επαναστατών. 
 
Και βέβαια το δεύτερο επίπεδο είναι η πολιτική οργάνωση του προχωρημένου κομματιού της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η προσπάθεια των προσπαθειών. Πρέπει και μπορούμε να παλέψουμε ώστε η πέρα του ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά να κερδηθεί στις μάχες που έχουμε να δώσουμε μέσα στο εργατικό κίνημα, στην αντικαπιταλιστική στρατηγική και πάνω από όλα στην προοπτική μιας μεγάλης επαναστατικής οργάνωσης. Να είμαστε μπροστά σε αυτή την προσπάθεια.
Μαρία Στύλλου