Λίγες μέρες απομένουν για να κλείσει αυτή η χρονιά που ανέδειξε με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο το ζήτημα που απασχολεί τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας: Πώς μπορούμε επιτέλους να ξεφύγουμε από τη μέγγενη της κρίσης και τις βαρβαρότητες που σκορπάει γύρω μας;

Η χρονιά ξεκίνησε με την πρώτη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη, μια εξέλιξη που έφερε μηνύματα αισιοδοξίας επιβεβαιώνοντας τη μαζική στροφή προς τα αριστερά. Αλλά πολύ γρήγορα άρχισαν να αναδεικνύονται τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου για την υλοποίηση των ελπίδων και των προσδοκιών του κόσμου που μαύρισε τους Σαμαροβενιζέλους.

Διεκδικήσεις
Η αντίφαση ανάμεσα στις διεκδικήσεις μας και στις κινήσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήρθε στο προσκήνιο ξανά και ξανά, με το «προσύμφωνο» του Φλεβάρη, με την εγκατάλειψη του σαρωτικού ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του Ιούλη, με το τρίτο μνημόνιο τον Αύγουστο, με τη μεταστροφή από την αλληλεγγύη για τους πρόσφυγες στην αντιμετώπισή τους με φράχτες, ΜΑΤ και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Παρά τις ψυχρολουσίες από τους υπουργούς του Τσίπρα, όμως, η δυναμική προς τα αριστερά επιμένει. Το ορμητικό ποτάμι του 62% υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν γυρνάει πίσω επειδή το εγκατέλειψε και θέλει να το εκτρέψει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το μαρτυράει η ίδια η διάσπασή του, τα χιλιάδες μέλη του που αποχωρούν και αναζητούν εναλλακτική προς τα αριστερά, ο απλός κόσμος που αγκαλιάζει τους πρόσφυγες σε πείσμα της ρατσιστικής πολιτικής της Ευρώπης-φρούριο, οι απεργοί στους Δήμους, στα Νοσοκομεία, στα Λιμάνια, οι Πανεργατικές που ξαναπιάνουν το νήμα της εργατικής αντίστασης.

Αυτή η δυναμική δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Δεν βρισκόμαστε σε μια στιγμιαία ελληνική «αριστερή παρένθεση» που άνοιξε και έκλεισε μέσα στο 2015, όσο κι αν κάτι τέτοιο θα το ήθελαν η Μέρκελ και ο Μεϊμαράκης, ο Ραχόι και ο Μητσοτάκης. Αντίθετα, βλέπουμε αντίστοιχες εμπειρίες να ξεκινάνε, χτες στην Πορτογαλία, σήμερα στην Ισπανία, αύριο στην Ιρλανδία. Εκατομμύρια εργάτες σε όλη την Ευρώπη αναζητούν κυβερνήσεις της Αριστεράς και παρακολουθούν τις προσπάθειες στην Ελλάδα να ξεπεράσουμε τα όρια και τους συμβιβασμούς τους.

Στην πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά εδώ στην Ελλάδα έχει πέσει ο κλήρος να ανοίγει το δρόμο για αυτές τις αναζητήσεις. Όσο πιο δυνατά αναδείξουμε ότι η πραγματική ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες που επιμένουν σε πείσμα των συμβιβασμών και στην πάλη για αντικαπιταλιστική ανατροπή σε πείσμα των ψεύτικων «ρεαλισμών», τόσο πιο πολύ θα ενισχύουμε τη μόνη δύναμη που μπορεί να κάνει πράξη τις ελπίδες όλων μας - την ενότητα των εργατών από τον Ατλαντικό ως τη Μέση Ανατολή και ακόμη πιο πέρα.