Για ένα απεργιακό κίνημα νίκης

Καθημερινά μας βομβαρδίζει με παραμύθια για τα ταξίδια του πρωθυπουργού που τάχα εξασφαλίζουν ότι η Ελλάδα από «πρόβλημα» έγινε μέρος της κοινής ευρωπαϊκής «λύσης». Επειδή όμως αυτές οι «λύσεις» είναι φορτωμένες με τις πιο βάρβαρες επιθέσεις, αυτή η προπαγάνδα δεν περνάει.

Έτσι, τα κυβερνητικά επιτελεία καταφεύγουν σε άλλα μέσα. Κεντρικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια παίζει η ρατσιστική υστερία. Τη βδομάδα που πέρασε είδαμε την κυβέρνηση να στήνει κοινό μέτωπο με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ ενάντια στις «εγκληματικές μειοψηφίες που εκμεταλλεύονται τους παράνομους μετανάστες». Όχι, δεν εννοούσαν εργοδοτικές συμμορίες που αφήνουν απλήρωτους κάποιους εργάτες που απασχολούν σε συνθήκες μαύρης εργασίας. Κανένας υπουργός, κανένας εισαγγελέας, κανένας μπάτσος δεν «εξανίσταται» σε τέτοιες περιπτώσεις. Εννοούσαν την Αριστερά που συμπαραστέκεται στους μετανάστες.

Πέρασαν, όμως, οι εποχές που η ρατσιστική δεξιά μπορούσε να παίζει αυτό το χαρτί σε βάρος των πρώτων μεταναστών που περνούσαν τα σύνορα από την Αλβανία. Χάρη στους αγώνες της Αριστεράς, των συνδικάτων και του αντιρατσιστικού κινήματος εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες και τα παιδιά τους έχουν ενταχθεί στην εργατική τάξη. Με την ένταξή τους και με τον ιδρώτα τους όχι μόνο έχτισαν κυριολεκτικά τα ολυμπιακά ακίνητα του 2004 και μεγάλο μέρος από τον κατασκευαστικό κλάδο, αλλά και πλούτισαν την εργατική τάξη με αντιρατσιστικές εμπειρίες.

Γι’ αυτό σήμερα μειοψηφία δεν είναι οι αγωνιστές της Αριστεράς που υπερασπίζονται τους μετανάστες, αλλά οι υπουργοί που αθετούν τις αντιρατσιστικές υποσχέσεις με τις οποίες εκλέχτηκαν. Κάθε οργισμένος εργάτης καταλαβαίνει ότι οι ίδιοι υπουργοί που έλεγαν «τα λεφτά υπάρχουν» και ύστερα άρχισαν να λεηλατούν τους μισθούς και τις συντάξεις μας, τώρα κάνουν την ίδια απάτη σε βάρος των δικαιωμάτων των μεταναστών. Προεκλογικά πουλούσαν «ευαισθησία» για να πάρουν ψήφους από τη μεγάλη δημοκρατική αντιρατσιστική πλειοψηφία και τώρα τη στήνουν στον τοίχο.

Απάντηση

Πρόκειται για χυδαιότητες που δεν μπορούν να αποπροσανατολίσουν τη δίκαιη οργή των εργαζόμενων. Την καλύτερη απάντηση στους βρόμικους ελιγμούς της κυβέρνησης τη δίνουν οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες που ξεκίνησαν απεργιακή ανταρσία διαρκείας ενάντια στο νομοσχέδιο του Ρέππα που διαλύει τις δημόσιες συγκοινωνίες. Τα εισιτήρια δεν τα ακρίβυναν οι μετανάστες, αλλά τα λαμόγια που καταβροχθίζουν τα τοκοχρεολύσια του δημοσίου.

Απεργιακές ανταρσίες ωριμάζουν σε όλους τους χώρους. Δίπλα στο κεντρικό μέτωπο του απεργιακού κινήματος στις συγκοινωνίες ετοιμάζουν τις δικές τους απεργίες οι εκπαιδευτικοί για να σώσουν τα σχολεία, οι νοσοκομειακοί για να προστατέψουν το ΕΣΥ, οι εργαζόμενοι στους Δήμους ενάντια στις περικοπές του «Καλλικράτη», οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα για να διαφυλάξουν τις συλλογικές συμβάσεις από τις δαγκάνες της εργοδοσίας και της τρόικας. Στην Ιντρακόμ δίνουν το καλό παράδειγμα με 48ωρη απεργία. Και όλοι μαζί προχωράμε για νέα Πανεργατική στις 23 Φλεβάρη, όπου θα βρεθούμε ξανά ενωμένοι στους δρόμους απεργοί και μετανάστες.

Αυτό το κίνημα είναι η ελπίδα για πραγματική διέξοδο από την κρίση. Συσπειρωμένοι γύρω από τα πιο δυνατά απεργιακά κομμάτια της τάξης μας, χτίζοντας τη συμπαράσταση, κερδίζοντας τη μάχη ενάντια στις ρατσιστικές βρομιές και τις συκοφαντίες σε βάρος της Αριστεράς ανοίγουμε την προοπτική να ξεφορτωθούμε τα βάρη της κρίσης. Εμπρός να βαδίσουμε θαρρετά σε αυτό το δρόμο τώρα που το αντίπαλο στρατόπεδο βλέπει με δέος τη δύναμη του μαζικού ξεσηκωμού χτες στην Τυνησία, σήμερα στην Αίγυπτο, αύριο στις δικές μας ακτές της Μεσογείου.