Η Αριστερά
Ιρλανδία: Ο αντικαπιταλισμός είναι δυνατό όπλο

Είναι πραγματικό προνόμιο να μιλάω σε ένα άλλο επαναστατικό κόμμα της Ευρώπης, τη στιγμή που το ΔΝΤ και η Τρόικα επιτίθενται στις εργατικές τάξεις της Ιρλανδίας και της Ελλάδας, κι αυτό γιατί πιστεύω ότι και οι δύο πλευρές θα επωφεληθούμε από αυτή τη συζήτηση και θα οργανώσουμε καλύτερα την αντεπίθεση.
 
Οι δύο τελευταίοι μήνες χαρακτηρίστηκαν από συγκλονιστικές εξελίξεις στην Ιρλανδία. Έχουμε πλέον 6 επαναστάτες σοσιαλιστές βουλευτές στο κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και δύο επαναστάτες σοσιαλιστές που εκλέχτηκαν στο τοπικό κοινοβούλιο της Βόρειας Ιρλανδίας. Σαν People Before Profit φέτος κατεβήκαμε στις εκλογές στο νότο σε συνεργασία με την Anti Austerity Aliance. Από το 2014 η επιρροή μας είχε ανέβει, όταν αποφασίσαμε να παρέμβουμε στο κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Το PBP και η ΑΑΑ έγιναν οι δύο βασικοί πόλοι του κινήματος και αποφασίσαμε να συντονίσουμε αυτή τη δύναμη. Στην ουσία, το ίδιο το κίνημα μας “έστρωσε”, διότι μέχρι τότε αντιμετωπίζαμε προβλήματα σεχταρισμού.
 
Θα προσπαθήσω να μιλήσω για την κατάσταση με τον τρόπο που τη βλέπουμε εμείς, δηλαδή σε όλη την Ιρλανδία συνολικά, παρά το γεγονός ότι ζούμε σε μια χώρα διχοτομημένη εδώ και 800 χρόνια λόγω του βρετανικού ιμπεριαλισμού. Ένας λόγος είναι για να δείξω ότι η λύση για μια ενωμένη Ιρλανδία δε θα έρθει μέσα από τον εθνικισμό του Sinn Fein: για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας υπάρχουν επαναστάτες βουλευτές και στο βορρά και στο νότο.
 
Η εκλογή των επαναστατών στα κοινοβούλια, και ειδικά η πρωτιά του Τζέρι Κάρολ στο δυτικό Μπέλφαστ, προπύργιο του ρεπουμπλικανισμού, δείχνει ότι η σχέση της εργατικής τάξης με το κατεστημένο σπάει, τώρα που βλέπει τα δύο μεγάλα κόμματα, το Sinn Fein και το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα (DUP), να εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας σε συνεργασία. Πρόκειται για ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός σε διεθνή κλίμακα για τους επαναστάτες.
 
Κοινωνική καταστροφή
Είναι μια κρίσιμη περίοδος: η λιτότητα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σε βορρά και νότο. Όπως η Ελλάδα, έτσι και η Ιρλανδία, πήρε ένα τεράστιο πακέτο “διάσωσης” 84 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το πακέτο αυτό στοιχίζει στη χώρα 9 δισεκατομμύρια ετησίως και έχει φέρει μια τεράστια κοινωνική καταστροφή. Τα μέτρα του μνημονίου χτυπάνε τους ανάπηρους, τους συνταξιούχους, τα παιδιά, τις περιθωριοποιημένες κοινότητες, όλες τις αδύναμες ομάδες δηλαδή, καθώς και την υγεία, την παιδεία, την εργατική τάξη σα σύνολο.
 
Η ιδιωτικοποίηση του νερού ήταν από τα πρώτα πράγματα που επιχείρησε η κυβέρνηση: κλήθηκε να υλοποιήσει μια οδηγία της ΕΕ που υποδείκνυε να δημιουργηθεί μια εταιρία που θα διαχειρίζεται με εντελώς αδιαφανείς τρόπους το νερό και θα το χρεώνει στους εργαζόμενους και τον απλό κόσμο. Αυτό που κάναμε σαν PBP, ήταν να καλέσουμε μια σύσκεψη συνδικάτων και κομματιών της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένου του SF και τμήματος των Πρασίνων με στόχο τη δημιουργία ενός μετώπου ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Έτσι γεννήθηκε το κίνημα για το νερό, ένα κίνημα που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ανάδειξη ενός κινήματος ενάντια στη λιτότητα συνολικότερα. 
 
Σε κάθε πόλη και γειτονιά υπήρχε κάποιος πυρήνας αυτοοργανωμένης δράσης του κόσμου που ξεσηκώθηκε, στα αστικά κέντρα και στην επαρχία. Είχαμε κόσμο που ερχόταν από όλες αυτές τις περιοχές και περιφρουρούσε τα σημεία στα οποία πήγαινε η εταιρία διαχείρισης να εγκαταστήσει τους μετρητές, συγκρούονταν με την αστυνομία και εμπόδισαν να γίνουν καταμετρήσεις σε πολλά σπίτια απ' άκρη σ' άκρη στην Ιρλανδία. Επίσης είχαμε επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις ταυτόχρονα σε εθνικό επίπεδο. 
 
Υπολογίζουμε ότι τουλάχιστον 20% του πληθυσμού της χώρας πήρε μέρος σε διαδηλώσεις, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι πάνω από 50% αρνήθηκε να πληρώσει τις χρεώσεις για το νερό, ακυρώνοντας στην πράξη την ιδιωτικοποίηση.
 
Η ιστορία αυτή δεν ξετυλίγεται μόνο για το νερό. Ήταν η ευκαιρία μας να έχουμε ένα στόχο. Να κάνουμε κάτι που να δηλώνει ότι απορρίπτουμε συνολικά την οικονομική τρομοκρατία της Τρόικας και τα κόμματα της κυβέρνησης που την υλοποιούν. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. 
 
Το κίνημα αυτό ήρθε σα συνέχεια μεγάλων προχωρημάτων και κινητοποιήσεων των προηγούμενων χρόνων. Δύο παραδείγματα: το κίνημα για το γάμο των ομοφυλόφιλων ήταν τεράστιο. Όχι επαναστατικό ή αντικαπιταλιστικό απαραίτητα, αλλά σίγουρα ριζοσπαστικό και μαχητικό. Το κίνημα για το δικαίωμα στην έκτρωση επίσης ξεσήκωσε δεκάδες χιλιάδες. Όποτε παρεμβήκαμε σε αυτά τα κινήματα, προσπαθώντας να δείξουμε ότι υπάρχει ένα νήμα που συνδέει όλους αυτούς τους αγώνες, μαζί και τη μάχη ενάντια στη λιτότητα, κερδίσαμε κόσμο στις γραμμές μας για τα επόμενα βήματα.
 
Σε σχέση με την κατάσταση στην Ελλάδα, επειδή πολύς κόσμος παρακολουθούσε τις εξελίξεις, επικρατούσε μια “Συριζομανία” την εποχή εκείνη. Στην αντικαπιταλιστική αριστερά άνοιξε μια τεράστια συζήτηση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς καλωσορίζαμε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προειδοποιούσαμε ότι δεν πας μακριά με την προσαρμογή στο σύστημα, αν δεν το αμφισβητήσεις συνολικά, θεμελιακά, σε αντικαπιταλιστική βάση. Κατηγορηθήκαμε ως υπερβολικά σκεπτικιστές και ότι “χαλάμε” τη χαρά του κόσμου, ακόμη και από κομμάτια του ίδιου μας του χώρου, πόσο μάλλον της υπόλοιπης Αριστεράς. 
 
Ωστόσο η χρησιμότητα της ανάλυσής μας φάνηκε στις δικές μας γενικές εκλογές. Το Εργατικό Κόμμα καταβαραθρώθηκε, τα υπόλοιπα κομμάτια της Αριστεράς πήγαν καλά αν και όχι όσο αναμενόταν, αλλά η πραγματική έκρηξη φάνηκε στην αντικαπιταλιστική Αριστερά: σε βορρά και νότο, η κατανόησή μας ότι το εργατικό κίνημα ζητάει μια πραγματική εναλλακτική πρόταση που η Αριστερά να μπορεί να στηρίξει με ξεκάθαρο τρόπο, έπαιξε ρόλο. Φυσικά έχουμε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα που θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε μέσα από το κοινοβούλιο. Μια σειρά από τους στόχους μας έχουν επιτευχθεί. Το πιο σημαντικό είναι ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παρθεί πίσω. Έχουμε προκαλέσει αναστάτωση στο σχηματισμό κυβέρνησης με την άρνησή μας να διαπραγματευτούμε με οποιαδήποτε δύναμη λιτότητας, μια και έχουμε την 5η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική ομάδα. Έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τα όρια της “δημοκρατίας” με τις επερωτήσεις που κάνουμε για τη διαφάνεια της διαχείρισης του νερού και μένουν προκλητικά αναπάντητες. Τέλος, οι έδρες μας στο κοινοβούλιο δίνουν φωνή στους αγώνες των εργατών.
 
Ανατροπή
Αλλά γνωρίζουμε καλά ότι αυτό δεν αρκεί. Το σύστημα, ένας καπιταλισμός σε κρίση, δε θα επιτρέψει ποτέ να περάσει από το κοινοβούλιο το κεντρικό αίτημά μας, η διαγραφή του χρέους. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ το έχει δείξει αυτό. Τα μίνιμουμ προγράμματα είναι καλά, όλα τα αριστερά κόμματα έχουν, αλλά αν δεν παλεύουν ταυτόχρονα για την ανατροπή του συστήματος καταλήγουν σύντομα να συμβιβάζονται, ακόμα και να υποστηρίζουν την ατζέντα των καπιταλιστών.
 
Αυτό που έχουμε να μάθουμε από εσάς είναι το πώς χτίζουμε μέσα στα συνδικάτα. Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η μεγάλη μας αδυναμία, μια και το λυμαίνεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ύστερα από χρόνια κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος με τη μέθοδο των “κοινωνικών εταίρων”. Έχουμε να μάθουμε από εσάς για το πώς θα ξανακερδίσουμε το έδαφος στους εργατικούς χώρους, τώρα που μια σειρά από αυτούς ετοιμάζονται να βγουν στο δρόμο να διεκδικήσουν πίσω τα κλεμμένα, πώς θα αποκτήσουμε βαθιές ρίζες και μακρόχρονη πολιτική σχέση. Γι' αυτό θεωρώ πολύ σημαντικά τα γεγονότα όπως ο Μαρξισμός.
 
Την εβδομάδα που έρχεται οργανώνουμε τρεις μεγάλες κινητοποιήσεις. Για την οριστική κατάργηση των χρεώσεων του νερού, για το δικαίωμα στην έκτρωση και ενάντια στο τεράστιο κόστος της στέγασης. Συνδέουμε τις μάχες αυτές μεταξύ τους και με τη μάχη ενάντια στη λιτότητα και τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Γι' αυτό χρειαζόμαστε δυνατά επαναστατικά κόμματα που να δίνουν αυτή την προοπτική. Θέλουμε να κερδίσουμε στην προοπτική αυτή τους πιο δυνατούς αγωνιστές σε Ιρλανδία και Ελλάδα.
 
Όσοι και όσες δεν είστε οργανωμένοι στο ΣΕΚ, να οργανωθείτε: έχουμε έναν πόλεμο να κερδίσουμε.
Εισήγηση της Μπριντ Σμιθ, 
νεοεκλεγμένης βουλευτίνας 
στην Ιρλανδία με την κίνηση 
«Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», 
στο Μαρξισμό 2016