Οικονομία και Πολιτική
Ο Πούτιν στην Αθήνα: Ανάπτυξη, επενδύσεις και άλλα παραμύθια

«Πολυδιάστατη ανάπτυξη σηματοδοτεί η επίσκεψη Πούτιν» ήταν ο τίτλος της Αυγής τη μέρα της επίσκεψης του Ρώσου προέδρου. Το άρθρο με διθυραμβικούς τόνους εξηγούσε ότι ο Πούτιν φέρνει στις βαλίτσες των υπουργών και των επιχειρηματιών που τον συνοδεύουν χρυσές συμφωνίες που θα συμβάλουν –κι αυτές- στην «επιθυμητή ανάπτυξη». 
 
Αυτές οι εκτιμήσεις αξίζουν όσο οι διαβεβαιώσεις των υπουργών της κυβέρνησης ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια ή ότι επίκειται συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους. Δηλαδή τίποτα. Καταρχήν παρόμοιες υποσχέσεις έχουν ακουστεί ξανά. Ο Πούτιν επισκέφτηκε την Ελλάδα πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 2001 και στη συνέχεια τον Σεπτέμβρη του 2005. 
 
Την πρώτη φορά ο Πούτιν ζήτησε από τον Σημίτη μεγαλύτερο μερίδιο στη πίτα των εξοπλισμών. Τη δεύτερη φορά συναντήθηκε με
τον Καραμανλή στο Άγιο Όρος και συζήτησαν σε κλίμα ορθόδοξης κατάνυξης και τον Σεπτέμβρη του 2006 ήρθε στην Αθήνα για να υπογράψει την έναρξη κατασκευής του περίφημου αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Τότε η ΝΔ (με τη συνοδεία κάθε λογής Λιακόπουλων) έντυναν αυτές τις συναντήσεις με το μανδύα της «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, ακόμα και του «αντιαμερικανισμού». 
 
Όξυνση ανταγωνισμών
Η «διπλωματία των αγωγών» ήταν πάντα ένα επικίνδυνο και βρόμικο παιγνίδι στο οποίο πολυεθνικές, κυβερνήσεις, μυστικές υπηρεσίες και κάθε λογής κερδοσκόποι μπλέκονταν σε ένα γαϊτανάκι που δεν ξεχώριζε η αρχή και το τέλος. Ή άλλη όψη ήταν όξυνση των ανταγωνισμών, εξοπλισμοί, επεμβάσεις –φανερές και κρυφές- και πόλεμοι. Όλα αυτά «έπαιξαν» στην περιοχή από το Καύκασο μέχρι τα Βαλκάνια. Ακόμα και ο θόρυβος για αυτές τις συμφωνίες αρκούσε να γίνουν περιουσίες στα χρηματιστήρια –έστω κι αν αγωγοί όπως του Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη έμεναν μια ωραία μακέτα. 
 
Όλα αυτά, την περίοδο που οι τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ήταν στα ύψη δίνοντας στον Πούτιν το περιθώριο να σταθεροποιήσει τον έλεγχό του και να παριστάνει ότι η Ρωσία επιστρέφει στα παλιά της μεγαλεία. Σήμερα η Ρωσία είναι μια οικονομία που ξαναμπαίνει σε κρίση με το συνδυασμό της πτώσης στις τιμές της ενέργειας και των οικονομικών κυρώσεων από τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Είναι ακόμα ένα κατάντημα της κυβέρνησης του Τσίπρα να καταφεύγει στο οπλοστάσιο της προπαγάνδας του Σημίτη και του Καραμανλή. Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που οι Σαμαροβενιζέλοι πρόβαλλαν τα μιλιούνια των Ρώσων τουριστών σαν μια χειροπιαστή απόδειξη του success story. 
 
Αν κάτι έφερε ο Πούτιν στις βαλίτσες της ακολουθίας του είναι το «ενδιαφέρον» ρωσικών εταιρειών για τις ιδιωτικοποιήσεις στα τρένα και στα λιμάνια, όπως στον ΟΛΘ (Καθημερινή 28/5). Δηλαδή για συμμετοχή στις επιθέσεις στην εργατική τάξη που έχει βάλει μπροστά το νέο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το εργατικό κίνημα παλεύει και θα συνεχίζει να παλεύει ενάντια σε αυτές τις επιθέσεις, χωρίς να το ενδιαφέρει η εθνικότητα των υποψήφιων «επενδυτών». 
 
Aυταπάτες
Γι’ αυτό είναι λάθος τμήματα της Αριστεράς να αναπαράγουν αυταπάτες ότι η «σύσφιξη των σχέσεων» με την Ρωσία αποτελεί κάποιου είδους αντίβαρο στην πολιτική των μνημονίων, της ρατσιστικής «Ευρώπης-Φρούριο» και της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. 
 
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η δήλωση του Π. Λαφαζάνη της ΛΑΕ ότι: «Η κυβέρνηση ακολουθώντας απολύτως τις αμερικανονατοϊκές προδιαγραφές και κατευθύνσεις, υποβάθμισε αφόρητα την επίσκεψη Πούτιν στην Αθήνα και περιόρισε ασφυκτικά τις δυνατότητες που υπήρχαν για την προετοιμασία της και για να επιτευχθούν χειροπιαστά αποτελέσματα σ' όλους τους τομείς των ελληνορωσικών σχέσεων». 
 
Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός, παρά τους κατά καιρούς λεονταρισμούς του Πούτιν, δεν είναι αντίβαρο στην ΕΕ και στις ΗΠΑ ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά. Αλλού είναι ανταγωνιστής και αλλού είναι σύμμαχος και συνεργάτης ανάλογα με τα συμφέροντα και τις δυνατότητές του. Έχει κάνει τα ίδια εγκλήματα με τους άλλους ιμπεριαλιστές και όταν ισοπέδωνε την Τσετσενία και βοηθούσε στην εισβολή στο Αφγανιστάν με τις επιδοκιμασίες των ΗΠΑ αλλά και όταν επέμβαινε στην Ουκρανία και την Συρία υπό τις αποδοκιμασίες τους. 
 
Τα μόνα «χειροπιαστά αποτελέσματα» ενάντια στα ξεπουλήματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα φέρει η δικιά μας πάλη, των εργατών και της νεολαίας, στις μάχες που ξεδιπλώνονται δίπλα μας, από τα νοσοκομεία μέχρι τα λιμάνια και τα στρατόπεδα των προσφύγων.