Ιδέες
Νέο τεύχος Σοσιαλισμός από τα Κάτω: Αξιοποιώντας την πείρα του 1956 στις μάχες του σήμερα

“Ενας κόσμος σε αναβρασμό, να κάνουμε την οργή αντίσταση” είναι ο τίτλος του νέου τεύχους του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα κάτω. Είναι ένα τεύχος που έχει σαν κέντρο πώς οι δυσκολίες των από πάνω γίνονται ευκαιρίες για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Και το πετυχαίνει συνδυάζοντας την ανάλυση για το σήμερα με τις εμπειρίες από το 1956, τότε που η κρίση του Σουέζ και η εξέγερση των εργατών της Ουγγαρίας έκαναν άνω-κάτω τη σταθερότητα και των δυο στρατοπέδων του Ψυχρού Πολέμου.
 
Η Μαρία Στύλλου συμβάλει με δυο άρθρα σε αυτή την προσπάθεια. Στο άρθρο “Να μετατρέψουμε την οργή σε αντίσταση”, αναλύει τα αδιέξοδα στα οποία έχουν φτάσει οι άρχουσες τάξεις το φθινόπωρο του 2016. Η σύνοδος των 27 της ΕΕ στη Μπρατισλάβα έχει να αντιμετωπίσει την επόμενη μέρα του Brexit. Η σύναξη της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ στο Τζάκσον Χόουλ μπροστά σε μια νέα οικονομική ύφεση αποφάσισε ότι... έχει περιθώριο να αποφασίσει αργότερα! Η συνάντηση των G20 στην Κίνα εξελίσσεται σε ένα ακόμη πεδίο διαφωνιών και ανταγωνισμών. Οι εκλογές που έρχονται σε μια σειρά από χώρες (ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανία) αναδεικνύουν την κρίση των παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων. Οικονομικές δυσκολίες και πολιτική αμφισβήτηση μαζί, κάνουν τα επιτελεία της ΕΕ ευάλωτα. Κι όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα, αντί να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες και να ξεσηκώσει την εργατική τάξη ενάντια στα μνημόνια, στο χρέος και τη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, επιλέγει να μένει πιστή σε όλους τους στόχους της ΕΕ-φρούριο. 
 
Σε ένα δεύτερο άρθρο με το οποίο ανοίγει το αφιέρωμα στο 1956, η Μαρία Στύλλου περιγράφει τη συγκλονιστική χρονιά που η “σταθερότητα μονόλιθων”, τόσο των παλιών αυτοκρατοριών της Βρετανίας και της Γαλλίας, όσο και των «υπερδυνάμεων» ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, σπάει. Μέσα σε εκείνο το κλίμα η Ελλάδα δεν ήταν εξαίρεση και το άρθρο δίνει την εικόνα της ανάπτυξης του κινήματος με απεργίες από το 1953, με συλλαλητήρια για το Κυπριακό και με το φοιτητικό κίνημα να δίνει μάχη για “να σπουδάσουν και οι φτωχοί”. Η ΕΔΑ μεγάλωσε μέσα από εκείνους τους αγώνες, αλλά η ηγεσία της χαράμισε τις ευκαιρίες με την ίδια ρεφορμιστική λογική που βλέπουμε σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ.
 
Το αφιέρωμα στο 1956 ολοκληρώνεται με κείμενα για την κρίση του Σουέζ και την επανάσταση στην Ουγγαρία. 
Ο Κώστας Βλασόπουλος περιγράφει πώς το μαζικό κίνημα της Αιγύπτου μαζί με το αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στον αραβικό κόσμο και το αντιπολεμικό κίνημα στη Βρετανία οδήγησε σε φιάσκο την προσπάθεια των αγγλογάλλων να ανατρέψουν τον Νάσερ, όταν ανακοίνωσε την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην κατάρρευση των αποικιακών αυτοκρατοριών.
 
Ουγγαρία
Ο Λέανδρος Μπόλαρης δίνει τις εικόνες από τη δράση των εργατών και των φοιτητών στη Βουδαπέστη απέναντι σε ένα καθεστώς που μιλούσε στο όνομά τους αλλά δεν δίσταζε να στηρίζεται στη μυστική αστυνομία και στα ρώσικα τανκς. Ξεκινώντας από συμπαράσταση στους εργάτες της Πολωνίας που διεκδικούσαν “Ψωμί και Ελευθερία” έφτασαν στη δημιουργία εκατοντάδων εργατικών συμβουλίων και επαναστατικών επιτροπών και έδειξαν ότι ο σοσιαλισμός και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν υπάρχει ερήμην των ίδιων των εργατών.
Άλλη μια διάσταση των σύγχρονων αδιεξόδων του συστήματος δίνει ο Σωτήρης Κοντογιάννης στο άρθρο “Ο ιμπεριαλισμός σήμερα”.
 
Η Κίνα βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο της θάλασσας που βρέχει τις γείτονες χώρες (Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Ταϊβάν, Ιαπωνία). Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη δίπλα στις άλλες εστίες των ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων, όπως η κλιμάκωση του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία και οι πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, συμπληρώνουν την εικόνα της αστάθειας.
 
Κομμάτι αυτού του ‘παζλ’ είναι η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία και οι συνέπειές της, όπως εξηγεί ο Νίκος Λούντος στο άρθρο “Η Τουρκία μετά την αποτροπή του πραξικοπήματος”. Περιγράφει τον ξεσηκωμό των εργατών που οδήγησαν το πραξικόπημα σε ήττα και καταρρίπτει τις θεωρίες περί παντοδύναμου “σουλτάνου”, εξηγώντας πώς ο Ερντογάν χάνει τον έλεγχο, τόσο εντός της χώρας λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, όσο και γενικότερα λόγω της αποσταθεροποίησης της ευρύτερης περιοχής. 
 
Το άρθρο του Πάνου Γκαργκάνα, “Εργασιακές σχέσεις και τρίτο μνημόνιο”, δίνει την εικόνα των επιθέσεων ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα που ξεκίνησαν οι Σαμαροβενιζέλοι και τώρα προσπαθεί να ολοκληρώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αναλύει τα αίτια για τα οποία η άρχουσα τάξη επιμένει στην ολοκλήρωση αυτής της επίθεσης εστιάζοντας στο ρόλο των εργατικών αντιστάσεων στις ιδιωτικοποιήσεις, τις περικοπές και τα κλεισίματα. Το εργατικό κίνημα μπορεί να απαντήσει στην προσπάθεια αυτή, υπερασπιζόμενο τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και συνδέοντάς τα με όλες τις μάχες που ξεδιπλώνονται, στον Μαρινόπουλο, στα σχολεία, στις συγκοινωνίες, χωρίς να αφήνει στις συνδικαλιστικές ηγεσίες το περιθώριο να περιμένουν πότε θα φτάσει νομοσχέδιο στη Βουλή, όπως έκαναν στις αρχές της χρονιάς για το ασφαλιστικό.
 
Τρία χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή, ο Θανάσης Καμπαγιάννης στο άρθρο του “Η φασιστική απειλή σήμερα”, σκιαγραφεί την ευρωπαϊκή ακροδεξιά και τις μορφές με τις οποίες εμφανίζεται, κάτι που είναι απαραίτητο προκειμένου να συζητηθεί η τακτική στην πάλη ενάντιά της. Ξεκαθαρίζει τις αυταπάτες περί «θεσμικής εξημέρωσής» της. Η δίκη της Χρυσής Αυγής θα καθορίσει την τύχη της άκρας δεξιάς διεθνώς και είναι μια μάχη που πρέπει να δώσει το αντιφασιστικό κίνημα μέσα στη δικαστική αίθουσα και έξω στο δρόμο. Μια μάχη που πρέπει να συνδεθεί με την αντίσταση στην ισλαμοφοβία.