Η Αριστερά
Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Άτιμη κοινωνία

“Με την ομόφωνη έγκριση του κειμένου πολιτικής απόφασης ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, υπογραμμίστηκε η ανάγκη να ανοίξει κατά το δυνατό ο προσυνεδριάκος διάλογος στην κοινωνία και επισημάνθηκε η αδυναμία του κόμματος γενικότερα σε αυτή την κατεύθυνση… Επίσης, δεκτή έγινε η εισήγηση των τριών θεματικών συζητήσεων (Η Αριστερά στον 21ο αιώνα, Το Κόμμα, Προγραμματικές αιχμές) που θα απασχολήσουν -πιθανότατα- το συνέδριο την Παρασκευή και ένα μέρος του Σαββάτου. Σε ότι αφορά το καταστατικό, αποφασίστηκε η μείζονα αλλαγή του να γίνει σε ειδικό καταστατικό συνέδριο του κόμματος μέσα στους επόμενους 6 μήνες έως 1 χρόνο…”.
 
Aυτά αναφέρει το ρεπορτάζ της Αυγής από την κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ στις 13-16 Οκτωβρίου. Με την αποδοχή από την Κ.Ε. ότι υπάρχει «αδυναμία του κόμματος» να «ανοίξει στην κοινωνία» λογικά θα περίμενε κανείς μια στοιχειώδη αναζήτηση για την αιτία αυτής της αδυναμίας, αν όχι από όλα, τουλάχιστον από κάποια από τα μέλη της. 
 
Όμως για το σύνολο των υψηλόβαθμων στελεχών της ΚΕ επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν ομόφωνα την απόφαση, προφανώς η απάντηση δεν βρίσκεται στο κόμμα αλλά στην κοινωνία. Η «κοινωνία», δηλαδή ο κόσμος που τον ψήφισε είναι «αδύναμη» να καταλάβει από μόνη της το πρόγραμμα και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Και μιας και δεν καταλαβαίνει και θέλει βοήθεια, το πρόβλημα είναι στις τοπικές επιτροπές, τα μέλη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να «εμπεδώσουν» τα νέα προγράμματα και να μάθουν να τα «επικοινωνούν» με άνεση όπως ο Κατρούγκαλος και ο Φίλης.
 
Από αυτήν τη διάθεση φυγής προς τα μπρος διαπνεόταν και το τελευταίο φύλλο της Εποχής που φιλοξενούσε δισέλιδη συνέντευξη του Κατρούγκαλου με τίτλο «από εδώ και πέρα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι». Επίσης ενόψει του Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, η Εποχή οργανώνει ημερίδα συζήτησης στις 24 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη με θέμα «Αριστερά στην κυβέρνηση, περιορισμοί και προκλήσεις» έχοντας ανάμεσα στους ομιλητές το βαρύ πυροβολικό της κυβέρνησης: Νίκος Βούτσης, πρόεδρος της Βουλής, Θοδωρής Δρίτσας, υπουργός Ναυτιλίας, Θεανώ Φωτίου, αναπληρώτρια υπουργός για θέματα Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Πάνος Σκουρλέτης, υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Ευκλείδης Τσακαλώτος, υπουργός Οικονομικών. 
 
Στην ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος ο Τσίπρας κάλεσε σε «ανοιχτές συνελεύσεις», «να ακούσουμε τον κόσμο και τις εμπειρίες του» δίνοντας και το στίγμα σε ποια κατεύθυνση πρέπει να είναι αυτός ο «κόσμος»: «Δεν ζητάμε πιστοποιητικά πολιτικών - αριστερών φρονημάτων. Όσοι θέλουν να συνδράμουν σε αυτή την προσπάθεια είναι ευπρόσδεκτοι». 
 
Συμμαχίες
Αν πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ο «αντιμημονιακός αγώνας» επέβαλε τάχα συμμαχίες με ακροδεξιούς όπως ο Καμένος, το τρίτο μνημόνιο επιβάλει ανοίγματα στα υψηλά κλιμάκια, πρώην και νυν, του ΠΑΣΟΚ, κυρίως Παπανδρεϊκού και ολίγον Σημιτικού. Μετά τους Σπίρτζη, Κουρουμπλή, Κοτζιά ήρθε η σειρά του Π. Ρουμελιώτη, που προτείνεται για πρόεδρος της Αττικής (πρώην σύμβουλος και υπουργός του Α. Παπανδρέου και αναπληρωτής εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ). Ανάμεσα στα ονόματα που συζητιούνται είναι οι Καστανίδης, Ρέππας, Ξενογιαννακοπούλου, Τζουμάκας, Λούκα Κατσέλη, ο «ορφανός» Κουβέλης, ενώ τα ανοίγματα προς κεντροδεξιούς, αναφέρει το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ των εφημερίδων, αναζητεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Παυλόπουλος. 
 
Οι επόμενες βδομάδες και μήνες στη διάρκεια των οποίων θα διεξαχθεί το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, θα κυλήσουν με την κυβέρνηση να ψηφίζει δεκάδες «προαπαιτούμενα», εργασιακά, ιδιωτικοποιήσεις, φορολογία, περικοπές στο δημόσιο, προκειμένου να ολοκληρώσει τις «αξιολογήσεις» και το κουαρτέτο να πιέζει όλο και περισσότερο για «εφαρμογή». Όσο και να θέλει, θα είναι δύσκολο η κυβέρνηση να καθησυχάσει τις αντιδράσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει στα σχολεία, στα νοσοκομεία, τον ΟΑΣΘ, τους ναυτεργάτες, τα Λιπάσματα Καβάλας και εκφράστηκαν και στη ΔΕΘ με τη μαζική παρουσία συνδικάτων. 
 
Όμως αυτό δεν είναι κερδισμένο εκ των προτέρων. Σε κάθε σωματείο, συνδικάτο, ομοσπονδία τώρα είναι η στιγμή να οργανώσουμε την μαζική ενιαία απεργιακή αντίσταση για να μην περάσει ούτε ένα ακόμη μέτρο και να μην εφαρμοστεί ούτε ένα από τα παλιά.  Αυτό είναι το καθήκον που έχει μπροστά της σήμερα να επιτελέσει η Αριστερά. Είναι μια μάχη που αξίζει περισσότερο από εκατό συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ ή εκατό βαρύγδουπες καταγγελίες των ξεπουλημάτων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που από μόνες τους μόνο εσωστρέφεια και απογοήτευση δημιουργούν.