Μάταια προσπαθεί η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάσει τη συμφωνία που αποδέχθηκε στο Eurogroup της Δευτέρας 20 Φλεβάρη ως το «τέλος της λιτότητας». Όσο πιο πολύ φωνάζει ότι «για κάθε ευρώ που επιβαρύνει θα υπάρχει και ένα ευρώ ελάφρυνση» τόσο πιο πολύ χάνει και τα τελευταία υπολείμματα αξιοπιστίας που της έχουν μείνει.
Η ουσία της συμφωνίας είναι ότι η κυβέρνηση αποδέχθηκε τα μέτρα που περιλάμβανε το τελεσίγραφο ΕΕ-ΔΝΤ όπως διαμορφώθηκε στο Euroworking Group της προηγούμενης βδομάδας: μείωση του αφορολόγητου, ψαλίδι σε 1.400.000 συντάξεις και αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων.
Η επιστροφή των εκπροσώπων της Τρόικας στην Αθήνα μετά την Καθαροδευτέρα θα συγκεκριμενοποιήσει αν το αφορολόγητο θα πέσει στα 6000 ευρώ, η μείωση των συντάξεων θα κυμανθεί από 7% ως 30% και το όριο των ομαδικών απολύσεων θα πάει από 5% σε 10% το μήνα.
Αν η θηριωδία των περικοπών καταφέρει να εξασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, τότε η κυβέρνηση μπορεί να πάρει το πράσινο φως (πάντα σε συνεννόηση με τους «θεσμούς») για μειώσεις στο ΦΠΑ, στον ΕΝΦΙΑ ή άλλους φόρους.
Απάτη
Εκτός από αυτό το μεγάλο «Αν» που είναι γεμάτο αίμα και δάκρυα, η εξίσωση «ένα ευρώ χάνεις, ένα ευρώ θα ελαφρυνθείς» έχει και μια άλλη μεγάλη απάτη: δεν είναι ταξικά ισοδύναμη. Οι απολυμένοι, οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί που θα έχουν χάσει ολόκληρα μηνιάτικα, θα κυνηγούν την αντιστάθμιση μέσα από φοροαπαλλαγές που το πιο πιθανό θα απευθύνονται στις …επιχειρήσεις. Αν το αφεντικό σου πάρει φοροαπαλλαγή, η οικονομία και η επιχείρηση θα πάνε καλύτερα και τότε ίσως βρεθεί και κάποιο ευρώ για σένα!
Είναι κατάντια για ένα κόμμα που έλεγε ότι είναι της «ριζοσπαστικής αριστεράς» να καταφεύγει σε τέτοιες λαθροχειρίες για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Γι’ αυτό, η εργατική απάντηση πρέπει να είναι άμεση. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα έπρεπε να είχαν ήδη κηρύξει Πανεργατική απεργία ενάντια σε αυτό το πακέτο. Αλλά, έστω και αν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία περιμένει μέχρι να συγκεκριμενοποιηθεί το πακέτο ως την τελευταία λεπτομέρεια για να κηρύξει κάποια κινητοποίηση διαμαρτυρίας εκ των υστέρων, οι εργαζόμενοι δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια.
Αυτή την Πέμπτη απεργούν οι εργαζόμενοι στο Μετρό, τον ΗΣΑΠ και το Τραμ ενάντια στα βήματα ιδιωτικοποίησης των συγκοινωνιών. Απεργούν καθηγητές και δάσκαλοι απαιτώντας διορισμούς στα σχολεία. Απεργούν οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ γιατί δεν πληρώνονται. Απεργούν οι «εργολαβικοί» των Νοσοκομείων για να μην απολυθούν. Απεργούν οι εργαζόμενοι στην «Εθνική Ασφαλιστική» ενάντια στο ξεπούλημά της. Και η ΠΟΣΠΕΡΤ ενάντια στις εργολαβίες και την DIGEA.
Όσοι υποτιμούν αυτούς τους αγώνες των εργαζόμενων κάνουν τραγικό λάθος. Ο ταξικός αντίπαλος δεν έχει την ίδια γνώμη. Αναπόσπαστο τμήμα των απαιτήσεων του ΔΝΤ είναι η αλλαγή του τρόπου λήψης των αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις, ώστε να απαιτείται το 50% +1 των μελών του συνδικάτου! Επίσης οι δανειστές επιμένουν στην εξασφάλιση μεγαλύτερου χρόνου προειδοποίησης και υποχρεωτικά στάδια διαβουλεύσεων ανάμεσα στα σωματεία και την εργοδοτική πλευρά πριν από την κήρυξη της απεργίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι δικαιολογίες για τον «κόσμο που δεν τραβάει», ούτε γκρίνιες και ηττοπάθειες από τις ηγεσίες της Αριστεράς και των συνδικάτων. Χρειαζόμαστε Συντονισμό για να σμίγουν όλα τα κομμάτια που παλεύουν, κλιμάκωση των αγώνων και σύνδεση με τον ευρύτερο θυμό ενάντια στην ΕΕ-Φρούριο της λιτότητας και του ρατσισμού. Το περασμένο Σάββατο σείστηκε η Βαρκελώνη από χιλιάδες διαδηλωτές στο πλευρό των προσφύγων. Στις 18 Μάρτη μπορούμε να γίνει της Βαρκελώνης παντού. Και μπορούμε να φτάσουμε εκεί με Πανεργατική απεργία καθώς στις 15 Μάρτη έρχεται νέο κύμα με κέντρο τα Νοσοκομεία.
Στο χέρι μας είναι να γίνει ο Μάρτης δικός μας και όχι του Ντάισελμπλουμ και του Τσακαλώτου, της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.