Η Αριστερά
Μαρξισμός 2017: Τζορτζ Μάρτιν - Ένας πρώην Μαύρος Πάνθηρας μιλάει για τις ΗΠΑ της αντίστασης και της ανατροπής

Μου ζητήθηκε να μιλήσω για το τοξικό φαινόμενο Τραμπ. Πρέπει λοιπόν πρώτα να πω για τα χρόνια που προηγήθηκαν, ώστε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στις ΗΠΑ. Τα ΜΜΕ και το κεφάλαιο γενικά έχουν κάνει τεράστιες προσπάθειες να αποβλακώσουν τον κόσμο: επί Τζορτζ Μπους για παράδειγμα, η άκρα δεξιά αγόρασε χιλιάδες ραδιοσταθμούς. Με τις –«ψυχαγωγικές» παρά ενημερωτικές- εκπομπές τους δημιούργησαν ένα ακροατήριο λευκών νέων που πίστευαν ότι αυτοί είναι οι μόνοι αμερικάνοι, ότι έχουν πεταχτεί στην απέξω και ότι το πρόβλημά τους είναι οι μαύροι.

Ωστόσο η φτώχεια που υφίστανται όλοι ξεκινάει ήδη από τον Ρεπουμπλικάνο Ρήγκαν, όταν οι καπιταλιστές άρχισαν να βγάζουν βιομηχανίες εκτός της χώρας για να κονομήσουν. Το ίδιο συνέχισε ο Κλίντον ως Δημοκράτης. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα κόμμα με δύο πτέρυγες, και τους λέμε «Ρεπουμπλικανοκράτες».

Όταν εκλέχτηκε ο Ομπάμα –που λέω ξεκάθαρα ότι ήταν ένας κακός πρόεδρος-, αυτός και οι Δημοκρατικοί πίστεψαν αφελώς ότι μπορούν να συνεργαστούν με όλους. Αλλά οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν αποφασισμένοι να μην αφήσουν να περάσει τίποτε από τα προοδευτικά -έστω στα λόγια- μέτρα του. Την ίδια στιγμή, δεξιοί κυβερνήτες σε όλη τη χώρα διεξήγαγαν μια πανεθνική εκστρατεία ενάντια στα συνδικάτα, υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και για διάφορες αντιδραστικές εκλογικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Τραμπ λοιπόν πάτησε στο αίσθημα αδικίας που καλλιεργούσαν οι προηγούμενοι, χρησιμοποίησε αμέτρητη τρομολαγνεία και επωφελήθηκε από την υπερπροβολή αυτής της τρομολαγνείας από τα πουλημένα ΜΜΕ. Τα κόμματα στο ψηφοδέλτιο μπορεί να είναι 6-7, αλλά μόλις 4 αναγνωρίζονται από την εκλογική επιτροπή και μόλις δύο αναγνωρίζονται από τα κανάλια της τηλεόρασης. Όταν το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα αποφάσισαν ότι τα τηλεοπτικά ντιμπέιτ δε θα διοργανώνονται πια από ανεξάρτητες αρχές αλλά από τα ίδια, θέσπισαν ένα αδικαιολόγητο πλαφόν 17-18% στην πρόθεση ψήφου ως προϋπόθεση για να μπορεί κάποιο κόμμα να συμμετάσχει.

Οι Ρεπουμπλικάνοι θέλησαν αρχικά να απωθήσουν τον Τραμπ, αλλά βλέποντας τη δημοτικότητά του να ανεβαίνει στα ΜΜΕ έκαναν πίσω. Οι δε Δημοκρατικοί υπέθεσαν με αλαζονεία ότι είχαν τον κόσμο στο τσεπάκι επειδή υποψήφια ήταν μια γυναίκα. Πίστευαν ότι μετά από έναν μαύρο πρόεδρο, είχε έρθει η σειρά μιας γυναίκας.

Πέρα από αυτή την αλαζονεία, βλέπουμε πως η πολιτική πεθαίνει στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού κόμματος. Δύο χρόνια πριν υπήρχε πλούσια συζήτηση για το τι κάνουμε. Αλλά το κόμμα γύρισε την πλάτη στον Σάντερς καθώς αυτός έχτιζε ένα νεολαιΐστικο κίνημα. Ο Σάντερς δεν είναι αριστερός, επομένως τι έκανε; Έμεινε στο κόμμα, για να το αλλάξει «εκ των έσω». Όλα τα ζητήματα με αριστερό πρόσημο καταπνίχθηκαν στο Συνέδριο. Είδαμε έτσι χιλιάδες κόσμο να φεύγει από το Δημοκρατικό κόμμα.

Ο Τραμπ επωφελήθηκε ακόμα και από το εκλογικό σύστημα, με το συμβούλιο των εκλεκτόρων. Το συμβούλιο των εκλεκτόρων εγκαθίδρυσαν οι πλούσιοι γαιοκτήμονες το 1776 για να ελέγχουν τις εκλογές υπερβαίνοντας τη λαϊκή ψήφο. Η Χίλαρι, που σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω, μια πολεμοκάπηλη με μακρύ παρελθόν έναρξης πολέμων εκτός της χώρας και καταπίεσης των πολιτών εντός της χώρας, πήρε περισσότερες ψήφους και όμως δεν πήρε την προεδρία. Εν τω μεταξύ το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές έχει πέσει στο μισό, που σημαίνει ότι 25% των ψηφοφόρων ήταν αρκετά για να βγει πρόεδρος ο Τραμπ.

Ποια μπορεί να είναι η επίδραση της προεδρίας Τραμπ στη χώρα; Αν τον ξεφορτωθούμε γρήγορα, θα ανακάμψουμε γρήγορα. Αν τον ξεφορτωθούμε στις επόμενες εκλογές, μπορεί η ζημιά στο μεταξύ να είναι μεγάλη και η διαίρεση της χώρας βαθιά. Σε κάθε περίπτωση αφήνει την πόρτα στο φασισμό ανοιχτή. 

Ήδη στις πρώτες εκατό ημέρες προεδρίας του έχει κάνει κακό: Άρνηση τoυ φαινομένου της κλιματικής αλλαγής, επαναφορά της εξόρυξης σε προστατευόμενες περιοχές, ιδιωτικοποιήσεις, επιθέσεις στην Υγεία, στην Παιδεία, στα συνδικάτα. Αλλαγή του σωφρονιστικού και της νομοθεσίας για ναρκωτικά, πιο σκληρές ποινές και λιγότερη αποκατάσταση. Αντιμεταναστευτική και ισλαμοφοβική πολιτική. Το τείχος. Αύξηση των πολεμικών δαπανών σε βάρος των δαπανών για την Εκπαίδευση.

Για την αντίσταση στον Τραμπ πιστεύω ότι πολλοί από εσάς δε γνωρίζετε λεπτομέρειες, και γι’ αυτό φταίνε τα ελεγχόμενα από τους καπιταλιστές ΜΜΕ. Άλλωστε και τις μάχες που μόλις δώσατε προχτές έξω από τη Βουλή ποιος αμερικάνος θα τις δει; Είναι αμφίδρομη η έλλειψη ενημέρωσης.

Εμείς λοιπόν είχαμε μαζικούς αγώνες όχι μόνο τώρα αλλά ήδη από τον καιρό των επιθέσεων που εξαπέλυαν οι Ρεπουμπλικάνοι και δεξιοί κυβερνήτες πριν την εκλογή Τραμπ. Από την εκλογή του Τραμπ και μετά, έχουμε μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Οι γυναίκες που διαδήλωσαν στην Ουάσινγκτον τη μέρα της ορκωμοσίας του. Και όχι μόνο, οι γυναίκες σε όλες τις πολιτείες, ακόμη και οι γυναίκες σε όλο τον πλανήτη. Για πρώτη φορά επιστήμονες και ακαδημαϊκοί βγήκαν και είπαν όχι στο νέο πρόεδρο. Στις 15 Απρίλη εμφανίστηκαν τεράστιες διαδηλώσεις που ζητούσαν από τον Τραμπ να δημοσιοποιήσει την φορολογική του δήλωση, όπως είχε υποσχεθεί. Έγινε μαζική διαδήλωση διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων για την κλιματική αλλαγή στην Ουάσινγκτον, όπου μίλησα συνδέοντας την κρίση του κλίματος με το μιλιταρισμό.

Απύθμενη οργή

Και φυσικά, οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις σε επίπεδο πόλης που έχουμε δει ποτέ, είναι αυτές για το δικαίωμα στη μετανάστευση. Στην πόλη μου, ένας στους δέκα κατοίκους διαδήλωσε! Κι αυτό γίνεται παντού στη χώρα. Οι διαδηλώσεις αυτές εκφράζουν μια απύθμενη οργή και απόρριψη των αντιμεταναστευτικών πολιτικών του Τραμπ. Οι πανεπιστημιακοί βγήκαν στους δρόμους, για να υπερασπιστούν τα αδέρφια τους που κατάγονται από κάθε γωνιά του κόσμου.

Παράλληλα, ήδη από την εποχή Ομπάμα, τα συνδικάτα αγωνίζονται για να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους. Ψηφίστηκαν σε επίπεδο Πολιτειών νόμοι που καταργούν τη συνδρομή μέλους και αυτό έπληξε οικονομικά πολλά συνδικάτα. Ωστόσο κάποια στέκονται ακόμη, όπως το SEIU στο οποίο οργανώνονται καθαριστές-τριες αεροδρομίων και το οποίο παρέλυσε το αεροδρόμιο Ο’Χάρ, ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου, κερδίζοντας τις διεκδικήσεις τους. Ή στα λιμάνια του Ουέστπορτ, λιμενεργάτες σταμάτησαν τη μεταφορά εξοπλισμού εξορύξεων προς την Αλάσκα. Χρειάζεται πολύς αγώνας για την υπεράσπιση των συνδικάτων, αλλά δεν έχουν εξαφανιστεί.

Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας, όχι μόνο σε αυτά που γίνονται στην Ουάσινγκτον, αλλά σε όλα όσα γίνονται κάθε βδομάδα σε κάθε πόλη. Ο κόσμος που αντιτίθεται από οποιαδήποτε αφετηρία στον Τραμπ, είναι στους δρόμους συνέχεια. Αυτή είναι η ελπίδα μας: κάθε κομμάτι που βγαίνει έξω, είτε βγαίνει για την κλιματική αλλαγή, είτε για τη γυναικεία καταπίεση, είτε για την εκπαίδευση, θα δει την αξία της αντίστασης και το πώς μπορεί να παλέψει σε συμμαχία με τα υπόλοιπα.

Η Αριστερά, ακόμη και το ΚΚ, πληρώνει την άκριτη υποστήριξή της στο Δημοκρατικό κόμμα. Την πληρώνει με τις απογοητεύσεις και την αδυναμία της να συγκροτήσει μια δυνατή συμμαχία. Έρχονται οι ενδιάμεσες εκλογές του Κονγκρέσου, εκεί που μπορεί οι συσχετισμοί να αλλάξουν κατά του Τραμπ. Αυτός είναι ο στόχος για το επόμενο διάστημα: να χτίσουμε μια μαζική και δυνατή αριστερά που θα μπορέσει να δώσει αυτές τις μάχες. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: πρέπει να διώξουμε τους καπιταλιστές από την πολιτική. 

Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να κάνουμε την αλλαγή να κρατήσει σε βάθος χρόνου. Και αυτό θα κάνουμε! Αντιστεκόμαστε, αντιστεκόμαστε, αντιστεκόμαστε, όλη η εξουσία στο λαό!