Διεθνή
Γαλλία: Μια “σαρωτική νίκη” που ήδη τρεκλίζει

Ο Μελανσόν εκλέχτηκε με μεγάλη πλειοψηφία στη Μασσαλία

Τις τελευταίες βδομάδες πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές μάς δούλευαν ασταμάτητα ότι ο Μακρόν θα κέρδιζε μια απίστευτη πλειοψηφία χωρίς προηγούμενο φτάνοντας τις 450 έδρες από τις 577. Κανείς δεν ζήτησε συγγνώμη για αυτά τα φουσκωμένα ψέματα, τώρα που ο Μακρόν πήρε μεν την απόλυτη πλειοψηφία αλλά με 308 έδρες. Αντίθετα μάλιστα το ρεσιτάλ ψέματος συνεχίζεται. Ο Μακρόν πλέον σύμφωνα με τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης είναι ο θεός Δίας. 

Δεν αστειευόμαστε. Ακόμη και όταν η κυβέρνησή του πέρασε την πρώτη μεγάλη κρίση πριν καλά καλά σχηματιστεί, το συμπέρασμα που βγήκε είναι ότι δεν πρόκειται για κρίση αλλά για ευλογία. Τέσσερις από τους υπουργούς του κεντρώου “Δημοκρατικού Κινήματος” (MoDem), μεταξύ των οποίων και ο ηγέτης του, Φρανσουά Μπαϊρού, σπρώχτηκαν έξω από την κυβέρνηση και στην πράξη έσπασε η συμμαχία μεταξύ της “πλατφόρμας” του Μακρόν και του κόμματος του Μπαϊρού. Ο λόγος της ρήξης ήταν σκάνδαλα χρηματοδότησης που ήρθαν στην επιφάνεια για το MoDem. Για τα γαλλικά ΜΜΕ οι εξελίξεις είναι ένα ακόμη δείγμα ότι ο θεός Δίας, Μακρόν, είναι υπεράνω κομμάτων, κοινοβουλίων και λοιπών θεσμών, και είναι ικανός να επιβάλλει την τάξη και την ηθική από μόνος του ως πρόσωπο.

Όλα αυτά δεν είναι ψέματα που απευθύνονται στο διεθνές κοινό. Στόχος τους είναι να μην αφήσουν να συνειδητοποιήσει μαζικά ο κόσμος στη Γαλλία τι φιάσκο υπήρξε ο δεύτερος γύρος των βουλευτικών εκλογών και το κοινοβούλιο που έχει προκύψει. Πρόκειται για μια εντελώς μη αντιπροσωπευτική συνέλευση. Ψήφισαν μόνο 18 από τα 47 εκατομμύρια των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους. Οι πλειοψηφίες που συγκέντρωσε ο Μακρόν στις μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας είναι κάλπικες. Η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε διάθεση να πάει στις κάλπες εκεί όπου η έδρα παιζόταν ανάμεσα στη Δεξιά και τον Μακρόν ή το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον Μακρόν.

Ίσως η έδρα που συμπυκνώνει πιο έντονα το γελοίο της διαδικασίας ήταν το 18ο διαμέρισμα του Παρισιού. Από τη μια ο υποψήφιος της δεξιάς, Πιέρ-Ιβ Μπουρναζέλ και από την άλλη η υποψήφια της “Αριστεράς” (του Σοσιαλιστικού Κόμματος), Μιριάμ ελ-Κομρί. Η ελ-Κομρί ειναι η υπουργός αρχιτέκτονας της αντεργατικής νομοθεσίας που πέρασε η κυβέρνηση του Ολάντ. Ο νόμος ελ-Κομρί ελαστικοποίησε ακόμη περισσότερο την αγορά εργασίας, έκανε πιο εύκολες τις απολύσεις, την παραβίαση του 35ωρου και μείωσε τις αποζημιώσεις. 

Ο ένας χρόνος μάχης ενάντια σε αυτό το νόμο ήταν που έδωσε το τελικό χτύπημα στον Ολάντ και τον έστειλε στο 4% της δημοφιλίας στις δημοσκοπήσεις. Στις εκλογές του 18ου οι αφίσες του Μπουρναζέλ και της ελ-Κομρί είχαν κάτι κοινό. Και οι δυο είχαν σε περίοπτη θέση: “Με την υποστήριξη του Εμανουέλ Μακρόν”. Ο Μακρόν δεν είχε “δικό” του υποψήφιο στην περιοχή αλλά όπως σε ολόκληρη τη χώρα, όλοι οι καιροσκόποι έτρεξαν να πηδήξουν στο τρένο του Μακρόν ελπίζοντας να μπουν στη Βουλή. Για την ιστορία, η ελ-Κομρί πετάχτηκε έξω από το Κοινοβούλιο, όπως και η τεράστια πλειοψηφία των βουλευτών που στήριζαν μέχρι τώρα τον Ολάντ.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, ακόμη και με τη βοήθεια που του δίνει το σύστημα των μονοεδρικών, έχει πλέον μόνο 31 έδρες. Με όποια μορφή και να συμμετείχε στις εκλογές το Σοσιαλιστικό Κόμμα από τις αρχές του 20ου αιώνα, ποτέ δεν είχε τόσο λίγους βουλευτές. Η ηγεσία του κόμματος βρίσκεται υπό παραίτηση, χωρίς να υπάρχει κανείς μέχρι στιγμής που να θέλει να αναλάβει και να δώσει κάποια κατεύθυνση. Η κατάντια του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν κρύβεται. Ο πολύς Μανουέλ Βαλς, πρωθυπουργός του Ολάντ μέχρι πριν από εφτά μήνες και παρά λίγο υποψήφιος του κόμματος για τις προεδρικές εκλογές δήλωσε την περασμένη βδομάδα ότι εγκαταλείπει οριστικά το κόμμα και προσχωρεί στην πλατφόρμα του Μακρόν, αν και εκλέχθηκε ως “ανεξάρτητος”.

Η κρίση στο εσωτερικό των κομμάτων συνεχίζεται και στη Δεξιά. Η κοινοβουλευτική ομάδα της Δεξιάς διασπάστηκε με το καλημέρα στο κοινοβούλιο. Ήδη υπάρχουν οι επίσημοι “Ρεπουμπλικάνοι” και δίπλα τους οι “Εποικοδομητικοί”, οι οποίοι δηλώνουν ότι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον Μακρόν όποτε τους το ζητήσει. Δίπλα σε αυτούς προσθέτει κανείς και την κρίση που προέκυψε στο MoDem που γρήγορα ήθελε να πιάσει υπουργικές καρέκλες. 

Λαϊκή οργή

Σχηματίζεται έτσι η εξής εικόνα: από τη μια μεριά ο Μακρόν εκλέχθηκε πρόεδρος με τη μικρότερη δυνατή πραγματική υποστήριξη, πήρε μια πλειοψηφία στο κοινοβούλιο με τη μικρότερη συμμετοχή στην ιστορία, και από την άλλη στο κοινοβούλιο υπάρχει μια μεγάλη πλειοψηφία που είτε εκλέχθηκε με τη σημαία του Μακρόν είτε με κάποια προσωρινή. Αυτό το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στη λαϊκή οργή και τη σύνθεση του κοινοβουλίου είναι που προσπαθούν να κρύψουν οι ιστορίες για τον Μακρόν “Δία”.

Η Αριστερά τελικά σχηματίζει δύο κοινοβουλευτικές ομάδες. Η ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν έχει 17 έδρες και ο ίδιος ο Μελανσόν κατάφερε και βγήκε βουλευτής με μεγάλη πλειοψηφία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα με την ενίσχυση βουλευτών από τις αποικιακές κτήσεις της Γαλλίας σχηματίζει κοινοβουλευτική ομάδα 15 εδρών. Αν έχει κάποια συμβολική σημασία, οι δυο κοινοβουλευτικές ομάδες μαζί ξεπερνούν το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Ας θυμηθούμε ότι μέχρι πρόσφατα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες η γαλλική αριστερά είχε εξαφανιστεί, και όλα θα παίζονταν ανάμεσα στη Δεξιά και τους φασίστες της Λεπέν. Η Λεπέν κατάφερε τελικά να βγει βουλευτίνα αλλά οι οχτώ έδρες που έχουν οι φασίστες δεν τους επιτρέπουν να σχηματίσουν ούτε κοινοβουλευτική ομάδα.

Τα αφεντικά ξέρουν ότι η κατάσταση δεν θα συνεχίσει για πολύ να είναι χαλαρή. Ο Πιέρ Γκατάζ, πρόεδρος του γαλλικού συνδέσμου βιομηχάνων, Medef, στάζει χολή για τον Μελανσόν. Είναι άνθρωπος που δοξάζει τον Κάστρο και τον Τσάβες με ιδέες “εξαιρετικά επικίνδυνες. Μπορεί και μιλάει. Έχει μεγάλο ταλέντο στη ρητορική, αλλά να δούμε πού θα καταλήξουν αυτοί που πίστεψαν σε κάποιον που μιλάει όμορφα, αλλά που οι ιδέες του θα οδηγήσουν σε καταστροφή και ερήμωση τη Γαλλία. Να λέμε την πίτα πίτα. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει παραγάγει ούτε μια ιδέα για το πώς να ανοίξουν δουλειές στη Γαλλία. Ας φτιάξει πρώτα ο Μελανσόν δικιά του επιχείρηση, να δώσει δουλειές και μετά να μιλάει”.

Για τον Μακρόν, ο Γκατάζ λέει ότι οι μεταρρυθμίσεις του δεν είναι πολύ γενναίες, και δηλώνει αισιόδοξος, γιατί σε άλλη περίπτωση, το 2022 θα έχουμε Μελανσόν ενάντια σε Λεπέν στο δεύτερο γύρο. Όταν ρωτούν τον πρόεδρο των βιομηχάνων πού θα έρθει η αντίσταση στο πρόγραμμα του Μακρόν, δίνει μια καθαρή απάντηση: “το πιθανότερο, από τους δρόμους”.