Ιδέες
Γιορτές του περιοδικού "Σοσιαλισμός από τα κάτω"

Θεσσαλονίκη, 29/6

Συνεχίστηκε την περασμένη εβδομάδα ο κύκλος των εκδηλώσεων για τα 25 χρόνια κυκλοφορίας του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω με κεντρικό τίτλο “Από το «τέλος της ιστορίας» στην κρίση του καπιταλισμού – Πού βαδίζει η Αριστερά σήμερα;”.

“Με επιτυχία, παρά τον καύσωνα, πραγματοποιήθηκε η γιορτή στη Θεσσαλονίκη την Πέμπτη 29 Ιούνη”, μας έγραψε στην ανταπόκρισή του ο Μπάμπης Κουρουνδής, “Τη συζήτηση άνοιξαν η Μαρία Στύλλου, υπεύθυνη σύνταξης του περιοδικού και ο Γιάννης Κούτρας, μέλος του ΔΣ της ΕΝΙΘ. Ακολούθησαν παρεμβάσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχώρισαν η τοποθέτηση της Κατερίνας Αβραμίδου από το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, που μίλησε για το ρόλο του περιοδικού στο να οργανωθεί στο ΣΕΚ το 2012, του Νίκου Χατζάρα, εργαζόμενου στο Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης, ο οποίος αναφέρθηκε στην απεργία των Δήμων και η τοποθέτηση του Γιώργου Μπούλου από τον Παλαιστινιακό Σύνδεσμο Βόρειας Ελλάδας, που τόνισε τη σημασία των κοινών αγώνων ενάντια στη φτώχεια, τον πόλεμο και το ρατσισμό. Ακολούθησε γλέντι με μουσική, ποτό και φαγητό”.

Την Παρασκευή 30 Ιούνη έγινε η γιορτή του ΣΑΚ στην Πάτρα με εισηγητές την Κατερίνα Αγγέλη, συνδικαλίστρια στο νοσοκομείο του Ρίο (απόσπασμα της ομιλίας της μπορείτε να διαβάσετε δίπλα) και τον Πάνο Γκαργκάνα από την Εργατική Αλληλεγγύη. Ακολούθησαν οι εκδηλώσεις στα Χανιά και το Ηράκλειο Κρήτης το Σάββατο 1 και την Κυριακή 2 Ιούλη αντίστοιχα.

“Στην εκδήλωση στα Χανιά”, μας έγραψε ο Ειρηναίος Μαράκης, “μετά την εισήγηση του Τάσου Αναστασιάδη από το Συντονισμό Ενάντια στα Μνημόνια, μίλησαν ο Νίκος, ο Μιχάλης  η Δώρα και ο Χρήστος. Ακολούθησε κρητικό γλέντι οικονομικής ενίσχυσης όπου έπαιξαν οι μουσικοί: Λευτέρης Παναγιωτάκης στο βιολί, Γιώργος Κατράκης στο λαούτο - φωνή και ο Πάνος Καλφάκης επίσης στο λαούτο, ξεσηκώνοντας τους συμμετέχοντες με τις μελωδίες τους”.

“Τη συζήτηση στο πάρκο Υγειονομικού στο Ηράκλειο άνοιξε ο Οδυσσέας Καλομοίρης, δικηγόρος που έδωσε μια εικόνα για τα πρώτα χρόνια κυκλοφορίας του ΣΑΚ”, μας έγραψε ο Γιάννης Βαλαής, “Οι ιδέες της Αριστεράς εκείνη την περίοδο ήταν σε άμυνα εξαιτίας της πτώσης των καθεστώτων στην ανατολική Ευρώπη. Γρήγορα όμως ξέσπασε ένα κίνημα ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μέτρα του Μητσοτάκη με μπροστάρηδες τους απεργούς της ΕΑΣ αλλά και τη νεολαία ενάντια στα μέτρα του Κοντογιαννόπουλου. Το ΣΑΚ κατάφερε να καλύψει όλες εκείνες τις εξελίξεις, χωρίς ποτέ να γίνει ένα «στεγνό», θεωρητικό περιοδικό αλλά αντίθετα τα άρθρα του είχαν και έχουν άμεση σχέση με τις μάχες που έδιναν και δίνουν τα κινήματα.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο Τάσος Αναστασιάδης και ακολούθησε πλούσια συζήτηση. Ο Μιχάλης Σαρχιανάκης, δικηγόρος και συνδρομητής του ΣΑΚ, τόνισε το σημαντικό ρόλο που έχει παίξει το περιοδικό στη μάχη ενάντια στο ρατσισμό, αναγνωρίζοντας έγκαιρα τη φασιστική απειλή. Ο Λεωνίδας Μαρουλάσωβ, φοιτητής Βιολογικού, έδωσε την εικόνα από τις μάχες του τελευταίου διαστήματος με αποκορύφωμα τη μεγάλη απεργία των ΟΤΑ. Ο Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, φοιτητής Φυσικού, μίλησε για τις αντιφασιστικές μάχες της εργατικής τάξης και το πώς αυτές μπορούν να νικάνε όπως στο εργοστάσιο του Γεωργίου και τον Ασπρόπυργο. Ο Μύρωνας Μαρκάκης, φοιτητής Ιατρικής, τόνισε ότι το ΣΑΚ είναι πηγή ιδεών που ενώνουν, ξεκαθαρίζουν και κερδίζουν, φέρνοντας σαν παράδειγμα την κοινή μάχη φοιτητικού κινήματος και καθηγητών. Η Αλίκη Δάκαρη, φοιτήτρια Βιολογικού αναφέρθηκε στο LGBTQ κίνημα και στη μάχη ενάντια στην καταπίεση που είναι κοινή. Ο Γιάννης Μακαρώνας, φοιτητής CSD, είπε για τη σπουδαιότητα των οικονομικών άρθρων του ΣΑΚ”.

Στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, στη σημασία της θεωρίας του κρατικού καπιταλισμού για τη Ρωσία και το ανατολικό μπλοκ, αλλά και στην ανάγκη συνεργασίας της πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς στους αγώνες και τα μέτωπα της περιόδου, στάθηκε στην εισήγησή του ο Μουσταφά Τσολάκ, δημοσιογράφος, στην εκδήλωση που έγινε στη Ξάνθη το Σάββατο 1 Ιούλη. Ακολούθησε ο Κώστας Πίττας από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο ενώ κατά τη διάρκεια της συζήτησης άνοιξε κουβέντα για το ρόλο του ΣΑΚ από την περίοδο Μητσοτάκη μέχρι σήμερα, για την κόντρα με τον εθνικισμό και την καταπίεση της μειονότητας, για το ΣΥΡΙΖΑ και ποια πρέπει να είναι η απάντηση στους συμβιβασμούς του.


“Το ρήγμα είναι ενεργό”

«Γυρίζοντας προς τα πίσω, θα δούμε ότι οι επιθέσεις που εξαπέλυσε η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι ήταν με το σύνολο των μέσων που διέθετε, από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο βίαια.

Την περίοδο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη με το πέρασμα των πρώτων αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που αφορούσαν στο ξεπούλημα βιομηχανιών, αστικών συγκοινωνιών, μεταλλείων στην Εύβοια, την Πειραϊκή Πατραϊκή εδώ, αλλά και την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, τη μεταρρύθμιση στην παιδεία, εμείς ειδικά εδώ στην Πάτρα ζήσαμε το πόσο εύκολα ξέθαψαν οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι το παρακράτος, με τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα. 

Στον απόηχο των γεγονότων από την πτώση του ανατολικού μπλοκ και της συμφωνίας του Μάαστριχτ, στήθηκε ένα μεγάλο γαϊτανάκι θριαμβολογίας για την τελική νίκη του συστήματος. Παρά το γεγονός ότι μια μερίδα του κόσμου της Αριστεράς στην Ελλάδα φάνηκε αρχικά να υποχωρεί κάτω από την πίεση αυτών των γεγονότων αλλά και του ιδεολογικού πλήγματος που δέχτηκε από τη συγκυβέρνηση του Ενιαίου Συνασπισμού -που ηγεμόνευε στο χώρο της αριστεράς με ένα εκλογικό ποσοστό της τάξης του 13,2% περίπου- με τη Δεξιά κάτω από το αίτημα της κάθαρσης του αστικού συστήματος, υπήρξε ένα τεράστιο και ανυποχώρητο κύμα εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων.

Από το 1990 καταγράφονται εργατικές κινητοποιήσεις σε όλους τους κλάδους στον Ιδιωτικό τομέα αλλά και στο δημόσιο με αιχμή τις ΔΕΚΟ, την παιδεία, την υγεία, τις τράπεζες. Καταγράφονται επίσης μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις με αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και περιεχόμενο, απέναντι σε ΝΑΤΟ και ΕΕ με τον πόλεμο στη Σερβία. 

Αυτή τη φορά η αστική τάξη βγάζει από τη φαρέτρα της τα βέλη της ενσωμάτωσης της εργατικής συνείδησης στην κυρίαρχη ιδεολογία μέσω των ίδιων των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Οι αστοί χτυπώντας από τα μέσα τα συνδικάτα προσπαθούν να οδηγήσουν το κίνημα σε μια  αδρανοποίηση. Και αποτυγχάνουν παταγωδώς όπως θα δείξει η Ιστορία.

Τον Απρίλιο και το Μάιο του 2001 με αφορμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο ξεσπούν μια σειρά μεγάλων κινητοποιήσεων σε όλους τους εργασιακούς χώρους που μετατρέπονται σε παλλαϊκό ξεσηκωμό. Αυτοί που βιάστηκαν να κάνουν το μνημόσυνο των εργατών και συνδικάτων, λυσσάνε. Παρά τον πόλεμο, όμως, οι κινητοποιήσεις παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Τράπεζες, παιδεία, υγεία, ναυτεργάτες, ΔΕΚΟ, Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, Εργοστάσια, Πανεπιστήμια εναντιώνονται στη συνεχιζόμενη λιτότητα, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο κλείσιμο και τη μεταφορά εργοστασιακών μονάδων στο εξωτερικό με κορύφωση τον παλλαϊκό ξεσηκωμό του 2010 ενάντια στο πρώτο μνημόνιο.

Λαϊκή οργή

Η αστική τάξη βλέποντας ότι δεν μπορεί να ανακόψει τη λαϊκή οργή καταφεύγει στη λύση του δοτού πρωθυπουργού, τα αστικά κόμματα αδυνατούν να συγκρατήσουν τον κόσμο, περνάνε στη λογική των συγκυβερνήσεων. Ακόμα και η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στο 2015, έγινε κάτω από τη αγωνία ενός λαού για αλλαγή στο κοινωνικό κατεστημένο, έγινε κάτω από την αριστερή φρασεολογία και τις φιλολαϊκές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και το γεγονός ότι τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα καταποντίζονται αποτελεί την αντανάκλαση των σκληρών αγώνων που έδωσαν οι εργαζόμενοι με τα λαϊκά στρώματα όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Το δημοψήφισμα του 2015 και οι χιλιάδες λαού στο Σύνταγμα, έδειξαν ότι παρά το γεγονός ότι οι αστοί και τα παπαγαλάκια τους που επιδίδονται σε ένα ανελέητο πόλεμο εκφοβισμού, αυτός ο λαός ήταν αποφασισμένος να αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις. Εκείνες τις μέρες όποιος ζούσε με την καταστροφολογία και τον εκβιασμό από το πρωί μέχρι στο βράδυ, δεν μπορούσε να μην σκέφτεται τους στίχους του Γ. Ρίτσου “Μικρός ο λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι”. Και είναι οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που σηκώνουν στους ώμους τους το βάρος του ΟΧΙ, που θέτουν την προοπτική του εδώ και τώρα αποδέσμευση από το σφαγείο της ΕΕ.

Παρά τη διάψευση των προσδοκιών από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ οι κινητοποιήσεις που ακολουθούν, ο αναβρασμός που επικρατεί έως και σήμερα στους εργασιακούς χώρους αποδεικνύει ότι το ρήγμα είναι ενεργό, ότι οι τεκτονικοί σεισμοί είναι μπροστά μας.

Αυτό θέτει αυτόματα σε όλους μας μια σειρά καθήκοντα. Στον εργασιακό μας χώρο χρειάζεται σήμερα να αναδείξουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη ενότητας της εργατικής τάξης στην πάλη πέρα από κλάδους και μορφές εργασίας, να αναδείξουμε την αναγκαιότητα της διεθνιστικής πάλης γιατί η επίθεση του κεφαλαίου είναι διεθνής, να αναδείξουμε την αναγκαιότητα να πάρει ο αγώνας μας χαρακτηριστικά αντιφασιστικού μετώπου απέναντι σε κάθε μορφή πολιτικού ή κοινωνικού φασισμού.

Και αυτά μία αριστερά μπορεί να τα κάνει. Μια αριστερά που βρίσκεται, εντάσσεται και δρα στο χώρο της αντικαπιταλιστικής πάλης, που είναι ανοιχτή και ενωτική με όλες τις άλλες δυνάμεις που έχουν αναφορά στο μαζικό κίνημα και την αντιφασιστική πάλη, που ξέρει να συμπορεύεται στην τακτική της, αλλά δεν υποχωρεί ούτε βήμα από τον στρατηγικό της στόχο. 

Μια αριστερά που η καθημερινή της δράση θα έχει ως σημείο αναφοράς τον σοσιαλισμό ως το σχέδιο για την μεταβολή της ιστορίας, ως το σχέδιο που θα μετατρέψει όλους εμάς που μέχρι σήμερα αποτελούμε το αντικείμενο της Ιστορίας σε υποκείμενό της...

Η σημερινή κατάσταση δε θα διαρκέσει αιώνια. Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός από το μαύρο κλίμα που φαινόταν να διαμορφώνεται το '90 με την θριαμβολογία για την εδραίωση του καπιταλισμού μέχρι σήμερα την κρίση του που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Δε θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αντιληφθούμε όλοι την σκληρή αναγκαιότητα της ταξικής πάλης. Τότε θα ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε».

Κατερίνα Αγγέλη
συνδικαλίστρια νοσοκομείο Ρίο