Τις παρακολούθησαν εκατοντάδες συνολικά εργαζόμενοι, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, παντού με τεράστιο ενδιαφέρον για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά όλους τους εργαζόμενους στην Ευρώπη κι όχι μόνο, στη μέση της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μετά τον πόλεμο. Οι Βρετανοί εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν ήδη κι αυτοί την ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας με αυξανόμενες απολύσεις ή «εθελούσιες» (με περικοπή αποζημιώσεων), περικοπές μισθών και συντάξεων, κλεισίματα επιχειρήσεων και συγχωνεύσεις ή και κατάργηση υπηρεσιών, εντατικοποίηση στη δουλειά, ανεργία σε έκρηξη (η επίσημη αναμένεται να ξεπεράσει φέτος το 10%), με περιορισμούς στα βοηθήματα ανεργίας, κλπ.
Κι όλα αυτά μετά τα τεράστια πακέτα στήριξης που «γενναιόδωρα» πρόσφερε η κυβέρνηση Μπράουν εδώ και 2 χρόνια πρώτα στις τράπεζες και στη συνέχεια σε επιχειρήσεις κλπ. (χαρακτηριστικά για φέτος στο Ηνωμένο Βασίλειο το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτινάχτηκε στο 13%, μεγαλύτερο από το ελληνικό). Ήδη όμως, σε πλήρη συντονισμό με τις κατευθύνσεις που επιβάλλονται σε παγκόσμια κλίμακα αλλά κι από την ΕΕ, η Βρετανία μπαίνει από το 2010-11 σε μια περίοδο αυστηρής «λιτότητας» και περικοπών για μείωση του ελλείμματος. Η «ελληνική κρίση» για αναχρηματοδότηση των ελλειμμάτων και του χρέους απειλεί και τη βρετανική οικονομία κι οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με πολιτικές σαν κι αυτές που ήδη καταδικάζουν τους έλληνες συναδέλφους τους σε φτώχεια, ανεργία, ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού κράτους, μέσα σε γενικευμένο και παρατεταμένο οικονομικό αδιέξοδο.
Οι εργάτες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στη Βρετανία παρακολουθούν και εμπνέονται από την εμπειρία και τις μαζικές κινητοποιήσεις, ακόμη και γενικές απεργίες που ξετυλίγονται στην Ελλάδα για να σταματήσουν και να παρθούν πίσω τα άδικα κι αδιέξοδα μέτρα. Μια ανάλογη με την Ελλάδα απεργιακή έκρηξη, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση αλλά αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το ξέσπασμά της, συνεχίζοντας να κερδοσκοπούν στη διάρκειά της, ξεκινάει και στη Βρετανία (όπως και σε άλλες χώρες) σε μια κλίμακα κι έκταση πρωτοφανέρωτη από τις αρχές της δεκαετίας του ´90.
Ήδη στη Βρετανία έχουν ξεκινήσει μεγάλοι αγώνες σε κλάδους εργαζόμενων που πλήττονται πιο άμεσα κι έχουν καταφέρει να οργανωθούν ώστε να αντιμετωπίζουν με μαζικές απεργίες την επίθεση που δέχονται σε θέσεις εργασίας, αμοιβές, εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικό κράτος (συντάξεις, υγεία, εκπαίδευση κλπ.).
Απεργίες
Οι πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές απεργίες αυτό τον καιρό είναι:
Στο δημόσιο, με το μεγαλύτερο συνδικάτο Δημόσιων Υπαλλήλων PCS να απεργεί σε διάφορες υπηρεσίες και με πανεθνική απεργία στις 24/3, τη «μέρα του προϋπολογισμού», όταν ο υπουργός Οικονομίας Άλισταιρ Ντάρλινγκ κατέθεσε στο Κοινοβούλιο το νέο προϋπολογισμό που προβλέπει ήδη δραστικές περικοπές, ενώ ο ίδιος δήλωσε «υπερήφανα» πως μετά τις εκλογές τον Μάη, οι περικοπές στο δημόσιο θα είναι μεγαλύτερες κι από της Θάτσερ το 1984!
Περίπου 250 χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο απήργησαν και πραγματοποίησαν δεκάδες συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις ενάντια στις περικοπές θέσεων, αμοιβών και αποζημιώσεων αποχώρησης, καθώς κι ενάντια στις αναγκαστικές μεταθέσεις και μετατάξεις. Στο Λονδίνο έγινε πικετοφορία και μαζική συγκέντρωση μπροστά στο Westminster (το Κοινοβούλιο). Πρώτα μίλησε ο γ. γραμματέας του PCS, Μαρκ Σερβότκα (ξαναεκλέχτηκε το Δεκέμβρη με συντριπτική πλειοψηφία) και στη συνέχεια κλήθηκε και χαιρέτησε κι ο Β. Συλαϊδής με το μήνυμα των τεράστιων απεργιακών κινητοποιήσεων από την Ελλάδα: «Εργάτες Ενωμένοι Ποτέ Νικημένοι», σύνθημα που βροντοφώναξαν κι οι βρετανοί εργαζόμενοι με μεγάλο ενθουσιασμό.
Στην British Airways, τα πληρώματα καμπίνας (συσπειρώνονται στο σωματείο Unite) κατεβαίνουν για πρώτη φορά σε αλλεπάλληλες πολυήμερες απεργίες που έχουν ξεχαρβαλώσει τη λειτουργία της παρά την τρομοκρατία εναντίον τους και τις συκοφαντίες από τα ΜΜΕ, αντιδρώντας αποφασιστικά στις περικοπές πληρωμάτων, εξαντλητική κι επικίνδυνη για την ασφάλεια πτήσεων εργασία, παγώματα μισθών, εξευτελιστικούς όρους για νεοπροσλαμβανόμενους κλπ.
Στους σιδηροδρόμους, το ραγδαία μαζικοποιούμενο σωματείο RMT αποφάσισε με συντριπτική πλειοψηφία για πανεθνική απεργία 6-10 Απριλίου (την πρώτη από το 1994), ακινητοποιώντας ουσιαστικά τις μετακινήσεις στη χώρα αλλά και μαζικά συλλαλητήρια ενάντια στην περικοπή 1500 θέσεων εργασίας στη συντήρηση (που απειλεί ακόμη και την ασφάλεια στα ταξίδια με τρένο) και περικοπές στις αποζημιώσεις και τη συνταξιοδότηση.
Στα πανεπιστήμια, όπου προωθούνται φοβερές περικοπές (κλείνουν ολόκληρες σχολές, αυξάνουν τα δίδακτρα, μειώνονται οι αμοιβές στο προσωπικό ή και απολύονται - ενώ την ίδια στιγμή πολυάριθμα ανώτατα στελέχη αμείβονται συχνά ακόμη και με πάνω από 500.000 στερλίνες το χρόνο), κινητοποιούνται οι διδάσκοντες (σωματείο UCU) κι οι φοιτητές, φθάνοντας ακόμη και σε καταλήψεις κι άλλες δυναμικές διαμαρτυρίες.
Στις γειτονιές όπου κόβονται κονδύλια και θέσεις εργασίας για την παιδεία, την πρόνοια, ακόμη κλείνουν και νοσοκομεία όπως το Whittington στο Βόρειο Λονδίνο, δημιουργούνται επιτροπές αγώνα και γίνονται μεγάλες κινητοποιήσεις.
Γίνεται προσπάθεια να συντονιστούν καλύτερα οι διάφοροι απεργιακοί αγώνες τοπικά και πανεθνικά - η εμπειρία από την Ελλάδα με τις αποφάσεις για απεργίες που ξεκίνησαν από τα κάτω στα πρωτοβάθμια σωματεία κι επιβλήθηκαν τελικά στις γραφειοκρατικές ηγεσίες των ομοσπονδιών και τελικά και τις ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ για πανεργατικές κέντρισε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον και δείχνει μια προοπτική πώς μπορεί να συντονιστούν, να κλιμακωθούν και να κερδηθούν οι αγώνες.
Μέσα στον αναβρασμό των εργατικών αγώνων που ξεδιπλώνονται σ´ όλη τη Βρετανία, στις συναντήσεις που οργάνωσε η RTWC μίλησαν κι εκπρόσωποι τοπικά από τα σωματεία που απεργούν ή σχεδιάζουν απεργίες καταθέτοντας εμπειρίες και προτάσεις μαζί με την αλληλεγγύη τους για τους αγώνες των ελλήνων εργαζόμενων. Ακόμη στις ομιλίες και στις συζητήσεις που ακολούθησαν έγιναν αναφορές και σε διάφορα κρίσιμα θέματα για τη Βρετανία και την Ελλάδα, όπως π.χ. οι αγώνες και κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα των μεταναστών και προσφύγων, ενάντια στο ρατσισμό ή και τις ανοιχτές φασιστικές προκλήσεις (πρόσφατα είχαμε μεγαλειώδη κινητοποίηση του Unite Against Fascism στο Μπόλτον κατά των προκλήσεων του φασιστικού-ρατσιστικού EDL), ενάντια στους πολέμους και τις καταστροφές που φέρνει ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός στους λαούς της Μ. Ανατολής κλπ.
Ενδιαφέρον
Ένα ζήτημα που απασχολεί τους εργαζόμενους στη Βρετανία είναι και οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές στις 6 Μαϊου και πώς θα διεκδικήσουν την καλύτερη προβολή και προώθηση των θεμάτων τους. Βέβαια το εκλογικό σύστημα έχει μεγάλες διαφορές από την Ελλάδα (είναι πλειοψηφικό - μονοεδρικό), οπότε ανάλογα καταστρώνεται η στρατηγική. Σε πολλές περιπτώσεις κατεβαίνουν υποψήφιοι που βγαίνουν μέσα από τους μαζικούς ταξικούς συνδικαλιστικούς αγώνες και τα διάφορα κινήματα της αριστεράς, μέσα από το σχηματισμό Trade Union & Socialist Coalition - TUSC.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκδηλώθηκε για την ελληνική εμπειρία και τις πρόσφατες εκλογές, για τη διάταξη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, για την αντικαπιταλιστική κι επαναστατική αριστερά, τις οργανώσεις της και τις δραστηριότητές της και ιδιαίτερα για το εγχείρημα της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και πως προχωράει σε καλύτερη πολιτική και οργανωτική συγκρότηση.
Στις τοποθετήσεις και συζητήσεις που έγιναν στις δημόσιες συναντήσεις αλλά και στις ιδιαίτερες κουβέντες, φάνηκε η μεγάλη σημασία της απόκρουσης της διχαστικής προπαγάνδας στους εργαζόμενους από κυβέρνηση, κόμματα και ΜΜΕ. Π.χ. για υποτιθέμενα «προνόμια» για τους δημόσιους απέναντι στους ιδιωτικούς υπάλληλους, με σταθερή ή ελαστική εργασία, ντόπιους ή μετανάστες κλπ. Οι αναλογίες κι ομοιότητες με την ελληνική εμπειρία για τα σχετικά «επιχειρήματα», και πως ξεπερνιούνται είναι εκπληκτικές. Επίσης, είναι κοινή επίγνωση ότι η απόκρουση της γενικής επίθεσης που δέχονται τώρα οι εργαζόμενοι παγκόσμια απαιτεί καλή οργάνωση και συντονισμό τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές πεδίο, για το λόγο δε αυτό πρέπει να πυκνώσουν οι επαφές και συνεργασίες τόσο στο συνδικαλιστικό, κινηματικό, όσο και στο πολιτικό πεδίο.
Το συμπέρασμα από την επίσκεψη και τις συναντήσεις με ένα τόσο μεγάλο αριθμό εργαζόμενων κι ακτιβιστών στη Βρετανία είναι πως οι μαζικοί αγώνες στην Ελλάδα αποτελούν έμπνευση και παρακίνηση αλλά και πολύτιμη εμπειρία για τους συναδέλφους και συντρόφους εκεί για να δυναμώσουν τη δράση και τις κινητοποιήσεις τους. Με τη σειρά τους οι αγώνες που δυναμώνουν στη Βρετανία κι αλλού αποτελούν πολύτιμο στήριγμα για τους έλληνες εργαζόμενους να κλιμακώσουν παραπέρα τη δική τους προσπάθεια ενάντια στο σύστημα που μόνο φτώχια κι εξαθλίωση έχει πια να προσφέρει στους εργαζόμενους, ώστε οι ελάχιστοι να συνεχίσουν το κερδοσκοπικό όργιό τους. Τα χρήματα για να μειωθούν τα ελλείμματα και να στηριχθούν οι εργαζόμενοι και το κοινωνικό κράτος τόσο στη Βρετανία, όπως και στην Ελλάδα και αλλού, βρίσκονται στα τεράστια αφορολόγητα κέρδη και προνόμια, στους κολοσσιαίους ανείσπρακτους φόρους, στην περικοπή των στρατιωτικών δαπανών κι εξοπλισμών, στην ανάκληση των στρατευμάτων από ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι εκστρατείες στο Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία, Βαλκάνια, κλπ.
Στο επόμενο διάστημα, δυο εξαίρετες ευκαιρίες για αμοιβαία και γενικότερα διεθνή παρουσία, συναντήσεις, συζητήσεις και δημιουργική συνεισφορά εμπειριών, αναλύσεων και θέσεων οργανώνονται στην Αθήνα από το ΣΕΚ με το «Μαρξισμό 2010» στις 13-16 Μάη (με μεγάλο διεθνές ενδιαφέρον και συμμετοχές λόγω της ελληνικής εργατικής έκρηξης) και στο Λονδίνο από το SWP της Βρετανίας 1-5 Ιούλη το αντίστοιχο «Marxism 2010».
Βασίλης Συλαϊδής, μέλος Δ.Σ. Σωματείου
Εργαζόμενων Ιντρακόμ