Εργατικό κίνημα
15 Mάη: Πανεργατική απάντηση

Μπορεί ο Καραμανλής μετά την παραίτηση Τσιτουρίδη να θέλει να κλείσει το θέμα των ομολόγων, και να συγκαλύψει το σκάνδαλο των κλεμμένων αποθεματικών,  όμως οι εργαζόμενοι και η νεολαία συνεχίζουν με την πανεργατική απεργία στις 15 Μάη και την απεργιακή συγκέντρωση της ίδιας μέρας στο Πεδίο του Αρεως, μέχρι να αναγκάσουν την κυβέρνηση Καραμανλή να πάρει πίσω όλες τις επιθέσεις της, να τα μαζέψει και να φύγει. 

Η 15 Μάη είναι η καλύτερη ευκαιρία να ενωθούν σε ένα πανεργατικό ποτάμι όλες οι μάχες που άνοιξαν το προηγούμενο διάστημα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Από τις φοιτητικές καταλήψεις ενάντια στην παιδεία της αγοράς, μέχρι την απεργία διαρκείας των δασκάλων ενάντια στη λιτότητα, των λιμενεργατών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, των συμβασιούχων για μόνιμη και σταθερή δουλειά. Ολοι αυτοί οι χώροι χρειάζεται να ενωθούν στις 15 Μαη με αιχμή το σύνθημα που βάζουν τα ίδια τα συνδικάτα «φέρτε πίσω τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων».

Σταθμός

Η πανεργατική μπορεί να μετατραπεί σε απεργία σταθμό, που θα παίξει τον ίδιο ρόλο για το μέλλον του ασφαλιστικού όπως έπαιξε και η προηγούμενη μεγάλη απεργία για το ασφαλιστικό τον Απρίλη του 2001. Τότε ο υπουργός Eργασίας της κυβέρνησης Σημίτη, ο Γιαννίτσης, είχε βάλει στόχο να επιβάλει την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των συντάξεων, γιατί όπως μας έλεγαν τότε, το πρόβλημα δημιουργείται γιατί οι εργαζόμενοι ζουν περισσότερο. 

Η πανεργατική απάντηση που δόθηκε τότε ανάγκασε τον Γιαννίτση να παραιτηθεί και τον διάδοχό του τον Ρέππα να ψάχνει τρόπους να κερδίσει τη συναίνεση των συνδικάτων για να προχωρήσει τις επιθέσεις. 

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν εγκατέλειψε ποτέ τα σχέδια για ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων, με τα ίδια ακριβώς ψεύτικα επιχειρήματα, την ίδια στιγμή που έπαιζε κερδοσκοπικά παιχνίδια στις πλάτες της περιουσίας των ταμείων. Μία νέα μαζική απεργιακή απάντηση απέναντι σε μία κυβέρνηση των  σκανδάλων και της λιτότητας μπορεί να βάλει την ταφόπλακα σε κάθε είδους παρόμοια σενάρια για «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» και τώρα και στο μέλλον, απαιτώντας να πληρώσουν οι πραγματικοί κλέφτες οι τραπεζίτες, οι χρηματιστηριακές τα ίδια τα αφεντικά και ο ΣΕΒ.

Είναι η ευκαιρία για όλο το εργατικό κίνημα η 15 Μάη να  γίνει η αφετηρία νέων μαχών κόντρα στις επιθέσεις της αγοράς. Η επιτυχία της μπορεί να δώσει έμπνευση για να πάρουν οι εργατικοί χώροι τη σκυτάλη από τους φοιτητές και να συνεχίσουν την κόντρα με την κυβέρνηση της ΝΔ στο δρόμο που άνοιξαν οι καταλήψεις.  Οπως και η πανεργατική του 2001 έδωσε την έμπνευση και την αυτοπεποίθηση σε μία σειρά εργαζόμενους σε δεκάδες χώρους να ξαναστήσουν στα πόδια τους τα συνδικάτα, να φτιάξουν νέα και να δώσουν την κόντρα με τις επιθέσεις των αφεντικών. Μπορεί επίσης να βάλει την πίεση σε μία σειρά Ομοσπονδίες να εγκαταλείψουν τη στάση αναμονής και να οργανώσουν στα σοβαρά τις μάχες κόντρα στη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτό το ρόλο μπορεί να παίξει η πανεργατική στο χώρο των νοσοκομείων που ασφυκτιούν από τις ελλείψεις προσωπικού και από την υποχρηματοδότηση. Στα σχολεία όπου αυτή την περίοδο γίνονται οι διαδικασίες για τα συνέδρια της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ. Για τους Δήμους όπου χρειάζεται να ξαναπιάσουν το νήμα των κινητοποιήσεων για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Για τις ΔΕΚΟ όπου ανοιχτά παραμένουν τα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων.    

Γι’ αυτό τις επόμενες ημέρες σε κάθε Ομοσπονδία και πρωτοβάθμιο σύλλογο και σωματείο χρειάζεται να σημάνει συναγερμός για την οργάνωση της πανεργατικής. Σε κάθε χώρο δουλειάς οι εργαζόμενοι της βάσης μαζί με τους εκλεγμένους συνδικαλιστές να πάρουμε την πρωτοβουλία για γενικές συνελεύσεις, ενημερώσεις, οργάνωση της απεργίας με απεργιακές επιτροπές, κόντρα στους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της ΔΑΚΕ και της εργοδοσίας.  

Αν στις 15 Μάη συμμετέχει με το πανώ του ο κάθε εργατικός χώρος και χώρος νεολαίας που έδωσε όλο το προηγούμενο διάστημα μεγάλες ή μικρότερες μάχες κόντρα στα λαμόγια της ΝΔ και της αγοράς, τότε σίγουρα το Πεδίο του Αρεως θα αποδειχτεί πολύ μικρό για να χωρέσει το ποτάμι της οργής κόντρα στην κυβέρνηση Καραμανλή και θα σημάνει την αρχή του τέλους της. 

Με αυτή την προοπτική πρωτοβουλία συνδικαλιστών οργανώνει την Πέμπτη 10 Μάη στα γραφεία της ΟΛΜΕ  ανοιχτή σύσκεψη για την επιτυχία της πανεργατικής. 


Συνέδριo EKA

Το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας (17-19/5) γίνεται μέσα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όπου η κυβέρνηση έχει βρεθεί στριμωγμένη στη γωνία μετά το τεράστιο κίνημα των φοιτητών και τις αποκαλύψεις του σκανδάλου των ομολόγων. 

Η πανεργατική απεργία στις 15 Μάη μπορεί να γίνει η αφετηρία για ένα νέο απεργιακό γύρο όπου οι εργαζόμενοι θα πάρουν τη σκυτάλη από τους φοιτητές και θα δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον Καραμανλή. 

Στο συνέδριο του ΕΚΑ όπου θα βρεθούν αντιπρόσωποι από δεκάδες εργατικά σωματεία δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε για τα επόμενα βήματα της δράσης μας κόντρα στην επίθεση στα ασφαλιστικά ταμεία, στους χαμηλούς μισθούς, στις απολύσεις, βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο που βάδισαν οι φοιτητές με τις καταλήψεις τους. 

Το συνέδριο χρειάζεται να εκφράσει αυτή τη διάθεση και μέσα από τις αποφάσεις που θα πάρει για τη συνέχεια και μέσα από τη νέα του σύνθεση που θα προκύψει από τις εκλογές. Μία κοινή εκλογική παρουσία αντιπροσώπων της αριστεράς που πιστεύουν ότι το εργατικό κίνημα χρειάζεται να συνεχίσει την κόντρα με την κυβέρνηση Καραμανλή και την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού που αυτή εκφράζει,  θα μπορούσε να δημιουργήσει μία νέα δυναμική και να κερδίσει την υποστήριξη από συνδικαλιστές της βάσης που έδωσαν μάχες όλο το προηγούμενο διάστημα και θέλουν να συνεχίσουν προς την ίδια κατεύθυνση. Την Τετάρτη 9 Μάη μία σειρά αντιπρόσωποι στο συνέδριο του ΕΚΑ καλούμε σε σύσκεψη για να συζητήσουμε αυτή την προοπτική. 

Σπύρος Κοσκινάς
σύνεδρος ΕΚΑ  


Συνέδρια OΛME-ΔOE

Μετά από μία χρονιά τεράστιων μαχών στο χώρο της Παιδείας γίνονται φέτος τα συνέδρια της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ. Μία χρονιά που ξεκίνησε με την απεργία διαρκείας των Δασκάλων, που ήταν η συνέχεια του πρώτου κύματος καταλήψεων του Μάη Ιούνη, συνεχίστηκε με το μαθητικό ξεσηκωμό, τις φοιτητικές καταλήψεις, την απεργία της ΠΟΣΔΕΠ. Η Παιδεία ήταν ο χώρος που κράτησε ψηλά τη σημαία της σύγκρουσης με το νεοφιλελευθερισμό, την προσαρμογή στις ανάγκες της αγοράς, τη λιτότητα και τις περικοπές, δίνοντας το πιο δυνατό χαστούκι στην κυβέρνηση της ΝΔ..

 Τα συνέδρια της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ που γίνονται μέσα στον  Ιούνη χρειάζεται να οργανώσουν τη συνέχειά τους. Αυτή την περίοδο γίνονται σε όλες τις ΕΛΜΕ και τους Διδασκαλικούς Συλλόγους οι Γενικές Συνελεύσεις των εκπαιδευτικών όπου θα συζητηθεί ο απολογισμός της κάθε ομοσπονδίας και θα εκλεγούν οι σύνεδροι που θα εκπροσωπήσουν τη βάση στα δύο συνέδρια. 

Η συζήτηση όμως μέσα στις συνελεύσεις δεν πρέπει να μείνει μόνο στα όσα προηγήθηκαν αλλά να επικεντρωθεί κυρίως στο πώς μπορεί να οργανωθεί η άμεση συνέχεια των μαχών στο χώρο της Παιδείας, που είναι η μεγάλη πανεργατική απεργία για να σώσουμε τα ταμεία από τα αρπαχτικά της αγοράς. Είναι η μεγάλη ευκαιρία να πάρουν οι εργαζόμενοι τη σκυτάλη από τις φοιτητικές καταλήψεις και να στείλουν όλη την κυβέρνηση των σκανδάλων στο σπίτι της. 

Η δυναμική που εκφράστηκε με τις απεργίες και τις καταλήψεις χρειάζεται να εκφραστεί και μέσα στα συνέδρια.  Μέσα σε αυτή τη χρονιά αυτό που φάνηκε καθαρά είναι ότι τα μαζικά κινήματα και οι αγώνες διαρκείας είναι ο τρόπος που μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά αυτή η σύγκρουση και να καταφέρει νίκες, όπως η μεγάλη νίκη κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16. Οταν αυτές οι μάχες δίνονται με τον τρόπο που έδειξαν οι φοιτητές μπορούν να ξεσηκώνουν στο πλευρό τους ολόκληρη την κοινωνία, να σπάνε την απομόνωση και την καταστολή της κυβέρνησης και τελικά να νικάνε. Γι’ αυτό τα δύο συνέδρια χρειάζεται να αποφασίσουν ότι δάσκαλοι και καθηγητές συνεχίζουν αυτές τις μάχες με το ξεκίνημα της νέας χρονιάς συντονισμένα, για να σφίξουμε ακόμα περισσότερο τη θηλιά γύρω από την κυβέρνηση Καραμανλή και την πολιτική της διάλυσης της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας.