Διεθνή
Για μια Bενεζουέλα σοσιαλιστική, χωρίς αφεντικά, γραφειοκράτες και κερδοσκόπους

Γράφει o Στάλιν Πέρεζ από την ηγεσία των Συνδικάτων 

Η Βενεζουέλα σήμερα βρίσκεται σε μια νέα πολιτική κατάσταση. Κλιμακώνονται τα μέτρα του προέδρου Τσάβες, που όπως υποστηρίζει γίνονται «με κατεύθυνση το σοσιαλισμό». Αυτό προκαλεί μεγάλες τριβές, πιέσεις, ακόμα και συγκρούσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα εργοδοτικά και φιλοιμπεριαλιστικά τμήματα της κοινωνίας της Βενεζουέλας, όπως και με τις ΗΠΑ. Τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε εξέλιξη η αντιπαράθεση για την απόφαση της κυβέρνησης να μην ανανεώσει την άδεια λειτουργίας του τηλεοπτικού καναλιού Radio Caracas Television. 

Η αστική τάξη και τα κόμματά της καταγγέλλουν την υποτιθέμενη επίθεση κατά της ελευθερίας του τύπου. Ωστόσο αποκρύπτουν ότι είναι ένα κανάλι που προώθησε το πραξικόπημα και το εργοδοτικό πετρελαϊκό σαμποτάζ και που μονίμως προτρέπει σε πολιτικό-στρατιωτική εξέγερση για να πέσει η κυβέρνηση.  

Αυτή η καινούρια φάση άνοιξε όταν ο Τσάβες πρότεινε τους λεγόμενους 5 κινητήρες της επανάστασης “στο δρόμο προς το σοσιαλισμό”. Ξεκίνησε στην αρχή της χρονιάς με μέτρα εθνικοποίησης στον τομέα τηλεπικοινωνιών,  κρατικοποίησε τις επιχειρήσεις ηλεκτρισμού που υπήρχαν στον ιδιωτικό τομέα,  απαλλοτρίωσε 50.000 νέα εκτάρια γης για να παραδοθούν στους αγρότες και θέσπισε μέτρα ενάντια στην κερδοσκοπία των εμπόρων και βιομηχάνων στα τρόφιμα.

Την Πρωτομαγιά, επέβαλε με διάταγμα την πλειοψηφική συμμετοχή της κρατικής επιχείρησης πετρελαίων στην ομάδα των πολυεθνικών που λειτουργούσαν με συμφωνία παραχώρησης στην Πετρελαϊκή Ζώνη του Ορινόικο. Από εδώ και πέρα οι πολυεθνικές θα διατηρούν το 40% των μετοχών αυτών των εταιρειών και το προσωπικό θα ανήκει στην κρατική εταιρεία.

Επίσης ο Τσάβες απείλησε να εθνικοποιήσει τα ιδιωτικά νοσοκομεία, τον τομέα των τραπεζών και να επανακρατικοποιήσει τη μεγαλύτερη σιδηρουργική επιχείρηση της χώρας τη Sidor, που είχε ιδιωτικοποιηθεί στο τέλος της δεκαετίας του 90. Αλλά αυτό παρέμεινε μέχρι τώρα στο επίπεδο των απειλών.

Mέτρα

Αλλά, πέρα από αυτά τα μάλλον χλιαρά μέτρα, το πιο σημαντικό είναι οι πολιτικές τους συνέπειες για τους πρωταγωνιστές της επαναστατικής διαδικασίας. Στην περίπτωση των εθνικοποιήσεων η κυβέρνηση πλήρωσε τεράστια χρηματικά ποσά για  αποζημιώσεις και δεν προχωρά στον εργατικό έλεγχο της παραγωγής αυτών των επιχειρήσεων όπως ζητούν τα πιο προχωρημένα κομμάτια του κινήματος. Παρόλαυτά είναι γεγονός ότι ανοίγει μια δημόσια συζήτηση για τη δυνατότητα να προχωρήσουμε στο δρόμο προς το σοσιαλισμό. Τμήματα των εργαζομένων συμμετέχουν σε αυτή τη συζήτηση. Φυσικά, αυτό είναι κάτι που ανησυχεί την αστική τάξη, τους πολιτικούς της εκπροσώπους, τα ΜΜΕ της, την εκκλησία και τον ιμπεριαλισμό, προπαντώς τον αμερικάνικο.

Αλλά για να είμαστε αντικειμενικοί, αυτό που κυριαρχεί είναι οι αντιθέσεις. Η αστική τάξη πέρα από τη δυσπιστία και το φόβο που έχει απέναντι σε ορισμένα μέτρα της κυβέρνησης, συνεχίζει να κάνει μπίζνες. Οι τράπεζες και ο χρηματιστικός τομέας για το πρώτο τρίμηνο αυτού του χρόνου είχαν μικτά κέρδη 1.037 δις μπολίβαρ. Η αυτοκινητοβιομηχανία και οι τηλεπικοινωνίες ξεπέρασαν σε πωλήσεις όλες τις άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

 Ταυτόχρονα, το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο νέο στοιχείο, είναι το γεγονός ότι τα γραφειοκρατικά και διεφθαρμένα στρώματα μέσα στην κυβέρνηση αποκτούν  περισσότερη εξουσία μέσα στους πιο σημαντικούς θεσμούς της κυβέρνησης και του κράτους. Τέτοια γραφειοκρατικά και διεφθαρμένα τμήματα στήνουν σιγά σιγά συμφωνίες με ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και φαίνεται ότι αρχίζει να δημιουργείται ένα νέο αναδυόμενο στρώμα που είναι γνωστό ως “Μπολιβαριανοί αστοί”.

Είναι αυτοί που ωφελούνται περισσότερο με την οικονομική ανάπτυξη που δημιούργησε η πολιτική της κυβέρνησης. Για 13 συνεχή εξάμηνα υπάρχει μια οικονομική ανάπτυξη σε μέσο όρο περίπου 8% το χρόνο. Κυκλοφορεί πολύ χρήμα και έχουν αυξηθεί τα δημόσια έργα και οι υπηρεσίες. Αυτή η πραγματικότητα κάνει δυνατή μια συμφωνία με κοινά συμφέροντα και προνόμια ανάμεσα σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα. Υπάρχει ένας τομέας εργοδοτών, γραφειοκρατών και διεφθαρμένων που, μπροστά στην ατιμωρησία που επικρατεί, διεκδικούν τον τίτλο του υποστηρικτή “του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα”, και μερικοί απ’ αυτούς, φτάνουν στο σημείο να ζητήσουν να συμμετέχουν στο κτίσιμο του νέου κόμματος που προτείνει ο Τσάβες. Τους αποκαλούμε PABUCO (PAtronos, Burocratas y Corruptos - Αφεντικά, γραφειοκράτες και διεφθαρμένοι). Και γι’αυτό λέμε!: για ένα σοσιαλισμό χωρίς PABUCO !!!

Αλλά απέναντι στη δύναμη των PABUCO και των ρεφορμιστών (που τους στηρίζουν ή είναι αδιάφοροι απέναντί τους), οι εργαζόμενοι και μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών εξεγείρονται και τους καταγγέλλουν. Συχνά, σε δημόσιες περιστάσεις, ακόμα και παρουσία του ίδιου του Τσάβες.. Τα λαϊκά στρώματα και οι εργαζόμενοι τους θεωρούν υπεύθυνους για το ότι τα πλάνα που ανακοινώνει ο Τσάβες αποτυγχάνουν ή προχωρούν με αργούς ρυθμούς και το ότι σπαταλούνται τεράστιοι οικονομικοί πόροι σημαντικών έργων.

Σε μια τέτοια κατάσταση υπάρχει ο κίνδυνος της απογοήτευσης για τους πιο μαχητικούς συντρόφους που βλέπουν να αναπτύσσεται η εξουσία της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς μέσα στις γραμμές της κυβέρνησης. Αλλά η διάθεση  της πλειοψηφίας των λαϊκών μαζών να δώσουν αυτή τη μάχη και να βαθύνουν την επαναστατική διαδικασία είναι ακόμα πολύ μεγάλη. Είναι το ίδιο θάρρος και η διάθεση που δείξανε χιλιάδες εξεγερμένοι στους δρόμους το 2002 για να αποτύχει το πραξικόπημα και το λεγόμενο πετρελαϊκό σαμποτάζ. Ούτε οι πολιτικές υποχωρήσεις του Τσάβες, ούτε η συμβιβαστική πολιτική των ρεφορμιστών μπόρεσαν να τους εμποδίσουν. 

Αυτή η μάχη για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στους ρεφορμιστές και τους διεφθαρμένους ηγέτες και το ταξικό και επαναστατικό τμήμα του κινήματος, έχει αναπτυχθεί μέσα στην UNT τα τελευταία 3 χρόνια. Παρόλες τις μανούβρες, τους οικονομικούς πόρους, τα προνόμια και τα σημαντικά πόστα στην κυβέρνηση και το κράτος, δεν μπόρεσαν να νικήσουν το ταξικό και συνεπές τμήμα. Και αυτή η ίδια μάχη - με ακόμα μεγαλύτερες συνέπειες, αφού θα διαπεράσει όλα τα κοινωνικά στρώματα και θα αφορά όλη την οικονομική, πολιτική και κοινωνική διαχείριση - θα μεταφερθεί στο εσωτερικό της νέας πολιτικής οργάνωσης που προτείνει ο πρόεδρος Τσάβες.

Kόμματα

Αυτός είναι ο λόγος που η πρόταση για το νέο κόμμα ταρακούνησε τις δομές όλων των οργανώσεων που θέλουν να είναι μέρος της επαναστατικής διαδικασίας. Όλα τα κόμματα του λεγόμενου Μπλοκ της Αλλαγής, που αντιπροσωπεύονται στη Βουλή, και δεν έχουν μπει στο κτίσιμο του νέου κόμματος βλέπουν τα μέλη τους να φεύγουν και μερικές φορές έχουν χάσει ακόμα και την πλειοψηφία της ηγεσίας τους. Στην περίπτωση του PCV (Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας) η μεγάλη πλειοψηφία των μελών συντάχθηκε με την προοπτική του νέου κόμματος μαζί με 14 μέλη της Κ.Ε. ενώ μείνανε 18. Και εμείς - που εδώ και δυο χρόνια έχουμε φτιάξει την Επιτροπή Πρωτοβουλίας για το Κόμμα Επανάστασης και Σοσιαλισμού και έχουμε παίξει ένα βασικό ρόλο στη δουλειά που κάνει τώρα η C-CURA, η πλειοψηφική τάση μέσα στην UNT - βρισκόμαστε επίσης στη μέση αυτής της διαμάχης.

Αρκετά στελέχη του “Κόμματος Επανάστασης και Σοσιαλισμού” και της C-CURA μαζί με ηγέτες άλλων λαϊκών οργανώσεων θεωρούν ζωτική για το μέλλον της επαναστατικής διαδικασίας να δώσουν αυτή τη μάχη ενάντια στους PABUCO και τη ρεφορμιστική επιρροή. Η πλειοψηφία των μαζών έχει κάνει μεγάλα προχωρήματα, και το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίζει να απορρίπτει γραφειοκράτες και διεφθαρμένους και να μισεί την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό. Μάζες που αν τους δοθεί ένα επαναστατικό πρόγραμμα μπορούν να το υλοποιήσουν για να προχωρήσουμε προς το σοσιαλισμό χωρίς PABUCO, που προς το παρόν είναι μόνο ένα σύνθημα.

Οι εργάτες προχωρούν στη διαδικασία οργάνωσης που ξεκίνησε μαζικά από τις αρχές του 2003 όταν δημιουργήθηκε η Εθνική Ένωση Εργατών (UNT). Εχει κερδηθεί η πλειοψηφία των συνδικάτων. Αλλά η δράση των γραφειοκρατικών, διεφθαρμένων και ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών τμημάτων εμπόδισαν την πραγματοποίηση των εκλογών. Και, από το 2ο Συνέδριο της UNT όπου η πλειοψηφία των αντιπροσώπων αποφάσισε να πάνε με το ταξικό τμήμα (C-CURA), οι άλλες 4 τάσεις επέλεξαν να φύγουν τη στιγμή που θα ψηφιζόταν η ημερομηνία των εκλογών. Ανέβαλαν τις εκλογές για αργότερα, αλλά δεν είναι καν σίγουροι ότι θα τις κάνουν γιατί, όπως και η κυβέρνηση, φοβούνται ότι και πάλι η πλειοψηφία θα βρίσκεται στα χέρια των ταξικών δυνάμεων του κινήματος.

Μια απ’αυτές τις τάσεις, η Μπολιβαριανή Δύναμη των Εργαζομένων (FBT), που ονομάζεται τώρα FBT-S, προκειμένου να φορέσει τον τίτλο του Σοσιαλιστή και να αναγνωριστεί ως επίσημη παράταξη του νέου κόμματος, έχει από το τέλος του Γενάρη τον έλεγχο του Υπουργείου Εργασίας. Η πρώτη της ενέργεια ήταν να καλέσει τους αντιπροσώπους της να κτίσουν μια νέα ομοσπονδία, αλλά αφού η πρόταση απορρίφθηκε από τους ίδιους τους αντιπροσώπους της, έχουν βαλθεί να πάρουν με μανούβρες τον έλεγχο σε σημαντικά τμήματα του εργατικού κινήματος (πετρέλαιο, οικοδομή και δημόσιοι υπάλληλοι). Ωστόσο οι μανούβρες της μέχρι τώρα δεν έχουν περάσει. 

Γραφειοκρατία

Η συμπεριφορά του Υπουργού Εργασίας είναι μισητή. Στη μανία του να χτυπήσει τη C-CURA έφτασε να συμφωνήσει με την πραξικοπηματική γραφειοκρατία του παλιού συνδικάτου του πετρελαϊκού τομέα. Δηλώνει ότι οι εργαζόμενοι δυο εργοστασίων της εταιρείας Parmalat και οι εργαζόμενοι της επιχείρησης ειδών υγιεινής Maracay που αγωνίζονται για να κρατικοποιηθούν αυτές οι επιχειρήσεις και να μπουν κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων, δεν μπορούν να συνεχίζουν μ’αυτό το αίτημα γιατί αυτές οι επιχειρήσεις δεν είναι στρατηγικής σημασίας για την κυβέρνηση.

Αλλά, οι εργαζόμενοι της Maracay - που λειτουργεί από το περασμένο Νοέμβρη κάτω από εργατικό έλεγχο, παράγοντας και πουλώντας μπάνια σε λαϊκές τιμές - εξακολουθούν να παλεύουν. Και μέσα σ’αυτή την εβδομάδα έγινε στην περιοχή απεργία αλληλεγγύης ενάντια στον κυβερνήτη που στο τέλος του Απρίλη χρησιμοποίησε άγρια καταστολή όταν ξεκινούσαν μια πορεία προς την πρωτεύουσα.

Είμαστε πιο πεισμένοι από πριν ότι έφτασε η ώρα να βιαστούμε για να επιβάλουμε να παρθούν οικονομικά και πολιτικά μέτρα πιο συγκεκριμένα, να προχωρήσουμε ενάντια στην τραπεζική και χρηματιστική εξουσία, να απαλλοτριώσουμε τις μεγάλες πολυεθνικές, να βάλουμε σε ισχύ την εβδομάδα των 36 ωρών, να εφαρμοστεί ο Νόμος της Κοινωνικής Ασφάλειας που έχει ψηφιστεί εδώ και 2 χρόνια και να ψηφιστεί νέος εργασιακός νόμος που να είναι στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Οι συνθήκες είναι αρκετά ώριμες για να προχωρήσουμε στο σοσιαλισμό. Στο σοσιαλισμό χωρίς PABUCO.