Διεθνή
O Mαχμούντ Aμπάς και η Φατάχ -Γιατί έπεσαν τόσο χαμηλά;

Η Φατάχ είναι η οργάνωση που ίδρυσε ο Γιασέρ Αραφάτ στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με πρόγραμμα την ένοπλη πάλη για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Αποτέλεσε την κύρια συνιστώσα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO). Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 οι αντάρτες της PLO με τη δράση τους έγιναν σύμβολο της ηρωικής αντίστασης στον ιμπεριαλισμό για εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά και σε όλο τον κόσμο. 

Η PLO δεν μπορούσε να νικήσει στρατιωτικά το Ισραήλ. Μπορούσε όμως να ξεσηκώσει τους εργάτες και τους αγρότες στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στα Eμιράτα του Κόλπου ενάντια στα σάπια δικτατορικά καθεστώτα που συνεργάζονταν με τον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό βρέθηκε στο στόχαστρο όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και των αραβικών καθεστώτων. Σφαγές όπως ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» της Ιορδανίας το 1970 ήταν το αποτέλεσμα. 

Η ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το 1982 έφερε μια μεγάλη στρατιωτική και πολιτική ήττα για τον Γιασέρ Αραφάτ, την Φατάχ και όλο το παλαιστινιακό κίνημα. Πολλοί τότε διακήρυξαν το τέλος του. Ομως, το 1987 το κέντρο της παλαιστινιακής αντίστασης μεταφέρθηκε στα κατεχόμενα, στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα. Tότε ξέσπασε η πρώτη «Ιντιφάντα» μια εξέγερση που αγκάλιασε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους, με καθημερινές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με το στρατό, εκατοντάδες νεκρούς. 

Η Ιντιφάντα αναζωογόννησε την επιρροή της PLO και του Γιασέρ Αραφάτ.  Ομως, εκείνη την περίοδο η παλαιστινιακή ηγεσία αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Να εγκαταλείψει το βασικό σημείο του προγράμματος της PLO για την ανάγκη ύπαρξης ενός, ενιαίου κοσμικού κράτους στην ιστορική Παλαιστίνη. Ο Γιασέρ Αραφάτ και οι συνεργάτες του αποδέχτηκαν την προοπτική της «λύσης των δυο κρατών». Αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ, με αντάλλαγμα υποσχέσεις για μια «ειρηνευτική διαδικασία» που θα έφερνε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. 

Δρόμος

Οι Συμφωνίες του Οσλο το 1994 υποτίθεται ότι θα άνοιγαν το δρόμο για την υλοποίηση αυτής της προοπτικής. Αυτό που έγινε όμως, είναι ότι το μόνο που κατέκτησαν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και σε μερικές περιοχές της Δυτικής Οχθης ήταν το δικαίωμα να κυματίζει η παλαιστινιακή σημαία πάνω σε μερικά δημόσια κτίρια. 

Η απογοήτευση από τη προδοσία του Οσλο ήταν το υπόβαθρο για το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα τον Σεπτέμβρη του 2000. Οταν ο χασάπης Σαρόν εκλέχτηκε πρωθυπουργός το 2001 έστειλε τα τανκς στη Δυτική Οχθη να ισοπεδώσουν πόλεις και χωριά. Ο Αραφάτ, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, έμεινε πολιορκημένος στο αρχηγείο του στη Ραμάλα, ουσιαστικά μέχρι το θάνατό του το 2004. 

Ο Αμπάς –παλιός συνεργάτης του- ήταν και ο διάδοχός του στην ηγεσία της Φατάχ και της Παλαιστινιακής Αρχής. Το 2003 συμφώνησε στον σχέδιο του «οδικού χάρτη για την επίλυση του παλαιστινιακού» που διατύπωσε το «κουαρτέτο», οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η ΕΕ και ο ΟΗΕ. Ηταν ένα σχέδιο που δεν ζητούσε τίποτα από το Ισραήλ αλλά τα πάντα από την Παλαιστινιακή Αρχή: να συντρίψει όσους επέμεναν να απορρίπτουν τους συμβιβασμούς και να επιμένουν στην αντίσταση. 

Οσο η Φατάχ πήγαινε προς τα δεξιά, προς τον συμβιβασμό, όσο μεγάλωνε η διαφθορά των στελεχών της που είχαν καταλάβει τις «υπέυθυνες» θέσεις στη Παλαιστινιακή Αρχή, τόσο μεγάλωνε η επιρροή της Χαμάς. 

Μέσα από αυτή τη διαδρομή η σημερινή Φατάχ από μια οργάνωση που πάλευε τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό, έχει μετατραπεί σε μια δύναμη που παίζει το ρόλο του δεσμοφύλακα για τον ίδιο της το λαό.