Η Άποψή μας
Χωρίς εργατικές επαναστάσεις ο “ευρωπαϊκός πολιτισμός” είναι χαμένος

Απεργιακή συγκέντρωση στη Μασσαλία στις 12 Σεπτέμβρη

Οι επίδοξοι μεταρρυθμιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάντα επικαλούνται τις “αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού” σαν υψηλούς στόχους των επιδιώξεών τους. Ο Μακρόν και ο Τσίπρας δεν ξέφυγαν από αυτόν τον κανόνα με τη φιέστα που έκαναν στην Πνύκα. Ο Τσίπρας θυμήθηκε και τη Γαλλική επανάσταση δίπλα στην αρχαία Αθήνα και το Διαφωτισμό σαν κορυφαίους σταθμούς αυτών των αξιών.

Η σκηνοθεσία με φόντο την Ακρόπολη, όμως, δεν μπορεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι το τρίπτυχο “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη” έχει μετατραπεί στο αντίθετό του: η Ελευθερία όλο και πιο συχνά υποκύπτει σε “καθεστώς έκτακτης ανάγκης”, η Ισότητα ακούγεται κούφια όταν το πλουσιότερο 1% ελέγχει τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, η Αδελφοσύνη εξαφανίζεται πίσω από το βρομερό πρόσωπο του ρατσισμού. Ζούμε στη χώρα όπου ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε το θράσος να βαφτίσει “νέους Παρθενώνες” τα στρατόπεδα της εξορίας.

Kληρονομιά

Η αλήθεια είναι ότι ο καπιταλισμός κληρονόμησε όλες τις μορφές καταπίεσης των προηγούμενων ταξικών κοινωνιών και τις ανέβασε σε ιστορικά πρωτοφανή επίπεδα, γιατί είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στον άγριο ανταγωνισμό των κεφαλαίων και απλώνει αυτή την αγριάδα σε όλη την κοινωνία: ανταγωνισμός, διακρίσεις και καταπίεση ενάντια σε έθνη, φυλές, φύλα, θρησκείες... Πάντα οι άρχουσες τάξεις ήταν μειοψηφίες που στηρίζονταν στη βία και στο “διαίρει και βασίλευε” για να διατηρούν την εξουσία. Ο καπιταλισμός είναι αυτός που έφτασε την ταξική βία μέχρι το φασισμό και τις φονικές διακρίσεις μέχρι τη βιομηχανία εξόντωσης με το Ολοκαύτωμα. Στα μεσάνυχτα της Ιστορίας.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να βάλει τέλος σε αυτόν τον ιστορικό κατήφορο είναι η εργατική τάξη με τις δικές της επαναστάσεις. Γιατί έχει από τον ίδιο τον κοινωνικό χαρακτήρα της τη συλλογικότητα που μπορεί να καταργήσει τον ανταγωνισμό όχι μόνο στην οικονομία αλλά σε όλες τις σχέσεις και την πνευματική και κοινωνική ζωή.

Αυτή δεν είναι απλά μια θεωρητική τοποθέτηση. Φέτος γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από τη νικηφόρα εργατική επανάσταση στη Ρωσία το 1917 που έβαλε στην πράξη αυτή την προοπτική. Η κατάκτηση της εξουσίας από τα σοβιέτ σήμαινε ότι “κάθε μαγείρισσα μπορεί να κυβερνάει” ανεξάρτητα από το αν είναι από τη Ρωσία ή το Τατζικιστάν, χριστιανή, εβραία ή μουσουλμάνα, λεσβία, τρανς ή 'στρέιτ'. Στη χώρα όπου τα αντισημιτικά πογκρόμ ήταν συστηματική πρακτική, ένας Εβραίος από την Ουκρανία, ο Τρότσκι έγινε πρόεδρος του σοβιέτ της Πετρούπολης.

Εκεί βρίσκεται η εναλλακτική απέναντι στα “ευρωπαϊκά οράματα” του Μακρόν (και της Μέρκελ), του Τσίπρα (και του Μητσοτάκη) που έχουν καταντήσει εφιάλτες. Οι αξίες της πανανθρώπινης (και όχι μόνο ευρωπαϊκής) πολιτιστικής κληρονομιάς, που αναδείχθηκαν μέσα από τις επαναστάσεις άλλων εποχών, μπορούν να ξαναβρούν την αίγλη τους και να φτάσουν σε νέα ύψη μόνο μέσα από τις σύγχρονες εργατικές επαναστάσεις. Αυτή είναι η σημαία της επαναστατικής Αριστεράς και σ' αυτήν αξίζει να στρατευτούμε.