Διεθνή
Αλληλεγγύη στον αγώνα των Κούρδων

Με συμμετοχή σχεδόν 3,5 εκατομμυρίων ψηφοφόρων και με ένα συντριπτικό 92% υπέρ της ανεξαρτησίας πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα στο ιρακινό Κουρδιστάν στις 25 Οκτώβρη. Παρά την τρομοκρατία που επέβαλαν τα κράτη της περιοχής και τη διεθνή απαξίωση, οι Κούρδοι -και οι υπόλοιπες εθνότητες- που ζουν στο ιρακινό Κουρδιστάν έφτασαν τελικά στις κάλπες. Ο ιρακινός στρατός διαμήνυε ότι θα εισβάλει, το Ιράν είχε κλείσει τα σύνορα, η Τουρκία εκτόξευε κάθε είδους απειλή, την ώρα που οι μεγάλες δυνάμεις έστελναν μήνυμα ότι το δημοψήφισμα είναι κακή ιδέα, σε κακή στιγμή και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στη γεωγραφία της περιοχής.

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, οι πιέσεις έχουν πάρει ακόμη μεγαλύτερη έκταση. Το Ιράκ έχει διακόψει τις διεθνείς πτήσεις στα κουρδικά αεροδρόμια, ενώ η Τουρκία και το Ιράν ξεκίνησαν από κοινού στρατιωτικές ασκήσεις δίπλα στα κουρδικά σύνορα.

Ο Μπαρζανί και η υπόλοιπη κουρδική ηγεσία που κάλεσαν και οργάνωσαν το δημοψήφισμα δεν έχουν καμιά πρόθεση να συγκρουστούν με όλες αυτές τις δυνάμεις. Δεν έχουν καμιά πρόθεση να κάνουν πραγματικότητα τις ελπίδες των Κούρδων για ανεξάρτητο κράτος. Ήδη πριν από το δημοψήφισμα έκαναν το παν για να πάρουν ορισμένα ανταλλάγματα από τη Βαγδάτη και να το ακυρώσουν ακόμη και την τελευταία μέρα. Τώρα, επαναλαμβάνουν ότι ο χαρακτήρας του δεν είναι δεσμευτικός αλλά συμβουλευτικός. Με άλλα λόγια, ζητάμε τη γνώμη του κόσμου για να τη χρησιμοποιήσουμε μόνο σαν διαπραγματευτικό χαρτί. 

Η πλειοψηφία του κόσμου στο Κουρδιστάν τα ήξερε όλα αυτά πριν από το δημοψήφισμα. Ο Μπαρζανί είχε ξαναοργανώσει “συμβουλευτικό” δημοψήφισμα το 2005, με 99% υπέρ του ναι, για να το αφήσει στο συρτάρι. Όμως, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή το 2017 δεν είναι ίδια με το 2005. Το χάος και η αστάθεια έχουν απλωθεί τόσο που όλα γίνονται πιθανά. Το κουρδικό έθνος είναι η μεγαλύτερη μειονότητα όχι μόνο στη Μέση Ανατολή αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που δεν έχει το δικό της εθνικό κράτος. Σε Ιράκ, Ιράν, Τουρκία και Συρία, από τότε που χαράχτηκαν τα σύνορα στην περιοχή ζουν με καθεστώς πολίτη δεύτερης κατηγορίας, κατά καιρούς με άγριους διωγμούς, καταστολή και σφαγές.

Κουβάρι

Οι ιμπεριαλιστές που τους είχαν ξεχασμένους για αιώνες, τους θυμήθηκαν όταν έψαχναν συμμάχους για να εισβάλουν στο Ιράκ, και πρόσφατα ακόμη και οι τοπικοί καταπιεστές τους αναγκάστηκαν να στηριχτούν πάνω τους για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση του ισλαμικού κράτους. Η κουρδική ηγεσία προσπάθησε να εκμεταλλευτεί αυτές τις αλλαγές για να πάρει στα χέρια της τον έλεγχο των πετρελαίων στο Κιρκούκ, και να πιέσει για μεγαλύτερη αυτονομία, απειλώντας με ανεξαρτησία. Πλέον οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές έχουν να διαχειριστούν ένα ακόμη πιο μπερδεμένο κουβάρι με τους “συμμάχους” να αλληλοσφάζονται μεταξύ τους.

Τώρα, η ιρακινή ηγεσία λέει πως θα στείλει το στρατό να επανακαταλάβει τις περιοχές που κέρδισαν οι Κούρδοι από το Ισλαμικό Κράτος, ενώ τα δικαστήρια θα κυνηγήσουν τους οργανωτές του δημοψηφίσματος. Η κυβέρνηση του Ιράκ ζητάει επίσης από τις ξένες πρεσβείες να αποσυρθούν από το Αρμπίλ και να συγκεντρωθούν στη Βαγδάτη. Δηλαδή απειλεί αντί να διευρύνει τις ελευθερίες να πάρει πίσω και τα κεκτημένα των Κούρδων.

Μπορεί η κουρδική ηγεσία τώρα να ψάχνει τρόπο να βγει από το λαβύρινθο στον οποίο έμπλεξε, αλλά για τον απλό κόσμο στο Κουρδιστάν που ό,τι έχει κερδίσει το έχει κερδίσει με αγώνα, η μάχη για την ανεξαρτησία δεν είναι παιχνίδι που θα μένει για πάντα στα χέρια του Μπαρζανί και της οικογένειάς του.