Ολοι όσοι είμαστε εδώ συμμεριζόμαστε τα συναισθήματα χαράς από το γύρο που προηγήθηκε. Η Πρωτοβουλία της 9 του Ιούνη βρήκε ανταπόκριση όχι μόνο τη συγκεκριμένη μέρα, αλλά και στις διαδικασίες που ακολούθησαν, το ότι υπήρξε αυτός ο γύρος συνελεύσεων με τα χαρακτηριστικά που περιγράψανε πολλοί σύντροφοι. 

Είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό αλλά πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι για τα ζητήματα που ανοίγουνε από δω και πέρα. Τα δύσκολα αρχίζουν από δω και κάτω. Γιατί το ζήτημα με την αντικαπιταλιστική και τη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι πόσο ωραία τα λέει αναμεταξύ της στις συνελεύσεις της, ακόμα και όταν έχουνε τις διαστάσεις που έχει η αποψινή συνέλευση, που είναι μεγαλύτερη από τις 9 του Ιούνη. Και αυτό είναι φυσιολογικό μετά τη διαδικασία που έχει γίνει. Ολοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που βάζουν το εαυτό τους μέσα σε αυτή τη διαδικασία έχουν να μεταφέρουν αυτή τη συζήτηση όχι ξανά αναμεταξύ τους, όχι στην ενότητα για την ενότητα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, αλλά στο να δοκιμάσουνε τις δυνατότητες που έχουνε να αρχίσουν να αποδεσμεύουν τον κόσμο που παραμένει εγκλωβισμένος έξω από τα όρια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Αυτή είναι η προοπτική που έχουμε μπροστά μας και αυτό που χρειάζεται να κουβεντιάσουμε είναι με τι εργαλεία, με ποια πολιτική με ποιες επιλογές θα πάμε σε αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Είναι κάτι το οποίο βάζει την ουσία της συζήτησης. 

Θα πάμε σε αυτό τον κόσμο με την πολιτική των χωριστών συγκεντρώσεων; Είναι δυνατόν να υπάρξουν ανταρσίες, να ξεσηκώσουμε και να πάρουμε τον κόσμο μαζί μας με τη λογική εσείς είσαστε στο Πεδίο του Αρεως εμείς είμαστε στην Ομόνοια, οι τρίτοι είναι στην Κοτζιά; Φέρνει αποτέλεσμα αυτή η πολιτική; Οχι είναι η απάντηση. Αυτή είναι μία πολιτική που μπορεί να είναι λειτουργική μόνο σε περιόδους χαμηλής έντασης της ταξικής πάλης. Οταν η ταξική πάλη ανεβαίνει και φουντώνει, αυτή η πολιτική των χωριστών συγκεντρώσεων πάντοτε έχει ανατραπεί και το ίδιο έχει γίνει και στις μέρες μας. Είναι πολύ σαφές ότι όταν γινόταν ο χαμός για το ασφαλιστικό την Ανοιξη του 2001, το ΠΑΜΕ ήρθε στη ΓΣΕΕ γιατί εκεί ήταν ο κόσμος ενάντια στο Ασφαλιστικό του Σημίτη και τον πήδηξε τον Σημίτη, έστω και αν είχε καλέσει ο Πολυζογώπουλος, και η Παπαρήγα ήταν στο Πεδίο του Αρεως. 

 Το ίδιο έγινε την περασμένη χρονιά με την απεργία των δασκάλων. Ξεκινήσανε με αυτές τις μικροπολιτικές που φτουράνε σε χαμηλές περιόδους. Το ΠΑΜΕ ήταν χωριστά αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να έρθει στις μεγάλες συγκεντρώσεις των δασκάλων. Οταν 50.000 απεργοί διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας κανένας δεν μπορεί να λείπει, όση βέρμπα επαναστατική και αν έχει στις διακηρύξεις του. Και αυτή είναι η πραγματικότητα του ποια είναι η αποτελεσματική πολιτική. 

Πολιτική

Οχι η πολιτική που όταν φουντώνει ο αγώνας αναγκάζεται να αναδιπλωθεί και να αλλάξει, αλλά η πολιτική που είναι συνεπής από τη αρχή, που λέει ότι παρεμβαίνουμε στα συνδικάτα και παλεύουμε μαζί με τον κόσμο που έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες -αυτό σημαίνει ενιαιομετωπική λογική- και τον κερδίζουμε  στην επαναστατική προοπτική. Είναι ρεαλιστικό να γίνει αυτό; Εχει αποδειχτεί πολλές φορές στην ιστορία ότι είναι. Γιατί αυτά είναι τα οποία ακούμε σήμερα από τους συντρόφους του ΜΕ.Ρ.Α, που όλη τους η λογική, η σεκταριστική, βρίσκεται στη σκιά του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. 

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που τα ακούμε αυτά τα πράγματα. Εχει υπάρξει η Τρίτη Περίοδος σε μία προηγούμενη φάση ήττας του κινήματος, μετά τη μεγάλη Ρώσικη Επανάσταση και το κύμα των επαναστάσεων της δεκαετίας του ’20.  Το κίνημα αναδιπλώθηκε και στην αναδίπλωση άνθισε η λογική της τρίτης περιόδου, της βέρμπας, της απομόνωσης, του διαχωρισμού. Και πόσο κράτησε; Οταν μετά την Τρίτη Περίοδο κατέρρευσε αυτή η αντιμετώπιση, ήρθαν οι κυβερνήσεις των Λαϊκών Mετώπων που αποδειχτήκανε κυβερνήσεις κεντροαριστεράς. Το ΚΚ Γαλλίας που έλεγε δε βαδίζω μαζί με τους σοσιαλιστές, έφτασε να κάνει συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές και να βγαίνει στους εργάτες και να λέει τώρα πρέπει να σταματάτε τις απεργίες. Αυτή είναι η κατάληξη αυτής της πολιτικής. Και σε αυτή την κατάληξη θα οδηγηθεί ξανά. Τότε ήταν τραγωδία η Τρίτη Περίοδος. Σήμερα είναι φάρσα. Είναι μεταμοντέρνα Τρίτη Περίοδος μετά από όσα έχουν προηγηθεί. Και για αυτό καταλήγει σε τέτοιου είδους ιστορίες.

 Οι σύντροφοι που μας κάνουν τα κηρύγματα για το ΠΑΣΟΚ, για τη ΓΣΕΕ στην απεργία των δασκάλων καταλήξανε να ψηφίζουνε μαζί με τον Μπράτη για να κλείσει η απεργία. Αυτή είναι πάντα η κατάληξη της βέρμπας της τρίτης περιόδου. Να γυρίζει στην κεντροαριστερά. Δεν θέλουμε την κεντροαριστερά, την έχουμε παλέψει, δίνουμε μάχη και δεν δεχόμαστε από οποιονδήποτε να βάζει σε αμφισβήτηση τις μάχες που έχουμε δώσει κόντρα στο ΠΑΣΟΚ, στο Συνασπισμό και στη συνδιαχείριση, όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Και τώρα είναι πιο χρήσιμο από κάθε άλλη φορά. Τις προηγούμενες φορές στην Ελλάδα το εκλογικό σύστημα εξασφάλιζε αυτοδύναμες κυβερνήσεις και δεν μπήκε ποτέ σε δοκιμασία το αν θα κάνουνε συγκυβέρνηση με το ΠAΣOK ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ. Με εξαίρεση το 1989 που κάνανε συγκυβέρνηση και με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και αποδείξανε ότι στρατηγικά έχουν αυτή την αδυναμία. Αλλά για πολλά χρόνια με εξαίρεση εκείνο το διάλειμμα δεν μπήκανε σε δοκιμασία. Τώρα έρχεται η στιγμή που θα μπούνε σε δοκιμασία γιατί όλοι προβλέπουνε ότι η επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι αδύνατη μόνο κοινοβουλευτικά θα είναι αδύνατη και κοινωνικά. Αν η ΝΔ δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει ένα χρόνο τους φοιτητές, μόνους τους γιατί δεν υπήρξε κίνημα συμπαράστασης ευρύτερο, αυτό δείχνει τα όρια των κυβερνήσεων που έχει τη δυνατότητα να σχηματίσει η άρχουσα τάξη. Θα ζητήσει στηρίγματα. Κοινωνικά στηρίγματα και θα τα διεκδικήσει, από το Συνασπισμό, που ήδη διαφαίνεται η συμμαχία Παπανδρέου με Αλαβάνο. Και το ΚΚΕ όπως έχει κάνει σε προηγούμενες στιγμές, την κρίσιμη στιγμή θα κάνει την τούμπα και θα είναι μέσα στη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ και με τον Συνασπισμό, ότι και αν λέει τώρα. 

Εκεί είναι που θα μετρηθεί η προοπτική. Γι’ αυτή την προοπτική παλεύουμε. Χρειάζεται να χτίσουμε την αριστερά που θα τα κοντράρει όλα αυτά και το πρώτο βήμα είναι το κατέβασμα στις εκλογές, έτσι όπως έχει προταθεί.  Αρα σύντροφοι σήμερα αποφασίζουμε, προχωράμε και βγαίνουμε προς τα έξω. Δε θα γυρίσουμε πίσω, να κλειστούμε στο αν θα είμαστε στην Ομόνοια ή  στην πλατεία Λαυρίου. 

Tο κείμενο αυτό είναι η παρέμβαση του Πάνου Γκαργκάνα από την Eργατική Aλληλεγγύη στην συνέλευση της 14/7

Διαφωνίες

Στη συνέλευση της 14ης Ιούλη δεν έλειψαν και οι διαφωνίες. Σύντροφοι από το ΜΕ.Ρ.Α. και το ΚΚΕ-μλ που πήραν το λόγο, επανέλαβαν τη στάση που κράτησαν τόσο στις 9 του Ιούνη, όσο και στις αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις. Στην ουσία απέρριψαν την πρωτοβουλία για την ενωτική αντικαπιταλιστική αριστερά, καλώντας σε άλλη διαδικασία, «πιο ουσιαστική» όπως είπαν, ενός κεντρικού ραντεβού, αμφισβητώντας μία πλατιά δημοκρατική διαδικασία δεκάδων αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων. 

Προφανώς το πρόβλημα δεν ήταν διαδικαστικό, αλλά η ουσία της διαφωνίας  είναι καθαρά πολιτική. Πιο συγκεκριμένα ο ομιλητής από την πλευρά του ΚΚΕ-μλ έκρινε την πρωτοβουλία «υπερβολικά εκλογική»  λέγοντας ότι: μία σειρά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τάζουν εν όψει εκλογών μία άλλη αριστερά και ότι αυτή η κατάσταση προδιαγράφει νέες προσαρμογές δυνάμεων γύρω από το επίσημο εκλογικό σκηνικό. Από την άλλη οι ομιλητές που εκπροσώπησαν το ΜΕ.Ρ.Α έκριναν ότι η πρωτοβουλία είναι υπερβολικά ευάλωτη στα κεντροαριστερά σενάρια. Ο Τάσος Κατήτζαρος  από το ΝΑΡ  τόνισε ότι η ρήξη δεν γίνεται από τις μάζες που απλά θα διεξάγουν αγώνες αλλά με τη διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης «για να πετύχουμε έναν ριζικό κλονισμό της αστικής κυριαρχίας». 

Η πραγματικότητα όπως φάνηκε για άλλη μία φορά είναι ότι η ηγεσία των συγκεκριμένων πολιτικών χώρων, διαφωνεί με τον ενωτικό και ανοιχτό χαρακτήρα που έχει πάρει η πρωτοβουλία για το κατέβασμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις εκλογές.