Η Αριστερά

Η συνέχεια ήρθε με το ξέσπασμα του αντιπολεμικού κινήματος το 2003, την 15η Φλεβάρη και τις κινητοποιήσεις κατά της συνόδου κορυφής της ΕΕ στην Θεσσαλονίκη. Οι αντικαπιταλιστές εκφράστηκαν και έδρασαν εκείνο το διάστημα μέσα από κινήσεις όπως η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, η Πρωτοβουλία Αγώνα.

 

Η Πρωτοβουλία ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. αποτελεί ΣΥΓΚΛΙΣΗ διαφορετικών κομματιών του αντικαπιταλιστικού κινήματος που βρέθηκαν σε άλλες συνιστώσες την προηγούμενο περίοδο. Αυτή η σύγκλιση είναι μια ενωτική διαδικασία που εμπνέει τον κόσμο της αντίστασης και του αγώνα γιατί φέρνει τους αγωνιστές σε κοινή προσπάθεια για την στήριξη των αγώνων και την υπεράσπιση της αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής λύσης. Η κεντρική πολιτική έκφραση του κινήματος είναι υπόθεση πια των ίδιων των αντικαπιταλιστών μέσα από την σύγκλισή τους στο ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. που δημιουργούν την καλύτερη βάση για την ανάπτυξη και το δυνάμωμα μιας νέας αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

---

Γιάννης Σηφακάκης

 

Στις 15 Φλεβάρη του 2003 και τους μήνες που ακολούθησαν, την περίοδο της εισβολής στο Ιράκ, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πλημμύριζαν τους δρόμους και τις πλατείες, δένοντας την Ελλάδα στην αλυσίδα των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων που σάρωναν ολόκληρο τον πλανήτη. 

 

Η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο έπαιξε καθοριστικό ρόλο για να ξεδιπλωθεί και να οργανωθεί όλη αυτή η δυναμική. Η αταλάντευτη αντίθεσή μας απέναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ενάντια στην επέμβαση στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ χωρίς “ναι μεν αλλά…”, η προσήλωσή μας στην δημιουργία μιας Συμμαχίας όσο το δυνατόν πιο πλατιάς και ενωτικής, η ανάδειξη και καταγγελία της συμμετοχής των ελληνικών κυβερνήσεων στον πόλεμο “κατά της τρομοκρατίας” του Μπους, ήταν επιλογές που βοήθησαν στην δημιουργία ενός μαζικού και ταυτόχρονα αιχμηρού αντιπολεμικού κινήματος.

 

Οργανώσαμε εκατοντάδες εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις από τότε μέχρι σήμερα για το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το Λίβανο, το Ιράν. Ανοίξαμε την κόντρα με την ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό. Υπερασπιστήκαμε τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες που μπήκαν στο στόχαστρο της κυβέρνησης με τις απαγωγές των πακιστανών και τις υποκλοπές της Vodafone. Και καταφέραμε σημαντικές νίκες για το κίνημά μας, με πιο χαρακτηριστική την αθώωση του προέδρου της Πακιστανικής Κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ και την κατάρρευση της σκευωρίας σε βάρος του. 

 

Έχουμε ακόμα μεγάλες μάχες μπροστά μας γι αυτό και η δράση της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο το επόμενο διάστημα είναι πολύτιμη. Έχουμε όμως ταυτόχρονα και την ευκαιρία να αναδείξουμε αυτές τις μάχες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

 

 Μ’ αυτήν την πρόθεση, μια σειρά συναγωνιστές και συναγωνίστριες από την Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο συμμετέχουμε ενεργά και στην Πρωτοβουλία για την Ενότητα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (ΕΝΑΝΤΙΑ). Για να ακουστεί δυνατά και μέσα από τις κάλπες η φωνή του αντιπολεμικού κινήματος! Ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ που προσπαθεί διαρκώς να αναβαθμίζει την συμμετοχή της στην “συμμαχία των προθύμων” του Μπους. Αλλά και ενάντια στο σύστημα που γεννάει τους πολέμους και τις επεμβάσεις.

---

 

Δώσαμε μάχες ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, στο πόλεμο, στο ρατσισμό μέσα από το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ. Ακολουθήσαμε μια ενιαιομετωπική αντιμετώπιση «χτυπάμε μαζί-βαδίζουμε χωριστά» χωρίς ποτέ να υποστηρίξουμε τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΣΥΝ.

 

Δεν έχει κανένα δικαίωμα ο Αλέκος Αλαβάνος και ο ΣΥΡΙΖΑ να οικειοποιούνται την δράση δυνάμεων οι οποίες πολιτικά δεν στήριξαν τις προοπτικές και τις επιλογές τους.

 

Είναι γνωστό ότι ο ΣΥΝ σύρθηκε σε συμμετοχή στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Ταυτόχρονα χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ όπως το ΚΚΕ χρησιμοποιεί το ΠΑΜΕ, σαν ένα μηχανισμό χειραγώγησης και υποκατάστασης των κινημάτων και των αντιστάσεων.

 

Το παράδειγμα της Ιταλίας δείχνει ότι πολύ πιο έγκαιρα χρειάζεται να δώσουμε την πολιτική μάχη για την έκφραση του νέου κινήματος μέσα από μια μαζική αντικαπιταλιστική αριστερά. Με την Πρωτοβουλία για την ΕΝότητα της ΑΝΤΙκαπιταλιστικής Αριστεράς κάναμε ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Αποτελεί διέξοδο για να κλείσουμε τον δρόμο σε απογοητεύσεις και συμβιβασμούς.

---

 

Σε πρόσφατη συνέντευξη του στα «Νέα» ο Αλέκος Αλαβάνος έδωσε μια πρώτη γεύση από το στίγμα του περιεχομένου της αντιπολιτευτικής τακτικής που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τη διεξαγωγή των επερχόμενων εκλογών. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο βασικούς άξονες όπου από τη μία υπάρχει η κριτική στην κυβέρνηση για την κακή λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών (Ο Πρωθυπουργός δεν έρχεται σχεδόν ποτέ στο Κοινοβούλιο) και από την άλλη η εναγώνια προσπάθεια να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως η κοινοβουλευτική έκφραση των κινημάτων. 

 

Για το πρώτο δεν έχουμε παρά να σχολιάσουμε πως ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να βρίσκεται σαφώς κάτω από την ηγεμονία της αστικής ιδεολογίας όπου το κοινοβούλιο μοιάζει με θέατρο πραγματικών πολιτικών συγκρούσεων και πραγματικών διακυβευμάτων και κατά συνέπεια όσο το περισσότερο βρίσκεται κανείς τόσο περισσότερο προωθούνται οι λαϊκές διεκδικήσεις! 

Στο δεύτερο το ολίσθημα είναι πιο σοβαρό γιατί γίνεται προσπάθεια απαλλοτρίωσης κινημάτων στα οποία οι δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς είτε έπαιξαν ένα δευτερεύοντα ρόλο (πχ φοιτητικό κίνημα), σε αντιδιαστολή με αυτόν των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που με συνέπεια προετοίμαζαν και επικαθόρισαν μια πολύμηνη σύγκρουση,- που ορισμένες φορές ήταν και αντιφατικός (δε ξεχνάμε εύκολα το ρόλο σημαντικής μερίδας πανεπιστημιακών του ΣΥΝ στην υπεράσπιση των μεταρρυθμίσεων), είτε όλα γίνονταν από τη σκοπιά μιας διαχειριστικής οπτικής: είμαστε με τα κινήματα, αλλά δεν είμαστε με την κοινωνική ανατροπή, είμαστε ενάντια στο νόμο πλαίσιο αλλά κάνουμε και τις τροπολογίες μας, είμαστε ενάντια στη συνταγματική αναθεώρηση αλλά καθόμαστε μέχρι και το τέλος και τη συζητάμε τη στιγμή που και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έχει αποχωρήσει!

 

Βέβαια δεν μπορούμε να μην κατανοήσουμε την πραγματική αγωνία του Αλέκου Αλαβάνου για την έκφραση σε εκλογικό επίπεδο των αντικαπιταλιστικών κινητοποιήσεων των τελευταίων ετών. Ας μην ανησυχεί όμως: Οι διεργασίες που διεξάγονται τους τελευταίους μήνες στο εσωτερικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δείχνουν πως θα μπορέσουν επάξια να καλύψουν αυτό το κενό!