Όμως, τα προβλήματα δεν περιορίζονταν στους φόβους για τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς. Έχουν να κάνουν με τις πραγματικές κόντρες στο εσωτερικό τους. Η Κίνα και η Ρωσία, για ευνόητους λόγους απείχαν από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Πούτιν έφτασε στο σημείο να καταγγείλει “μεσαιωνική σταυροφορία” μόλις μια μέρα από την έναρξη των επιθέσεων. Όμως σε αυτή τη συμμαχία φαίνεται να γέρνει μέχρι στιγμής και η Γερμανία. Πριν από την επέμβαση, είχε διαφωνήσει με την κίνηση της Γαλλίας να αναγνωρίσει το Εθνικό Συμβούλιο της Βεγγάζης ως μοναδικό συνομιλητή σε επίπεδο κρατών. Ο Ερντογάν αρνείται να δώσει την έγκρισή του ώστε το ΝΑΤΟ να αναλάβει την ηγεσία της στρατιωτικής επέμβασης και παίρνει ανοιχτά θέση ότι η στρατιωτική επέμβαση έχει ως αποτέλεσμα την κλιμάκωση της βίας. Ούτε η Γερμανία, ούτε ο Αραβικός Σύνδεσμος θέλουν το ΝΑΤΟ να μπει στην κεφαλή της επίθεσης, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Ο πιο σημαντικός παράγοντας όμως που τους δυσκολεύει τα σχέδια, πέρα από τους εσωτερικούς τους καβγάδες, είναι ότι η επαναστατική διαδικασία σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο συνεχίζεται. Είναι λάθος να βλέπει κανείς την υπόθεση της Λιβύης απομονωμένη. Και τα αποτελέσματα των εξελίξεων στη Λιβύη ανακατεύουν ακόμη πιο πολύ την τράπουλα στην περιοχή.
Ο πιο χαρακτηριστικός τρόπος να το δει κανείς αυτό, είναι ότι στην επέμβαση κατά της Λιβύης έχει δώσει την έγκρισή του ο Αραβικός Σύνδεσμος και μάλιστα χώρες του Κόλπου σαν το Κατάρ παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Πέρα από την υποκρισία, για το ρόλο που έπαιξαν αυτές οι δυνάμεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, σήμερα οι ίδιοι είναι που ενορχηστρώνουν την καταστολή των κινημάτων στην Υεμένη και το Μπαχρέιν. Ο σαουδαραβικός στρατός και στρατεύματα του Κουβέιτ έχουν εισβάλει στο Μπαχρέιν με πρόσκληση του καθεστώτος για να καταστείλουν τους εξεγερμένους. Χτυπάνε άμαχους και νοσοκομεία σε μια εξέγερση που γίνεται με γυμνά χέρια και έχει στην πρώτη γραμμή τα εργατικά συνδικάτα και τους εκπαιδευτικούς που κάνουν απεργίες. Οι ίδιοι που εισβάλουν στη Λιβύη “για να σώσουν τους αμάχους” χειροκροτούν το καθεστώς της Υεμένης που δολοφονεί ανελέητα.
Εξεργεμένοι
Με την επίθεση στη Λιβύη, οι εξεγερμένοι σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο αποκτάνε ακόμη μεγαλύτερο ηθικό κύρος. Γίνεται ξεκάθαρο ότι παλεύουν για δίκαια αιτήματα, στα οποία οι ιμπεριαλιστές κάνουν τα στραβά μάτια, όταν πρόκειται για καθεστώτα συμμάχους, όπως το Μπαχρέιν όπου εδρεύει ο 5ος στόλος. Εξίσου πρόβλημα όμως είναι και για τα ίδια τα συμμαχικά τους καθεστώτα, καθώς γνωρίζουν ότι και ο Καντάφι μέχρι πρόσφατα, σύμμαχος ήταν κι αυτός, παρά τις ιδιαιτερότητές του. Έτσι οι βασιλικές οικογένειες νιώθουν ακόμη πιο εκτεθειμένες και δεν ξέρουν πότε οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι θα τους πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων, αν δουν ότι δεν αντέχουν την πίεση.
Η εισβολή της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν έχει και αυτό το χαρακτήρα. Σε μεγάλο βαθμό η κίνηση ήταν επιλογή του ίδιου του σαουδαραβικού καθεστώτος να δείξει τα δόντια του στον περσικό κόλπο, παρά αποτέλεσμα εντολής των Αμερικάνων. Ολόκληρες πτέρυγες του καθεστώτος και τμήματα της ηγεσίας του στρατού στην Υεμένη, από τη Δευτέρα πέρασαν με τη μεριά των εξεγερμένων, δηλώνοντας ότι θα στείλουν φαντάρους να προστατεύσουν τον κόσμο από τις επιθέσεις του δικτάτορα αλ-Σάλεχ.
Ακόμη και το Ισραήλ, δέχεται αυτές τις μέρες κατηγορίες ότι αντί για μαντρόσκυλο των ιμπεριαλιστών έχει μετατραπεί σε “φόρτωμα”. Την ώρα που η Μέση Ανατολή φλέγεται, το Ισραήλ, το κράτος που έχει σαν ρόλο να επιβάλει τη σταθερότητα για χάρη των ισχυρών, δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προκαλέσει ακόμη μια εστία έντασης, στο Λίβανο ή στην Ιορδανία, αλλά και με τις προκλήσεις του να ριζοσπαστικοποιεί ακόμη περισσότερο τη διαδικασία στην Αίγυπτο.
Ο κόσμος με την εισβολή του στο προσκήνιο της ιστορίας προκάλεσε όλες αυτές τις αλλαγές και συνεχίζει να είναι ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Οσα μαγειρέματα και επεμβάσεις και να οργανώσουν οι ιμπεριαλιστές, όσο αυτός ο κόσμος παραμένει στο δρόμο και συγκρούεται με τα καθεστώτα, τόσο πιο αδύναμοι θα είναι οι ισχυροί για να καθορίσουν τις εξελίξεις.
• Σε Ευρώπη και Αμερική έχουν ήδη ξεκινήσει κινητοποιήσεις κατά της επέμβασης στη Λιβύη. Σε πολλές αμερικάνικες πόλεις έγιναν οι πρώτες διαδηλώσεις με την έναρξη των βομβαρδισμών και αυτή τη βδομάδα θα ακολουθήσει γύρος κινητοποιήσεων από τη μία ακτή ως την άλλη. Στο Λονδίνο η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο προχώρησε σε μια άμεση διαδήλωση-έξω από την πρωθυπουργική κατοικία. Τα αντιπολεμικά συνθήματα θα συνδυαστούν με τα αιτήματα ενάντια στις περικοπές και τη λιτότητα στο μεγάλο συλλαλητήριο που οργανώνουν τα συνδικάτα στην πλατεία Τραφάλγκαρ το Σάββατο 26 του μήνα.
Οι ιδεολογικές πιέσεις πάνω στο αντιπολεμικό κίνημα είναι πολύ πιο αδύναμες από ό,τι ήταν το 2001 και το 2003, όμως ακόμη υπάρχουν. Το Κόμμα της Αριστεράς στη Γαλλία, με ηγέτη τον Μελανσόν πήρε θέση υπέρ του ψηφίσματος του ΟΗΕ κατά της Λιβύης. Αντίστοιχο προσανατολισμό έχουν και άλλα κόμματα που συμμετέχουν στο “Ευρωπαϊκό Κόμμα της Αριστεράς”, όπου ανήκει και ο Συνασπισμός. Στην Ελλάδα το αντιπολεμικό κίνημα έχει αρκετή εμπειρία ώστε να μην μπερδευτεί από το δίλημμα: “αν είσαι κατά του πολέμου, είσαι υποστηρικτής του Καντάφι”. Όσο πιο δυνατά οργανώσουμε τις κινητοποιήσεις μας, τόσο λιγότερο περιθώριο θα δώσουμε στους αντιπάλους μας να μπερδέψουν δυνάμεις της Αριστεράς.