Οικονομία και Πολιτική
H Aλήθεια για την οικονομία και τις “μεταρρυθμίσεις”: Mιλάνε για “παροχές”, ετοιμάζουν νέες επιθέσεις

Η οικονομία παρουσιάζεται ως το ισχυρό χαρτί της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στις εκλογές. Η πρώτη τηλεοπτική διαφήμιση της ΝΔ είναι αφιερωμένη στις “οικονομικές επιτυχίες” της θητείας της. Πατώντας πάνω σ' αυτές τις “επιτυχίες” ισχυρίζονται κάποιοι αναλυτές, στηρίζει τις υποσχέσεις της για νέες παροχές μετά τις εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και το ΚΚΕ κάνουν αντίθετα λόγο για “κρυφή ατζέντα” του Καραμανλή.

Ομως δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε κάποια “κρυφή ατζέντα”. Ο ίδιος ο Καραμανλής μπορεί να λέει μεγάλα λόγια για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, για το δημόσιο έλλειμμα που έπεσε, για τους ρυθμούς ανάπτυξης που είναι “από τους υψηλότερους στην Ευρώπη”, αλλά οι υποτιθέμενες υποσχέσεις για παροχές περιορίστηκαν σε αυξήσεις στους στρατιωτικούς και στους μπάτσους και σε ψίχουλα για την κατώτατη σύνταξη και το επίδομα ανεργίας. Ο Καραμανλής σε αυτές τις εκλογές δεν έχει καν προβάλει υποσχέσεις σαν αυτές του 2004 για μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Αν λοιπόν ξανακερδίσει τις εκλογές η ΝΔ, δεν θα είναι επειδή ο κόσμος πείστηκε και ελπίζει στις παροχές που θα δοθούν, αλλά γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πείσει ότι έχει να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις στην οικονομία.

H “ατζέντα Kαραμανλή”

Η πραγματικότητα είναι ότι μετά τις εκλογές, είτε η Νέα Δημοκρατία, είτε το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζουν επιθέσεις. Οσον αφορά την Νέα Δημοκρατία, πρόκειται για την ατζέντα που προσπάθησε να εφαρμόσει σε αυτά τα τριάμισι χρόνια και δεν κατάφερε να υλοποιήσει.

Γιατί πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι θα ακολουθήσουν επιθέσεις; Πρώτον την μεγάλη επιτυχία της μείωσης των ελλειμμάτων την κατάφεραν είτε με λογιστικές αλχημείες, είτε με τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Τα τριάμισι χρόνια της Νέας Δημοκρατίας έγινε τεράστια μείωση της φορολογίας στα κέρδη και στις περιουσίες των πλούσιων. Δηλαδή οι επιτυχίες τους δεν μεταφράζονται σε “παροχές” γιατί η “ανάπτυξή” τους σημαίνει όλο και λιγότερες δυνατότητες για “κοινωνική πολιτική”. Η Οικονομία για την οποία μιλάει ο Καραμανλής δεν είναι ίδια με τη δική μας Οικονομία. Για παράδειγμα, όντως οι έλληνες καπιταλιστές έχουν από τους μεγαλύτερους δείκτες κερδοφορίας και ο ελληνικός καπιταλισμός έχει από τους μεγαλύτερους δείκτες ανάπτυξης στην Ευρώπη. Ομως αυτό οφείλεται στο ότι στην Ελλάδα τα αφεντικά απολαμβάνουν το μεγαλύτερο ποσοστό μαύρης εργασίας, απλήρωτων ενσήμων σε μετανάστες και ντόπιους, απλήρωτη υπερεργασία. Οσο περισσότερες τέτοιες επιτυχίες έχει η ελληνική “Οικονομία” τόσο το χειρότερο για μας.

Και βέβαια ότι τα αφεντικά θησαύρισαν τα τελευταία χρόνια δεν τους έχει κάνει με κανένα τρόπο να χορτάσουν. Ισα ίσα που ενισχύει την αδηφαγία τους. Η Νέα Δημοκρατία τούς έχει “τάξει” από τις περασμένες εκλογές ότι θα βγάλει στο σφυρί τα λιμάνια, τη ΔΕΗ, τα Ταχυδρομεία, τον ΟΣΕ και όποιο άλλο φιλέτο βρίσκεται στον έλεγχο του δημοσίου και δεν κατάφερε να ξεπουλήσει ως τώρα.

Απόδειξη των επιθέσεων που ετοιμάζονται είναι ότι ο Καραμανλής δεν τόλμησε να καταθέσει το προσχέδιο του προϋπολογισμού και προκήρυξε εκλογές πριν από τον Οκτώβρη. Ηξερε πως η κατάθεση του προϋπολογισμού θα γινόταν από μόνη της αφορμή για αντίσταση, γιατί ετοίμαζε τον τέταρτο προϋπολογισμό λιτότητας της θητείας του.

Το ασφαλιστικό είναι στους μεγάλους στόχους των αφεντικών και δεν χάνουν ευκαιρία να το υπενθυμίζουν με τη γνωστή ρητορική ότι “δεν αντέχουν τα ταμεία”. Την περασμένη Πέμπτη, ο Καραμανλής ανακοίνωσε τα σχέδιά του για το ασφαλιστικό, προσπαθώντας μάλιστα να τα παρουσιάσει ως “εγγύηση”. Πίσω από την βιτρίνα ότι “δεν θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας”, είπε ότι θα “δοθούν κίνητρα για παραμονή στην εργασία πέρα από το όριο συνταξιοδότησης”. Δηλαδή τα ταμεία και οι συντάξεις θα χτυπηθούν τόσο που θα μας αναγκάζουν να παραμένουμε στη δουλειά παρότι θα μπορούμε να πάρουμε σύνταξη. Εξάλλου, αυτό που βασικά θέλουν τα αφεντικά δεν είναι να δουλεύουμε ως τα 70, γιατί ξέρουν ότι αυτό ούτε εφικτό, ούτε παραγωγικό είναι.

Θέλουν όμως να αυξήσουν την ηλικία συνταξιοδότησης για εργαζόμενους που έχουν κατακτήσει να βγαίνουν νωρίτερα, πρώτα απ' όλα οι γυναίκες αλλά και στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ο Καραμανλής το είπε ρητά “θα γίνει εξυγίανση των βαρέων και ανθυγιεινών”. Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι από πολλούς κλάδους διεκδικούν να ενταχθούν στα βαρέα και ανθυγιεινά, από τους νοσοκομειακούς ως τους μόνιμους των Δήμων, η Νέα Δημοκρατία προαναγγέλλει “εξυγίανση” δηλαδή έξοδο από τα βαρέα και ανθυγιεινά. Ο Καραμανλής μίλησε ακόμα για “εξυγίανση” των κλάδων ασθενείας και για ενοποίηση ταμείων κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Αυτό σημαίνει μείωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων για ασθενείς και ανάπηρους, στροφή στην ιδιωτική περίθαλψη και χάρισμα όλων των κεκτημένων που έχουν τα καλά ταμεία στους τραπεζίτες και τα χρηματιστήρια.

Το μεγάλο ψέμα πίσω από όλα αυτά είναι η σιγουριά ότι η διεθνής Οικονομία δίνει εγγυήσεις για οικονομική ομαλότητα. Η πρόσφατη κρίση στα διεθνή Χρηματιστήρια με αφορμή την κατάρρευση των στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου έφερε στην επιφάνεια το πρόβλημα που υπάρχει στην πραγματική οικονομία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τώρα προβλέπει ανοιχτά ότι με τη σειρά της η πραγματική οικονομία δεν θα μείνει αλώβητη από την κρίση στις χρηματαγορές. Η ελληνική οικονομία είναι πολύ δεμένη στο άρμα της παγκόσμιας οικονομίας για να ισχυριστεί κανείς ότι θα γλιτώσει από την επιβράδυνση ή την ύφεση που προβλέπεται από όλους στον άμεσο ορίζοντα. Οι ξένες επενδύσεις, τις οποίες προβάλλει ο Καραμανλής ως απόδειξη του ανεβασμένου επιπέδου της ελληνικής οικονομίας, είναι σε μεγάλο βαθμό κομμάτι των κερδοσκοπικών κεφαλαίων που κινούνται από χρηματιστήριο σε ομόλογο ανάλογα που φυσάει ο άνεμος του κέρδους.

Το ερώτημα που μένει είναι αν το ΠΑΣΟΚ απέναντι σε όλα αυτά έχει να προβάλει κάτι εναλλακτικό. Η απάντηση είναι αρνητική και γι' αυτό συνεχίζει να μην μπορεί να τραβήξει τις ελπίδες του κόσμου που έχει σιχαθεί τη Νέα Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με το Πρόγραμμά του συμφωνεί με τις ιδιωτικοποιήσεις και με την σύμπραξη “δημοσίου με τον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα για την κατανομή του σχετικού επιχειρηματικού κινδύνου”. Βάζει σαν κριτήριο επιτυχίας την “ανταγωνιστικότητα”, η  οποία είναι “συνυφασμένη με την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας”, με άλλα λόγια τη μείωση του εργατικού κόστους. Πρέπει να πέσει το εργατικό κόστος, δηλαδή οι μισθοί, οι συντάξεις και η ασφάλιση γιατί “η ενίσχυση του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά είναι προϋπόθεση για να τα καταφέρουν οι ελληνικές επιχειρήσεις στον ανταγωνισμό στην διεθνή αγορά.”

“Πρωταθλητές”

Το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ θέλει τους έλληνες καπιταλιστές να γίνουν “εθνικοί και περιφερειακοί πρωταθλητές” και τους υπόσχεται ότι θα έχουν τη βοήθεια του κράτους σε αυτό. Τους καλεί να προχωρήσουν σε “εξαγορές και συγχωνεύσεις προκειμένου να πετύχουν το κατάλληλο ανταγωνιστικό μέγεθος”

Το “νέο πρόγραμμα” του ΠΑΣΟΚ είναι μνημείο υπεράσπισης της αγοράς που παράγει πλούτο και κρατάει για το κράτος το καθήκον να “διαφυλάσσει την κοινωνική συνοχή”, να δίνει δηλαδή ψίχουλα σε όσους το σύστημα απειλεί να διαλύσει τελείως. Υπόσχεται κατάργηση του φόρου χρηματιστηριακών συναλλαγών ενώ “εξετάζει” αν μπορεί να μπει φόρος στα υπερκέρδη από τις βραχυχρόνιες συναλλαγές, τον σκληρό τζόγό δηλαδή. Πώς εξάλλου να μπουν φόροι αφού στόχος είναι η “αύξηση των Ξένων Άμεσων Επενδύσεων και γενικότερα προσέλκυση ξένων κεφαλαίων και τεχνογνωσίας για την ανανέωση της επιχειρηματικής δομής της χώρας”.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ βάζουν σαν πρώτο στόχο την επιτυχία των ελλήνων καπιταλιστών στη διεθνή αρένα. Γι' αυτό ανταγωνίζονται μεταξύ τους όχι σε παροχές προς τα εμάς, αλλά σε χατίρια προς αυτούς. Ξέρουν ότι όλα θα εξελιχθούν μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον που δεν είναι από καμιά άποψη σταθεροποιημένο. Ούτε τα χρηματιστήρια και οι αγορές, ούτε η πραγματική οικονομία, ούτε οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί δίνουν ελπίδες για κάτι τέτοιο. Η μόνη τους ελπίδα είναι ότι θα καταφέρουν να λεηλατήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να μας βάλουν να δουλεύουμε πιο σκληρά και για πιο πολλά χρόνια, με μικρότερους μισθούς και χαμηλότερες συντάξεις.

Το κρίσιμο στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη είναι πόσο πιο πολύ θα τους κόψουμε αυτές τις ελπίδες και αυτό θα εξαρτηθεί από το πόσο δυνατή θα βγει η Ενωτική Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Η Αριστερά που βάζει τις ανάγκες των εργατών πάνω από τα κέρδη και τις επιτυχίες της “ελληνικής Οικονομίας”.