Η Άποψή μας
Kάθε ψήφος για την EN.ANTI.A κάνει διαφορά

Δευτέρα 27 Aυγούστου. H διαδήλωση ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων θύμιζε τα συλλαλητήρια των καταλήψεων

Οταν πριν από τρεις μήνες, γράψαμε (στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω Νο 63, Μάης- Ιούνης 2007) ότι «οι εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, θα γίνουν σε συνθήκες δυσκολιών και προβλημάτων για την άρχουσα τάξη του ελληνικού καπιταλισμού», έμοιαζε μια πρόβλεψη παρακινδυνευμένη. 

Τώρα, στη μέση αυτής της πετσοκομένης προεκλογικής περιόδου, όλοι συμφωνούν ότι αυτές οι εκλογές γίνονται σε κλίμα διαφορετικό από κάθε άλλη φορά από τη Μεταπολίτευση. Εκλογολόγοι, αναλυτές, δημοσκόποι συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα. «Οργή, απέχθεια, δυσφορία» είναι το τρίπτυχο, σύμφωνα με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, που βλέπουν όλοι αυτοί στους ψηφοφόρους. Η συσπείρωση στα δυο μεγάλα κόμματα πέφτει και ο κόσμος αναζητάει έκφραση για τα οργισμένα συναισθήματά του. Αν αυτά δεν είναι σημάδια για εκλογές σε συνθήκες κρίσης, τότε τι είναι; 

Το ζήτημα που ανοίγει, και χρειάζεται ξεκάθαρες απαντήσεις, αφορά στα αίτια της κρίσης και στις λύσεις που προτείνει το κάθε κόμμα. Για κάποιους, όπως ο Παύλος Τσίμας στα Νέα της Δευτέρας, το πρόβλημα είναι η «συρρίκνωση» της πολιτικής και η «αμέριμνη» διακυβέρνηση του Καραμανλή με επικοινωνιακά τρικ. Σύμφωνα με τον ίδιο, η επιστροφή της πολιτικής δεν χρειάζεται να είναι καν «αριστερή», μπορεί να την κάνει ακόμα και ένας Σαρκοζί. 

Πρόκειται για την πιο «αμέριμνη» ανάλυση, κατ’ εικόνα και ομοίωση της κυβέρνησης που κατηγορεί. Τα υλικά της κρίσης που σήμερα φανερώνεται, συσσωρεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια μέσα από την τυφλή πίστη των κυβερνήσεων του Σημίτη και του Καραμανλή στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και του πολέμου. Χρόνια τώρα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αυτή η πολιτική μεγαλώνει τις κοινωνικές ανισότητες, διαλύει τις κρατικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και πρόνοιας, και διογκώνει τους μηχανισμούς του πολέμου και της καταστολής. Και τα τελευταία χρόνια γεννάει όλο και μεγαλύτερες αντιστάσεις μέσα στη νεολαία και την εργατική τάξη. 

Mαμή

Σήμερα, αυτό το μείγμα φτάνει να παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Και βάζει στην ημερήσια διάταξη την επιστροφή της γνήσιας αριστερής πολιτικής που διεκδικεί την ανατροπή των καταστροφικών μηχανισμών της αγοράς και του ιμπεριαλισμού, του ίδιου του καπιταλισμού. Σε όλη την Ευρώπη είδαμε τα τελευταία χρόνια να αναδύονται πολιτικές δυνάμεις της «λησμονημένης» ριζοσπαστικής, εξωκοινοβουλευτικής, επαναστατικής αριστεράς. Τώρα φτάνει η σειρά της Ελλάδας. 

Προφανώς, αυτό δεν γίνεται αυτόματα. Είναι μια σκληρή πολιτική μάχη. Και γι’ αυτό η παρουσία της Ενωτικής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σ’ αυτές τις εκλογές κάνει μεγάλη διαφορά. Είναι μια μαμή που βάζει μπροστά να ξεγενήσει αυτές τις εξελίξεις και εδώ. 

Κάθε ψήφος στην ΕΝΑΝΤΙΑ βοηθάει να επαληθευτεί η πρόβλεψη ότι απ’ αυτές τις εκλογές δεν θα βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αντίθετα, θα βγει ενισχυμένη εκείνη η Αριστερά που μπορεί να παίρνει πολιτικές πρωτοβουλίες και να ανοίγει δρόμους για το κίνημα της αντίστασης στις βαρβαρότητες του «παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού». 

Δεν είναι ώρα για να αφήσουμε την οργή να εξανεμιστεί στην αποχή, που διευκολύνει την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Είναι ώρα για να δώσουμε αποφασιστικά τη μάχη και στις κάλπες με το ψηφοδέλτιο της ΕΝΑΝΤΙΑ στο χέρι.