Ένα πρωτοφανές περιστατικό καταγγέλει μέσω της Εργατικής Αλληλεγγύης, η Μαρία Ελισάβετ Κόντου, που αναδεικνύει την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τα μνημόνια και οι περικοπές τις δημόσιες συγκοινωνίες. 

“Την Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018, επιβιβάστηκα στον τελευταίο συρμό, από Μοναστηράκι, προς Κηφισιά. Όταν το τρένο σταμάτησε στη Βικτώρια, μαζί με τις πόρτες από τη μεριά της αποβάθρας, άνοιξε και μία πόρτα από την μεριά των γραμμών. Το τρένο συνέχισε κανονικά την πορεία του. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η πόρτα ανοιγόκλεινε για λίγα εκατοστά και άνοιγε κανονικά στους σταθμούς. Μετά απο 8 στάσεις, στη Νέα Ιωνία, μπήκε στο βαγόνι ένας μηχανικός για να τη φτιάξει. Μπαίνοντας στο βαγόνι και απευθυνόμενος στους επιβάτες, μας είπε: «Παιδιά, τα τρένα κυκλοφορούν πάνω από 30 χρόνια και έχουν μερικά προβλήματα». Όπως δήλωσε στον ασύρματο, σε κάποιο συνάδελφό του, προσπαθούσε να «γεφυρώσει» την πόρτα χειροκίνητα. Αφου την «έφτιαξε» και βγήκε από το βαγόνι, η πόρτα ξανάνοιξε και δύο άτομα βγήκαμε για να τον ενημερώσουμε. Μη καταφέρνοντας να τη φτιάξει, και δεδομένου ότι η πόρτα πλέον δεν έκλεινε καθόλου, μας ζήτησε να μεταφερθούμε στο μπροστινό βαγόνι, ζητώντας από μας κάποιον εθελοντή να μείνει πίσω, για να αποτρέψει τους επιβάτες στους επόμενους σταθμούς να εισέλθουν σε αυτό. Ευτυχώς εγώ αντέδρασα άμεσα μετά τον «χαρακτηριστικό ήχο» και δεν βρέθηκα στις ράγες στη Βικτώρια. Αν το περιστατικό είχε συμβεί σε ώρα αιχμής, όπου οι επιβάτες συνωστίζονται προκειμένου να χωρέσουν στο τρένο, τώρα θα θρηνούσαμε θύματα, λόγω της ανεπαρκούς συντήρησης των συρμών”.