Αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα
Όχι στα εθνικιστικά συλλαλητήρια: Ταξική άβυσσος μας χωρίζει

Χειραψία του φύρερ της Χρυσής Αυγής Μιχαλολιάκου με τον απόστρατο στρατηγό Φραγκούλη που ήταν κεντρικός ομιλητής στη Θεσσαλονίκη

Η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται ως φάρσα είναι μια φράση του Μαρξ που χρησιμοποιείται συχνά. Όμως, κι οι φάρσες μπορεί να είναι επικίνδυνες. Το εθνικιστικό συλλαλητήριο της 21 Γενάρη στην Θεσσαλονίκη κι αυτό που ετοιμάζεται για τις 4 Φλεβάρη στην Αθήνα έχουν χαρακτηριστικά φάρσας αν τα συγκρίνουμε με την εθνικιστική εκστρατεία και τα αντίστοιχα συλλαλητήρια του 1992. Όμως, δεν παύουν να είναι επικίνδυνα. 

Είναι η απόπειρα ενός δεξιού «τόξου» με το σιγοντάρισμα της ΝΔ να εκτροχιάσει προς τα δεξιά την οργή των εργαζόμενων και της νεολαίας για την κατάντια της κυβέρνησης του Τσίπρα. Είναι θερμοκήπιο και στήριγμα για την προσπάθεια των ναζί της Χρυσής Αυγής να επανεμφανιστούν στο «πεζοδρόμιο» και να σπάσουν την πολιτική τους απομόνωση. 

Γι’ αυτό η απάντηση της Αριστεράς πρέπει να είναι σαφής: Όχι στα συλλαλητήρια, χωρίς επιφυλάξεις και «αστερίσκους», δεν θα γίνουμε οι «νονοί» της γειτονικής Δημοκρατίας, οι εργάτες των Βαλκανίων είναι αδέλφια μας. 

Πολύ σωστά η πρωτοβουλία που πήρε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς τις δυνάμεις της Αριστεράς τις καλεί να καταγγείλουν: «το πολιτικό προσωπικό της δεξιάς και τους φασίστες που είναι μνημονιακότεροι των μνημονιακών και ΝΑΤΟϊκότεροι του ΝΑΤΟ, που ήταν στο στρατόπεδο του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και τώρα προσπαθούν να στρέψουν την οργή του κόσμου από τα Μνημόνια προς τον εθνικισμό, τη δεξιά και την ακροδεξιά».

Αυτή η περιγραφή συμπυκνώνεται στο πρόσωπο ενός από τους βασικούς ομιλητές του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, του επίτιμου αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου. Είναι ένας πολεμοκάπηλος τουρκοφάγος που άνετα θα μπορούσε να είναι ο εκπρόσωπος του Τραμπ και ο πολιτικός εκπρόσωπος του «τραμπισμού» στην Ελλάδα. Γράφει για παράδειγμα στο πόνημα που παρουσίασε ως διδακτορικό και κυκλοφόρησε σαν βιβλίο το 2012: «το νέο ρευστό σκηνικό της Ε.Ε. και της παγκοσμιοποιημένης διεθνούς πραγματικότητας προσφέρει κατάλληλο έδαφος για την καλλιέργεια και την ευδοκίμηση της Νέας Μεγάλης Ιδέας». 

Το 2011 ο Φράγκος σαν αρχηγός ΓΕΣ είχε οργανώσει την περίφημη «μυστική» στρατιωτική άσκηση για την «καταστολή πλήθους» σε στρατόπεδο του Κιλκίς. Ήταν τότε που κυκλοφορούσαν φήμες για προετοιμασία πραξικοπήματος για να σωθεί ο «τόπος» από την «οχλοκρατία» των αντιμνημονιακών διαδηλώσεων και απεργιών. Κι όταν τον Μάη-Ιούνη του 2012 έγινε υπουργός στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου, ο Φράγκος δεν είχε πρόβλημα να κάνει από τα έδρανα του υπουργικού συμβουλίου θερμή χειραψία με τον «φίρερ» Μιχαλολιάκο. Τρία χρόνια μετά, ο τουρκοφάγος στρατηγός που ήθελε να σώσει την Αθήνα από τον «όχλο», ήταν από τους βασικούς διοργανωτές της εκστρατείας του «Ναι» στο δημοψήφισμα, για «την επιβίωσή μας ως έθνος μέσα στην Ευρώπη» όπως είχε δηλώσει χαρακτηριστικά. 

Από πίσω οι μαύροι δεσποτάδες με επικεφαλής τον Άνθιμο της Θεσσαλονίκης, τον χουντικό ρατσιστή που τον Μάρτη συναντιόνταν χαμογελαστός με τον Μιχαλολιάκο στο γραφείο του και τον Ιούλη του 2015 δήλωνε: «Εσείς ψηφίστε ότι θέλετε, εγώ θα ψηφίσω Ευρώπη». Ο Ιβάν Σαββίδης, που πλούτισε από τη λεηλασία των ιδιωτικοποιήσεων στην πρώην ΕΣΣΔ, άρπαξε την ΣΕΚΑΠ και το Μακεδονία Παλλάς επί Σαμαρά προσφέροντας μάλιστα «εθνική υπηρεσία» αφού αυτές τις επιχειρήσεις δεν τις πήραν Τούρκοι και «Σκοπιανοί». Τώρα με τις ευλογίες του Τσίπρα και του Καμμένου πάει να αρπάξει τον ΟΛΘ σε συνεργασία με μια γερμανική εταιρεία. 

Στο συλλαλητήριο της Αθήνας καλούν οι φίλοι του Φράγκου, όλες οι ενώσεις αποστράτων αξιωματικών ενόπλων δυνάμεων και αστυνομίας. Οι «παμμακεδονικές ενώσεις» που είναι γεμάτες νοσταλγούς της χούντας, τουρκοφάγους και ρατσιστές. Κι από κοντά βέβαια η μισή και βάλε ΝΔ με τις ευλογίες του Μητσοτάκη που φόρεσε την στολή του «μακεδονομάχου».

Επιθετικό

«Η Μακεδονία είναι ελληνική» είναι το κοινό σύνθημα όλων αυτών. Αυτές οι κραυγές ντύνονται με τις πιο υποκριτικές αιτιολογήσεις. Υποτίθεται ότι έτσι εκφράζεται η «ψυχή» του λαού που έχει βασανιστεί από τα μνημόνια και πάνω απ’ όλα είναι απάντηση στον «αλυτρωτισμό», τις επεκτατικές βλέψεις του γειτονικού κράτους που κλέβει σύμβολα και ιστορία επειδή «εποφθαλμιά» τη «Μακεδονία μας» . 

Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Δεν είναι η Ελλάδα που κινδυνεύει από τις «αλυτρωτικές βλέψεις» των γειτόνων, είναι η γειτονική Δημοκρατία της Μακεδονίας που έχει «δεχτεί» στο έδαφός της ελληνικά στρατιωτικά τμήματα το 2001 που συμμετείχαν στην ΝΑΤΟϊκή «ειρηνευτική δύναμη». Το ελληνικό κράτος είναι μέλος του ΝΑΤΟ και διεκδικεί το ρόλο του «πυλώνα σταθερότητας» από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, συμμαχώντας με τους χασάπηδες της Αραβικής Άνοιξης όπως ο στρατάρχης Σίσι της Αιγύπτου και βέβαια με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. 

Δεν έχει αλλάξει η Ελλάδα το Σύνταγμά της δυο και τρεις φορές για να προσαρμοστεί στις πιέσεις των «ξένων κέντρων», είναι η γειτονική Δημοκρατία που το έχει κάνει. Αυτό που έλεγε και λέει ακόμα η ελληνική διπλωματία είναι ότι θα έχει λόγο όχι μόνο πως θα ονομάζεται μια χώρα, αλλά και πως ο λαός της θα περιγράφει τον εαυτό του. Η απαίτηση ότι ούτε η χώρα θα λέγεται Μακεδονία -ή «παράγωγά της» όπως ουρλιάζουν οι ακροδεξιοί διοργανωτές των συλλαλητηρίων- ούτε ο λαός της θα αποκαλεί τον εαυτό του Μακεδόνα, είναι προκλητική και πολεμοκάπηλη. 

Το σύνθημα «η Μακεδονία είναι ελληνική» είναι επιθετικό και «αλυτρωτικό» γιατί εκφράζει στην πράξη τις επεκτατικές ορέξεις του ελληνικού καπιταλισμού. Όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο ελληνικός καπιταλισμός ρίχτηκε στο κατόπι της επέκτασης προς ανατολάς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για να αρπάξει κομμάτι της λείας. Και τα κατάφερε. Οι ελληνικές εταιρείες και τράπεζες έκαναν τα Βαλκάνια «πίσω αυλή τους». 

Ακόμα και τώρα, χτυπημένος από την κρίση, ο ελληνικός καπιταλισμός παίζει τέτοιο ρόλο. Το 2017 τέλειωσε με διθυράμβους στις οικονομικές σελίδες έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων για τις ελληνικές κατασκευαστικές που χτυπάνε «φιλέτα» ακινήτων και γης από το Βελιγράδι μέχρι το Βουκουρέστι. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, οι ελληνικές Άμεσες Ξένες Επενδύσεις στις χώρες των Βαλκανίων ανέρχονταν σε περίπου 1.689 εκατομμύρια ευρώ το 2001. Το 2016 ανήλθαν σε περίπου 5.327 εκατομμύρια ευρώ. 

Αυτές οι «εθνικές επιτυχίες» δεν ήταν έργο του δαιμόνιου των «εθνικών πρωταθλητών» της ελληνικής οικονομίας. Για να μπορεί η Εθνική να αρπάζει τράπεζες, η Cosmote τηλεπικοινωνίες, οι Μυτιληναίοι ορυχεία, χρειάστηκε η επίδειξη της ισχύος του ελληνικού κράτους. Το «βέτο» για την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ήταν κομμάτι αυτής της επίδειξης ισχύος. Και πίσω από τις διπλωματικές διατυπώσεις πρόβαλαν πάντα απειλητικά τα τανκς και τα αεροπλάνα, οι ανατριχιαστικές ακροδεξιές κραυγές «η λύση είναι μία, σύνορα κοινά με τη Σερβία». 

Το 1994-95 η τότε ελληνική κυβέρνηση με την επιβολή εμπάργκο είχε αναγκάσει τα Σκόπια να αλλάξουν σημαία, να αποδεχτούν (προσωρινά) το όνομα "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" και μαζί με αυτό μια ολόκληρη σειρά από τις ελληνικές απαιτήσεις. Το βέτο στο ΝΑΤΟ έπαιξε τον ίδιο ρόλο.

Έπαθλα 

Ανάμεσα στα έπαθλα αυτής της «περήφανης» στάσης, ήταν και το άνοιγμα της γειτονικής Δημοκρατίας στο ελληνικό κεφάλαιο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής της Τράπεζας, το 2016 οι ελληνικές Άμεσες Ξένες Επενδύσεις ανέρχονταν στα 463,4 εκατομμύρια ευρώ, το 10% του συνόλου, και περίπου το 5% του ΑΕΠ. 

Περίπου 200 ελληνικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται εκεί: τα ΕΛΠΕ μέσω της ΟΚΤΑ ο Τιτάνας μέσω της Cementarnica, η ΕΤΕ μέσω της Stopanska Banka, στο λιανεμπόριο η Veropoulos, η ΣΙΔΕΝΟΡ με τη Dojran Steel, η Παυλίδης Μάρμαρα με τη Mermeren Kombinat, ο όμιλος Σαράντη στον κλάδο καλλυντικών, αλλά και ο ΑΚΤΩΡ.

Πολλά έχουν αλλάξει από τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Σήμερα, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των Βαλκανίων, ιδιαίτερα των δυτικών, οξύνονται. Κι ο ελληνικός καπιταλισμός διεκδικεί ρόλο και ανταλλάγματα. Να γίνει ο «νονός» της εισόδου αυτών των χωρών πρώτα στο ΝΑΤΟ και μετά στην ΕΕ και να εξασφαλίσει ένα ελεύθερο γήπεδο για τα συμφέροντά του. Για να κάνει επικερδή «ντηλ» και λαμογιές, να επενδύει στους μισθούς πείνας και στους φορολογικούς παραδείσους. 

Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν έχουμε καμιά δουλειά στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «όνομα». Δεν έχουμε τίποτα να κερδίσουμε από τις εθνικιστικές εκστρατείες. Ο δικός μας αγώνας είναι εδώ, ενάντια σε νέα και παλιά μνημόνια, ενάντια στους καπιταλιστές και την ΕΕ που τους στηρίζει, ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες. Κι οι σύμμαχοί μας είναι οι εργάτες όλων των χωρών, με πρώτους στη σειρά τους εργάτες των Βαλκανίων.

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το σουπερ μαρκετ του Βερόπουλου στα Σκόπια


Τα ταξικά συμφέροντα είναι πιο δυνατά από τα “εθνικά”

Οι εθνικιστικές εκστρατείες για το «όνομα της Μακεδονίας» έχουν παρελθόν. Το 1992, όσο η πρώην Γιουγκοσλαβία γλιστρούσε στο τρόμο του πολέμου, μεγάλες και μικρότερες δυνάμεις προσπαθούσαν να μπουν στη μοιρασιά της επιρροής. Η ελληνική άρχουσα τάξη δεν ήταν εξαίρεση. Αυτό ήταν το υπόβαθρο για την «εθνική πανστρατιά» ενάντια στους «Σκοπιανούς» που ξεκίνησε η κυβέρνηση του Μητσοτάκη. 

Στις 14 Φλεβάρη του 1992 έγινε το πρώτο συλλαλητήριο στην Θεσσαλονίκη. Τέσσερις μέρες μετά, στη Σύνοδο των Πολιτικών Αρχηγών με τον τότε πρόεδρο Κ.Καραμανλή (τον λεγόμενο «εθνάρχη») συμφωνήθηκε η «εθνική γραμμή». Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και αυτό που ακολούθησε στην Αθήνα στις 10 Δεκέμβρη του 1992 είχε την στήριξη όχι μόνο της ΝΔ που ήταν κυβέρνηση, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού. 

Όλη η Εκκλησία έριξε το βάρος της, οι επιχειρήσεις έκλειναν και κατέβαζαν το προσωπικό τους με πούλμαν, το ίδιο τα σχολεία και οι δημόσιες υπηρεσίες, οι σάρισες και τα δεκαεξάκτινα αστέρια έμπαιναν στις σακούλες του σούπερ μάρκετ. Η «πανστρατιά» έμοιαζε ασταμάτητη . 

Μέσα σε αυτό το κλίμα τον Μάρτη του 1992 αστυνομικοί συλλαμβάνουν παραμονές 25 Μάρτη το συνεργείο των συντρόφων και συντροφισσών που διακινούσαν την Εργατική Αλληλεγγύη στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Ν. Ηράκλειο. Το «έγκλημά» τους ήταν ότι μαζί με την εφημερίδα διακινούσαν κι ένα μικρό βιβλίο, με τίτλο “Η Κρίση στα Βαλκάνια, το Μακεδονικό και η Εργατική Τάξη”. Μια συλλογή άρθρων γεμάτων επιχειρήματα ενάντια στην εθνικιστική εκστρατεία, που υπεράσπιζαν την ιστορική αλήθεια για το Μακεδονικό και υποστήριζαν ότι ο γειτονικός λαός έχει το δικαίωμα να ονομάζεται όπως αυτός θέλει. 

Ο προϊστάμενος της εισαγγελέας άσκησε δίωξη που επέφερε ποινές μέχρι και δεκαπάντε χρόνια φυλάκισης, ανασύροντας απ’ τα σκονισμένα συρτάρια νόμους της δικτατορίας του Μεταξά και του μετεμφυλιακού κράτους της δεξιάς. Ονομαζόταν Αθανάσιος Ανδρεουλάκος. Είχε παρελθόν παρόν και μέλλον ο κύριος εισαγγελέας. Ήταν επίτροπος (δηλαδή εισαγγελέας) στο στρατοδικείο της χούντας που είχε καταδικάσει τους αντιδικτατορικούς αγωνιστές της Δημοκρατικής Άμυνας τον Νοέμβρη του 1968. Ήταν αδελφός του Απόστολου Ανδρεουλάκου, βουλευτή της ΝΔ και γνωστού φιλοβασιλικού και ακροδεξιού. Είκοσι χρόνια μετά, ο Σαμαράς της ΝΔ πρωθυπουργός πλέον της μνομονιακής «τρικομματικής» κυβέρνησης, διόριζε αυτόν τον μεγάλο δημοκράτη Γενικό Γραμματέα του υπουργείου Δικαιοσύνης. 

Ο Ανδρεουλάκος ζήτησε από τον ανακριτή να καλέσει “αρμόδιους υπαλλήλους, επιστήμονες, πολιτικούς, δημοσιογράφους για να στηρίξουν τη δίωξη για τη συγγραφή και τη διακίνηση του βιβλίου”. Αυτοί οι “αρμόδιοι” μάρτυρες κατηγορίας που κλήθηκαν ήταν ο τότε φύρερ των νεοναζί στην Ελλάδα Κ. Πλεύρης, ο πρώην υπουργός της ΕΡΕ Ν. Μάρτης, ο γνωστός Π. Ψωμιάδης, ένας παπάς και ο αστυνομικός που έκανε τις συλλήψεις. 

Κίνημα

Επιφανειακά η δίκη των «5 της ΟΣΕ» (Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση, από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ) έμοιαζε χαμένη υπόθεση. Κι όμως, η υπόθεση εξελίχτηκε εντελώς διαφορετικά. Τους μήνες που ακολούθησαν χτίστηκε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης στους 5 της ΟΣΕ: μαζεύτηκαν δεκάδες χιλιάδες υπογραφές που ζητούσαν να σταματήσει η δίωξη. Πάνω από εκατό εργατικά σωματεία και φοιτητικοί σύλλογοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους. 

Σε μια από τις διαδηλώσεις συμπαράστασης που οργανώθηκαν, το μπροστινό πανό ήταν των ηρωικών απεργών των λεωφορείων που βρίσκονταν σε συνεχείς κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του Μητσοτάκη. Το κίνημα απλώθηκε και στο εξωτερικό με τα ελληνικά προξενεία να πολιορκούνται από διαδηλωτές, ενώ μηνύματα αλληλεγγύης έφτασαν από το Εργατικό Κέντρο του Σάο Πάολο στη Βραζιλία μέχρι την Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων της Νότιας Κορέας.

Το εύρος του κινήματος συμπαράστασης αναδείχτηκε και στην ίδια τη δίκη που ξεκίνησε ένα χρόνο μετά, τον Μάη του 1993. Οι μάρτυρες υπεράσπισης προήλθαν από όλο το φάσμα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό, συνδικαλιστές μέλη του ΠΑΣΟΚ, πανεπιστημιακοί, μέλη της μακεδονικής μειονότητας, συγγραφείς και βουλευτές. Το δικαστήριο αναγκάστηκε να αθωώσει τους «5 της ΟΣΕ». 

Ο Ανδρεουλάκος είχε βέβαια άλλη γνώμη και ζήτησε από τον εισαγγελέα να ασκήσει έφεση. Η νέα δίκη είχε οριστεί για τον Νοέμβρη του 1993. Όμως, η κυβέρνηση της ΝΔ κατέρρευσε τον Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς, κάτω από το βάρος της πολιτικής κρίσης που είχαν φέρει οι αδιάκοποι εργατικοί και νεολαιϊστικοι αγώνες. Η δίκη στο εφετείο δεν έγινε ποτέ. 

Τι έδωσε στην ΟΣΕ, μια μικρή οργάνωση τότε, να μπει μπροστά σε μια τέτοια μάχη και να την κερδίσει; Καταρχάς, οι αταλάντευτες διεθνιστικές αρχές της κι η συστηματική αντιπαράθεσή της με τις εθνικιστικές εκστρατείες ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 όταν ξεκινούσε η κρίση στην πρώην Γιουγκοσλαβία και ακούγονταν οι πρώτες φωνές ενάντια στο «ψευδοκράτος των Σκοπίων». 

Όμως, ακόμα πιο σημαντικός παράγοντας ήταν η εκτίμηση ότι η «εθνική πανστρατιά» οργανώνεται από τα πάνω, από την άρχουσα τάξη, το κράτος, τα κόμματα και τους θεσμούς της. Κι ότι η εργατική τάξη δεν είναι αυθόρμητα εθνικιστική, αλλά έχει τη δύναμη να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια. Είχαμε την πεποίθηση ότι η εργατική τάξη που πάλευε ενάντια στους δολοφόνους του Τεμπονέρα, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη λιτότητα, δεν θα γινόταν υποχείριο κανενός Μητσοτάκη. 

Γι’ αυτό δώσαμε τη μάχη ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και για την υπεράσπιση των 5 της ΟΣΕ στις εργατικές διαδηλώσεις, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, ανοιχτά και με αισιοδοξία. Τελικά, η εθνικιστική υστερία δεν έσωσε την ελληνική εκδοχή του θατσερισμού από την εργατική αγανάκτηση. Αποδείχτηκε ότι τα ταξικά συμφέροντα είναι ισχυρότερος δεσμός από τα «εθνικά συμφέροντα». 

Σήμερα μπορούμε να δώσουμε αυτή τη μάχη με ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Το δικό τους στρατόπεδο είναι σε κρίση, το δικό μας έχει συσσωρεύσει εμπειρίες, αγωνιστικές και πολιτικές. Κι η αντικαπιταλιστική, επαναστατική Αριστερά είναι σε πολύ καλύτερη θέση να δώσει αυτή τη μάχη.


Απομονώστε τους

“Απομονώθηκε πλήρως η χρυσαυγίτικη πρόταση για στήριξη του εθνικιστικού συλλαλητηρίου από το Δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας” τονίζει σε δήλωσή του ο Πέτρος Κωνστναντίνου, δημοτικός σύμβουλος με την Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας. Όπως αναφέρει ανάμεσα σε άλλα:

 «Παταγώδης ήταν η αποτυχία του Κασιδιάρη στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας να θέσει ζήτημα στήριξης του εθνικιστικού συλλαλητηρίου που προωθούν δεξιοί και ακροδεξιοί στην Αθήνα. Καταψηφίστηκε από 28 δημοτικούς συμβούλους των παρατάξεων: Ανοιχτή Πόλη, Λαϊκή Συσπείρωση, Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας και Δικαίωμα στην πόλη του Δημάρχου Γ.Καμίνη, ενώ πήρε μόνο 3 ψήφους από τα μέλη της Χρυσής Αυγής.

Η καταψήφιση της σοβινιστικής πρωτοβουλίας Κασιδιάρη είναι δείγμα της απομόνωσης των υπόδικων νεοναζί, την ώρα που η δίκη της Χρυσής Αυγής έχει αναδείξει τις κεντρικά σχεδιασμένες δολοφονίες και επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου. Οι δημοτικοί σύμβουλοι των τεσσάρων παρατάξεων της δεξιάς απείχαν.

Είμαστε κατά των εθνικιστικών συλλαλητηρίων. Χρειαζόμαστε ταξικές απαντήσεις αγώνες και απεργίες. Oι εργάτες των Βαλκανίων είναι αδέλφια μας. Όχι στους νονούς των Βαλκανίων».