Από σύμπτωση, στις 4 του Μάρτη δεν θα γίνουν γνωστά μόνο τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία, αλλά και τα αποτελέσματα του εσωτερικού δημοψηφίσματος στη γερμανική σοσιαλδημοκρατία για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Πριν από λίγες μέρες υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις έφτασαν στο τέλος τους και υπήρξε συμφωνία για μεγάλο συνασπισμό μεταξύ του σοσιαλδημοκρατικού SPD με τη Μέρκελ και τη δεξιά. Όμως, αντί για πανευρωπαϊκούς πανηγυρισμούς ότι επιτέλους μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, η ατμομηχανή της Ευρώπης θα ξαναπάρει μπρος πολιτικά, κυριάρχησε η απογοήτευση. Ενώ η θέση του Υπουργού Εξωτερικών είχε ήδη δεσμευτεί για τον Μάρτιν Σουλτς, τον ηγέτη του SPD, τελικά αυτός παραιτήθηκε.
Ο Σουλτς είχε πάει στις εκλογές με σύνθημα ενάντια στον μεγάλο συνασπισμό με τη Μέρκελ και τελικά ηγήθηκε των διαπραγματεύσεων. Στη συνέχεια έλεγε πως το ζήτημα δεν είναι οι καρέκλες των υπουργείων και βρέθηκε να αποδέχεται μία από τις πιο σημαντικές. Η βάση του SPD, εκατοντάδες χιλιάδες μέλη που ψηφίζουν αυτές τις μέρες λένε πως δεν έδωσαν τη μάχη των εκλογών για να ξαναδούν τη Μέρκελ στη θέση της καγκελάριου με ολίγη από Σουλτς για διακόσμηση. Όμως το πρόβλημα δεν είναι απλώς τεχνικό, ούτε περιορίζεται στο πρόβλημα του Σουλτς να πείσει τη κομματική του βάση. Αυτή είναι μόνο μία όψη.
Κρίση στρατηγικής
Στην πραγματικότητα είναι κρίση της ίδιας της στρατηγικής της ευρωπαϊκής και της γερμανικής άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση, ακόμη κι αν σχηματιστεί είναι ήδη κουρασμένη. Ο μεγάλος συνασπισμός προβάλλεται ως λύση απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς AfD, όμως αφήνει την AfD στη θέση της βασικής αντιπολίτευσης. Η Μέρκελ πλέον αμφισβητείται μέσα στο ίδιο της το κόμμα. Δεν ξέρει κανείς μέχρι πού θα φτάσει αυτή η πίεση, αλλά ήδη υπάρχουν βουλευτές που την καλούν ανοιχτά σε παραίτηση. Ιδιαίτερα η επιλογή της να δώσει το υπουργείο Οικονομικών στους σοσιαλδημοκράτες ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, γιατί ανοίγει την πόρτα του διαλόγου προς τις προτάσεις του Μακρόν για την ΕΕ που αποτελούν ανάθεμα για τη γερμανική Δεξιά. Το ίδιο συμβαίνει και με την πολιτική για τους πρόσφυγες. Η νέα κυβέρνηση δέχεται αντίρροπες πιέσεις και προς τις δυο κατευθύνσεις. Η νεολαία του SPD ηγείται του Οχι στο εσωτερικό δημοψήφισμα, απορρίπτοντας τα παζάρια με τη βαυαρική δεξιά που θέλει κλείσιμο των συνόρων. Η εσωκομματική αντιπολίτευση της Μέρκελ την κατηγορεί ότι έδωσε πολλά στους πρόσφυγες και στο SPD.
Στο μεταξύ, η 24ωρη απεργία της IG-Metall, του μεγαλύτερου βιομηχανικού συνδικάτου της Ευρώπης είχε τεράστια επιτυχία και ανάγκασε τα αφεντικά να υπογράψουν και την αποδοχή της μείωσης των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας για όποιον το θέλει, και έξτρα επιδόματα. Αυτό έγινε τουλάχιστον στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα αλλά αναμένεται να δώσει το ρυθμό για να υπογραφούν οι κατακτήσεις και σε άλλα σημεία. Αυτή είναι η κατάσταση στο “σταθερό” κέντρο της ΕΕ.