Μια μεγάλη μάχη ξεκινάει στους γαλλικούς σιδηρόδρομους. Ο Μακρόν μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αποφασίσει να κηρύξουν μια μετωπική επίθεση. Οι σιδηροδρομικοί του SNCF είναι ένας από τους πιο οργανωμένους κλάδους της Γαλλίας και έχουν οδηγήσει σε ήττες πολλές προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο Εντουάρ Φιλίπ, πρωθυπουργός του Μακρόν, λέει πως, όπως συνηθίζεται στη “δημοκρατική” Γαλλία τα τελευταία χρόνια, οι επιθέσεις θα περάσουν με διατάγματα χωρίς ψήφο στο κοινοβούλιο αν χρειαστεί.

Ο αγώνας ξεκινάει την Πέμπτη 22 Μάρτη, με μεγάλες διαδηλώσεις, οι οποίες συντονίζονται με την 24ωρη απεργία που ήδη έχουν κηρύξει τα περισσότερα συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων, εκπαιδευτικών και άλλων εργαζομένων σε συντονισμό με συλλόγους συνταξιούχων και φοιτητών. 

Η κλιμάκωση έρχεται από τον Απρίλη μέχρι τον Ιούνη, οπότε τα συνδικάτα έχουν κηρύξει απεργία δύο για κάθε πέντε μέρες, σύνολο 36 μέρες απεργιών στους τρεις μήνες. Ο Άξελ Πέρσον, οδηγός στο Παρίσι μίλησε στην εφημερίδα Socialist Worker του Λονδίνου: “Είναι ένας αγώνας κρίσιμος που θα καθορίσει το μέλλον της γαλλικής εργατικής τάξης. Η κυβέρνηση και η διοίκηση του SNCF επιχειρούν βαθιές αλλαγές. Το πρώτο είναι ότι θέλουν να κλείσουν γραμμές που δεν θεωρούνται αρκετά κερδοφόρες. Δεύτερον, θέλουν να αυξήσουν τις τιμές των εισιτηρίων για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Τρίτον, θέλουν να διαλύσουν τις συλλογικές συμβάσεις. Αν περάσουν όλα αυτά, ανοίγουν το δρόμο για ιδιωτικοποίηση. Η κυβέρνηση θα αναλάβει τα χρέη του SNCF και ιδιωτικές εταιρείες θα απορροφήσουν τμήματα του προσωπικού με πολύ χειρότερες συνθήκες και μισθούς από ό,τι τώρα”.

Ο Μακρόν θέλει να διαλύσει και τον κανονισμό λειτουργίας των σιδηροδρόμων που περιέχει πολλές κατακτήσεις. Οι μαζικές περικοπές θέσεων εργασίας και απολύσεις που γενικεύτηκαν σε άλλους τομείς της οικονομίας δεν πέρασαν στους σιδηρόδρομους. 

“Οι οδηγοί μπορούν να συνταξιοδοτηθούν από τα 52, με μειωμένη σύνταξη, και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα 57. Και γιατί όχι; Ο κόσμος δουλεύει σκληρά και για πολλά χρόνια. Η επίθεση του Μακρόν δεν είναι η πρώτη στον κανονισμό λειτουργίας αλλά μπορεί να είναι η πιο σημαντική. Θέλουν να καταφέρουν βαθύτερες αλλαγές από ό,τι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να κερδίσει και με αυτό να δώσει σήμα και σε άλλους χώρους ότι αν μπορεί να τσακίσει τους σιδηροδρομικούς, μπορεί να τους νικήσει όλους” συνεχίζει ο Αξέλ Περσόν.

Μία από τις βοήθειες που επιστρατεύει ο Μακρόν είναι η ντιρεκτίβα της ΕΕ που απαιτεί από όλα όλα τα κράτη μέλη της να ανοίξουν το χώρο των σιδηροδρόμων στον ανταγωνισμό της αγοράς το αργότερο μέχρι το 2019. 

Ομως στην πραγματικότητα ο Μακρόν δεν χρειάζεται ευρωπαϊκη ενθάρρυνση για τις επιθέσεις του. Από τον περασμένο Σεπτέμβρη ξέσπασαν διαδηλώσεις και απεργίες σε χιλιάδες χώρους ενάντια στις “μεταρρυθμίσεις” που έβαλε μπρος ταχύτατα. Ένα από τα βασικά όπλα που αξιοποιεί σε αυτή τη μάχη είναι το γνωστό παραμύθι περί “προνομιούχων” για να διαιρέσει την εργατική τάξη. Οι σιδηροδρομικοί πρέπει να εξομοιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους με τους άλλους εργαζόμενους και οι εκπαιδευτικοί πρέπει να περικόψουν τις υπερβολικές διακοπές τους.

Παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη η μάχη συνολικά στο δημόσιο, με νέα μέτρα που οδηγούν σε μαζκές απώλειες θέσεων εργασίας. Ως τώρα οι περικοπές θέσεων στο δημόσιο γίνονταν με μείωση των προσλήψεων ανά συνταξιοδότηση. Τώρα ο Μακρόν θέλει να σκληρύνει και να επεκτείνει τα μέτρα. Βάζει μπρος για αύξηση των συμβασιούχων και των εργολαβικών εργαζόμενων. Αλλά και σύνδεση των αποδοχών με επιδόματα “παραγωγικότητας” που εξατομικεύουν τους εργαζόμενους.

Η CGT είναι το μεγαλύτερο συνδικάτο στους σιδηροδρόμους. Άργησε να σηκώσει το γάντι, αλλά τώρα οργανώνει τις 22 του Μάρτη. Ήδη η πλειοψηφία των συνδικάτων του δημοσίου είχαν διαλέξει τη μέρα για 24ωρη απεργία. Ήταν η πίεση από τη βάση των σιδηροδρομικών που ανάγκασε την ηγεσία του συνδικάτου να συνδεθεί με τους υπόλοιπους. Ο Άξελ λίγο πριν κάνει τις παραπάνω δηλώσεις είχε βγει από συνέλευση του σωματείου του όπου είχαν αποφασίσει απεργία. Οι τοπικοί σύλλογοι μπορούν να αποφασίζουν συμμετοχή με απεργία και όχι μόνο με διαδήλωση, ανεξάρτητα από το τι λέει η ηγεσία της ομοσπονδίας. Τέτοιες κινήσεις οδήγησαν στην απόφαση για τις 36 μέρες απεργίας που έρχονται το διάστημα Απρίλη - Ιούνη. Το 2016 οι ηγεσίες των συνδικάτων δίστασαν να δώσουν τη μάχη ενάντια στα μέτρα του Ολάντ, όταν ο “σοσιαλιστής” πρόεδρος που είχε εκλεγεί με πρόγραμμα ενάντια στη λιτότητα έκανε ανοιχτή στροφή δεξιά. Ο Ολάντ τελικά κατέληξε στο σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας, σχεδόν μαζί με ολόκληρο το Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά άνοιξε ο δρόμος για τον Μακρόν για για τις ορέξεις των φασιστών της Λεπέν. Η μάχη που ξεκινάει τώρα είναι η στιγμή που θα χρειαστεί να μπει σε κίνηση όλη η συσσωρευμένη δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης, χωρίς δισταγμούς.

…και κρίση στο Εθνικό Μέτωπο