Εργατικό κίνημα
30 Μάη: Εμπρός για Πανεργατική

Γενική απεργία κάλεσαν τα συνδικάτα στις 30 Μάη. 

Η απεργία αυτή έρχεται σε συνέχεια όλων των αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Τον Γενάρη  ενάντια στον αντιαπεργιακό νόμο της κυβέρνησης. Το Φλεβάρη και το Μάρτη με τις μεγάλες κινητοποιήσεις σε σχολεία, νοσοκομεία και δήμους, που απαιτούσαν μαζικές προσλήψεις και να μην απολυθεί κανένας συμβασιούχος. Είναι αποτέλεσμα της πίεσης για κλιμάκωση που έβαλαν αγώνες όπως οι απεργίες στα ΕΛΠΕ και στα καράβια. Των καθημερινών κινητοποιήσεων στην ΕΥΑΘ. Είναι συνέχεια από την απεργία στις 25 Απρίλη όπου απέργησαν και διαδήλωσαν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ, οι εργάτες της Λάρκο, οι συνταξιούχοι και οι εκπαιδευτικοί. Είναι το επόμενο απεργιακό βήμα μετά την πανεργατική απεργία της Πρωτομαγιάς και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ακολουθούν στο δημόσιο τομέα.

Η απεργία στις 30 Μάη δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούν όλες αυτές οι εργατικές μάχες. Η επιτυχία της θα δώσει αυτοπεποίθηση στο εργατικό κίνημα, θα βάλει ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να κλιμακώσουν απεργιακά και θα στείλει καθαρό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι η εργατική τάξη δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια, περιμένοντας την “ανάπτυξη” που θα ποδοπατήσει τα εργατικά δικαιώματα. 

Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν πως οι υποσχέσεις ότι τον Αύγουστο βγαίνουμε από τα μνημόνια, η οικονομία μπαίνει σε κατάσταση ομαλοποίησης και όλοι θα ζήσουμε καλύτερα, είναι απλά παραμύθια.

Η σημασία μιας γενικής απεργίας όπως της 30ης Μάη δεν χωράει καμία υποτίμηση ή χαρακτηρισμούς περί “αντιδραστικής” απεργίας, λόγω του προβληματικού πολιτικού πλαισίου της ΓΣΕΕ. Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ -δεν ήθελαν αλλά-αναγκάστηκαν να καλέσουν την απεργία από το βάρος των κινητοποιήσεων του τελευταίου διαστήματος. 

Το πλαίσιο της απεργίας θα το καθορίσουν οι εκατοντάδες χιλιάδες που θα απεργήσουν και θα διαδηλώσουν σε όλη τη χώρα. Η επιτυχία της απεργίας θα είναι η καλύτερη απάντηση στις συνδικαλιστικές ηγεσίες που αντί να οργανώσουν και να κλιμακώσουν τους αγώνες φτιάχνουν “κοινά πλαίσια αγώνα” με τα αφεντικά. Αντί να συντονίσουν τις μάχες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση δεν λένε κουβέντα για το ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών. Αντί να οργανώσουν απεργίες για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, μιλάνε για ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Αντί για τα εργατικά συμφέροντα, μιλάνε για “ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”.  
Θα στείλει το μήνυμα στους γραφειοκράτες ότι οι εργαζόμενοι δεν συμβιβάζονται όπως αυτοί με τα αφεντικά, την κυβέρνηση και τους δανειστές, αλλά συνεχίζουν τον απεργιακό αγώνα για να ξηλώσουμε όλα τα μνημόνια. Και η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει χρέος να πρωτοστατήσει στην οργάνωση και αυτής της μάχης για να καθορίσει ότι μαζί με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά, για μπλοκάρισμα των ιδιωτικοποιήσεων, για τσάκισμα των μνημονίων, θα βάλει την αντικαπιταλιστική προοπτική.