Η Άποψή μας
Μετά την Ιταλία και τα αίσχη της ΕΕ, τώρα είναι η ώρα της ρήξης

25/4, Απεργία στα δημόσια νοσοκομεία

 

Η Πανεργατική απεργία αυτής της Τετάρτης 30 Μάη γίνεται σε μια συγκυρία όπου η κυρίαρχη τάξη του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και παντού στην Ευρωπαϊκή Ένωση, φοβάται τις απεργίες όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η κρίση στην Ιταλία έχει σημάνει πανικό στα επιτελεία τους που φοβούνται ότι η εργατική αγανάκτηση ξεχειλίζει. Στην Αθήνα, μπαίνει ξανά στην ημερήσια διάταξη η ρήξη με τα Μνημόνια και η στάση πληρωμής του χρέους. Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό.

Ο πρώτος και βασικός λόγος είναι η κατάρρευση των προσδοκιών για μια ομαλή έξοδο από το τρίτο μνημόνιο και τη μακρόσυρτη κρίση των τελευταίων δέκα χρόνων. Ομαλή έξοδος σημαίνει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια τα επόμενα χρόνια.

Από πού μπορούν να βρεθούν αυτά τα λεφτά; Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν απασχολεί μόνο τον Τσίπρα και τους υπουργούς του που έχουν δέσει τις πολιτικές τύχες τους με το αφήγημα της «καθαρής εξόδου» από τα μνημόνια. Απασχολεί τους τραπεζίτες και όλους τους καπιταλιστές γιατί η απειλή μιας νέας χρεοκοπίας είναι καταστροφική για τις προοπτικές τους. Η Αργεντινή δεν είναι μακριά και αυτό είναι ένας εφιάλτης που τους στοιχειώνει.

Η προοπτική μιας ομαλής εξόδου ήταν πάντα δύσκολη. Σύμφωνα με τα νούμερα που δημοσιεύει η Καθημερινή στις ροζ σελίδες της, μέσα στο διάστημα 2018-2022 τα τοκοχρεολύσια φτάνουν τα 65 δισεκατομμύρια. Ακόμα και αν επιτευχθούν οι στόχοι για τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια (πράγμα όλο και πιο αμφίβολο καθώς οι ρυθμοί ανάπτυξης δεν επιβεβαιώνονται), το ποσό που συγκεντρώνεται από αυτή την πηγή φτάνει τα 25 δις για το διάστημα 2018-22. Από πού θα βρεθούν τα υπόλοιπα 40 δις; Η απάντηση είναι υποχρεωτικά από δανεισμό, είτε από τις αγορές είτε από τους μηχανισμούς της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις του αστισμού δεν αντέχει το πολιτικό κόστος ενός νέου Μνημόνιου που θα εξασφάλιζε τα δανεικά από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Προφανώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θέλει να πάει σε εκλογές με τέταρτο Μνημόνιο. Αλλά ούτε η ΝΔ και ο Μητσοτάκης δεν θέλουν για προεκλογικό λάβαρο ένα νέο Μνημόνιο, έστω κι αν θα λένε ότι φταίει ο Τσίπρας που «έφερε χάος». Γι’ αυτό όλοι τους συγκλίνουν στην αναζήτηση μιας εξόδου στις αγορές, είτε «καθαρής» είτε ανάμεικτης με κάποια «γραμμή στήριξης» από την ΕΕ. Το πρόβλημά τους είναι ότι οι οικονομικές εξελίξεις διεθνώς κάνουν τα επιτόκια δανεισμού από τις αγορές απαγορευτικά.

Ένας παράγοντας που ανεβάζει τα επιτόκια είναι η πολιτική της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας που έχει αποφασίσει να τερματίσει της περίοδο της λεγόμενης «ποσοτικής χαλάρωσης» και να περιορίσει την παροχή φτηνού χρήματος. Αυτός ο παράγοντας ήταν καθοριστικός για τη νέα κρίση στην Αργεντινή που ξαναέπεσε στα νύχια του ΔΝΤ και χτυπάει ήδη και τη γειτονική Τουρκία αναστατώνοντας την προεκλογική εκστρατεία του Ερντογάν.

Επιστροφή της κρίσης στην Ευρωζώνη

Δίπλα σε αυτό το στοιχείο της συγκυρίας έρχονται να προστεθούν οι ανησυχίες για επιστροφή της κρίσης στην Ευρωζώνη. Τα «σπρεντ» (δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο των ομολόγων μιας χώρας με τα αντίστοιχα γερμανικά) ανεβαίνουν και στην Ισπανία και στην Ιταλία. Χώρες που υποτίθεται ότι είχαν ξεπεράσει τα προβλήματα ξαναβρίσκονται τώρα στο μάτι του κυκλώνα: στην Ισπανία η κυβέρνηση Ραχόι βουλιάζει στα σκάνδαλα. Στην Ιταλία, όπως μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα 19, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκαλεί τη χειρότερη κρίση καθώς μπλοκάρει για χάρη της ΕΕ μια κυβέρνηση που υποσχόταν να αμφισβητήσει τους μνημονιακούς κανόνες του Ευρώ και διορίζει πρωθυπουργό τον τεχνοκράτη-ψαλίδι του ΔΝΤ!

Σε κάθε περίπτωση, ο συνδυασμός οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων κάνει τις προοπτικές του ελληνικού καπιταλισμού δύσκολες. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε η άρχουσα τάξη αυτή τη στιγμή είναι τους εργάτες στους δρόμους.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους οι καπιταλιστές και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν φοβούνται τις απεργίες. Οι ανταγωνισμοί στην περιοχή μας οξύνονται και η άρχουσα τάξη θέλει «εθνική συσπείρωση» απέναντι στην Τουρκία και στη Μακεδονία και στο πλευρό του Ισραήλ. Αλλά «εθνική ομοψυχία» και απεργίες είναι πράγματα ασυμβίβαστα, γιατί κάθε απεργία θυμίζει ότι δεν είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Πολύ περισσότερο μια Πανεργατική απεργία.

Όλα αυτά δείχνουν πολύ καθαρά γιατί είναι εκτός τόπου και χρόνου οι κλάψες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που λένε ότι οι απεργίες είναι ξεπερασμένες και αναζητούν εναλλακτικές «μέρες δράσης» παρέα με τους «κοινωνικούς εταίρους». Δείχνουν επίσης πόσο τραγικά λαθεμένες είναι οι απόψεις που υποβαθμίζουν τη σημασία αυτής της Πανεργατικής και κινούνται στα όρια της απεργοσπασίας. Η πρωτοβουλία του Συντονισμού ενάντια στα Μνημόνια να καλέσει για “Πανεργατική στα χέρια των εργατών- ό,τι κι αν λένε οι κοινωνικοί εταίροι” δείχνει το δρόμο για όλη την Αριστερά.

Τώρα είναι η στιγμή για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να δείξουν στην πράξη ότι είναι το στήριγμα για το απεργιακό κίνημα που τόσο ανησυχεί τους καπιταλιστές και εδώ και σε όλη την Ευρώπη. Στήριγμα για την επιτυχία του, την κλιμάκωση και την προοπτική του. Η επιτυχία της απεργίας αυτή την Τετάρτη βάζει αμέσως στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εναλλακτικής λύσης. Από πού θα βρεθούν τα λεφτά, αφού αρνιόμαστε τις περικοπές, τις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης;

Η απάντηση είναι η άρνηση να πληρώσουμε εκείνα τα 65 δις για τα τοκοχρεολύσια της ερχόμενης τετραετίας. Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, να πώς μπορούμε να βρούμε λεφτά για χρηματοδότηση των εργατικών αναγκών, για προσλήψεις, για Παιδεία, για Υγεία.

Στη σημερινή συγκυρία, αν αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος θα προκαλέσουμε ταραχή στα καπιταλιστικά επιτελεία όλης της Ευρώπης. Στο Βερολίνο, όπου οι τραπεζίτες ιδρώνουν με την σκέψη της ιταλικής κρίσης, το χτύπημα από μια ελληνική στάση πληρωμών θα είναι καταλυτικό. Στο Παρίσι, όπου ήδη οι εργάτες και η νεολαία βρίσκονται στους δρόμους, μια ελληνική διαγραφή του χρέους θα έδινε πνοή σε έναν καινούργιο Μάη. Μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο της ανατροπής για όλες τις εργατικές τάξης της Ευρώπης.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά και μαζί της κάθε εργάτης και εργάτρια που ψάχνει διέξοδο από τα αδιέξοδα του Τσίπρα και του Τσακαλώτου,  έχει κάθε λόγο να είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης.