Η Αριστερά
Γιορτές Εργατικής Αλληλεγγύης

23/6, Γιορτή της Εργατικής Αλληλεγγύης στην Αθήνα

Mε πολύ κόσμο, συζήτηση, αγωνιστική διάθεση και αισιοδοξία για τα επόμενα βήματα έγινε με επιτυχία το περασμένο Σάββατο η γιορτή για τα 32 χρόνια της Εργατικής Αλληλεγγύης στον χώρο του Σεράφειου Κολυμβητηρίου στην οδό Πειραιώς.

Ο χώρος ήταν στολισμένος με κόκκινες σημαίες, πανό, αλλά και μια έκθεση με πρωτοσέλιδα και φωτογραφίες του αρχείου της Εργατικής Αλληλεγγύης από το 1986 μέχρι σήμερα. Την συζήτηση -που ξεκίνησε στον κήπο και συνεχίστηκε στο εσωτερικό του γυμναστηρίου λόγω της δυνατής καταιγίδας- άνοιξαν: Η Μαρία Αλιφιέρη, από το ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων στο Αγλαΐα Κυριακού, ο Τάκης Ζώτος, δικηγόρος της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χ.Α, ο Πάνος Γκαργκάνας εκ μέρους της Εργατικής Αλληλεγγύης, ο Θανάσης Διαβολάκης από την ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Λίλιαν Μπουρίτη από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. 

Στη συνέχεια το λόγο πήραν εργαζόμενοι στα σχολεία, τα νοσοκομεία, την ΕΡΤ και άλλους χώρους (τα βασικά σημεία των παρεμβάσεων παρουσιάζουμε σε αυτό το δισέλιδο) ενώ στη συνέχεια ακολούθησε πάρτι (δυστυχώς η καταιγίδα έκανε αδύνατη τη συναυλία) με φαγητό, πολλή μουσική και χορό!


Για τους συντρόφους του ΣΕΚ η Εργατική Αλληλεγγύη είναι το σήμα κατατεθέν μας. Είναι το εργαλείο με το οποίο δίνουμε τις μάχες στους εργατικούς χώρους και τις γειτονιές. Γιατί κάνουμε αυτήν την επιλογή, γιατί κάθε βδομάδα με την Εργατική Αλληλεγγύη, γιατί με αυτόν τον τρόπο;

Πρόκειται για ένα τρόπο που πατάει στις πιο καλές επαναστατικές παραδόσεις της Αριστεράς, των μπολσεβίκων και του Λένιν που υποστήριζε ότι η επαναστατική εφημερίδα δεν είναι μόνο για να ενημερώνει και να προπαγανδίζει, είναι βασικά ένας συλλογικός οργανωτής, η σκαλωσιά γύρω από την οποία χτίζεται ένα επαναστατικό κόμμα. Το έκανε πράξη με την Πράβντα, καταφέρνοντας να συνδεθεί με την ριζοσπαστικοποίηση που γεννούσαν οι αγώνες της εργατικής τάξης χρόνια πριν από την επανάσταση, κάνοντάς την, την εφημερίδα των εργατών.

Ταυτόχρονα όμως ήταν η εφημερίδα που προσπαθούσε να απαντάει και να διαμορφώνει τη δική της πρόταση σε όλες τις μεγάλες διχάλες που άνοιξαν ανάμεσα στο 1912 και στο 1917, με βασικό στόχο να μπορέσει να συνδέσει την επαναστατική πρωτοπορία με την πλειοψηφία της εργατικής τάξης ώστε αυτή να μπορέσει να πάρει την εξουσία .

Σε αυτήν την παράδοση του Λένιν και της Πράβντα, του Γκράμσι και της Όρντινε Νουόβο, χρησιμοποιούμε σε όλες τις μεγάλες καμπές την Εργατική Αλληλεγγύη. Όταν το 1992 βγήκαμε στις πλατείες με το βιβλίο μας για το μακεδονικό και την εφημερίδα μας ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, δεχτήκαμε διώξεις και απειλές για φυλακές, αλλά πετύχαμε να μπολιάσουμε το εργατικό κίνημα με το διεθνισμό ξεκινώντας από εκείνη την περίοδο. Όταν το 2001 έγινε η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, το πρωτοσέλιδό μας έλεγε ξεκάθαρα: «Ένοχος είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός.

Λίλιαν Μπουρίτη
Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα

Στηριζόμαστε στη μεγάλη επαναστατική και διεθνιστική παράδοση του ΣΕΚΕ, που πριν ένα αιώνα σε συνθήκες πολέμου έκανε καθαρό, από τις πρώτες φράσεις της διακήρυξής του, ότι ο στρατηγικός στόχος είναι ο θρίαμβος του διεθνούς σοσιαλισμού και η ανατροπή του διεθνούς καπιταλισμού. 

Τα τελευταία 30, από αυτά τα εκατό χρόνια, έχουμε δημιουργήσει και τη δική μας παράδοση. Ξεκινώντας από την εξέγερση του Πολυτεχνείου είμαστε κομμάτι μιας ολόκληρης αναγέννησης της επαναστατικής αριστεράς, που δημιούργησε αυτό το παράδειγμα και φωτίζει όλα τα χρόνια από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα την εργατική τάξη και τη νεολαία, στις καταλήψεις, τις απεργίες διαρκείας, τις εξεγέρσεις της.

Σε αυτήν την μεγάλη εικόνα εντάσσεται η Εργατική Αλληλεγγύη και έτσι καταφέραμε να είμαστε στήριγμα για κάθε τέτοια έξαρση, αλλά και βοήθεια για την Αριστερά να προχωρήσει μπροστά κάθε φορά που υψώνονταν οι φωνές της ηττοπάθειας ότι ο ρεαλιστικός δρόμος είναι να πάμε κάποια βήματα πίσω.

Το κάναμε το 1989 όταν κυριαρχούσαν οι φωνές ότι η Αριστερά πρέπει να εγκαταλείψει την εργατική τάξη και να βρει νέες «μήτρες» και έτσι μπορέσαμε να αντισταθούμε στη νεοφιλελεύθερη επίθεση του γέρου Μητσοτάκη. Το κάναμε την δεκαετία του 2000 όταν παίξαμε ρόλο στη δημιουργία ενός διεθνούς κύματος πολιτικοποίησης πηγαίνοντας στη Γένοβα, με το 53% του κόσμου στην Ελλάδα να μας στηρίζει, για να διαδηλώσουμε ενάντια στους G8.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στο εξής παράδοξο: Η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ στις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης ολοκληρώνεται και με τη συμφωνία του Γιουρογκρουπ και με τη συμφωνία για το Μακεδονικό. Και από την άλλη, ενώ τους προσφέρει στο πιάτο όλα αυτά, βλέπουμε να δέχεται μια λυσσαλέα επίθεση από δεξιά και ακροδεξιά, που δεν έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια.

Αν αύριο η ΝΔ κάνει κυβέρνηση, με εκατό χέρια θα υλοποιήσει τις συμφωνίες. Ο στόχος δεν είναι να ανατρέψουν την κυβερνητική πολιτική, είναι να πισωγυρίσουν την αριστερή πολιτικοποίηση, τον κόσμο που εξακολουθεί να παλεύει σαν αριστερή αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Κάλεσαν συλλαλητήρια και βγήκαν με τα πιο χυδαία συνθήματα. «Τσίπρα παραιτήσου, σε στηρίζουν μόνο οι πούστηδες». Η απάντηση της Εργατικής Αλληλεγγύης είναι ξεκάθαρη: Το pride είναι γιορτή για τους «πούστηδες» και είχε περισσότερο κόσμο απ’ όσο είχαν τα εθνικιστικά συλλαλητήρια! Αυτή είναι η εργατική τάξη και η νεολαία στην Ελλάδα, είναι ενάντια στα μνημόνια, τη λιτότητα, το ρατσισμό, τους φασίστες και τον σεξισμό. 

 Αλλά δεν μπορούμε να τις δώσουμε αυτές τις μάχες, στηρίζοντας τις επιλογές της κυβέρνησης, που προσπαθεί να αξιοποιήσει την σκοταδιστική επίθεση που δέχεται από τα δεξιά, για να πει «συσπειρωθείτε», «η αριστερή αντιπολίτευση δεν έχει κανένα νόημα», «πρέπει να είμαστε υπέρ των συμφωνιών γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση».

Υπάρχει άλλος δρόμος και αυτός είναι να λέμε την αλήθεια. Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς λένε θα ανοίξουμε το δρόμο στους Μακεδόνες να μπούνε στην ΕΕ για να γίνουν και αυτοί «πολιτισμένοι». Λένε ψέματα και έρχεται η απάντηση ήδη από τις Βρυξέλλες: Η καινούργια ρατσιστική πολιτική της ΕΕ είναι να φτιάξει στρατόπεδα για τους πρόσφυγες έξω από τα σύνορά της και πρώτη στον κατάλογο είναι η Βόρεια Μακεδονία! 

Το μήνυμα που έχουμε να δώσουμε είναι ότι το εργατικό κίνημα, εμείς από τα κάτω, πρέπει να πάρουμε πάνω μας το καθήκον να σταματήσουμε όλες αυτές τις επιθέσεις, δείχνοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος, αυτός της ανατροπής του καπιταλισμού. Ο σοσιαλισμός είναι πιο επίκαιρος σήμερα απ’ ό,τι ήταν το 1917 και με αυτήν την επιλογή που αντιπροσωπεύει η Εργατική Αλληλεγγύη, μπαίνουμε στις μεγάλες μάχες που έρχονται. 

Πάνος Γκαργκάνας 
διευθυντής εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη

Η Εργατική Αλληλεγγύη είναι μια εφημερίδα που έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε όλους τους αγώνες αυτού του διαστήματος- έχουμε πίσω μας μια τοιχογραφία αγώνων των τελευταίων 32 χρόνων. 

Άρχισα να μελετάω συστηματικά την Εργατική Αλληλεγγύη πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν κάναμε την προσπάθεια να χτίσουμε την ΕΝΑΝΤΙΑ και συνεχίσαμε δημιουργώντας την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η συμβολή της Εργατικής Αλληλεγγύης στη δημιουργία τους και στο άπλωμα του μηνύματος που φέρνει η αντικαπιταλιστική αριστερά και το μέτωπό της ήταν πραγματικά πολύ σημαντική και αναντικατάστατη. 

Όπως είναι και αναντικατάστατη η ίδια η παρουσία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη σημερινή πραγματικότητα. Γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις δύο κρίσιμες στιγμές που έχει ζήσει στην δεκάχρονη πορεία της, είναι η δύναμη που τόλμησε να πει στον κόσμο αυτό που έπρεπε να πει από την πλευρά των εργατικών συμφερόντων. Στο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δύναμη που έβαλε το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα. Μια πρόταση για διέξοδο από την κρίση από την πλευρά των εργατικών συμφερόντων, για να ανατραπούν τα μνημόνια αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική προοπτική. 

 Η δεύτερη σημαντική καμπή είναι στις μέρες μας και αφορά την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνει χωρίς να φοβάται και τον ρόλο των ιμπεριαλιστών αλλά και την επιθετική στρατηγική της ελληνικής άρχουσας τάξης στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία, στην προσπάθειά της να παίξει κυρίαρχο ρόλο στα Βαλκάνια κάτω από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ο αντικαπιταλισμός, ο αντιεθνικισμός και το αντιπολεμικό κίνημα δεν είναι για τους «λίγους» και κάποιους «μυημένους» - και η Εργατική Αλληλεγγύη το έδειξε αυτό με τον τρόπο που προπαγανδίζει όλα αυτά τα μηνύματα. 

Θανάσης Διαβολάκης
ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Mέσα στα νοσοκομεία μειώνεται το προσωπικό, τα μέσα που έχουμε λιγοστεύουν ενώ οι ασθενείς που έρχονται αυξάνονται. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν και γι’ αυτό γίνονται κινητοποιήσεις. Η Εργατική Αλληλεγγύη, για εμάς τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία ήταν πάντα δίπλα μας. Εκτός από το ότι μεταφέρει την πληροφορία του τι συμβαίνει, είναι πάντα ένα ανοιχτό βήμα για εμάς, για να πούμε τη γνώμη μας. 

 

Εκτός από αυτά όμως, η Εργατική Αλληλεγγύη παρουσιάζει μια πραγματικότητα που θέλουν να μας την κρύψουν. Μου έλεγε μια φίλη μου πριν από λίγες μέρες: είναι δυνατόν να έπεσε η κυβέρνηση στην Ισπανία, για τους λόγους που έπεσε, και να το έχουν περάσει όλοι στα ψιλά; Η Εργατική Αλληλεγγύη δεν το πέρασε στα ψιλά. Πήγαμε στο σωματείο της Cosco να τους πάμε ψηφίσματα συμπαράστασης από τα σωματεία μας και μιλήσαμε μαζί τους, και μας ρωτήσανε: Είμαστε στην τρίτη μέρα απεργίας, δεν κινείται τίποτε στο λιμάνι, είναι δυνατόν να μην έχει αναφέρει κανείς τίποτε γι’ αυτό; Η Εργατική Αλληλεγγύη κάλυπτε και συνεχίζει να καλύπτει τον αγώνα τους. Η Εργατική Αλληλεγγύη παρουσιάζει τη δική μας πραγματικότητα, την πραγματικότητα των εργαζομένων.
 
Μαρία Χαρχαρίδου
μέλος ΔΣ Συλλόγου Εργαζομένων Νοσοκομείου Γεννηματά

 

Είμαι μέλος της δημοτικής παράταξης Μαχητική Ανατροπή Σαλαμίνας και στο νησί έχουμε όλα τα προβλήματα που έχει και η υπόλοιπη Ελλάδα. Αλλά έχουμε και ένα ιδιαίτερο πρόβλημα όσον αφορά στη Χρυσή Αυγή, διότι τα γραφεία της αποτελούν το τελευταίο συγκοινωνούν δοχείο Πειραιάς-Νίκαια-Πέραμα-Σαλαμίνα. Ο Λαγός με την κάλυψη της δημοτικής παράταξης είναι σε κάθε επίσημη εκδήλωση δίπλα στη δήμαρχο με πρόσκλησή της και αυτό αποτελεί μια ντροπή για το νησί και το δημοκρατικό κόσμο του. 

Έτσι αποφασίσαμε ότι έπρεπε να υπάρξει ένα αντίπαλο δέος, να φτιαχτεί μια κίνηση, ένα πλατύ μέτωπο κόντρα στα γραφεία της Χ.Α που λειτουργούν ως ορμητήριο και επιτίθενται στοχευμένα σε πολίτες που είναι αριστεροί, δημοκράτες ή αντίθετοί τους. Καταφέραμε με τη συνεργασία της ΚΕΕΡΦΑ, της Ανταρσίας στην Κοκκινιά και της Εργατικής Αλληλεγγύης να οργανώσουμε μια εκδήλωση μέσα στο δημαρχείο, μια ιδρυτική κίνηση της Πρωτοβουλίας Αντιφασιστών Σαλαμίνας ανοιχτή σε όλο τον κόσμο που θέλει να παλέψει ενάντια στον φασισμό. Την επόμενη βδομάδα θα έχουμε συνάντηση για να δούμε τη δράση μας, για να κλείσει και αυτό το ορμητήριο της Χ.Α. 

Τάσος Καραντής 
Ενωτική Πρωτοβουλία Αντιφασιστών Σαλαμίνας

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 η Εργατική Αλληλεγγύη ήταν η εφημερίδα που ανέδειξε την φασιστική απειλή την οποία αποτελεί η Χρυσή Αυγή. Μέσα από σκληρές μάχες, εκείνη η δεκαετία έληξε με νίκη του αντιφασιστικού κινήματος. Αυτές αποτυπώθηκαν και στα δικαστήρια με σημαντικούς τότε υπαρχηγούς της να είναι καταδικασμένοι για επιθέσεις ενάντια στους συντρόφους που διακινούσαν την Εργατική Αλληλεγγύη.

Σήμερα, ο στόχος για το αντιφασιστικό κίνημα είναι πολύ καθαρός και είναι ο πρωτοσέλιδος τίτλος της προηγούμενης Εργατικής Αλληλεγγύης: «Κλείστε τους επιτέλους φυλακή», με την έμφαση στο επιτέλους. Η δύναμη που μπορεί να το πετύχει αυτό, είναι η οικοδόμηση ενός μαζικού αντιφασιστικού κινήματος, όπως το έκανε το 2013, οπότε η τότε κυβέρνηση αναγκάστηκε να ασκήσει δίωξη και να προφυλακίσει την ηγεσία της Χ.Α. 

Τα όρια του συνταγματικού αντιφασισμού φάνηκαν από το γεγονός ότι μέσα στη Βουλή, οι φασίστες εξήγγειλαν πραξικόπημα. Τα δικαστήρια έδειξαν τα όριά τους. Όποιος έχει κάνει κακούργημα και είναι ύποπτος φυγής προφυλακίζεται, χωρίς δεύτερη κουβέντα ιδιαίτερα όταν έχουμε τη γνώση ότι το έχει ξανακάνει. Ήταν ο Μπαρμπαρούσης ύποπτος φυγής; Το απέδειξε σπάζοντας όλους τους φραγμούς της αστυνομίας. Μόνο από αυτό, έπρεπε να είναι φυλακή, οποιοσδήποτε «κοινός θνητός» στη θέση του θα ήταν φυλακή. 

Η επόμενη γιορτή της Εργατικής Αλληλεγγύης πρέπει να τους βρει όλους στην φυλακή. Διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα του μαραθώνιου της δίκης της Χ.Α και το αποτέλεσμα θα το σφραγίσετε μόνο εσείς, το αντιφασιστικό κίνημα, η τεράστια αντιφασιστική πλειοψηφία.

Τάκης Ζώτος
πολιτική αγωγή του αντιφασιστικού κινήματος

Όταν δίναμε τη μάχη του δημοψηφίσματος στο τραπεζάκι της Εργατικής Αλληλεγγύης στην πλατεία της Ξάνθης γινόταν λαϊκό προσκύνημα. Ο κόσμος αναζητούσε απαντήσεις απέναντι στην προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης και ήμασταν εμείς που τις δίναμε. Όταν άνοιξε η συζήτηση για το Μακεδονικό και βγήκαν τα καλέσματα στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, εμείς βγήκαμε ξανά στην πλατεία της Ξάνθης και δώσαμε σε λίγη ώρα 15 φύλλα της Εργατικής Αλληλεγγύης, μιλώντας με πολύ κόσμο που έψαχνε είτε να ενημερωθεί, είτε να αποκτήσει επιχειρήματα απέναντι στις κυρίαρχες προπαγάνδες. 

 Τις ίδιες απαντήσεις αναζητούν οι εργαζόμενοι και μέσα στους χώρους εργασίας ενάντια στα ψέματα της κυβέρνησης για την «αξιολόγηση», ξεσηκώνοντας τον κόσμο ενάντια στην αδράνεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας και όχι μόνο. Στην Ξάνθη δίνουμε τη μάχη ενάντια στον εθνικισμό και την κερδίζουμε, ενάντια στις απόπειρες παρεμπόδισης της εκμάθησης των μητρικών γλωσσών στα νηπιαγωγεία.

Tζεμαλί Μηλιαζήμ 
δάσκαλος, αντιπρόσωπος στο συνέδριο της ΔΟΕ

Οκτώ χρόνια μετά από το πρώτο μνημόνιο οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά ότι οι απεργίες μας έπαιξαν ρόλο να σταματήσουν ή να καθυστερήσουν επιθέσεις, να γκρεμίσουν κόμματα της κυρίαρχης τάξης. Χωρίς τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες των τελευταίων χρόνων στο χώρο της Υγείας θα είχαμε περισσότερα κλειστά νοσοκομεία, απολυμένους συναδέλφους, ακόμα λιγότερες δαπάνες για την δημόσια Υγεία. 

Το υγειονομικό κίνημα με μπροστάρη το Συντονιστικό των Νοσοκομείων έχει δώσει και συνεχίζει να δίνει πολλούς αγώνες ανατρέποντας στην πράξη επιθέσεις. Έτσι δεν απολύθηκε κανένας υγειονομικός, δόθηκε παράταση στους επικουρικούς και στους εργαζόμενους από τον ΟΑΕΔ. Ακόμα και το γεγονός ότι όλοι οι ανασφάλιστοι εξετάζονται δωρεάν στο ΕΣΥ και έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που νομοθέτησε αυτή η κυβέρνηση το είχε επιβάλει μήνες πιο πριν το υγειονομικό κίνημα. Για δύο συνεχόμενα χρόνια η μαζική συμμετοχή στην απεργία- αποχή έστειλε την αξιολόγηση στα σκουπίδια και όπως φαίνεται από την εικόνα που έρχεται παρόλη την προσπάθεια που γίνεται να σπάσει την οργανωμένη συλλογική μας αντίσταση μέσα από τους συλλόγους και τα σωματεία και αυτή η αξιολόγηση θα μείνει στα χαρτιά.

Στο χώρο των νοσοκομείων η Εργατική Αλληλεγγύη έχει γίνει σύμβολο των αγώνων και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που συνάδελφοι καινούργιοι πριν μάθουν ακόμα το όνομά μας, μας πλησιάζουν μόνο επειδή μας βλέπουν να κρατάμε την εφημερίδα. Ξέρουν ότι θα είμαστε δίπλα τους. 

Mαρία Αλιφιέρη
ΔΣ Σωματείου Εργαζομένων Αγλαΐα Κυριακού

Όταν το 1986 ξεκινήσαμε την μηνιάτικη Εργατική Αλληλεγγύη οι περισσότερες εφημερίδες της επαναστατικής αριστεράς ακολουθούσαν την αντίστροφη πορεία. «Μα που πάτε» έλεγαν πολλοί, θεωρώντας ότι δεν έχει νόημα να απευθύνεται κανείς πλατιά στην εργατική τάξη που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ. Λίγο αργότερα και η ΚΝΕ και το ΚΚΕ σταμάτησαν να πουλάνε στο δρόμο τον Οδηγητή και τον Ριζοσπάστη καθώς άρχισαν να μιλάνε για το «σοσιαλισμό της αγοράς». 

Η Εργατική Αλληλεγγύη έγινε δεκαπενθήμερη και στη συνέχεια βδομαδιάτικη. Ήρθε η περίοδος του «εκσυγχρονισμού» της φούσκας των δανείων και της διαφήμισης και οι εφημερίδες μοιράζονταν τσάμπα στους σταθμούς με βιβλία και περιοδικά και αργότερα ήρθε και το ίντερνετ. «Που πάτε», το ίδιο τροπάρι. Και έπειτα ήρθε η κρίση, τα μνημόνια και οι αγώνες και έκλειναν οι εφημερίδες της αστικής τάξης που δεν μπορούσαν να πουλήσουν μια, που δεν στηρίζονταν στον απλό εργάτη και νεολαίο που κατέβαινε στις συγκεντρώσεις. Η δύναμη της εφημερίδας μας είναι οι απόψεις της, η επαναστατική της πρόταση, είναι οι μοναδικές πληροφορίες που μεταφέρει, είναι ότι είναι μια εφημερίδα που λογοδοτεί -και είναι δύναμη- για την εργατική τάξη και τους αγώνες της.

Γιώργος Πίττας
δημοσιογράφος, Εργατική Αλληλεγγύη

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι επιστρέφουμε στην κανονικότητα αλλά αυτό δεν ισχύει. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι άστατες και ο κόσμος από τα κάτω σε αναβρασμό. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια εφημερίδα που βδομάδα τη βδομάδα να μπορεί να απαντάει στη θέση της κυβέρνησης, ότι η «διπλή επιτυχία» για το χρέος και τα Βαλκάνια είναι μια διπλή επιτυχία για την άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και όχι την εργατική τάξη. 

Τις μέρες των πρόσφατων εθνικιστικών συλλαλητηρίων οι Γεωργιάδηδες ήταν στα κανάλια αλλά εμείς ήμασταν στους δρόμους να μιλάμε με τον κόσμο συναντώντας τεράστια ανταπόκριση. Μας ζητούσε τη συνέχεια στη δράση, τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Τη συνέχεια του πως χρειάζεται να κλείσουμε τους Μπαρμπαρούσηδες στη φυλακή, μέσα στη συνεχιζόμενη δίκη της Χ.Α αλλά και οργανώνοντας την καμπάνια με κέντρο ένα αντιφασιστικό Σεπτέμβρη.

Αλεξάνδρα Μαρτίνη
ΣΕΚ βόρεια 

Θέλω να θυμίσω τη μεγάλη προσφορά της Εργατικής Αλληλεγγύης στο δίχρονο αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Μας κρατούσε ενήμερους βήμα προς βήμα. Η εφημερίδα αυτή ήρθε και με βρήκε πριν από κάποια χρόνια στο χώρο της δουλειάς μου και εκείνο που με τράβηξε ήταν μόνο τα ιστορικά στοιχεία. 

Μέσα στα δύο χρόνια του αγώνα όμως, εκείνο που με δίψα αναζητούσα ήταν οι κινητοποιήσεις των υπόλοιπων εργαζομένων σε άλλους χώρους. Γιατί αν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ γύρισαν στη δουλειά τους, το οφείλουν στο ότι συσπειρώθηκαν με άλλους εργαζόμενους, και κάναμε και το Συντονισμό τότε. Η εφημερίδα ήταν ο συνδετικός κρίκος, η ανάσα μας για να ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο που μας στήριζε και έπρεπε να στηρίξουμε, τις καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες, τους εκπαιδευτικούς και όλους τους άλλους. Θέλω να πω ευχαριστώ, θέλω να πω χρόνια πολλά, να είναι πάντα αγωνιστική και να στηρίζει κάθε εργαζόμενο που προσπαθεί να βρει το δίκιο του.

Άννα Τσινίκα
εργαζόμενη στην ΕΡΤ
ΓΙΑΝΝΕΝΑ
ΠΕΜΠΤΗ 28/6 πλατεία Καλούτσιανη (τζαμί) 7μμ
Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης
 
ΒΟΛΟΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29/6 Θόλος (πανεπιστήμιο) 8μμ
Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης
 
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29/6 
παλιά λαχαναγορά (παραλιακή) 7μμ
Ομιλητής: Γιάννης Σηφακάκης
 
ΠΑΤΡΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 30/6 καφέ Γέφυρα 8μμ
Ομιλητές: 
Κώστας Πίττας, Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο
Άρης Καζάνης, ΕΛΜΕ
 
ΧΑΝΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 30/6 Πλατεία Βενιζέλειο Ωδείο 
(Δασκαλογιάννη & Νικηφόρου Επισκόπου) 7.30μμ
Ομιλητές/τριες:
Γιάννης Σηφακάκης, ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Κώστας Βλασόπουλος, παν/κος
Σοφία Θεοδωράκη, ΕΡΑ Χανίων
Σεραφείμ Ρίζος, πρόεδρος ΔΣ Συλλόγου Δασκάλων Χανίων
Θα χαιρετήσουν:
Μανώλης Ψαράκης, ΔΣ Συλλόγου Νοσοκομείου Χανίων
Afrim Avdiaj, Αλβανική Κοινότητα Χανίων
Γιάννης Τσουκάτος, Στέκι Μεταναστών
 
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/7 
πάρκο Εργατικού Κέντρου 7.30μμ
Ομιλητές/τριες: 
Τάσος Αναστασιάδης, Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια, Γιάννης Κούτρας, ΔΣ ΕΝΙΘ και Σωματείου ΓΝΘ Ιπποκράτειου, Φανή Γουργούρη, ΔΣ ΟΜΥΛΕ-ΟΛΘ