Συνεντεύξεις
144ο Δημοτικό Σχολείο Σεπολίων: “Δεν είμαστε και δεν νοιώθουμε μόνοι μας”

Από τη γιορτή του σχολείου της Πακιστανικής Κοινότητας στο 144ο Σεπολίων στις 9/6

Ο Θύμιος Χριστοδούλου και ο Θανάσης Νασιόπουλος είναι μέλη του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων στο 144ο Δημοτικό Σχολείο στα Σεπόλια, που από τον περασμένο Νοέμβρη στεγάζει –κόντρα στις ρατσιστικές κραυγές μιας μειοψηφικής «ομάδας γονέων»- το κυριακάτικο σχολείο της Πακιστανικής Κοινότητας. Οι δυο γονείς, που στις αρχές Ιούνη δέχτηκαν επίθεση μέσα στο σχολείο από μέλη της συγκεκριμένης ομάδας σε μια ακόμα αποτυχημένη απόπειρα να σπάσει η αντιρατσιστική στάση του Συλλόγου, συμμετείχαν ως ομιλητές στις πρόσφατες εκδηλώσεις της ΚΕΕΡΦΑ για το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 15 Σεπτέμβρη. Μίλησαν στην Εργατική Αλληλεγγύη.

Πώς ξεκίνησε η μάχη στο 144ο;

Θανάσης: Η ιστορία ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβρη, όταν αποφασίστηκε από τον δήμο Αθηναίων το σχολείο μας να γίνει κυριακάτικο σχολείο για να μαθαίνουν πακιστανικά τα παιδιά από την Πακιστανική Κοινότητα και ελληνικά οι γονείς τους. Τότε, μια «ομάδα γονέων» υποκίνησε μια μάζωξη για να αποτραπεί η απόφαση του δήμου. Δεν πέτυχε το στόχο της, η πλειοψηφία των δασκάλων και των γονέων μαζί με την τοπική κοινωνία υποδεχτήκαμε τα παιδιά της Πακιστανικής Κοινότητας και τους γονείς τους. Ωστόσο, αυτή η ομάδα, μαζί με άλλους γονείς που δεν ήταν τόσο ένθερμοι υποστηρικτές της αλλά είχαν υποκύψει σε κάποιες ρατσιστικές απόψεις, συνέχισαν για μεγάλο διάστημα να προσπαθούν να δημιουργήσουν προβλήματα στη λειτουργία του σχολείου. Συνεχώς δημιουργούσαν τεχνητές εντάσεις. Έτσι φτάσαμε στον ξυλοδαρμό σε βάρος μου και σε βάρος του φίλου μου και συντρόφου, Θύμιου. Δεν ήταν απλά μια στιγμή εκνευρισμού, όπως προσπάθησαν μετά να πουν για να δικαιολογήσουν την πράξη τους, αλλά ήταν μια συνεχής τακτική έντασης με σκοπό να πολώσουν τα πράγματα μεταξύ των γονιών μέσα στο σχολείο.

Θύμιος: Το 144 επιλέχθηκε να στεγάσει το σχολείο της Πακιστανικής Κοινότητας γιατί είναι κοντά στο Μετρό των Σεπολίων, σε μια περιοχή με πολλούς Πακιστανούς μετανάστες που ζουν στις περιοχές μας με τις οικογένειές τους. Εμείς αποδεχτήκαμε και υποδεχτήκαμε την Πακιστανική Κοινότητα με την καλή διάθεση που έχουμε απέναντι σε κάθε συνάνθρωπό μας. Άλλωστε, την άδεια δεν την δίνουμε εμείς, την δίνει ο δήμος Αθηναίων. 

Πάντως από τη δική μας μεριά σαν γονείς του 144 και μέλη του ΔΣ του Συλλόγου γονέων πρέπει να πούμε πως θεωρούμε πολύ εποικοδομητική την παρουσία και την συνεργασία της Πακιστανικής Κοινότητας με το σχολείο μας και ελπίζουμε αυτή να συνεχιστεί και του χρόνου.

Τι συνέβη την ημέρα της επίθεσης;

Θύμιος: Το Σάββατο 9/6 το βράδυ είχαμε την αποχαιρετιστήρια σχολική γιορτή. Το πρωί της ίδιας μέρας, επειδή χρειαζόμασταν χέρια για να στήσουμε τα της γιορτής, καλέσαμε τέσσερα άτομα από την Πακιστανική Κοινότητα να μας βοηθήσουν. Μάλιστα οι άνθρωποι θέλανε να μας βοηθήσουν εθελοντικά στα πλαίσια της μεταξύ μας αλληλεγγύης, αλλά εμείς αποφασίσαμε να τους αποζημιώσαμε από τα έσοδα της γιορτής για τη δουλειά τους.

Η χειρονομία μας αυτή, όχι να τους αποζημιώσουμε, αλλά και μόνο ότι τους καλέσαμε να βοηθήσουν στην ετήσια σχολική γιορτή, αποτέλεσε για κάποιους κόκκινο πανί. Πιο συγκεκριμένα, το βράδυ, οι Αργύρης Μάλαμας και Γιάννης Χουχουλής, ήρθαν πρώτα σε μένα που ήμουν στο χώρο των αναψυκτικών, και μπροστά σε όλο τον κόσμο που περίμενε να εξυπηρετηθεί, άρχισαν να μου φωνάζουν «γιατί φέρατε πάλι τους Πακιστανούς;». Απάντησα ήρεμα πως δεν είχαμε αρκετή βοήθεια από τους γονείς ώστε να διεκπεραιώσουμε τις δουλειές της γιορτής και τα άτομα από την Πακιστανική Κοινότητα προσφέρθηκαν. Αφού ακούστηκε ένα απειλητικό «θα τα πούμε αλλιώς» από τον Χουχουλή, αποχώρησαν.

Ενημέρωσα αμέσως τον Θανάση, όπως και κάποια άτομα τριγύρω. Θεωρήσαμε όμως το επεισόδιο λήξαν, γιατί και στο παρελθόν είχαμε, όχι μόνο με τους συγκεκριμένους αλλά και με άλλους από την ίδια ομάδα γονέων, αντεγκλήσεις για το θέμα του σχολείου της Πακιστανικής Κοινότητας. Όμως μετά από 20 λεπτά επανήλθαν, πρώτος ο Μάλαμας που άρχισε να φωνάζει στο Θανάση, με σκοπό να προκαλέσει μια τεχνητή οργή, και στη συνέχεια να τον γρονθοκοπεί αναίτια και απρόκλητα. Πριν προλάβω να παρέμβω, ο Θανάσης έπεσε κάτω και ο άλλος από πάνω τού έριχνε μπουνιές. Όλα αυτά σε δευτερόλεπτα. Τότε εμφανίζεται και ο Χουχουλής πίσω μου, με πιάνει από τον λαιμό, με πετάει κάτω και με γρονθοκοπεί και μένα.

Ήταν μια βίαιη επίθεση που αν δεν κατέληξε στα χειρότερα είναι θέμα συμπτώσεων. Ένας άλλος γονιός που έσπευσε να βοηθήσει χτυπήθηκε και αυτός. Όλα αυτά μπροστά στα μάτια των παιδιών μας και όλων των παιδιών του σχολείου. Ο γιος μου που ήταν εκεί και βοηθούσε στη γιορτή, όπως και ο γιος του Θανάση, σπρώχτηκαν πάνω στο ψυγείο. Κλαίγανε όλο το βράδυ, δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ένα από τα παιδιά μας σοκαρισμένο δεν ήθελε μέρες μετά να πάει στο σχολείο.

Ποια ήταν η συνέχεια;

Θύμιος: Καλεστήκαμε στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας από τον Πέτρο Κωνσταντίνου από την ‘Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας’ που έβαλε προ ημερησίας διάταξης ψήφισμα καταδίκης της επίθεσης. Βρεθήκαμε εκεί μαζί με τον Θανάση. Είχαμε τη στήριξη και του ΚΚΕ και της Ανοιχτής Πόλης, ενώ και η πλειοψηφούσα παράταξη του Καμίνη δέχτηκε και πέρασε το ψήφισμα υπέρ της Πακιστανικής Κοινότητας και του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων του Σχολείου. Ανακοίνωση βγήκε και από το υπουργείο Παιδείας. Ακολούθησε την Κυριακή 17/6 νέα μεγάλη γιορτή στο σχολείο που οργάνωσε η ίδια η Πακιστανική Κοινότητα για το κλείσιμο της σχολικής χρονιάς και ως απάντηση στην επίθεση. Εκεί ξανά είχαμε τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας κι όλων των φορέων. Δεν είμαστε μόνοι μας και δεν νιώθουμε μόνοι μας. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που βοηθάνε για να μην επικρατήσει ο ρατσισμός και οι φασίστες.

Πώς μπορεί να νικηθεί ο ρατσισμός;

Θανάσης: Το ότι δεν είχε συμβεί πιο πριν επίθεση έχει να κάνει με το γεγονός ότι είχε κινητοποιηθεί κόσμος αντίθετος με τις ρατσιστικές πρακτικές και τις μισαλλόδοξες απόψεις. Και αυτό κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι ένα παράδειγμα για να ακολουθηθεί σε όλες τις γειτονιές. Θα πρέπει οι άνθρωποι που είναι αντίθετοι στις ρατσιστικές νοοτροπίες να συσπειρωθούμε. Πιστεύω ότι δίπλα στις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια, θα πρέπει να στοχεύσουμε στο να δημιουργηθεί ένα ισχυρό αντιφασιστικό μέτωπο που να έχει λόγο μέσα στην καθημερινότητα. Όχι μία φορά ή πέντε το χρόνο, αλλά σε αυτό που ζούμε, σε αυτό που αντιμετωπίζουμε καθημερινά εμείς, τα παιδιά μας, οι γείτονές μας, όλοι.

Πρέπει να γίνει δουλειά στις γειτονιές και ο κόσμος που έχει λογικές ενάντια στο ρατσισμό, το μίσος, τη μισαλλοδοξία, δηλαδή ο κόσμος που μπορεί να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα, να μπει μπροστά. Πρέπει να βάλουμε στόχο η διαδήλωση στις 15 του Σεπτέμβρη να είναι πολύ μεγάλη. Και αυτό το αντιφασιστικό μέτωπο θα πρέπει να περικλείει όσο μεγαλύτερη γκάμα ανθρώπων, άσχετα από μικρές ιδεολογικές διαφορές. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό, γιατί είναι πολύ άσχημο να καταλήξουμε να τις τρώει ο καθένας μόνος του. Αυτό θα γεννήσει περισσότερο συντηρητισμό και φόβο. Θα πρέπει να αισθανόμαστε ελεύθεροι στις γειτονιές μας και όχι φόβο για το πού θα περπατήσουμε και πού θα πάμε τα παιδιά μας.