Εργατικό κίνημα
Απεργία 14 Νοέμβρη: Κλιμακώνουμε πανεργατικά

2/10, Απεργία της ΑΔΕΔΥ για τα ΒΑΕ

Πανεργατικές διαστάσεις παίρνει η απεργία στις 14 Νοέμβρη μετά και την απόφαση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας να κηρύξει 24ωρη απεργία. Με την απόφαση του ΕΚΑ για απεργία στις 14/11 ευθυγραμμίζονται και μια σειρά Εργατικά Κέντρα, όπως του Πειραιά, της Πάτρας και του Αγρινίου, αυξάνοντας τις πιέσεις στη ΓΣΕΕ να κηρύξει Γενική Απεργία.

Αρχικά για τη συγκέκριμένη μέρα είχε προκηρύξει 24ωρη απεργία η ΑΔΕΔΥ, σε όλο το δημόσιο τομέα. Αυτό από μόνο του αναδείκνυε τη 14η Νοέμβρη σε έναν σημαντικό σταθμό για το εργατικό κίνημα. Εργαζόμενοι σε σχολεία, δήμους, νοσοκομεία, υπουργεία έχουν τη δυνατότητα να ενωθούν απεργιακά. Κλάδοι που ούτως ή άλλως βρίσκονται σε απεργιακό αναβρασμό έχοντας κοινά αιτήματα. Να μην περάσουν οι απολύσεις των συμβασιούχων και οι ιδιωτικοποιήσεις, να γίνουν μαζικές προσλήψεις, να μονιμοποίηθούν όλοι οι ελαστικά εργαζόμενοι, να αυξηθεί η χρηματοδότηση σε Υγεία, Παιδεία και κοινωνικές υπηρεσίες.

Η ίδια η απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14/11 βγήκε μέσα από την πίεση που άσκησαν στην ηγεσία της τριτοβάθμιας ομοσπονδίας οι ξεχωριστές κινητοποιήσεις αυτών των κλάδων. 

Ο Οκτώβρης ξεκίνησε με ένα απεργιακό σερί αρχής γενομένης με τους εργαζόμενους στο Βοήθεια στο Σπίτι, την 24ωρη απεργία και το πανελλαδικό συλλαλητήριό τους στις 2/10. Η αγωνιστική συνέχεια ήταν καθημερινή. Ακολούθησε η απεργία της ΑΔΕΔΥ για τα ΒΑΕ στις 3/10, η 48ωρη απεργία των γιατρών του ΠΕΔΥ στις 4 και 5/10 και οι καθημερινές στάσεις εργασίας, η απεργία των νοσοκομειακών γιατρών στις 5/10 και η απεργιακή κινητοποίηση δασκάλων και καθηγητών την ίδια μέρα. Η μεγάλη απεργία και διαδήλωση των εργαζόμενων στα δημόσια νοσοκομεία στις 10/10, του Υπουργείου Πολιτισμού στις 11/10, οι κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Ανάπτυξης, η απεργία των τραυματιοφορέων στις 17/10. Όλοι αυτοί οι αγώνες, διαμόρφωσαν το κλίμα που υποχρέωσε την ΑΔΕΔΥ να προχωρήσει στην προκήρυξη της απεργίας στις 14 Νοέμβρη. 

Τα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα. Για την ακρίβεια θα μπορούσαν -τουλάχιστον οι ηγεσίες τους- αλλά η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν καταλυτική, αναγκάζοντας το Εργατικό Κέντρο Αθήνας να κηρύξει 24ωρη απεργία την ίδια μέρα με την ΑΔΕΔΥ και να δώσει την ευκαιρία στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα να ενωθούν με τους συναδέλφους τους του δημόσιου. 

Άλλωστε ανάλογος είναι κι ο αναβρασμός που επικρατεί σε μεγάλους εργατικούς χώρους του ιδιωτικού τομέα και των ΔΕΚΟ. Οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, με μπροστάρηδες αυτούς του Μετρό που ήδη ξεκίνησαν τις στάσεις εργασίας, πίεζαν για παναττική απεργία ενάντια στη νέα τροπολογία που προβλέπει εκχώρηση συγκοινωνιακού έργου σε ιδιώτες και απαιτούν χρηματοδότηση και προσλήψεις για να αντιμετωπιστεί η τραγική κατάσταση των ελλείψεων σε προσωπικό, ανταλλακτικά και συντήρηση. Οι εργαζόμενοι στο Ωνάσειο έχουν ανακοινώσει κι αυτοί πρόγραμμα στάσεων εργασίας και κλιμάκωση με 24ωρη απεργία στις 30/10. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ετοιμάζονται να ξαναπιάσουν το νήμα του αγώνα με τις απεργιακές κινητοποιήσεις που εξήγγειλε η ΠΟΣΠΕΡΤ. Οι ναυτεργάτες βγήκαν κι αυτοί σε απεργία το Σεπτέμβρη διεκδικώντας αυξήσεις, ενώ οι λιμενεργάτες της Cosco μετά τη νίκη που πέτυχαν με την ένταξή τους στα Βαρέα κι Ανθυγιεινά Επαγγέλματα, δηλώνουν αποφασισμένοι να συνεχίσουν το σκληρό αγώνα που δίνουν για υπογραφή ΣΣΕ με αυξήσεις κι ασφαλείς συνθήκες εργασίας.

Κλίμα

Το κλίμα ενισχύθηκε κι από την πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ για απεργία στις 8 Νοέμβρη, που κέρδισε απεργιακές αποφάσεις για τη συγκεκριμένη ημέρα από μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες, όπως και από την πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων για διακλαδική απεργία την 1η Νοέμβρη που συσπείρωσε εργαζόμενους από το εμπόριο, το χώρο του βιβλίου, την εκπαίδευση και τις τηλεπικοινωνίες.

“Τη μια στιγμή γίνεται ένα μεγάλο κύμα που σαρώνει όλη τη χώρα, την άλλη χωρίζεται σε ένα γιγάντιο δίκτυο από αναρίθμητα μικρά ρυάκια” έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ περιγράφοντας το απεργιακό κίνημα. Στις 14 Νοέμβρη, τα “ρυάκια” των απεργών που έχουν σημαδέψει το φετινό φθινόπωρο, θα έχουν τη δυνατότητα να ενωθούν σε “ένα μεγάλο κύμα” που θα παίξει καθοριστικό ρόλο για τη συνέχεια. 

Αφενός για την ίδια τη συνέχεια των αγώνων. Η επιτυχία της απεργίας και της διαδήλωσης στις 14 Νοέμβρη – και προφανώς της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου τρεις μέρες μετά – θα δώσει νέα ώθηση και αυτοπεποίθηση στους αγωνιζόμενους κλάδους να κλιμακώσουν τη μάχη με νέες κινητοποιήσεις. Αφετέρου, θα παίξει ρόλο για την ίδια την ικανοποίηση των διεκδικήσεων. Είναι γεγονός ότι τα κυβερνητικά πανηγύρια και οι αναγγελίες του “τέλους των μνημονίων” στο τέλος του καλοκαιριού, έδωσαν τη θέση τους σε επιθετικούς εργατικούς αγώνες που πολύ λογικά διεκδικούν “να τα πάρουν όλα πίσω”. Δεν είναι δυνατόν από τη μια η κυβέρνηση να υπερηφανεύεται για τα υπερπλεονάσματα που πετυχαίνει κι από την άλλη να μην προχωράει στις απαιτούμενες μόνιμες προσλήψεις εκπαιδευτικών, υγειονομικών κλπ. Να μη δίνει όσα λεφτά χρειάζονται τα νοσοκομεία για να έχουν υλικά και μηχανήματα που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και την ίδια στιγμή να τάζει φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Να συζητάει πώς θα ψιλοκόψει τη λίστα των Βαρέων κι Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, αντί να τη διευρύνει. Να βάζει στο Υπερταμείο των Ιδιωτικοποιήσεων δημοτικά κτίρια, νοσοκομειακές εγκαταστάσεις, ακόμα και ιστορικά μνημεία και την ίδια στιγμή να διατείνεται ότι κατάφερε να διώξει τη μέγγενη των μνημονίων. Αυτό το καταλαβαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες όπως καταλαβαίνουν ότι με τον αγώνα τους μπορούν να πετύχουν νίκες. 

Η μακριά προεκλογική περίοδος που έχει ξεκινήσει, δημιουργεί εύφορο έδαφος για την ικανοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υποχώρηση της κυβέρνησης στο ζήτημα της περικοπής των συντάξεων. Χρειάστηκε να βγουν ξανά και ξανά χιλιάδες συνταξιούχοι στους δρόμους για να το πετύχουν, αλλά κατάφεραν το σχέδιο του νέου προϋπολογισμού να μην περιλαμβάνει τις περικοπές που αποτελούσαν “μνημονιακή δέσμευση”. Αντίστοιχα, η μάχη των εργατών της Cosco για ένταξη στα ΒΑΕ. Ή οι περσινές ανανεώσεις των συμβάσεων για τους ελαστικά εργαζόμενους στα νοσοκομεία και οι υποσχέσεις του Πολάκη μετά την απεργία των νοσοκομείων την περασμένη βδομάδα, ότι δεν θα απολυθεί κανείς συμβασιούχος.

Είναι προφανές ότι τόσο το απεργιακό ξέσπασμα των αρχών του Οκτώβρη, όσο και η πανεργατική του κλιμάκωση με την απεργία στις 14 Νοέμβρη, χαλάει τόσο το κυβερνητικό αφήγημα όσο και τις προσπάθειες της ΝΔ να στρέψει τον κόσμο στα δέξια, άλλοτε με το χαρτί του Μακεδονικού, άλλοτε με αυτό του ρατσισμού κι άλλοτε με τα παραμύθια περί ανομίας. Γι'αυτό και οι προσκείμενες σε κυβέρνηση και δεξιά συνδικαλιστικές δυνάμεις δεν θέλουν την απεργία. Είναι στα χέρια της αριστεράς και του κόσμου που παλεύει, να την οργανώσει. “Αυτή η απεργία χρειάζεται να οργανωθεί σε κάθε χώρο δουλειάς από τον μαχητικό κόσμο για να έχει επιτυχία και να βοηθήσει να ξεδιπλωθεί η δυναμική των αγώνων την επόμενη περίοδο που θα επιβάλλουν ότι οι υποσχέσεις της κυβέρνησης θα γίνουν πράξη και θα ξηλώνουν πλευρές των μνημονιακών επιλογών που η κυβέρνηση δεν τις ακουμπάει” υπογραμμίζει ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια, καλώντας στη συνέλευση που οργανώνεται με πρωτοβουλία του Συντονιστικού Νοσοκομείων, την Πέμπτη 25/10, στον Αγ.Σάββα.


Αποφάσεις για συμμετοχή στην πανεργατική απεργία της 14ης Νοέμβρη υιοθετούν μια σειρά ομοσπονδίες και σωματεία που αρχικά είχαν αποφασίσει απεργία στις 8 Νοέμβρη. Η πρωτοβουλία για απεργία στις 8 Νοέμβρη είχε παρθεί από τη μεριά του ΠΑΜΕ, κερδίζοντας τη στήριξη αρκετών συνδικαλιστικών οργανώσεων. “Το ΠΑΜΕ λαμβάνοντας υπόψη του τη χθεσινοβραδινή απόφαση για απεργία που πήρε η πλειοψηφία του ΔΣ στο μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας (ΕΚΑ), καλεί όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να προχωρήσουν ενιαία σε αποφάσεις για απεργία στις 14 Νοέμβρη”, τονίζει σε ανακοίνωσή του. 

Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, απεργία στις 14 Νοέμβρη είχαν ανακοινώσει η Ομοσπονδία Οικοδόμων, η Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Γάλα – Τρόφιμα – Ποτά, μια σειρά Εργατικά Κέντρα, ενώ ανάλογες αποφάσεις αναμένονται τις επόμενες ημέρες, καθώς σε αρκετά σωματεία είναι προγραμματισμένες γενικές συνελεύσεις.