Ιδέες
Η σκληρή καθημερινότητα των γυναικών - Παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Στύλλου “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” 29/11

Η Άννα Κωνσταντακάκη και η αφίσα της παρουσίασης

Στις 29 Νοέμβρη, στις 7μμ, στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο οργανώνει την κεντρική παρουσίαση του βιβλίου “Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών” της Μαρίας Στύλλου. 

Ομιλήτριες θα είναι οι Άννα Κωνσταντακάκη, Μαρία Στύλλου, Αλεξία Τσούνη και Μαρία Χαρχαρίδου.

Η Εργατική Αλληλεγγύη και η Λένα Βερδέ μίλησε με την Άννα  Κωνσταντακάκη, συνταξιούχο δημοσιογράφο της ΕΡΤ, για την νέα έκδοση.


Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς σε όλα, είναι ένα βιβλίο που πραγματικά ρέει. Έχει πολύ απλή γλώσσα, με όλα τα στοιχεία για όσα συμβαίνουν μαζεμένα. Τελικά είναι εντυπωσιακό το πόσο έχουν κινητοποιηθεί και μπαίνουν μπροστά οι γυναίκες. Πολλές φορές ακούς για μια κινητοποίηση εδώ, για μια άλλη εκεί. Το βιβλίο τις συγκεντρώνει δίνοντας μια συνολική εικόνα, από την Ιρλανδία μέχρι τις ΗΠΑ και τους αγώνες που ξέσπασαν με την εκλογή του Τραμπ. Απαντά επίσης σε μεγάλα ερωτήματα που μπαίνουν γύρω από το ζήτημα. Όταν τελειώνει το ένα κεφάλαιο, έχει ήδη μπει το ερώτημα που θα απαντηθεί στο επόμενο. 

Αυτό που βγαίνει είναι ότι το μαζικό κίνημα των γυναικών σήμερα δείχνει να είναι πιο συντονισμένο, πιο καλά εκφρασμένο, πιο επί της ουσίας. Οι απεργίες στη Γλασκώβη ή στην Google πρόσφατα δείχνουν ότι το γυναικείο έχει επιστρέψει. Και δεν είναι αποκλειστικά και μόνο για το γυναικείο. Οι γυναίκες μπαίνουν μπροστά για πάρα πολλά πράγματα, κάνοντας τις συνδέσεις. Γιατί πολύ πιο εύκολα σήμερα οι επιθέσεις είναι προς τις γυναίκες.

Πράγματα που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα, όπως ότι οι γυναίκες είμαστε ικανές για όλα και έπρεπε να έχουμε ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες, αμφισβητούνται. Από την στιγμή που βγαίνουν νόμοι που λένε ότι προστατεύουμε μια κατηγορία ανθρώπων, αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ζήτημα. Γι' αυτό είμαι και κατά της ποσόστωσης, της αντιμετώπισης δηλαδή ότι είμαστε ειδική κατηγορία. Το υπόβαθρο τελικά λέει ότι, ναι μεν είσαι καλή αλλά ο άντρας θα είναι καλύτερος, γιατί εσύ θα μείνεις έγκυος, θα πάρεις άδειες, θα πας στην ενημέρωση του σχολείου.

Κι αυτό οδηγεί σε παραλογισμό. Πόσες γυναίκες είναι αναγκασμένες να αλλάζουν για να ανταπεξέλθουν, να μιλούν στη γλώσσα των αντρών, να γίνονται αυτό που λέμε “αντράκια” για να αντιμετωπιστούν επί ίσοις όροις; 

Εμπειρίες

Μας θέλουν αδύναμες και ανταγωνιστικές. Για να επιβιώσεις σε ένα άγριο και σκληρό επάγγελμα, είσαι αναγκασμένη να κάνεις πράγματα που δεν θες. Και αυτό ισχύει παντού.

Στο δικό μου επάγγελμα είναι άπειρες τέτοιες εμπειρίες. Τι να σου πρωτοπώ; Που είμαι στο υπουργείο Εργασίας, σε μια μικρή αίθουσα με όλους τους δημοσιογράφους και τις κάμερες, κρατάω όλα τα μικρόφωνα, έχω γονατίσει για να μην εμποδίζω το πλάνο, κάνω την αυθόρμητη κίνηση να κρατήσω μπροστά το πουκάμισό μου μήπως και είναι ανοιχτό και ο υπουργός, της δεξιάς τότε, λέει μπροστά σε όλους, “άστο, άστο μην το κουμπώνεις”; 

Ή μια άλλη φορά, που με τρέχουν στην ΕΡΤ για να εξασφαλίσω δήλωση υπουργού του ΠΑΣΟΚ για το δελτίο ειδήσεων δυο ώρες πριν την μετάδοσή του, μιλώ μαζί του στο τηλέφωνο και τον παρακαλώ για μια γρήγορη δήλωση με μια κάμερα στο πεζοδρόμιο και η απάντησή του ήταν “Στο πεζοδρόμιο ε; Ναι, ωραία θα ήσουν στο πεζοδρόμιο”. Του είπα “Άντε και γαμήσου” και του το έκλεισα. Δε του ξαναπήρα δήλωση ποτέ. 

Ή στην πρώτη μου δουλειά, που με κάλεσαν δύο συνάδελφοι σε γραφείο χωρίς να με θέλουν κάτι και φεύγοντας άκουσα το σχόλιο “Για πες τώρα, ποια έχει καλύτερο κώλο;”

Αυτά είναι καθημερινότητα για πολλές γυναίκες. Και υπάρχει και η δυσκολία των καταγγελιών γιατί θα γυρίσει μετά ο άλλος και θα πει “δεν κάνει καλά τη δουλειά της”. Και δεν είναι μόνο στον εργασιακό χώρο ο διαχωρισμός, είναι και στον κοινωνικό. Πολλοί λένε ότι κακώς βγήκαμε τόσο πολύ στην αγορά εργασίας, αφού ήμασταν φορτωμένες με τόσα πολλά στην οικογένεια. Ή λένε ότι μπορεί να σπουδάζεις ή να δουλεύεις, αλλά οφείλεις να κάνεις και όλα τα υπόλοιπα. Σε αυτό κάπου διαφωνώ με το βιβλίο. Γιατί δυστυχώς αυτά τα λένε και άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Ή χρειάζεται και η αυτοκριτική για το πώς κι εμείς μπορεί να βολευόμαστε πολλές φορές. 

Το σημαντικό είναι ότι πλέον, μαζί με την αφύπνιση που πάντα υπήρχε, υπάρχει και η δράση για όλα αυτά. Και χρειάζεται να δράσουμε συλλογικά. Είναι πολύ σημαντικό ότι πια υπάρχει οργανωμένη φωνή για όλα αυτά τα ζητήματα. Και είναι αυτό που μπορεί να μας αλλάξει και εμάς. Πιστεύω ότι εντυπωσιάζει τον καθένα να δει ένα εκατομμύριο στους δρόμους για αυτό το θέμα, κάνει κλικ να κινητοποιηθεί, να μην περιχαρακώνεται στον ατομικό δρόμο. Γιατί σε συλλογικό επίπεδο, εκεί δεν φοβάται κανείς. Από αυτή την άποψη το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό. Δεν είναι επετειακό, για τις 8 Μάρτη μόνο, έρχεται σε μια στιγμή που όλα αυτά είναι ανοιχτά, που ο καθένας ψάχνει τις αιτίες και τις απαντήσεις.