Για αυτό κανένας δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία. Όλη η φιλολογία της κυβέρνησης για τα «σκληρά πλην όμως αναγκαία μέτρα» τα οποία, υποτίθεται, ότι θα μας έσωζαν από τους κερδοσκόπους αποδείχτηκαν μάταια: τη Δευτέρα 19 Απρίλη, μια βδομάδα μετά τους πανηγυρισμούς για «το σαρανταπεντάρι» οι τιμές των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά έκαναν μια ακόμα βουτιά και το διαβόητο spread (η διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια με τα οποία δανείζεται το ελληνικό και το γερμανικό δημόσιο) έσπασε ένα ακόμα ρεκόρ. Την Τρίτη έφτασε τις 485 μονάδες βάσης. Η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και του ΔΝΤ είναι, δίχως αμφιβολία, πια απλά θέμα χρόνου.
Οι όροι που θέτουν οι «φίλοι» και οι «εταίροι» μας για αυτή τη «βοήθεια» θα είναι πραγματικά δρακόντειοι. Ανάμεσα στα μέτρα που προβλέπουν οι εφημερίδες είναι η κατάργηση κάθε περιορισμού στις απολύσεις, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, η απόλυση χιλιάδων «συμβασιούχων» με κύριους άξονες την υγεία και την παιδεία, η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης -όλα όσα χρόνια τώρα ονειρεύονται τα αφεντικά στην Ελλάδα αλλά δεν έχουν, χάρη στη μαζική αντίσταση, καταφέρει να επιβάλλουν.
Θύελλα
Τα μέτρα αυτά θα ξεσηκώσουν θύελλα -για αυτό δεν έχει επίσης κανένας την παραμικρή αμφιβολία. Ακόμα και οι συντηρητικές νεοφιλελεύθερες διεθνείς οικονομικές εφημερίδες, σαν το Economist και τη Financial Times αναγκάζονται τώρα να παραδεχτούν ότι τα μέτρα, με ή χωρίς το ΔΝΤ, έχουν πολύ μικρές πιθανότητες να εφαρμοστούν. Η αιτία, η «πολύ μικρή όρεξη του ελληνικού πληθυσμού για δομικές μεταρρυθμίσεις» όπως έγραφε χαρακτηριστικά η Financial Times.
Η λαϊκή οργή έχει αναγκάσει ακόμα και τη Νέα Δημοκρατία -που δεν έχει πάψει ούτε στιγμή να στηρίζει τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης- να προσπαθεί να πάρει, έστω λεκτικά, αποστάσεις: η κυβέρνηση, λέει τώρα ο Σαμαράς, δεν έπρεπε να καταφύγει στο ΔΝΤ. Η αναζήτηση βοήθειας θα έπρεπε να αναζητηθεί μόνο από τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Το πρόβλημα θα ήταν μικρό αν αυτή η δημαγωγία για την «καλή» ΕΕ σε αντιπαράθεση με το «κακό» ΔΝΤ περιοριζόταν μόνο στα πλαίσια της Δεξιάς. Τον ίδιο ακριβώς, όμως, μύθο καλλιεργούν, μήνες τώρα και τα «προοδευτικά» ΜΜΕ αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς γύρω κύρια από την ανανεωτική πτέρυγα (αλλά όχι μόνο αυτήν) του Συνασπισμού.
Είναι αλήθεια ότι οι απόψεις του ΔΝΤ και της ΕΕ είχαν σημαντικές αποκλίσεις μέσα στους τελευταίους μήνες. Οι εκτιμήσεις της Κομισιόν αλλά και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) για την κατάσταση της διεθνούς οικονομίας και την εξέλιξη της κρίσης ήταν πολύ πιο αισιόδοξες από ότι του ΔΝΤ. Η κρίση των ελληνικών ομολόγων πυροδοτήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη από την ανακοίνωση του Ζαν Κλοντ Τρισέ, του διοικητή της ΕΚΤ, για την «στρατηγική εξόδου» και την σταδιακή άρση, από το τέλος του 2010, των έκτακτων μέτρων στήριξης της οικονομίας που είχε υιοθετήσει πριν από ένα χρόνο. Το ΔΝΤ διαφωνούσε: η κρίση δεν έχει περάσει ακόμα, έλεγε. Η διεθνής οικονομία θα βυθιστεί στο χάος αν σταματήσετε τα έκτακτα μέτρα.
Η κατάρρευση του Ντουμπάι και η κρίση των ελληνικών ομολόγων έδειξε ότι η απαισιοδοξία του ΔΝΤ βρισκόταν πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από ότι οι εκτιμήσεις της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Τον Μάρτη ο Τρισέ αναγκάστηκε να παραδεχτεί, εμμέσως, το λάθος του δηλώνοντας ότι η ΕΚΤ θα συνεχίσει και μετά το τέλος του 2010 να δέχεται «υποβαθμισμένα» ομόλογα, σαν τα ελληνικά, σαν εγγύηση για νέα δάνεια προς τις εμπορικές τράπεζες. Η στρατηγική εξόδου, με άλλα λόγια αναβάλλεται.
Το ζήτημα όμως των εκτιμήσεων έχει ελάχιστη μόνο σημασία. Γιατί πίσω από τις διαφωνίες τους και οι δύο οργανισμοί έχουν τον ίδιο στόχο: να σώσουν το τραπεζικό σύστημα από μια ενδεχόμενη κατάρρευση, φορτώνοντας τον λογαριασμό στους εργάτες και τους φτωχούς.
Αντιδραστικός
Η ΕΕ, παρά τις φιλολογίες για τα «ευρωπαϊκά κεκτημένα» ή την «Ευρώπη των λαών» δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο πέρα από ένας αντιδραστικός διεθνής οργανισμός ευρωπαϊκών διαστάσεων, στημένος στα πρότυπα του ίδιου του ΔΝΤ.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας, για παράδειγμα, που απαγορεύει σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρωζώνης να έχει ελλείμματα πάνω από το 3% του ΑΕΠ δεν ήταν ούτε κατά ένα χιλιοστό πιο ελαστικό απέναντι στις κοινωνικές ανάγκες από ότι τα προγράμματα «δομικής προσαρμογής» που επέβαλλε το ΔΝΤ στις χώρες που αναλάμβανε να «σώσει». Η μόνη διαφορά ήταν ότι η ΕΕ επέβαλλε τους όρους της σε χώρες σχετικά πλούσιες και αναπτυγμένες ενώ το ΔΝΤ στον εξαθλιωμένο, βουτηγμένο στα χρέη Τρίτο Κόσμο. Η κρίση, όμως, βυθίζει τώρα ακόμα και τις αναπτυγμένες χώρες στο χρέος -για αυτό ζητάνε ξαφνικά οι «εταίροι» μας την «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ.
Ούτε θα έπρεπε, όμως, οι δημαγωγίες του Σαμαρά να κάνουν οποιονδήποτε να πιστέψει ότι η άρχουσα τάξη εδώ στην Ελλάδα και το κόμμα της απειλούνται, με οποιανδήποτε τρόπο, από το ΔΝΤ. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν επενδύσει δισεκατομμύρια σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου -κατά κανόνα δισεκατομμύρια που έχουν οι ίδιες δανειστεί από την ΕΚΤ με εξευτελιστικά επιτόκια.
Με απλά λόγια, οι ελληνικές τράπεζες αποτελούν ένα σεβαστό κομμάτι των κερδοσκόπων που λυμαίνονται χρόνια τώρα τα ελλείμματα του δημοσίου και ένα εξίσου σεβαστό κομμάτι των εκβιαστών που απαιτούν, σε κάθε δημοπρασία ελληνικών τίτλων, ολοένα και πιο αστρονομικά επιτόκια: οι έλληνες τραπεζίτες έχουν, όπως και ο συνάδελφοι τους στη Γερμανία και τη Γαλλία εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στο ΔΝΤ για να εισπράξουν τα λεφτά που τους «χρωστάει» το ελληνικό κράτος. Σε αυτή την απάτη συνεργάζεται η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και για αυτό, ό,τι κι αν γίνει στην οικονομία, βαδίζει προς την πολιτική χρεοκοπία.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μην πληρώσουμε εμείς τον λογαριασμό της κρίσης: η αντίσταση. Η αντίσταση ενάντια στα μέτρα «σταθεροποίησης» της κυβέρνησης -που μόνο την σταθεροποίηση δεν έχουν φέρει. Η αντίσταση ενάντια στις απολύσεις τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Η αντίσταση ενάντια στις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό. Η αντίσταση ενάντια στο ΔΝΤ και την ΕΕ και τη «βοήθεια» και τα «μέτρα» και τους «όρους» και τους εκβιασμούς τους.
Ούτε ευρώ
Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι χωρίς τα μέτρα αυτά οδηγούμαστε στην καταστροφή. Ότι οι θυσίες είναι προϋπόθεση για να ανατραπεί το κλίμα στις αγορές και να μπορεί η χώρα να δανειστεί αυτά που χρειάζεται. Τι σημαίνει όμως αυτό το «χρειάζεται»; Τα δανεικά η κυβέρνηση δεν τα χρειάζεται για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις -αυτά να τα κόψει θέλει, όχι να τα χρηματοδοτήσει. Τα δανεικά τα χρειάζεται για να ανακυκλώσει το χρέος, για να πληρώσει τα ομόλογα που «ωριμάζουν», για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στους παλιούς δανειστές-κερδοσκόπους. Για να μην μείνουν οι τραπεζίτες «μας» έξω από τα μεγάλα κόλπα.
Η απάντησή μας μπορεί να είναι μόνο μία: Ούτε μια δεκάρα για αυτά τα τρωκτικά του ανθρώπινου μόχθου. Ούτε ένα ευρώ στους τραπεζίτες, τους μεγαλοαπατεώνες και μεγαλοτοκογλύφους, ούτε ένα σεντ στην Γκόλντμαν Σακς και τους διεθνείς ή εγχώριους μιμητές της. Μα αυτό σημαίνει στάση πληρωμών, απειθαρχία απέναντι στους διεθνείς κανόνες, επανάσταση μας λένε.
Ναι ακριβώς αυτό σημαίνει. ´Εχει να προτείνει κανείς κάποιον άλλο ρεαλιστικό δρόμο;