Διεθνή
Γαλλία: Νίκη στα “Κίτρινα Γιλέκα”!

Απομονωμένος και συγχυσμένος, κλεισμένος μέσα στο μέγαρο των Ηλυσίων, ο Μακρόν υπέγραψε την ήττα του. Ο φόρος στα καύσιμα που θα εφαρμοζόταν από 1ης Γενάρη, μπαίνει στην αναμονή για τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Την ώρα που γράφουμε αυτές τις γραμμές, ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ είχε ήδη ανακοινώσει τη μεγάλη είδηση, αλλά ετοιμαζόταν να κάνει και άλλες κινήσεις “καλής θέλησης”, όπως δέσμευση για τη μη αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος, για τη μη εξίσωση της τιμή της βενζίνης και του ντίζελ, και για έλεγχο στις τιμές του φυσικού αέριου για τη θέρμανση. Πρόκειται για μια θριαμβευτική νίκη του κινήματος. Οι εκδότες των γαλλικών δεξιών εφημερίδων, ακόμη κι αυτοί που για υποκριτικούς λόγους είχαν αποδεχθεί το δίκιο του κινήματος, ανησυχούν. Το πρόβλημα λένε είναι ότι η χώρα απέκτησε ένα καινούργιο και πολύ δυνατό σύμβολο, το σύμβολο των Κίτρινων Γιλέκων.


Ήταν οι τρεις βδομάδες που συγκλόνισαν τη Γαλλία, αλλά όχι μόνο τη Γαλλία. Τα γιλέκα θύμισαν σε όλους τι σημαίνει η φλόγα της εξέγερσης, πώς μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω μέσα σε λίγες μόνο μέρες, όταν η οργή βρει τρόπο να συντονιστεί και να κάνει βήματα οργάνωσης. Οι εξεγέρσεις είναι εδώ, στην καρδιά του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Ο Μακρόν γύρισε με το κεφάλι κατεβασμένο από τη σύνοδο των G20 στην Αργεντινή. Ακύρωσε τα προγραμματισμένα ταξίδια του στο εξωτερικό. Ο πρωθυπουργός του δεν έφυγε για την Πολωνία, όπου ξεκινάει -τι ειρωνία- η σύνοδος για την Κλιματική Αλλαγή. Ο φόρος στα καύσιμα ήταν υποτίθεται η μέθοδος που ανακάλυψε ο Μακρόν για να σώσει τον πλανήτη.

Στις 17 του Νοέμβρη όταν ξέσπασε η πρώτη διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων, όλοι έψαχναν από πού προερχόταν αυτή η οργή που απλώθηκε σαν φωτιά σε όλη τη χώρα. Το μυαλό ορισμένων πολιτικών αναλυτών όταν βλέπει φτωχούς να αντιστέκονται και να συγκρούονται με τα σύμβολα της “δημοκρατίας” (τα γαλλικά ΜΑΤ), το μόνο που βλέπει είναι “φασίστες”. Απέτυχαν όχι μόνο στην ανάλυση, αλλά στην προσπάθεια να καναλιζάρουν το κίνημα προς τους φασίστες. Μέσα σε τρεις βδομάδες, ο μετασχηματισμός προς τα αριστερά ήταν εμφανής σε όλους. 

Το τρίτο Σάββατο των κινητοποιήσεων, 2 Δεκέμβρη, η CGT, η μεγαλύτερη εργατική συνομοσπονδία είχε καλέσει σε δράση, και τα “κόκκινα γιλέκα” βρέθηκαν μαζί με τα κίτρινα. Τη Δευτέρα το πρωί ήδη πάνω από 100 Λύκεια βρίσκονταν σε κατάληψη. Οι οδηγοί των ασθενοφόρων είχαν τη δική τους μάχη σε εξέλιξη, αλλά τη Δευτέρα έφεραν τα ασθενοφόρα να μπλοκάρουν τους δρόμους γύρω από το κοινοβούλιο, ζητώντας από τα Κίτρινα Γιλέκα να τους συμπαρασταθούν. Στην περιφέρεια, αγρότες είχαν βγει στα μπλόκα που έστηναν τα κίτρινα γιλέκα. Οι σιδηροδρομικοί, μέσα από τα τοπικά παραρτήματα των συνδικάτων τους έδωσαν από την αρχή τη στήριξή τους στα κίτρινα γιλέκα, βλέποντάς τα σαν συνέχεια της δικής τους μεγάλης απεργίας. Ο Πιέρ, σιδηροδρομικός, φτάνοντας το Σάββατο για να διαδηλώσει στο Παρίσι, δηλώνει: “Ήρθα να δω αν πρόκειται για ένα πραγματικό εργατικό κίνημα που θα μπορούσα να υποστηρίξω. Ήταν φανταστικό, αυτό σκεφτήκαμε όλοι. Όλοι μας είχαμε πάρει μέρος στις απεργίες του κλάδου μας πριν από μερικούς μήνες. Ήταν καλές αλλά δεν έφτασαν ως εκεί που έπρεπε. Τώρα νιώθω ότι μπορούμε να ρίξουμε τον Μακρόν”. Όταν εξελισσόταν η απεργία των σιδηροδρομικών, πολλοί έλεγαν πως αυτό το κίνημα ήταν οπισθοφυλακή των “παλιών αγώνων” που θα εκλείψουν. Έπεσαν πολύ έξω.


Η Αριστερά και τα συνδικάτα άπλωσαν το κίνημα

Η Αριστερά βγήκε ολόψυχα να στηρίξει τον αγώνα παρά την εκστρατεία λάσπης. Ο Μελανσόν και η “Ανυπότακτη Γαλλία” έδιναν έμφαση στην προκήρυξη νέων εκλογών. Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, NPA, έδωσε έμφαση στο άπλωμα των αγώνων και στην πίεση να βγουν απεργίες που θα προχωρήσουν το κίνημα προς τα μπρος. Προέκυψαν δικτυώσεις των Κίτρινων Γιλέκων που γενίκευσαν τα αιτήματα και δεν έμειναν μόνο στο ζήτημα του φόρου. Και όσο τα αιτήματα γενικεύονταν, τόσο γίνονταν πιο δυσδιάκριτα από τα αιτήματα της αριστεράς και των συνδικάτων. Αύξηση του κατώτατου μισθού, λεφτά για την Υγεία, την Παιδεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, μέχρι και την επαναφορά της φορολογίας για τους εκατομμυριούχους. Το τελευταίο είναι ένα ευαίσθητο σύμβολο για τον Μακρόν, μιας και η κατάργηση του φόρου της μεγάλης περιουσίας ήταν μια από τις κινήσεις που, όταν εκλέχθηκε πρόεδρος, έστελναν το μήνυμα πως έρχεται επιτέλους “ανακωχή” ανάμεσα στην γαλλική πολιτική ελίτ και τους “επιχειρηματίες”.

Η ήττα του Μακρόν είναι πλήγμα για όλους τους G-20 και ειδικά για την ηγεσία της ΕΕ. Τον είχαν χρίσει “θαυματοποιό” και “Θεό Δία”, όταν εκλέχθηκε. Τους είχε προσφέρει ένα σενάριο λύσης στο αδιέξοδο της ευρωπαϊκής πολιτικής, όπως είχε καταντήσει μετά την οικονομική κρίση. Ο Μακρόν δεν είχε ούτε καν πολιτικό κόμμα, δεν ήταν “ούτε δεξιά, ούτε αριστερά”, και θα μπορούσε, απεξαρτημένος από κάθε συντηρητικό δεσμό με τα συνδικάτα, τα κόμματα, τα “κατεστημένα συμφέροντα” να επιβάλει τις μεταρρρυθμίσεις που “έχει ανάγκη η Ευρώπη”, αδιαφορώντας για τον λαϊκισμό. Είχε, έλεγαν, τα κότσια να τα βάλει ακόμη και με τη Μέρκελ για να προχωρήσει η τραπεζική ενοποίηση.

Μα πού θα στηριζόταν για να τα κάνει όλα αυτά; Η πρώτη του επίσημη επίσκεψη όταν εκλέχθηκε ήταν στα κεντρικά της αστυνομίας. Έδειξε ανυποχώρητος στη διάρκεια της απεργίας των σιδηροδρομικών, αλλά η δημοτικότητά του άρχισε να κατρακυλάει, ακολουθώντας το παράδειγμα του Σαρκοζί και του Ολάντ πριν από αυτόν. Τελικά του έμειναν μόνο οι μπάτσοι. Στη διάρκεια των τριών τελευταίων βδομάδων, έγιναν πολλές εκατοντάδες συλλήψεις. Τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν ένα όργιο βίας και υπήρξαν νεκροί. Τα αποτελέσματα όμως ήταν τα αντίστροφα. Η Ανζελίκ, νοσηλεύτρια, που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις δηλώνει: “Η αστυνομία είναι τέρατα. Η κυβέρνηση τους στέλνει για να υπερασπίσουν τους πλούσιους. Όταν καίγεται το Παρίσι, εισπράττουν αυτό που τους αξίζει. Μας έχουν ρημάξει τις ζωές εδώ και πολύ καιρό”. Η ηγεσία της αστυνομίας έστειλε από την περασμένη βδομάδα μηνύματα στην προεδρία ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει όλα τα σημεία που μπορεί να ξεσπάσουν “επεισόδια”. Ο Υπουργός Εσωτερικών του Μακρόν θα βρεθεί μέσα στη βδομάδα να δίνει εξηγήσεις στη Γερουσία, αλλά έχει ήδη δηλώσει ότι οι αστυνομικές μέθοδοι που είχαν στη διάθεσή τους ήταν ανεπαρκείς για ένα κίνημα τόσο αποφασισμένο να συγκρουστεί και να μετακινείται από σημείο σε σημείο μέσα στο Παρίσι.

Ο θαυματοποιός και οι μπάτσοι του απέτυχαν. Έλεγαν ότι  θα έσβηναν τη μνήμη του ‘68, θα έσπαγαν τη δύναμη των συνδικάτων. 50 χρόνια μετά το Μάη, κατάφεραν να τα ξαναθυμίσουν όλα σε όλους. Και το ‘68, και το κίνημα του ‘95, και τη νεολαία κατά του Σαρκοζί, και τους φοιτητές κατά του Ολάντ, και τους ανυποχώρητους σιδηροδρομικούς. Στις 14 Δεκέμβρη η CGT έχει καλέσει σε νέες κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση προσπαθεί να τρέξει για να σταματήσει το ποτάμι των αγώνων. Ζητάει ήδη από τους διοργανωτές των ετήσιων διαδηλώσεων για το περιβάλλον να τις ακυρώσουν. Τα πράγματα όμως δεν πισωγυρίζουν τόσο εύκολα μετά από μια μεγάλη νίκη.