Η συζήτηση οργανώθηκε σε τρεις θεματικές. Η πρώτη σε σχέση με τις πολιτικές, οικονομικές εξελίξεις και τις άμεσες μάχες με αφετηρία την απεργία της 22 Απρίλη. Η δεύτερη θεματική ήταν η οργάνωση του τετραήμερου Μαρξισμός 2010 στα μέσα Μάη με στόχο να αναδειχθεί σε σημείο καμπής για τις πολιτικές απαντήσεις της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς απέναντι στην κρίση. Τρίτη θεματική ήταν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μετά την πετυχημένη συνέλευση στον Κεραμεικό, βάζει μπρος για μαζική εγγραφή μελών και δυναμικό κατέβασμα στις ερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Συνολικά έγιναν σχεδόν 40 τοποθετήσεις. Σε αυτό το κείμενο θα βρείτε τα βασικά σημεία της εισήγησης που έκανε ο Πάνος Γκαργκάνας στην πρώτη θεματική.
Συζητάμε την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει αν έχει φτάσει στο σημείο του πλήρους αδιέξοδου για να καταφύγει στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, στις «ευγενικές» φροντίδες της κυρίας Μέρκελ και του ΔΝΤ. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας από μια κυβέρνηση που ήθελε να μας πείσει ότι «θα τα καταφέρουμε μόνοι μας». Ομως η αποτυχία οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερες επιθέσεις. Ο συνδυασμός αυτός γεννάει την ανάγκη για πιο σαφείς απαντήσεις από τη μεριά της Αριστεράς. Και στο επίπεδο των αγώνων αλλά και για το ποια μπορεί να είναι η πολιτική απάντηση απέναντι στο αδιέξοδο.
Ξεκινάμε να δίνουμε απαντήσεις με δύο κρατούμενα. Στις 22 του Απρίλη υπάρχει μια πρώτη απεργιακή απάντηση από την ΑΔΕΔΥ και στα μέσα του Μάη υπάρχει το τετραήμερο του Μαρξισμού που είναι στο επίκεντρο των πολιτικών απαντήσεων από τη μεριά της Αριστεράς και του κινήματος.
Ολο το προηγούμενο διάστημα ο προσανατολισμός από τη μεριά του Παπανδρέου στηριζότανε στη συλλογιστική ότι τις αγορές τις αντιμετωπίζεις με τους όρους των αγορών. Οσο πιο μεγάλες περικοπές, τόσο θα ανταποκρίνονται οι αγορές και θα πέφτουνε τα επιτόκια. Τι έγινε στην πράξη; Το ακριβώς αντίθετο. Τα σπρεντ πήρανε τον ανήφορο με αποκορύφωμα την περασμένη βδομάδα, όταν έφτασαν τις 4,5 μονάδες. Είναι πλέον υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουνε ότι αυτή η πολιτική δεν δουλεύει. Είναι κάτι που μετριέται με αντικειμενικούς όρους. Μέσα στο 2010-2012, η ελληνική κυβέρνηση έχει ανάγκη να δανειστεί 130-150 δις, ένα ποσό που είναι ίσο με το μισό του ΑΕΠ, για να ανακυκλώσει το χρέος. Πριν από 3 χρόνια πληρώνανε 9 δις και σε λίγα χρόνια θα πληρώνουν 18 δισ. Αντί για σωτηρία, οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια σε πραγματική χρεοκοπία. Στην κατάσταση όπου το δημόσιο θα σταματήσει να πληρώνει τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τις συντάξεις.
Γιατί είμαστε σε τέτοιο αδιέξοδο; Το υπόβαθρο είναι ότι η κρίση συνεχίζεται σε παγκόσμιο επιπεδο. Δεν είμαστε σε μια κατάσταση όπου το πρόβλημα είναι μια μεμονωμένη ελληνική περίπτωση που τιμωρείται για την κακή της οικονομία. Το ελληνικό πρόβλημα είναι διεθνοποιημένο και διεθνώς δεν έρχεται η πολυπόθητη ανάκαμψη. Αυτό φάνηκε με τη στροφή που έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Πανηγυρίζανε ότι ο Τρισέ εγγυήθηκε ότι θα συνεχίσει να δανείζει στις ελληνικές τράπεζες με επιτόκιο 1%. Το φθινόπωρο ο Τρισέ φώναζε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δίνουμε φτηνό χρήμα, πρέπει να φτιάξουμε μια στρατηγική εξόδου από τα φοβερά πακέτα στήριξης, δηλαδή πρέπει να αυξήσουμε τα επιτόκια. Οταν εξι μήνες αργότερα, το αφεντικό της ΕΚΤ κάνει τέτοια κωλοτούμπα, ομολογεί ότι η ανάκαμψη δεν έρχεται. Εξαιτίας αυτής της κρίσης η Ελλάδα, αργά η γρήγορα, θα αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ ή στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ.
Ομως ακόμη και αυτά τα δάνεια θα είναι μικρή ανάσα για την άρχουσα τάξη και πολιτικά και οικονομικά. Η βοήθεια θα είναι συνδυασμένη με απαιτήσεις για να σκληρύνει το πρόγραμμα σταθερότητας. Πρώτη συνέχεια στον κατάλογο είναι ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων, να πουλήσουν το νερό της Θεσσαλονίκης, τον ΟΣΕ, να κλείσουν το Σκαραμαγκά. Οι επιπτώσεις θα είναι σκληρές, αλλά από μια κυβέρνηση με μικρότερο πολιτικό κύρος, διότι η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης είναι πολιτική αποτυχία του Παπανδρέου, της κυβέρνησης, αλλά και της ΝΔ και του ΛΑΟΣ που έδωσαν τη συναίνεση για το πρόγραμμα σταθερότητας. Αυτές είναι οι συνθήκες που βάζουν την ανάγκη να βγει η Αριστερά πιο επιθετικά το επόμενο διάστημα. Η Αριστερά πρέπει να προετοιμάσει το κίνημα για πιο σκληρές και πιο μεγάλες μάχες. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα.
Κλιμάκωση
Πρώτον σημαίνει κλιμάκωση του απεργιακού κινήματος, απεργίες που θα έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να δείχνουνε το θυμό των εργατών, αλλά να νικάνε. Απεργίες που θα μπορούν να κερδίσουν ότι δεν θα κλείσουν 4.000 δημοτικές επιχειρήσεις με τον Καλλικράτη, δεν θα κλείσει κανένα νοσοκομείο, ούτε ο Σκαραμαγκάς, ότι δεν θα πουληθεί το νερό της Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα έχουμε μπροστά μας την πρόκληση της πολιτικής απάντησης, για το ποια είναι η εναλλακτική λύση. Η Αριστερά πρέπει να κοντράρει την άποψη ότι η κατάσταση είναι μονόδρομος. Αυτό σημαίνει να έρθει ο αντικαπιταλισμός στην ημερήσια διάταξη με τρόπο χειροπιαστό.
Είναι εφικτό να υπάρξει τέτοια κλιμάκωση το επόμενο διάστημα, γιατί το κίνημα είναι ήδη ξεκινημένο. Η διαδρομή από τις 17 Δεκέμβρη ως τις 11 Μάρτη έδειξε ότι είναι δυνατόν να βγαίνει η εργατική αντίσταση και να παίρνει τεράστιες διαστάσεις, παρά τη συναίνεση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, παρότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ευθυγρα μμίστηκε, παρότι ότι η Αριστερά δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρη για αυτήν την προοπτική. Παρόλα αυτά, το ξέσπασμα έγινε και φτάσαμε στις 11 Μάρτη, να έχουμε τη μεγαλύτερη απεργία.
Δεν χρειάζεται να την «εφεύρουμε» από το μηδέν τη συζήτηση της κλιμάκωσης. Την έχει ξεκινήσει ο κόσμος αυτή τη συζήτηση και περιμένει από τις δυνάμεις της Αριστεράς να καταθέσουν τις απαντήσεις τους χειροπιαστά και συγκεκριμένα. Οι κλιμακώσεις υπάρχουν ήδη σε πολλά και διαφορετικά σημεία. Στα νοσοκομεία, πήγανε να αφήσουν απλήρωτους τους γιατρούς, αντιμετώπισαν επισχέσεις και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Σε όλους τους χώρους επικρατούν συνθήκες ανταρτοπόλεμου, γιατί οι συνδικαλιστικες ηγεσίες φοβούνται να γενικεύσουν και να κλιμακώσουν. Αυτά είναι που πιέζουν και σε κάθε γειτονιά υπάρχουν αναζητήσεις για τοπικούς συντονισμούς σωματείων.
Κλιμακώνεται και η πολιτική συζήτηση. Πλέον δεν είναι μόνο η Εργατική Αλληλεγγύη που λέει πως οι αγορές δεν καλμάρονται με σκληρά μέτρα. Ως τώρα μόνο το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μίλαγαν για την στάση πληρωμών απέναντι στους τραπεζίτες. Τώρα η αποτυχία του συστήματος συζητιέται ανοιχτά και οι διαθέσεις σύγκρουσης καταγράφονται μέσα στον κόσμο και χρειάζεται να τις βοηθήσουμε.
Το βασικό πρόβλημα είναι το πόσο πίσω είναι η παραδοσιακή Αριστερά. Είναι θετικό που η Αριστερά δεν μπήκε στη συναίνεση που ζήτησε ο Παπανδρέου. Ομως σε σχέση με την προετοιμασία του κόσμου για ανατροπή του προγράμματος σταθερότητας και άρνηση να μπούμε στην επιτήρηση του ΔΝΤ και της ΕΕ, η κατάστασή τους είναι ότι πάνε προς τα δεξιά. Στο ΣΥΝ πάνε για έκτακτο συνέδριο και ξαφνικά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παρουσιάζεται σαν εξτρεμιστική αριστερή μειοψηφία, επειδή τόλμησε και είπε ότι η ΕΕ δεν είναι τόσο ρόδινη όσο την περιγράφανε παλιά. Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν σήμερα και λένε ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ. Αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ λέει όχι, ο Λαφαζάνης είναι μειοψηφία. Το ΚΚΕ βγαίνει μαχητικά με το ΠΑΜΕ, για 48ωρη απεργία και συνέχεια. Είναι θετικό ότι στο ζήτημα της κλιμάκωσης των απεργιών δεν είμαστε μόνοι μας. Από πλευράς πολιτικής απάντησης όμως δεν υπάρχει η παραμικρή πρωτοβουλία.
Από τη δικιά μας τη μεριά, το ΣΕΚ μπαίνει μπροστά για να διεκδικήσει και κλιμάκωση σε σχέση με το κίνημα, και πολιτική κλιμάκωση. Τις επόμενες βδομάδες έχουμε πολύ συγκεκριμένους στόχους για το τι έχει να κάνει το κόμμα για να προχωρήσουν αυτά τα πράγματα. Ξεκινάμε από την απεργία στις 22 του Απρίλη. Τα Βυζάντια της γραφειοκρατίας καθυστερήσανε και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα πρέπει να κάνουμε την 22 Απρίλη να έχει τις διαστάσεις πυροδότη για τη συνεχεια, όπως έγινε με τις 10 Φλεβάρη. Η συνέχεια πρέπει να είναι μια μεγαλη Πρωτομαγιά και μια Πανεργατική στις αρχές του Μαη, που ήδη συζητιέται. Κινητοποιούμαστε από τωρα για την επιτυχία και των τριών αυτών σταθμών.
Ειδικά για την Πρωτομαγιά, έχουμε πάρει πρωτοβουλία σε σχέση με τους μετανάστες, για μια ακόμη πιο δυναμική εμφάνιση από τις 24 Φλεβάρη. Το ζήτημα του αντιρατσισμού και του αντιφασισμού το ανοίξαμε από το περασμένο καλοκαίρι, έχει πάρει τεράστιες διαστασεις, με πιο πρόσφατη πρωτοβουλία τις 19 του Μάρτη. Θα συνεχίσει να είναι περιεχόμενό μας η οργάνωση των μεταναστών για να τους κάνουμε κομμάτι του κινήματος και της εργατικής λύσης απέναντι στην κρίση.
Παράλληλα ξεσηκώνουμε σχολές και σχολεία. Οι σχολές πάνε για φοιτητικές εκλογές, αλλά πριν φτάσουνε εκεί υπάρχουν οι απεργίες. Το «οι φοιτητές μαζί με τους εργάτες» θα πάρει σάρκα και οστά συγκεκριμένα ανάλογα με το πόσες χιλιάδες φοιτητές θα είναι μεσα σε αυτήν την κινητοποίηση και πόσες σχολές θα είναι σε κατάληψη. Ετσι θα φτάσει να καταγραφεί ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι δύναμη και στις εκλογές και στις μάχες.
Σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ετοιμάζουμε την οργανωτική καμπάνια για μαζική εγγραφή μελών, υλοποιώντας την απόφαση της συνέλευσης. Ενα χρόνο μετά την ίδρυσή της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έκανε μια πετυχημένη συνέλευση και μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς και πόλος συσπείρωσης για πολλά και διαφορετικά αριστερά κομμάτια και κόσμο που κινείται.
Στο κέντρο όλων είναι ο Μαρξισμός, όπου θα εχουμε συμπυκνωμένη και συγκεντρωμένη αυτή την εικόνα ώστε να γίνει καμπή για το στόχο να ετοιμάσουμε το κίνημα να απαντήσει στις μεγάλες προκλήσεις της χρεοκοπίας. Οσοι θα κινηθούν μέσα στα επόμενα άμεσα βήματα του κινήματος έχουν θέση στο 4ημερο του Μαρξισμου. Θα πρέπει να φανεί το τι σημαίνει ένα κίνημα που μπορεί να νικήσει και να καθορίσει τις εξελίξεις και στην Ελλάδα και διεθνώς, γιατί τα μάτια του πλανήτη είναι στραμμένα αυτή τη στιγμή στο ελληνικό πείραμα. Εμείς φροντίζουμε να βγάλει απαντήσεις νίκης και να τις δει όλος ο κόσμος.
Οι καταστάσεις είναι πρωτοφανείς. Για χρεοκοπίες πρέπει να γυρίσουμε πίσω στον Τρικούπη ή στο Βενιζέλο το 1932. Ο Παπανδρέου θα αναγκαστεί να ξεκαβαλικεψει το καλάμι ότι είναι ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και να παραδεχθεί ότι είναι ένας αποτυχημένος πολιτικός που εχει απλώσει το χέρι και ζητιανεύει. Είναι εξελίξεις που σημαίνουν ότι η σύγκρουση με το ΔΝΤ, η στάση πληρωμών στους τραπεζίτες δεν θα υλοποιηθούν αν ψηφίσουμε κάποια κυβέρνηση που θα έχει στο πρόγραμμά της αυτά τα αιτήματα. Ή θα υπαρχει ένας κόσμος που θα τα επιβάλει αυτά τα πράγματα, που θα κάνει καταλήψεις άμα κλείσουν το Σκαραμαγκά, που θα κάνει καταλήψεις αν πουλήσουν το νερό της Θεσσαλονίκης, που θα κάνει καταλήψεις σε καθε δήμο και καθε νοσοκομείο, ή όλα τα άλλα είναι όνειρα θερινής νυκτός. Τετοιο κίνημα πάμε να χτίσουμε, γιατί μόνον ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να νικήσει και αυτό είναι τεράστιο καθήκον που πέφτει στις πλάτες μας.