Αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα
Άννα Στάμου: Να συσπειρωθούμε γύρω από το αντιφασιστικό κίνημα

Η Άννα Στάμου

Καλησπέρα είμαι η Άννα Στάμου από την Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας. Στην Αθήνα κατοικούν πάρα πολλοί μουσουλμάνοι. Βασικά προέρχονται από μεταναστευτικές ροές, 50, 40, 30 χρόνων και νεότεροι που ήρθαν ακολουθώντας τους πολέμους. Έτσι η Αθήνα έχει ένα πληθυσμό, από τη Μέση Ανατολή, από χώρες που μας είναι γνωστές από την ιστορία και την κουλτούρα τους όπως η Παλαιστίνη, η Συρία, η Αίγυπτος και λιγότερο ο Λίβανος και ακολούθησαν μετά το 2001 πολλοί από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν μετά τον πόλεμο και τον ξεριζωμό. 

Τα προβλήματα που έχουν οι μουσουλμάνοι στην Αθήνα γίνονται ολοένα και περισσότερα. Ενώ θα περίμενε κανείς το αντίθετο, έχοντας κυβερνήσεις οι οποίες μιλάνε για το διαφορετικό, εμείς βλέπουμε τη ζωή μας, τα πράγματα καθημερινά να δυσκολεύουν. Δυσκολεύουν γιατί ο φασισμός έχει πλέον τρυπώσει παντού. Και μόνο το αντιφασιστικό κίνημα είναι ικανό να σταθεί απέναντι.

Οι φασίστες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος χάρη στην ανοχή της πολιτείας, στην οικονομική ανέχεια. Η οικονομική κρίση δεν βοήθησε ώστε να μπορέσουν και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι να διατηρήσουν τις δουλειές, τις καλές δουλειές που είχαν, να διατηρήσουν αυτό το βιοτικό επίπεδο που θα τους επέτρεπε να μπορούνε να έχουν μια αντίσταση. Αντίθετα, αυτοί που υπάρχουν αυτή τη στιγμή είναι οι περισσότεροι ανειδίκευτοι εργάτες καθώς η αγορά εργασίας της Ευρώπης παίρνει όλους τους ειδικευμένους. Έτσι, ένας Σύριος 25 χρόνια στην Ελλάδα που παλιά είχε μια καλή δουλειά, θα βρει πλέον εύκολα μια δουλειά στην Γερμανία αν έχει μια καλή ειδικότητα.  

Τα δικαιώματα των μουσουλμάνων καταστρατηγούνται με πρόφαση τη φτώχεια και την οικονομική κρίση. Συνταγματικά οι νομοι λένε ότι όλοι είναι ίσοι, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα αλλά βλέπετε τι συμβαίνει με τις άδειες παραμονής, αυτήν την πικρή ιστορία, βλέπετε πως τα παιδιά των μεταναστών δεν παίρνουν ποτέ υπηκοότητα. Όλες αυτές οι ιστορίες γεννάνε μια απαξίωση προς το σύστημα και αυτό είναι αρκετά επικίνδυνο γιατί φέρνει την απειλή του φασισμού μπροστά μας. Βρίσκει χώρο να τρυπώσει.

Οι μουσουλμάνοι συνεχώς αποθαρρύνονται και το μόνο που έχει μείνει αυτή τη στιγμή όρθιο είναι το αντιφασιστικό κίνημα. Είμαστε δίπλα όλα τα χρόνια, τα παιδιά μας ήταν στα καρότσια και σήμερα μεγαλώσανε και βλέπουμε ότι τα προβλήματα αλλάζουν λίγο σχήμα, ένα λύνεται δέκα γεννιούνται. Αλλά χρειάζεται μια επιμονή και ο κόσμος να μην το βάλει κάτω. Και είμαστε σήμερα σε αυτήν την κατάσταση, να λέμε πράγματα που τα έλεγε ο παππούς μου - και εγώ σήμερα αναρωτιέμαι χρειάζεται ξανά να τα πούμε; 

Και η απάντηση είναι ναι, χρειάζεται το αντιφασιστικό κίνημα να ξανακινηθεί πιο δυναμικά, όχι μόνο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να συσπειρωθεί ακόμη περισσότερος κόσμος, να τους δώσουμε να καταλάβουν πόσο σοβαρός είναι ο κίνδυνος. Μπορεί κάποιος να πει αυτό αφορά τους μετανάστες, το άλλο τους μουσουλμάνους, εγώ είμαι άλλης τάξης, εγώ μπορώ καλύτερα; Όχι αυτό αφορά όλους. Πιάνουν τους αδύναμους κρίκους της αλυσίδας και τους σπάνε έναν-έναν προκειμένου να τρυπώσουν. Και βλέπετε με τα ποσοστά που έχουν πάρει και με τα άτομα που κατεβαίνουν, ποιοι διεκδικούν θέση στο δημοτικό συμβούλιο, για μένα είναι τραγικό πισωγύρισμα. 

Έχουμε ευθύνη σαν πολίτες να σταθούμε πολύ δυνατά, να συσπειρωθούμε γύρω από το αντιφασιστικό κίνημα, να αντιληφθούμε τον κίνδυνο. Να μην επιτρέψουμε τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια, να μπούμε στην ουσία του πράγματος γιατί δεν έχουμε χρόνο. Χρειαζόμαστε δράση και γι’ αυτό αξίζει η Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας να έχει περισσότερο από μια έδρα στο δημοτικό συμβούλιο. Και είναι στο χέρι μας να το πετύχουμε, θα πρέπει να ενημερώσουμε τις γειτονιές, να γνωρίσει ο κόσμος το έργο μας και να αντιληφθεί τι μπορεί να κάνει, να πάρει ο ίδιος την τύχη στα χέρια του και όχι να την αφήνει στα χέρια κάποιων πολιτικάντηδων. Όπως σωστά ειπώθηκε παρόλο που ο δήμαρχος φαινόταν προοδευτικός, ο 9.84 έπαψε να είναι αυτός που ήτανε, το νοιώσαμε και εμείς όχι σαν δημοσιογράφοι, αλλά σαν ακροατές. 

Πρέπει να είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να καθίσουμε, πρέπει να είμαστε παντού. Και στην απεργία στις 8 Μάρτη τη μέρα της Γυναίκας και στις 16 Μάρτη στη μεγάλη αντιφασιστική και αντιρατσιστική κινητοποίηση. Αυτό θα δώσει το σήμα, θα βάλει τη σφραγίδα μας.   

• Από την ομιλία της Άννας Στάμου στη συνέλευση της Ανταρσίας στις γειτονιές της Αθήνας στο 4ο διαμέρισμα.