“Η Δουλειά της” είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Λαμπό και είναι εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα. Στην πρεμιέρα της ταινίας υπήρχε συζήτηση με γυναικείες οργανώσεις όπως επίσης και με το σωματείο καθαριστριών. Βλέπουμε στην ταινία μια εργατική οικογένεια που παλεύει μέσα στην οικονομική κρίση να τα βγάλει πέρα.
Η Παναγιώτα μια αναλφάβητη γυναίκα πριν τα 40 της, αφοσιωμένη νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών, θα χρειαστεί για πρώτη φορα να αναζητήσει εργασία, καθώς ο άντρας της έμεινε άνεργος. Η δουλειά που θα βρει είναι καθαρίστρια σε μια ιδιωτική εταιρία καθαρισμού για ένα νέο μεγάλο πολυκατάστημα. Εκεί για πρώτη φορά ξεφεύγοντας από τον μέχρι τώρα οικιακό της ρόλο, κοινωνικοποιειται, κάνει φίλες και σε συνδυασμό με τον ελάχιστο μισθό και ένσημα που παίρνει, αποκτάει αυτοπεποίθηση και οικονομική ανεξαρτησία.
Παρακολουθώντας την Παναγιώτα με τις υπόλοιπες καθαρίστριες βλέπουμε τις άθλιες συνθήκες της ελαστικής εργασίας και της επισφάλειας, συμβάσεις ορισμένου χρόνου και εκδικητικές απολύσεις, μια κατάσταση που συναντάμε σε πάρα πολλούς εργασιακούς χώρους στην περίοδο των μνημονίων. Η Παναγιώτα έχοντας ανάγκη την δουλειά τα αποδέχεται όλα αυτά, πάντα ακούραστη και πρόθυμη να κάνει υπερωρίες και υπογράφοντας συμβάσεις που δεν ξέρει τι γράφουν αφού δεν ξέρει να διαβάζει. Όμως αυτή η στάση της δεν την προφυλάσσει από μια αυθαίρετη απόλυση καθώς για το καλό της εταιρίας πρέπει να γίνουν περικοπές. Μέσα από αυτή την εμπειρία της η αλλαγή την οποία έχει βιώσει είναι τεράστια. Ενώ δεν φτάνει ποτέ να αμφισβητήσει συνειδητά τον ρόλο της στην οικογένεια, στην πραγματικότητα διεκδικεί σιωπηλά μια πιο ισότιμη σχέση και την κατακτάει και καταβαίνουμε πως ό,τι και να γίνει δεν θα γυρίσει στην προήγουμενη ζωή της.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ταινία βγαίνει στις οθόνες αυτή την περίοδο. Οι αγώνες των γυναικών σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα δίνουν έμπνευση για να μεταφερθεί αυτό και στις οθόνες ακόμη και μέσα απο κομμάτια γυναικών που το προηγούμενο διάστημα τις θεωρούσαν “αόρατες” όπως οι καθαρίστριες. Βλέπουμε στην ταινία ότι ακόμη και γυναίκες μέσα σε κακοπληρώμενες δουλειές, νιώθοντας την οικονομική τους ανεξαρτήσια, τονώνουν την αυτοπεποιθησή τους για να δώσουν κόντρες και μέσα στο σπίτι. Η επιλογή μιας γυναίκας αναλφάβητης δεν κάνει την ταινία μελό ούτε είναι ένα ακραίο παράδειγμα, αν σκεφτεί κανένας ότι σύμφωνα με τα στοιχεία το 10% των γυναικών στην Ελλάδα είναι αναλφάβητες. Η περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο που παραλίγο να καταδικαστεί σε 10 χρόνια για ένα πλαστό απολυτήριο δημοτικού είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα.
Η ταινία δεν περιγράφει μια σελίδα αντίστασης. Όμως τα μυαλά και οι ιδέες των πρωταγωνιστών επηρεάζονται μέσα από τις ειδήσεις της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου με νέα από την οικονομική κρίση, τις διαδηλώσεις και τους αγώνες που ακούγονται καθόλη την διάρκεια της ταινίας. Η Παναγιώτα σίγουρα αντιμετώπιζει αλλιώς τα πράγματα πλέον, μπορεί να μην έφτασε από την ατομική οργή στην συλλογική πάλη, αλλά αυτό είναι ζήτημα χρόνου να συμβεί όπως συνέβη σε χιλιάδες άλλες γυναικές που διαδήλωσαν μαζικά και περήφανα φέτος στις 8 Μάρτη.