Σχολείο Νέων Μελών

Αφού ο Λέανδρος Μπόλαρης άνοιξε τη συζήτηση με θέμα «Είναι επίκαιρος ο Λένιν σήμερα;», οι ερωτήσεις των νέων μελών από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Γουινέα, Αφγανιστάν, Συρία και αλλού, ήταν καταιγιστικές: «ποιος είναι ο εχθρός;», «ποιό είναι το όραμα των επαναστατών για την επόμενη μέρα;», «γιατί η επανάσταση του 1917 δεν νίκησε;». Σύντροφοι, παλιοί και νέοι, έδιναν απαντήσεις: «Η επανάσταση θα πετύχει όταν η κάθε μαγείρισσα θα κυβερνάει το κράτος»…

Για την «Επανάσταση και την εργατική εξουσία» μίλησε ο Νίκος Λούντος κάνοντας τη σύνδεση του 1917 με το σήμερα: «Τον Φλεβάρη του ‘17 η Τσαρίνα έγραφε στον Τσάρο: «Τα πάντα είναι ήρεμα στην πόλη. Οι συνηθισμένες απεργίες. Ο στρατός θα κάνει, όπως πάντα η δουλειά του»». Λίγες μέρες μετά ο Τσάρος έπεσε. Απανωτές ερωτήσεις και τοποθετήσεις ξανά: «Ποιοι ανήκουν στην εργατική τάξη;», «υπήρχε τότε ελευθερία του λόγου;», «πως καταλύεται το προηγούμενο κράτος;», «μπορεί να αποφευχθεί η αιματοχυσία στην ανατροπή;». «Δεν είναι χαρακτηριστικό της εργατικής επανάστασης η βία», απάντησε ο Πάνος Γκαργκάνας. «Αλλά είμαστε πλειοψηφία και θέλουμε να επιβληθεί η θέλησή μας».

Αναφορά στις κατά καιρούς ψευδαισθήσεις ότι «ο καπιταλισμός θα εξαφανίσει τους πολέμους, αφού δεν θα μπορεί μια χώρα με Mc Donalds να χτυπάει μια άλλη χώρα με Mc Donalds», έκανε ο Θανάσης Καμπαγιάννης στην εισήγηση «Καπιταλισμός-Ιμπεριαλισμός & Πόλεμος», παραθέτοντας την οδυνηρή πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων τα τελευταία 20 χρόνια, φτάνοντας στις μέχρι σήμερα στρατιωτικές επεμβάσεις σε Λιβύη, Αφγανιστάν, Ιράκ και αφρικανικές χώρες. Ο Σισέ από την Γουινέα εξήγησε με ποιο τρόπο έχει βιώσει την ιμπεριαλιστική επέμβαση για το χρυσό στη χώρα του και πως εδώ και αιώνες οι δυνάμεις εκμεταλλεύονται τις συγκρούσεις μεταξύ των τοπικών φυλών για να διατηρούν την εξουσία τους.

Ολοκληρώνοντας την κουβέντα, ο Πάνος Γκαργκάνας τόνισε πόσο καλή οργάνωση (με την «εργατική πρωτοπορία και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό») χρειάζεται το εργατικό κίνημα απέναντι στην «πολύ καλά οργανωμένη, κυρίαρχη για αιώνες, αστική τάξη». Μίλησε ακόμα για τις βαθύτατα δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθεί το ΣΕΚ (πυρήνες, συνδιάσκεψη, πανελλαδικά συμβούλια) και πώς κάθε απόφαση γίνεται δράση και δοκιμάζεται στον κόσμο, όπου η ιδέα λογοδοτεί. Καταλήγοντας, όλα τα μέλη συμφώνησαν στην αναγκαιότητα της εφημερίδας και της άμεσης επαφής με κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, για το επαναστατικό κόμμα.

Σοφία Στυλλιανού