Εκτός από τις μαζικές κινητοποιήσεις σε επαρχίες της χώρας, για πρώτη φορά οργανώθηκε διαδήλωση γύρω από το τζαμί των Ουμαγιάδων στο κέντρο της παλιάς πόλης της Δαμασκού, ενώ κόσμος συγκεντρώθηκε και σε διάφορες γειτονιές γύρω από το κέντρο. Εν τω μεταξύ στην πόλη Νταράα απ' όπου ξεκίνησε ο ξεσηκωμός πριν από ενάμισυ μήνα, συνεχίζουν να βρίσκονται αναπτυγμένα τα συριακά τανκς και η παρουσία του στρατού γίνεται όλο και πιο έντονη. Τις τελευταίες μέρες έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις και υπάρχουν αρκετοί “εξαφανισμένοι”.
Το ιρανικό PressTv που στηρίζει το καθεστώς Άσαντ, γράφει πως 230 μέλη του κυβερνητικού κόμματος Μπάαθ έχουν παραιτηθεί λόγω της άγριας καταστολής στην Νταράα. Οι πληροφορίες για την πραγματική κατάσταση στη Συρία είναι δυσεύρετες. Από τη μια μεριά το αλ-Τζαζίρα και τα καθεστώτα του Κόλπου υπερτονίζουν τα εγκλήματα του Άσαντ προσπαθώντας να κρατήσουν τα φώτα μακριά από την καταστολή στο Μπαχρέιν και την Υεμένη.
Στοίχημα
Από την άλλη το καθεστώς Άσαντ και όσοι το υποστηρίζουν προσπαθούν να παρουσιάσουν τον κόσμο που ξεσηκώνεται ως πράκτορα και “τρομοκράτη”. Στη Συρία προς το παρόν δεν έχει υπάρξει ανεξάρτητο κέντρο οργάνωσης της πάλης, όπως η πλατεία Ταχρίρ στην Αίγυπτο ενώ τα εργατικά συνδικάτα βρίσκονται στον έλεγχο του καθεστώτος. Το στοίχημα που παίζει το καθεστώς είναι ότι με την ένταση της καταστολής και την ωμή βία θα προλάβει να μην προκύψουν τέτοιες εξελίξεις.
Ο κόσμος προς το παρόν δείχνει να μη λυγίζει και ετοιμάζεται για μια ακόμη Παρασκευή της οργής. Οι ιμπεριαλιστές δυσκολεύονται να χειριστούν την κατάσταση στη Συρία. Θα ήθελαν να κάνουν ξανά επίδειξη ψευτοανθρωπισμού και να αξιοποιήσουν την εξέγερση για να ρίξουν τον Άσαντ αλλά δηλώνουν αδυναμία να χειριστούν μια πιθανή αποσταθεροποίηση της χώρας, αφού δεν έχουν πρόσβαση σε κάποια πιθανή διάδοχη λύση.
Τις ίδιες ώρες εξάλλου που οι ΗΠΑ αποπέμπουν Σύρους διπλωμάτες λόγω των σφαγών στη Νταράα, στη Λιβύη προχωράνε σε όλο και μεγαλύτερα εγκλήματα. Από το βομβαρδισμό σε κατοικία του Καντάφι σκοτωθηκε ένας γιος και τρία εγγόνια του. Ένας πόλεμος που ξεκίνησε για να πείσει τον κόσμο στις αραβικές χώρες ότι οι ιμπεριαλιστές τάσσονται με τις εξεγέρσεις, φτάνει ήδη σε εγκλήματα που θυμίζουν την επίθεση του Ρίγκαν κατά της Λιβύης και το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου. Η αιγυπτιακή και η τυνησιακή επανάσταση συνεχίζουν να δείχνουν το δρόμο της νίκης σε ολόκληρη την περιοχή για την ταυτόχρονη σύγκρουση και με τους ντόπιους καταπιεστές και με τους ιμπεριαλιστές.